Morgunblaðið - 01.02.2002, Síða 42

MINNINGAR
42 FÖSTUDAGUR 1. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
„Ég veit hvað hún á
að heita – hún á að heita
Amma litla!“ hrópaði
Óli sigri hrósandi, þeg-
ar til stóð að skíra litlu
frænkuna hans úti í
Vestmannaeyjum.
Litla frænkan átti sem sé að heita
Ragnheiður, í höfuðið á móðurömmu
sinni og þeirra bræðranna, Óla og
Stjána. Þau þrjú voru systrabörn og
„Amma litla“ var svo lánsöm að fá að
dvelja lungann úr hverju sumri á
Flötum 14, þar sem amma Ragnheið-
ur, afi Ólafur og langafi Kristján
bjuggu á neðri hæðinni en þeir bræð-
urnir ásamt foreldrum sínum, Helgu
og Eggerti, á efri hæðinni.
Húsið hét Oddeyri. Og einu sinni,
þegar hún var fjögurra ára, fékk hún
að vera í Eyjum að vetri til, þegar
mamma hennar og pabbi fóru í langt
ferðalag til útlanda. Það var því ekki
furða þó þessi litla Reykjavíkurmær
segðist alltaf vera frá Vestmannaeyj-
um, þótt hún ætti lögheimili í höfuð-
borginni.
Þetta voru góðir tímar og Óli og
Stjáni léku við litlu frænku og gættu
hennar vel fyrir öllum hrekkju-
svínum, sýndu henni allar þær dá-
semdir, sem Eyjarnar hafa upp á að
bjóða fyrir athafnasama krakka, en
vöruðu jafnframt við öllum hættum
svo litla prinsessan færi sér nú ekki
að voða í öllu frjálsræðinu! Tíminn
leið og allt í einu var Óli orðinn stór
og kominn suður í Kennaraskólann
og bjó þá hjá fjölskyldunni í Álfheim-
unum í heilan vetur og var svo ljúfur
og skemmtilegur. Svo kom að því að
hann varð yfir sig ástfanginn og gift-
ist henni Fríðu sinni. Það var eins og í
ævintýri, þau voru svo ung og falleg
og Amma litla óskaði þess í leynum
að hún ætti eftir að finna svona góðan
og fallegan mann eins og hann Óla
frænda.
Árin hafa komið og farið með eld-
ingarhraða og nú sit ég hér, Amma
litla, orðin fullorðin kona, nærri hálf
öld liðin síðan hann Óli minn gaf mér
þetta fallega nafn og ég syrgi góðan
bróður.
Bróður, segi ég, þótt ég sé að
sönnu einbirni, því mér finnst hann
Óli hafa verið bróðir minn. Um hann
kann ég sögur, eins og þær sem börn
heyra sagðar um eldri systkini, á
hann gat ég treyst ef eitthvað bjátaði
á, hann var alltaf boðinn og búinn til
að rétta hjálparhönd, sýndi öllu því
sem sneri að mér og mínum lifandi
áhuga og umhyggju og foreldrum
mínum sýndi hann elsku og ræktar-
semi, sem væri hann þeirra eigin son-
ur. Fyrir allt þetta er ég honum óend-
anlega þakklát.
Ég er líka mjög stolt af Óla
frænda, hann var óhemju duglegur,
sterkur og þrautseigur og hvers
manns hugljúfi. Lífið færði honum
margar gleðistundir, en áföllin hafa
líka verið stór og þung. Það hefur
verið mikill skóli að fylgjast með
þeim Fríðu berjast þrotlausri baráttu
undanfarin 23 ár, til að búa börnum
sínum, þeim Gunnari Má og Hönnu
Láru, bestu möguleg lífsskilyrði
þrátt fyrir erfiða fötlun þeirra, en þau
fæddust bæði mjög alvarlega heyrn-
arskert. Enn var reitt til höggs, þeg-
ar elsti sonurinn, Eggert Helgi,
veiktist og varð að gangast undir erf-
iða læknismeðferð. En þessi sam-
heldna fjölskylda lét ekki bugast,
heldur barðist til þrautar og hafði
sigur.
