Morgunblaðið - 10.04.2002, Síða 43

tént komin á slóðir þar sem um vor-
nótt voru rifnir íslenskir þorskhaus-
ar á meðan þrúgna gullnu tárin
glóðu.
Í raun varð þetta dæmalausa
ferðalag ekki lengra og upphaflegt
markmið náðist aldrei en við gátum
þó snúið til baka í þeirri fullvissu að
við vorum orðin Íslendingar á ný.
Blessuð sé minning Stínu Ben.
Eiríkur Jónsson.
Ég man svo vel eftir okkar fyrstu
kynnum, þegar þú æddir með hóp Ís-
lendinga inn á herbergið mitt í Kung-
älv. Þú hlóst og spurðir hvort ég ætti
meira vín … sem ég átti. Þetta var
upphaf varanlegrar vináttu sem var
full af hlátri, dansi, alvöru og fjölda
samtala.
Ég þarfnast þín til að ég sé heil…
Milli leikhúsdraumanna, handapats-
ins og látbragðsins þráðirðu mann,
börn, hús og flottan bíl og því hlógum
við oft að. Í fyllingu tímans eignað-
istu yndisleg börn sem þú gast verið
stolt af.
Ég minnist fallegra haustdaga í
skóginum þegar við reyndum að læra
hvaða sveppir væru ætir. Krakkarnir
okkar voru með og hlupu um með
greinar og byggðu kofa. Ef þau
blotnuðu, sem kom fyrir, þá skamm-
aðistu smástund á þinn sérstaka
máta. Á næsta augnabliki varstu orð-
in þessi góða mamma sem bauð upp á
snúð og saft. Ávallt reiðubúin með
vasaklút eða tusku til þess að þurka
kámuga munna eða skítuga eldhús-
bekki.
Mörg og löng samtöl áttum við um
samskipti hjóna og annað sem skipti
máli. Svo að við tölum nú ekki um
þegar við námum kvennasögu og
ræddum kynjamun þar til við vissum
hvorki upp né niður. Þegar við eign-
uðumst samtímis börn í annað skiptið
vorum við oft í garðinum þínum á
sumrin, börnin léku sér og við töl-
uðum og töluðum, grilluðum pylsur
og drukkum vín.
Manstu öll skiptin þegar við ætl-
uðum bara að hittast smástund og
það endaði með að við dönsuðum og
hlógum fram undir morgun?
Ég minnist hláturs þíns, lífsgleð-
innar og allrar orkunnar.
Þú varst sú systir sem ég aldrei
átti.
Anette Hedman-Åberg,
Halmstad.
Við kynntumst Stínu Ben. í MK.
Hún var nýflutt í Kópavoginn en við
höfðum allar búið þar lengi. Hún
varð strax mjög virk í félagslífi skól-
ans og hún eignaðist fljótt stóran
vinahóp. Það var aldrei lognmolla í
kringum hana.
Alltaf líf og fjör. Hún hafði svo
gaman af því að syngja, tjútta og
vera til. Við fórum saman í ferðalög
og það var Stína sem var aðalspraut-
an, enda oft farið á slóðir sem hún
þekkti vel, s.s. í Borgarfjörðinn, til
Akureyrar og Þingvalla að
ógleymdri útskriftarferðinni til
Grikklands. Við bundumst vinabönd-
um sem hafa haldið síðan. Eftir stúd-
entsprófið fóru vinkonurnar Stína og
Beta saman á lýðháskóla í Svíþjóð og
þar festu þær rætur og stofnuðu fjöl-
skyldur. Áfram var þó gott samband
á milli okkar.
Stína kom reglulega heim og þá
var jafnan slegið upp góðu mennta-
skólapartíi.
Svo gerðist það sem engan óraði
fyrir. Stína greindist með krabba-
mein sem dró hana til dauða á tæpu
ári. Við dáðumst að því hversu sterk
hún var í veikindum sínum. Hún var
ákveðin í að sigrast á þeim og ætlaði
ekki að láta undan því hún átti svo
margt ógert.
Við minnumst Stínu vinkonu okk-
ar sem kraftmikillar og lífsglaðrar
manneskju.
Við gleymum aldrei smitandi
hlátri hennar og við sjáum hana fyrir
okkur syngjandi ABBA-lagið sem
var svo vinsælt í okkar hópi og á svo
vel við hana, Thank you for the mus-
ic.
Við sendum Hugo, Liv, Sigríði,
Sigrúnu og öðrum aðstandendum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Ása, Dóra, Ebba, Erla, Hjör-
dís, Kristín og Þorbjörg.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. APRÍL 2002 43
✝ Guðjón Örn Jó-hannesson fædd-
ist í Reykjavík 4.
janúar 1941. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 20. mars
2002.
Foreldrar Guð-
jóns voru Þórunn
Sigurlásdóttir, f. 21.
október 1922, d. 5.
janúar 1995, og Jó-
hannes Jóhannes-
son, f. 18. desember
1918, d. 24. desem-
ber 1997. Hálfbróðir
Guðjóns, sammæðra, er Þór Ost-
ensen, f. 10. september 1955.
Guðjón var ókvæntur alla tíð.
Hann á tvö börn: Erling Guðlaug
Arnarson, f. 6. janúar 1966, og
Stellu Björk Guðjónsdóttur, f.
26. mars 1969.
