Lesbók Morgunblaðsins - 23.12.1968, Blaðsíða 13

Enn einu sinni kemur yfir mig freisting að fleygja boxunum mínum. Þau eru
fimm að tölu og standa á hillu í eddhúsinu. Boxið til vinstri er stœrst og svo fara
þau minnkandi eftir röð. Minnsta boxið er lengst til hægri. Þau eru rauð. Eitt orð
er letrað á hvert þeirra, skýrum, fallegum stöfum. Þar stendur þefcta: Hveiti, Sykur,
Grjón, Kaffi, Te. Á stærsta boxiirau, lengst ti'l vinstri, stendur Hveiti. Te-boxið er
minnst. Ekkert annað stendur á hillunni.
Ég geri mér ljóst að ég má ekki standa svona hreyfingarlaus og stara á þau.
Því lyktar á þann eina veig að ég fleygi þeim einungis tiil þess að binda endi á
þessa hreytfin'garilausu stöðu, þessa endaiausu kyirrð sem verður ekki rofin nema
ég fileygi þeim, grípi þau hvert af öðru og fleygi þeim niður sorprennuna. Ég veit
að ég verð að hreyfa mig, gera eitthvað áður en það kemur fyrir og með nokkurri
áreynslu (því að ég veit nú að ég verð að gera mér grein fyrir viðbrögðum mínum),
með nokkurri áreynslu lít ég af boxunum, geng út að glugganum og fel andlitið
bak við gluggatjaldið. Þar bíð ég. Því að eitt veit ég nú með vissu: engin lausn
felst í því að fleygja boxunum. Ég hef fleygt boxum. Ég hef tekið þau af hillunni,
vafið þau í gömul dagblöð, stungið þeim í poka og fleygt þeim niður sorprennuna,
einu af öðru, því stærsfca fyrst. Ég opna lúguna, fer mér að engu óðslega, hægt og
yfirvegað fleygi ég hverjum pakka fyrir sig. Ég hlusta eftir hljóðinu þegar þeir
detta í tunnuna fyrir neðan. Það heyrast högg, bylmingsihögg, oig hæst heyrist
þegar stærsta boxið dettur. Minnsta höggið er eins og trútt bergmál þeirra fyrri.
Það er síðasta höggið og endanlegt. Ég fer tómhent aftur inn. Og hillan er tóm,
jafntóm og hendur mínar. En ég veit um leið og ég strýk lófanum eftir auðri hill-
unni að þetta tóm verður ekki endaolegt. Einnig í þetta sinn kaupi ég mér ný box.
Kannski ekki strax. Kannski líður einhver fcími, um það er ekki hægt að segja fyrir,
en ég veit að ég mum aftur kaupa mér box og raða þeim varfærnislega á hilluna, því
stærsta til vinstri, því minnsta til hægri, og ég fer um þau höndum og sný þeim
vandlega fram svo að ’letrið sjáist: Hveiti, Sykur, Grjón, Kaffi, Te. Þegar maður
vefur kúptum höndum um sivöl box, er snertingin heil og fullkomin. Hringurinn
er lokaður.
Ég verð að kaupa mér ný gluggatjöld fyrir eldhúsgluggann. Úr þykkara efni.
Þessi eru of þunn. Héðan þar sem ég sfcend bak við þau sé ég grilla í boxin. Rautt
sést langt að. Ég loka augunum. Ég bíð. Ég geri mér fulla grein fyrir líð>an minni.
Ég er að sigrast á freistingu og ég Æinn hvernig deyr smiám saman, hægt og bítandi,
hluti skynjunar minnar, einhver löngun sem áður ætlaði að taka öll völd í lifi mínu
eina stund. 'Hér dugir enigin hugsun, engin rök, rök kalla ætíð á gagnrölk, vits-
munalíf mitt nú beinist að þessu eina: að kæfa þessa löngun, loka fyrir henni öllum
æðum eins og stíflaðar væru árkvíslir hver af annarri unz hún kafnar að fullu
bak við lokuð augu og gluggatjöld. Og ég vona bara að mér takist þetta fljótt því
að dagurinn líður. Ég þarf að ljúka við baksturinn.