Hann var vinamargur hann Óli
minn og frændrækinn mjög. Þau
Fríða hafa alls staðar búið sér fallegt
heimili, hvort sem það var í lítilli íbúð
í Álfheimum, raðhúsi í Breiðholtinu,
úti í Noregi, þar sem þau voru við
nám og störf í nokkur ár og börnin
gengu í góðan skóla fyrir heyrnar-
ÓLAFUR RAGNAR
EGGERTSSON
✝ Ólafur RagnarEggertsson
fæddist í Vestmanna-
eyjum 1. október
1945. Hann lést 18.
janúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Hallgríms-
kirkju 29. janúar.
lausa þar í landi, eða nú
síðast í glæsilega hús-
inu í Birkihlíðinni. Þau
eru óteljandi handtökin
hans Óla við að byggja,
mála, dytta að og fegra
hús og garða og þau
nutu þess bæði að bjóða
heim gestum og veita
höfðinglega í mat og
drykk.
Þá var Óli í essinu
sínu. Auk þess að vinna
langan og oft erfiðan
vinnudag og sinna fjöl-
skyldu og vinum, gaf
Óli sér tíma til að vinna
ötullega að félagsmálum og átti
næsta sumar að taka við embætti
umdæmisstjóra í Lionshreyfingunni
á Íslandi.
Hann var glaður og stoltur yfir því
að hafa verið treyst til starfans og er
nú sárt saknað af félögum sínum í
þessum merku samtökum. Það var
við störf í þeirra þágu sem hann
kvaddi þennan heim, aðeins 56 ára
gamall, á sama aldursári og faðir
hans, Eggert Ólafsson skipasmiður,
var þegar hann lést. Hann gerir ekki
alltaf boð á undan sér, maðurinn með
ljáinn.
Ólafur Ragnar, frændi minn, er
okkur öllum harmdauði. Við fjöl-
skyldan erum svo innilega þakklát
fyrir að þau skyldu öll geta verið með
okkur, heima í Laufási hjá foreldrum
mínum, á gamlárskvöld, Óli, Fríða,
Gunni Már og Hanna Lára. Þau voru
öll svo glöð og framtíðin virtist brosa
við þeim.
Ég er máttarvöldunum reið og sár
fyrir það að hann Óli skuli ekki fá að
njóta ávaxta erfiðis síns og sjá yngri
börnin sín vaxa að visku og þroska og
verða foreldrum sínum til sóma eins
og Eggert Helgi hefur verið. En ég
veit að þau munu öll heiðra minningu
föður síns og verða mömmu sinni stoð
og stytta, eins og pabbi þeirra hefði
viljað. Þau vita sem var að allt sem
hann gerði var gert af ást til þeirra.
Á fertugsafmælinu hans Óla, 1.
október 1985, sagði hann við mig: „Þú
hefðir ekki getað gefið mér betri gjöf,
frænka mín!“ Það var sonur okkar
Jóns, Steindór Grétar, sem kom í
heiminn á þessum degi og aðra gjöf
fékk hann ekki frá okkur, en mikið
var hann glaður. Tveimur mánuðum
seinna fæddist svo blómarósin þeirra,
hún Hanna Lára.
Ég hef sagt börnunum mínum sög-
ur af Óla frænda þeirra frá því hann
var lítill og eftirfarandi saga finnst
mér lýsa honum svo einstaklega vel.
Það var rigning og Óli kom inn til
mömmu sinnar, forugur upp fyrir
haus.
Einhverjir strákar höfðu hrint
honum í drullupoll. Þegar hann var
spurður hvort hann hefði ekki svarað
í sömu mynt, svona stór strákur, þá
svaraði Óli og einlægnin skein úr
augunum: „Ég gat það ekki, þeir
voru í sparifötunum!“ Svona var hann
alltaf, góður drengur, sem gat ekki
gert flugu mein.
