Vísir - 17.11.1978, Blaðsíða 2

2
C
í Reykjavik
...y
y
Lestu skritlurnar i dag-
blöðunum?
Lilja Oddsddttir, afgreiöslu-
stúlka:
„Já, þaö geri ég alltaf. Högni
hrekkvlsi er bestur, þaö er ekkert
vafamál.”
Karl Harry Sigurösson,
bankamaöur: „Já, ég geri þaö
alltaf. Mér finnst Möri I Visi
alltaf góöur.”
Hjörtur. Skúlason nemi I
Alftamýrarskóla: „Já, ég sleppi
þeim aldrei. Ég veit nú ekki hver
er best. Jú, ætli þaö sé ekki
Andrés önd.”
Þorvaldur Jón Kristjánsson,
nemandi í Alftamýrarskóla: ,,Já,
ég les þær á hverjum einasta
degi. Ég get ekki nefnt neina eina
sem er skemmtilegri en önnur.
Þær eru allar jafn-skemmti-
legar.”
Helen Halldórsdóttir, nemi: „Já,
yfirleitt alltaf. Hann Gissur
gullrass er alltaf jafngóöur,”
Föstudagur 17. nóvember 1978
VISIR
Stórum, mismunandi þungum drumbum hefur veriö komiö fyrir á trimmvellinum. xil aö styrkja fætur er hoppaö yfir planka.
Geta menn spreytt sig á þvi aö lyfta þeim Visismynd GVA
TRIMMTÆKI FYRIR ALMENN-
ING Á LAUGARDALSVELLI
A Laugardalsvelli er nú
veriö aö leggja síðustu
hönd á uppsetningu
ýmissa trimmtækja. Þau
eru gerö aö norskri fyrir-
myndr smíöuö úr timbri.
Fyrst I staö veröur sex tækj-
um komiö fyrir á trimmvellin-
um. Þau gera trimmiö miklu
skemmtilegra og möguleikana
á æfingum miklu fjölbreyttari.
Þarna er planki til aö stökkva
yfir, aörir til aö lyfta, einn til aö
hanga I og enn annar til aö
þjálfa maga- og bakvööva. A
vellinum er einnig góö hlaupa-
braut, sem er upplögö til aö hita
sig upp á áöur en hinar ýmsu
æfingar eru geröar.
Fólki sem leggur leiö slna á
trimmvöllinn er ætlaö aö nota
búningsklefana I sundlaugunum
I Laugardal.
Þeim sem ekki hafa stundaö
likamsrækt reglulega er ráölagt
aö fara ekki of geyst af staö I
trimmiö Upplagt er aö fara I
heita pottinn I laugunum eftir
æfingar, en þaö kemur I veg fyr-
ir aö fólk fái miklar harösperr-
ur. Þaö vill oft brenna viö aö
fólk fari ekki nógu rólega af staö
I trimminu, ofkeyri sig og gefist
upp eftir nokkur skipti.
Nú er um aö gera aö taka
fram hlý föt og dúöa sig vel og
nota þessa góöu aöstööu sem viö
höfum eignast I Laugardalnum.
—KP.
Gögn Landsbókasafns liggja undir skemmdum—
Verkaskipting milli safnanna
Landsbókasafns, Þjóöskjala-
safns og Stofnunar Arna
Magnússonar viröist eitthvaö
vera i molum ef marka má stöö-
ugar handritaafhendingar i
Stofnun Arna Magnússonar.
Nýlegt dæmiaf afhendingu sliks
handrits, sem ekki er sérlega
gamalteöa þýöingarmikiö, sýn-
ir aö Stofnun Arna Magnússon-
ar telur sér rétt og skylt aö taka
viö „pgppírum” sem berast,
þótt hvergi veröi séö aö nefnt
handrit snerti starfsvettvang
stofnunarinnar, en til hennar
var safnaö á átjándu öld þeim
handritum, sem hún hefur helst
aö geyma. Stofnun Arna
Magnússonar var komiö á fót
meö tilheyrandi brjóstmyndum
og rakaskápum um þaö leyti
sem Danir ákváöu aö senda
okkur stóran hluta handrita
Arna Magnússonar, og skila
okkur þannig aftur meö næsta
einstæöum og þakkarveröum
hætti þeim fjársjóöum, sem
dritast höföu úr landinu smám
saman, frekar en aö þeir væru
notaöir i skófatnaö. Varö ekki
fyrir séö aö mikiö af þeim varö
eldsmatur I Kaupmannahöfn.