Freistiingin kom yfir mig, eins og venju'lega, þegar ég var að taka tertubotninn,
mjúkan og ilmandi, út úr ofninum og þá hvarflaði hugur minn til gesfcanna sem ég
áfcti voii á. Líkt og lægju leyniþræðir um tertuna milli mín og þeirra. Konan mundi
koma fram í eldhús eins og allar hinar sem haifa neytt mig tii að fleygja boxunum
mínum. Strax við kaffiborðið mun hún koma mér í uppnám með því að færa boll-
anm siinn nær og nær borðbrúninni, svo rólega og yfirvegað að hver hreyfing verð-
ur nánast ógreinanleg, en í hvert sinn sem hún drekkur úr bollanum færir hún und-
irskálina nær borðbrúninni eins og hún sé ekki ánæ,gð fyrr en bollinn dettur fram
af og ég verð að bjarga mér á síðustu stundu með því að segja verði ykkur að góðu
og þá vill hún hjálpa mér að bera fram og kemur fram í eldhús.
Hún rekur strax augun í boxin þar sem þau standa í reglubundinni röð á hill-
unni, rauð og stolt og grunlaus. Hún sér strax hvað þau hafa að geyma: Hveiti,
Sykur, Grjón, Kaffi, Te, og ég veit að meðan hún er að virða fyrir sér boxin mín
og jafnvel þótt hún fari um þau eiinhverjum viðurkenningarorðum, þá er það yfir-
skin: hún horfir á boxin og ég horfi á hana sjá mig fyrir sér standa í búðinni í gráu
kápunni minni að velja þessi box. í gráu kápunni minni. Og meðan hún sér mig fyr-
ir sér velja þessi box í gráu kápunni minni sér hún enn ’lengra: hún sér mig velja
þessa gráu kápu. Og mér verður nú ljóst að jafnvel nekt mín skýlir mér betur en
þessi gráa klápa. En þarna stend ég grunlaus. Loðið skinnið á kraganum hringast
um háls mér eins og safandi reifur, axlirnar drúpa, gráir handieggir hanga
niður með síðum. Ég er að horfa á box. Eg geng hæg,t meðfram hilluröðinni
í búðinni og virði fyrir mér öll box sem þar eru á boðstó'lum. Eg
grannskoða þau, met gerð og lit, ber saman, geri mér í hugarlund
hver þeiirra muni bezt hæÆa mér og eldthúsinu mínu. ÖLl skynjun min beinist að
þessu eina: að velja box. Að öllu öðru leyti er sálarlif mitt tómt, það gapir.
Og hún horfir á mig fyilla þetta tómrúm með rauðum boxum, eitt af öðru detta þau
niður í djúp sálar minnar, það stærsta fyrst og loks það minnsta likt og bergrruál af
öllum hinum. Rauð box. Hvers vegna valdi ég rauð box? Það voru líka ti'l græn.
Og blá. Og það stóð það sama á þeim öllum: Hveiti, Sykur, Grjón, Kaffi, Te. En ég
valdi rauð. Hvers vegna valdi ég rauð? Hún veit það. Og nú skynja ég þessa vitn-
eskju hennar, ég sé hana brenna í augum hennar.
Eg geng heim með boxin. Ég hef troðið þeim niður í in'nkaupatöskuna mína sem
er stór og blá með hvítu haldi, en að öðru leyti blá. Ég geng eftir strætinu í mann-
mergðinni sem er svo mikil að enginn gefur mér gaum. Ég fæ að ganga óáreitt.
Innkaupataskan min er lokuð með remnilás. Það sést ekki niður í hana. Enginn
stanzar og sagir nei, varstu að kaiupa þér box? Bnginn veifc að ég er með box.
Það er ekki fyrr en ég er komin heim í mitt eigið eldhús að ég er afhjúpuð.
Ég veit að nú er a'ilt undir því komið að ég fái staðizt freistinguna að fleygja
boxunum mínum. Og þessa stund sem freistingin er að deyja lifmar hjá mér ný hugs-
uin og von: að ég geti stigið fram undan gluggatjaMinu og sagt við konuna sem
stendur í eldhúsinu mínu: Snertu ekki boxin mín.
23. des. 1968
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13