Við höfðum vonað að við fengjum
að upplifa aðra þjóðhátíð með Óla og
fjölskyldu hans, heima hjá þeim
Stjána og Guðnýju, við áttum þar svo
góða daga sumarið 1998. Þeir bræð-
urnir hjálpuðust að við að gera börn-
unum okkar þetta ógleymanlega
upplifun, tóku þau undir sinn vernd-
arvæng, eins og mig hér forðum og
þau kynntust þjóðhátíðinni eins og
innfæddir Eyjamenn, með öllum
þeim siðum og venjum, sem tilheyra.
Þessi ósk rætist ekki, en við eigum
minningarnar að ylja okkur við, þeg-
ar sorgin þrengir að brjóstinu, minn-
ingar um góðan dreng, sem öllum
vildi gott gera.
Við biðjum Guð að styrkja Fríðu
og börnin, Eggert og fjölskyldu hans
og Kristján og Guðnýju, þeirra er
missirinn mestur. Við hugsum líka til
aldraðra tengdaforeldra Óla, sem
hafa nú misst kæran vin og hjálpar-
hellu, og fjölskyldunnar allrar.
Gréta og Steindór, „Amma litla“,
Jón og börnin, kveðja Óla með sárum
söknuði og þakklæti fyrir allt og allt.
Ragnheiður Steindórsdóttir.
Ég er svo lánsöm að hafa þekkt
hann Óla frá því að ég man eftir mér.
Hann hefur frá upphafi verið stór
hluti af okkar litlu fjölskyldu og því er
erfitt að sætta sig við það að við mun-
um ekki sjá hann framar né eigum
við eftir að njóta þeirrar hlýju og
glaðværðar sem einkenndi hann. Nú
þegar ég lít til baka og hugsa um Óla
finn ég fjársjóð, því ég á svo margar
góðar og skemmtilegar minningar
tengdar honum bæði nýjar og gaml-
ar. Gamlárskvöldin hjá Fríðu og Óla í
Álfheimunum voru engu lík. Alltaf
hlakkaði maður jafn mikið til en það
var alveg sérstakt tilhlökkunarefni
að fara út með Óla til að skjóta flug-
eldum því að það var tvímælalaust
hápunktur kvöldsins.
Þegar Óli var brennustjóri fyrir
gamlárskvöldsbrennum var gaman
að lifa. Við systkinin og Eggert feng-
um oft að vera með og áhuginn var
mikill, en enginn var þó áhugasamari
en Óli. Markmiðið var að hlaða sem
stærstan bálköst og helst stærri en
árið áður. Eitt árið hafði Óli upp á
gömlum trébát sem settur var efst á
bálköstinn og það árið var brennan
okkar tvímælalaust sú flottasta.
Mamma, pabbi og við systkinin
heimsóttum Fríðu, Óla og Eggert til
Noregs þegar þau bjuggu þar í fyrra
sinnið. Í heilan mánuð keyrðum við
öll saman um Norðurlöndin og lent-
um í ýmsum ævintýrum. Í eitt skiptið
var Óli að snúa bílnum við á grasflöt
og keyrði yfir vespuhreiður með
þeim afleiðingum að bíllinn fylltist af
vespum. Óli stökk út úr bílnum á
meðan hann var enn á ferð og sýndi
þar undraverða snerpu.
Þegar við Palli vorum blankir
námsmenn í Kaupmannahöfn komu
Fríða og Óli í heimsókn til okkar á
silfurbrúðkaupsafmælinu sínu. Þessa
helgi sem við vorum saman vorum við
hrifin burt frá fábrotnu lífi náms-
mannsins. Þau buðu okkur á
skemmtun með Eddie Skoller og út
að borða á dýrindis veitingastað. Það
var greinilegt að bæði Fríða og Óli
mundu vel hvernig var að vera náms-
maður í útlöndum því þau lögðu sig
fram um að gera okkur dagamun.
Það tókst svo vel að ennþá man ég
hvað maturinn bragðaðist vel á veit-
ingahúsinu.