Nú vill svo til aö viö Lattds-
bókasafniö er handritadeild,
sem gegnir fullkomlega sinu
hlutverki, og geymdi m.a. öll
markverö handrk gömul fyrir
daga Stofnunar Arna Magnús-
sonar. Varla veröur þvi trúaö,
aö af kappgirni standi stofnun
Arna Magnússonar f þvi aö taka
til sin handrit, sem hingaö
kunna aö berast, og eiga meö
réttu heima I Handritadeild
Landsbókasafnsins. Séu þessi
mörk ekki nógu skir, þannig aö
sókndjarfir handritasmalar geti
tekiö upp á sina eik aö leggja
undir sig alla merkari handrita-
söfnun, þarf einfaldlega aö setja
ákvæöi, sem tekur af allan vafa
um handritageymsluna og hver
skiptin eiga aö vcra. Viröist þó
vera ljóst aö Stofnun Arna
Magnússonar var aldrei gert aö
veröa almenn handritageymsla.
Annars steöjar nú meiri og
alvarlegri vandi aö geymslu
gagna en sá, hvar handritin
lendatO geymslu. Skólafólk not-
ar nú dagblöö 1 meiri mæli en
áöur viö lausn á rannsóknar-
verkefnum og leitar fanga langt
afturf timann. Sannleikurinn er
sá, aö blöö þola ekki nema tak-
markaöar flettingar vegna þess
aö á tima prentunar áöur en off-
sett kom til sögunnar varö
papplrinn meira og minna ollu-
borinn I prentuninni. Viö
geymslu veröur þessi oliuborni
pappir haröur og stökkur, svo
hann þolir illa alla frekari notk-
un. Einnig er vitaö um einstök
handrit, eins og ættartölur
Espóllns, sem ættfræölngar
þurfa aö glugga I, aö æskitegra
væri aö geta nálgast efni þeirra
meö hjálp mikrófilma en flett-
ingum á handritinu sjálfu, sem
er hiö eina i heiminum.
Nú vill svo til aö framleidd
eru tæki, sem hægt er aö nota
viö aflestur af mfkrófflmum og
önnur tæki, sem hægt er aö nota
viö ljósritun af filmum. Aöeins
eitt eöa ekkert aflestrartæki
mun vera til i Landsbókasafni.
Puttar gesta og strangar flett-
ingar eru iátnar sjá um hitt. t
rauninni er svo komiö aö ekki
má dragast úr hömlu aö taka
blöö og einstök handrit upp á
mikrófilmu til daglegra nota,
bæöi fyrir skóiafólk og aöra, þvi
veröi þessi atriöi ónýt á Lands-
bókasafni er mjög undir hælinn
lagt aö hægt veröi aö bæta þar
um.og isumum tilfellum getur
ekkert komiö i staöinn. Þaö er
þvi mikiö I húfi, aö skilningur
ráöamanna og fjárveitinga-
valds fáist á þvi, aö keyptar
veröi lesvélar eftir þörfum I
safniö, jafnhliöa þvi sem öll hin
viökvæmari gögn verN fest á
fflmu til almennra nota.
Sem betur fór tókst loks aö
hrinda byggingu Þjóöarbók-
hlööu af staö. Hún leysir vænt-
anlega bráöan húsnæöisvanda.
En hún leysir hins vegar ekki
þann vanda sem steöjar nú aö
verömætum upplýsingaritum,
sem þola illa notkunarálagiö.
Þaö hlýtur þvi aö koma I verka-
hring Landsbókasafnsins, eins
og þaö er nú, aö stiga þaö gæfu-
sporaö koma á heppilegri „vél-
væöingu” áöur en gögnin molna
niöur af ofnotkun.
Svarthöföi.