Lesbók Morgunblaðsins - 23.12.1968, Page 5

Lesbók Morgunblaðsins - 23.12.1968, Page 5
Andlit látinnar konu Eftir Kawabata, Nóbelsverðlaunaskáld 1968 „Sj'á — þarna er hún. Hve glöð hún hefði orðið við að sjá yður aftur, þó ekki væri nema andartak." Þessi orð lét móðir hans falla um konu hans, og hún fyigdi honum inn í herberg- ið röskum skrefum. Þeir sem sátu við höfðalag hinnar látnu, litu allir upp í einu, og horfðu fast á hann. Móðirin fór að hafa yfir bæn, og ætlaði að fjarlægja sveitadúkinn, sem huildi andlit látinnar eiginkonu hans. En orðin, sem þá komu fram yfir varir hans, komu honum sjálfum á óvart. „Bíðið. Lofið mér að sjá hana í einrúmi. Lofið mér að vera einum í herberginu". Hjá foreldrum, bræðrum og systr- um hinnar látnu kviknaði tilfinning, sem kom þeim til að láta að orðum hans. Þau opnuðu dyrnar hljóðlega og gengu brott. Hann tók hvítan sveitadúkinn burt. Andlit látinnar konu Ihans var herpt af sársauka. Tennurnar, sem höfðu breytt um lit, sköguðu fram milli innsoginna vanga. Augnalokin voru samankipruð og límdust þétt að augunum. Naktar taugar, líkt og storlknuð þjáning, strengdust yfir enni. Hann horfði niður á líflaust and- litið, sem lá þarna fyrir framan hann og stóð örskamma stund hreyfingar- laus. Síðan lyfti hann báðum höndum, sem titruðu án afláts, lagði þær á varir konu sinnar og reyndi að 'loka munni hennar. En varirnar, sem höfðu lokazt við snertingu hans, opn uðust aftur mjúkri hreyfingu jafn- skjótt og hann tók hendurnar frá. Þegar hann hafði farið höndum um 'hana á þennan hátt ótal sinnuim, sá hann, að harðir drættirnir við munn- inn höfðu fengið hvíld. Og nú fann hann nau'tn sitreyma fram í fingurgómana. Hann langaði til að sefa taugarnar, sem þrýstust fram í andlitið og neri ennið jafrat og þétt. Lófarnir brunnu. Andli't hinnar látnu hafði tekið stakkaskiptum undir liprum fingrum hans. Hann leit niður og enn á ný stóð hann örskamma stund hreyfing- arlaus. „Þér hljótið að vera þreyttur eftir lestarferðina. Fáið yður að borða og reynið að hvílast.“ Þannig mælti móðir hans ag eldri systir hinnar látnu, þegar þær komu inn. „Ó!“ Og móðirin flóði í tárum. „Mannsálin er ógnarleg. Vesling- urinn gat ekki dáið til fulls fyrr en þér voruð kominn heim. Nei, þetta skil ég ekki. Þér þurfið ekki nema lí'ta á hana andartak og þá er eins og andlitið breytist og fái frið — það þjáist ekki lengur. Annað hefur hún ekki viljað." Slikju ómegins dró á augu manns- ins, en systir konu hans endurgallt tillit hans skærum augum, frá þeim stafaði ástúð, sem ekki er af bessum heimi. Síðan bugaðist hún af ekika og brast í grát. Svava Jakobsdóttir þýddi úr norsku. þetta er maður á gangi. Auðvitað maður á gangi! Hann silast áfram skref fyrir skref og það styttist að túngirðingunni. Mínúturnar silast áfram líka. Ég ákveð að bíða enn. Þetta er karlmaður, mér sýnist hann mikill að vallarsýn og ég ber engin kennsl á hann. Flakkari? Göngumaður kominn sunnan fjöll? Hann á eftir fáein spor að girðingunni, og svo klofast hann yfir vírinn og stefnir heim til bæjar. Nú greini ég hann betur. Þetta er maður við aldur, dökkklæddur, með svartan hattkúf á höfði. Luralegur og álútur, vel í meðallagi hár en ekki gildvaxinn. Hann ber svart- an í græna túnbrekkuna — og minnir á draug. Ég byrja að ókyrrast. Hver er þessi maður? Hvaða erindi á harni liingað? Hann er ekki með neinn farangur, né heldur f.srðaklæddur ejns og menn sem komnir eru sunnan Kjöl. Hann er kolsvart- nr og meff sparihatt! Ég lief ekki ltjark tii að bíða lengur utandyra, sprett á fætur, flýti mér inn og tilkynni gestkomuna. Sezt svo inn í baðstofu. Komi það sem koma vill — Svo er drepið á bæjardyrnar. Einhver skýzt fram, ég heyri fótatak og rólegt mannamál sem berst 'innar og innar eftir göngunum. Guði sé lof! Þetta er þá skárra en ég hélt. Baðstofudyrnar opnast og inn stígur g-esturinn. Ég liorfi á liann með varúð úr nokkurra skrefa fjarlægð, hann heilsar, skimar í ltringum sig, og svo er lionum boðiö sæti á einu rúminu. Hann er ekki skelfilegur eftir allt saman, en þó finnst mér ýmislegt benda til að hann sé fremur draugur en maður. Sólin skín glatt inn í baðstofuna, gesturinn er langleitur og mjóleitur þegar hann hefur tekið ofan hattinn. Þetta reynist vera karl framan lir sveit. Hann hefur fengið sér skemmtigöngu i erindisleysu og farið gamla leið ofan bæja. Hann svolgrar kaffisopa og masar um dag'inn og veginn. Ég gef lionum gætur. Hann talar mjög djúpraddað og með skrýtn- um sóni og rynkjum. Röddin líkist bauli, þumbaralegu fjósbauli. Kannski talar hann alls ekki m-eð munninum eins og annað fólk, heldur vömbinni? Þessi máður er framan úr sveit, hugsa ég með mér, en getur það verið? Hann er miklu eldri en allt sem gamalt er í sveitinni, og hálfpartinn utanveltu, jafnvel þó hann sitji á baðstofurúmi. Hér er þó alltjent útvarp, og stundum heyrist í bíl og flugvél. Er þetta eftirlegumaður? Gleymdist guði að láta hann deyja? Hvaða vit- leysa er þetta í mér, kannski er hann ekkert mjög gamall að áratali, þótt hann sé svona forgamall að málrómi, talsliáttum, limaburði — einhvers staðar langt aftan úr grasaferðum og seljabúskap og rímum. Svo lilammast liann aftur út í sólskinið, kolsvartur. Og hann fjarlægist hægt og hægt, hverfur inn í melbungurnar ofan bæja. 23. des. 1968 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.