Síðasta mánuðinn sem Óli lifði hitt-
umst við óvenju oft. Í síðasta skiptið
var það í jólasúkkulaði hjá ömmu og
afa fimm dögum áður en hann dó. Ég
geymi með mér hlýlega brosið sem
ég fékk frá honum þegar við Davíð
Björn kvöddum hann í síðasta sinn.
Lára Sverrisdóttir.
Sú harmafregn barst mér síðdegis
föstudaginn 18. janúar að Ólafur
Eggertsson, eða Óli eins og ég kallaði
hann alla tíð, hefði verið kallaður af
velli mitt í amstri dagsins með svip-
legum hætti.
Óli hefur verið hluti af minningum
mínum frá því ég fyrst man eftir mér,
þar sem hann hafði nýlega komið inn
í fjölskylduna um það leyti sem ég leit
fyrst dagsins ljós. Í gegnum árin hafa
safnast margar góðar minningar af
samskiptunum við Óla, skopskyni
hans og glaðværð. Sárt er til þess að
hugsa hvernig framtíðin verði án
þess að halda áfram að safna í þann
minningabrunn. Minningarnar sem
ég hef af Óla eru mér kærar og tengj-
ast margar af þeim helstu ánægju-
stundum í mínu lífi.
Áhugi Óla á mannlegum samskipt-
um, greiðvikni hans og alúð við að
sinna þeim sem tengdust honum var
með ólíkindum. Oft hef ég á síðari ár-
um velt því fyrir mér hversu tilbúinn
hann var að taka okkur systkinin
ásamt Eggerti elsta syni sínum með í
veiðiferðir og aðra álíka spennandi
hluti, fyrir krakka sem þá voru vart
komin á unglingsár. Eftirminnileg er
veiðiferð í Dalina sem var ævintýri
fyrir okkur krakkana, þótt lítið hafi
farið fyrir veiðisögum þegar heim var
komið. Þá eru ófáar minningar úr
ferðalögum og ber þar hæst mánað-
arlangt ferðalag sem fjölskyldurnar
fóru á miðjum áttunda áratugnum
um Norðurlöndin. Óli var einstaklega
duglegur að halda sambandi við vini
og ættingja og ófá eru heimboðin í
Birkihlíðina þar sem fjölskylda og
vinir hafa komið saman á góðri stund.
Hans verður sárt saknað á þeim vett-
vangi í framtíðinni.
Óli var viðræðugóður, hafði skoð-
anir á hlutunum og lagði öðrum lið
hvenær sem tækifæri gafst. Hann
var hress og drífandi að eðlisfari og
hafði áræði og dug til að ráðast í
mörg verk sem aðrir létu sér nægja
að hugsa um. Hann kom hugmyndum
sínum og jafnvel annarra í fram-
kvæmd og það af myndarbrag. Þótt
sum hugðarefni hans væru stór í
sniðum og einhverjir efuðust kannski
um að hann myndi klára skilaði Óli
verkefnunum alltaf í höfn, þótt stund-
um tæki það eitthvað lengri tíma en
upphaflega var áætlað. Á unglings-
árum mínum fylgdist ég stoltur með
árangri Óla í starfi og hafði áhugi
hans á viðskiptum og stjórnun áhrif á
ungan mann sem þá var að velja sér
framtíðarvettvang.
Elsku Fríða, Hanna Lára, Gunnar
Már, Eggert, Ása og strákarnir.
Missir ykkar er mikill og sorgin
þungbær. Ég vona að góður Guð veiti
ykkur leiðsögn, færi ykkur styrk og
áræði til að takast á við breytta tíma.
Ég kveð góðan dreng og mikinn fé-
laga með söknuði.
Gunnar Sverrisson.
Ólafur Eggertsson skólabróðir
minn lést snögglega 18. janúar sl.
Þegar andlát ber að svona fyrirvara-
laust stendur maður eftir ringlaður
og ráðþrota, reynir að ná fótanna og
skilja hversvegna svona fljótt og
snöggt hann var allur. Við reynum að
finna huggun í því að hann þurfti ekki
að þjást. Óli á Flötunum var hann
alltaf kallaður í Eyjum. Stór, bjartur
yfirlitum, fasið rólegt og alltaf kurt-
eis með glettnisglampa í augum.
Húmorinn hárfínn, aldrei rætinn eða
meiðandi. Drengur góður.
Óli var einn af þeim örfáu mönnum
sem ég hef hitt sem höfðu þenn-
anótrúlega faðm, faðmlag sem var
svo traust, hlýtt og kærleiksríkt að
amstur daganna hvarf á braut og sól-
in fór að skína.
Árgangurinn 1945 úr Eyjum hitt-
ist síðast í Eyjum í júní 1999. Óli var
þá nýfluttur til landsins, en þau hjón-
in höfðu þá búið í Noregi um nokkura
ára skeið, við nám og störf, meðal
annars til að geta stutt betur við
börnin sín.
Þessi árgangs- og fermingarmót
eru mikil tilhlökkunarefni, enda verð-
um við eins og ung í annað sinn og
óheft gleði í fyrirrúmi, gleðin er ekki
síst í því að hittast og treysta böndin,
rifja upp góðar minningar og njóta
samverunnar á einum af fallegustu
stöðum á jörðinni.
Óla á Flötunum verður sárt saknað
er við hittumst næst.
Hve sæl, ó hve sæl er hver leikandi lund,
en lofaðu engan dag fyrir sólarlagsstund.
Um sólskin kvað fuglinn, hann sá hvergi skúr,
þá sólin rann í haf, var hann kominn í búr.
Um sumardag blómstrið hið saklausa hló,
en sólin hvarf og élið til foldar það sló.
Og dátt lék sér barnið um dagmálastund,
en dáið var og stirðnað um miðaftanstund.
Því bilið er mjótt milli blíðu og els,
og brugðist getur lukka frá morgni til kvelds.
En gott átt þú, sál hver, sem Guð veitir frið,
þó gæfan þín sé hverful um veraldar svið.
Um Guðs frið þú syngur og grætur ei skúr,
þó geymi þig um sólarlag fanganna búr.
Sem barn Guðs þú unir sem blómstur við sól,
þó brothætt sé sem reyrinn þitt lukkunnar hjól.
Þó lukkan sé brothætt og ljós þitt sé tál,
sá leitar þín, sem finnur og týnir engri sál.
Hve sæl, ó hve sæl er hver leikandi lund,
og lukkan hún er eilíf, þó hverfi um stund.
(B.S. Ingemann - þýð. Matth. Joch.)
Fyrir hönd árgangs 1945 úr Vest-
mannaeyjum votta ég eiginkonu
Ólafs, Málfríði, börnum þeirra og ást-
vinum, okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Fríða Einarsdóttir.
Skammt er nú stórra högga á milli.
Í þessum janúarmánuði kveðjum við
hinstu kveðju annan bekkjarbróður
okkar úr Kennaraskólanum, Ólaf R.
Eggertsson. Ólafur hraðaði för gegn-
um Kennaraskólann. Hann kom í
bekkinn okkar á þriðja ári og hitti þar
fyrir samhentan hóp. Kannski höfum
við tekið nýjum félaga með semingi,
en hafi svo verið vann Ólafur strax
bug á því. Hann kom í hópinn með
glaðværum gusti, féll mjög fljótt í
kramið og varð einn af okkur.
Ólafur var Vestmanneyingur og
var auðsæilega stoltur af því. Sumir
aðrir utanbæjarmenn voru kannski
ekkert að hampa uppruna sínum á
þessum manndómsárum því nú var
borgarmenning ráðandi með bíó og
ballferðum í bland við námið. Við vor-
um samstæður vinahópur sem nýtti
margar stundir til samveru utan
skólatíma og sungum alltaf þegar því
varð við komið.
Ólafur var drífandi dugnaðarfork-
ur og bar jafnan með sér hressilegan
andblæ í bekkinn. Hann var glaðvær
og félagslyndur.
Langt er nú liðið frá þessum góðu,
glöðu stundum og endurfundir hafa
strjálast í dagsins önn. En við bekkj-
arsystkinin höfum samt fylgjast
býsna vel hvert með öðru þótt úr fjar-
lægð sé og í huganum höfum við tekið
þátt hvert í gleði og sorgum annars.
Við höfum hist á merkum afmælisár-
um árgangsins og þá voru auðvitað
skólaminningarnar rifjaðar upp og
farið yfir stöðu mála hjá hverjum og
einum til að fá betri tilfinningu fyrir
því sem bjástrað var við. Minnisstæð
er helgardvöl í Eyjafirðinum þar sem
gott tóm gafst til að deila geði.
Ólafur giftist Málfríði Gunnars-
dóttur kennara og í okkar hópi voru
hjón yfirleitt nefnd í sömu andránni
og líklega var bekkjarfélaginn nefnd-
ur á undan. Óli og Fríða voru ætíð
með á þessum endurfundum þegar
þau gátu komið því við og þau voru
góðir félagar.
Lát Ólafs bar brátt að. Það var
þungbært að þurfa að flytja andláts-
fregn hans milli okkar bekkjarsystk-
inanna sem höfðum hist nokkrum
dögum áður við útför Hrólfs Kjart-
anssonar.
Við kveðjum kæran bekkjarbróður
og vin með sárum söknuði og færum
Fríðu, börnum þeirra þremur og fjöl-
skyldu innilegar samúðarkveðjur.
Bekkjarsystkin frá KÍ,
brautskráð 1966.
Kveðja frá
Lionshreyfingunni
Stundum verða þeir atburðir að
fólk er gersamlega slegið út af laginu.
Fólk veit ekki hvaðan á það stend-
ur veðrið, það hreinlega lamast.
Slíkur atburður varð föstudaginn
18. janúar síðastliðinn þegar Ólafur
R. Eggertsson hné niður þar sem
hann var að kenna á námsstefnu sem
haldin var í tengslum við Norður-
landaþing Lionshreyfingarinnar á
Hótel Loftleiðum. Skyndilega er fall-
inn frá maður í blóma lífsins, maður
sem var fullur eldmóði gagnvart
þeim verkefnum sem framundan
voru.
Ólafur hefur til margra ára verið
einn af máttarstólpum Lionshreyf-
ingarinnar hér á landi. Hann gekk í
Lionsklúbbinn Fjölni árið 1972 og
var alveg frá upphafi mjög virkur í
öllu starfi hans. Því var honum
snemma trúað fyrir ýmsum helstu
embættum klúbbsins og er listinn yf-
ir öll þau embætti orðinn æði langur.
Ekki leið á löngu að leitað var til hans
af yfirstjórn hreyfingarinnar og hef-
ur hann á þeim vettvangi tekið að sér
ýmis störf, bæði fyrir sitt umdæmi og
íslenska fjölumdæmið. Sem varaum-
dæmisstjóri hefur Ólafur á undan-
förnum misserum verið að búa sig af
mikilli kostgæfni undir allt aðra ferð
en þá sem hann hefur nú tekið sér á
hendur. Ferð á alþjóðaþing Lions-
hreyfingarinnar næsta sumar en þar
hefði hann tekið við embætti um-
dæmisstjóra í umdæmi 109 A, en það
er annað tveggja íslensku Lionsum-
dæmanna.
Með fráfalli Ólafs hefur verið
höggvið stórt skarð í raðir okkar
Lionsfólks. Við sjáum á eftir hug-
myndaríkum, atorkusömum og ósér-
hlífnum félaga, einstaklingi með
mikla útgeislun, einstaklingi sem við
öll nutum að vera með, bæði í starfi
og leik.
Fyrir hönd Lionshreyfingarinnar
sendi ég Málfríði, börnum þeirra,
tengdadóttur og barnabörnum og öll-