Guðjón Örn starf-
aði við sjómennsku
fyrri hluta ævinnar
en varð að hætta
sjómennsku vegna
bakmeiðsla sem
hann hlaut við
vinnu sína, og var
hann skráður ör-
yrki vegna þessa.
Guðjón Örn starf-
aði í nokkurn tíma
við gæslustörf og
næturvörslu á hót-
eli, sem öryggis-
vörður. Síðustu árin
var Guðjón Örn búsettur hjá Ör-
yrkjabandalaginu í Hátúni 10b í
Reykjavík.
Útför Guðjóns fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Kæri stóri bróðir.
Nú ertu allur, eftir frekar snörp
veikindi sem lögðu þig að velli.
Minningar mínar tengdar þér í
gegnum árin eru margar, en sterk-
astar og ljúfastar eru þær minn-
ingar sem tengjast æsku minni og
uppvexti.
Til dæmis þegar stóri bróðir var
að koma af sjónum og fór þá að
kenna litla bróður að hjóla. Óþreyt-
andi varstu, þrátt fyrir klaufaskap
minn, og alltaf hjálpaðirðu mér að
halda áfram þar til þetta tókst á
endanum og auðvitað með tilheyr-
andi byltum.
Alla tíð leit ég á ákveðinn hátt
upp til þín og naut þess gjarnan að
vera í návist þinni, þó svo að við
höfum gengið hvor sinn veg, og
eins þótt þú hafir ekki alltaf fundið
auðveldasta farveginn í lífsins ólgu-
sjó.
Mér er minnisstætt nú fyrir
fáum árum, er þú bjóst á heimili
mínu um hríð, og þakka ég þann
tíma, því hann var mér dýrmætur.
Bestu vinkonu þinni, Ernu Katr-
ínu, dóttur þinni Stellu, syni þínum
Erlingi og afabörnum þínum votta
ég innilega samúð. Einnig þakka ég
öllum þeim sem hlúðu að þér og
studdu í veikindum þínum, bæði
heima og heiman.
Farðu í friði, kæri bróðir,
Þór Ostensen.
Minn kæri æskuvinur og vinur
alla tíð.
Ég ætla að senda örfá orð í þakk-
lætisskyni fyrir að hafa fengið að
þekkja þig og farið í gegnum súrt
og sætt í gegnum tíðina með þér,
þó oftast á gleðistundum, og þakka
ég þér fyrir að lofa mér að annast
þig hér heima og á líknardeildinni í
þínum miklu veikindum.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(Valdimar Briem.)
Þessar síðustu vikur verða mér
alltaf ógleymanlegar. Við gátum
nýtt tímann vel, glaðst og hlegið yf-
ir hinum ýmsu uppátækjum og
gjörðum á okkar æskuárum og átt
líka góðar kyrrðarstundir, lesið
ritningarvers og kafla úr Biblíunni
og einnig notið ljúfrar tónlistar.
Ég er haldin þeirri trú, að þegar
þessu lífi er lokið taki annað við og
þessvegna óska ég þér góðrar
brottferðar á nýjar slóðir, og að við
munum hittast um síðir.
Þig, sem í fjarlægð fjöllin bak við dvelur
og fagrar vonir tengdir líf mitt við,
minn hugur þráir, hjartað ákaft saknar,
er horfnum stundum ljúfum dvel ég hjá.
Heyrirðu ei, hvern hjartað kallar á,
heyrirðu storminn kveðju mína ber?
Þú fagra minning eftir skildir eina,
sem aldrei gleymist, meðan lífs ég er.
(Valdimar Hólm Hallstað.)
Kær kveðja,
þín
Erna Katrín Óladóttir.
GUÐJÓN ÖRN
JÓHANNESSON
Stöðugt fækkar í
þeim hópi fólks sem
fæddist á fyrsta ára-
tug 20. aldar og var
ætlað það hlutskipti að erfa landið.
Guðrún Pálsdóttir frænka mín
fæddist 28. október 1909 og lést
23. mars síðastliðinn á 93 aldurs-
ári, ógift og barnlaus. Hún fór eins
og hún vildi fara, ekkert umstang
eða vesen, sátt við Guð og menn.
Guðrún og Helga, tvíburasystir
hennar, eru yngstar þeirra systk-
ina sem kennd hafa verið við
Höfða í Jökulfjörðum. Helga sem
nú býr á Eskifirði er sú eina
þeirra systkina sem enn er á lífi.
Þetta fólk fæddist inn í harðbýlt
bændasamfélag við Ísafjarðardjúp
þar sem lífið gekk út á það að
vinna og vinna mikið. Konurnar og
börnin sáu um búskapinn að mestu
leyti á meðan karlarnir reru til
fiskjar á opnum árabátum. Þeir
dvöldu langdvölum í burtu, í
verinu, á meðan eiginkonurnar og
barnahópurinn gerðu það sem
þurfti að gera á heimilinu. Oft var
vinnan mikil og erfið, lítið um nú-
tímaþægindi og tæki til að létta
sér verkin. Það var þetta fólk sem
kom þjóðinni nánast í einu stökki
úr moldarkofum í steinsteyptar
hallir á rúmlega hálfum manns-
aldri.
Alla sína tíð vann Gunna mikið,
fyrst við búið á Höfða með for-
GUÐRÚN
PÁLSDÓTTIR
✝ Guðrún Pálsdótt-ir frá Höfða í
Grunnavíkurhreppi
fæddist í Bæjum á
Snæfjallaströnd 28.
október 1909. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Grund 23.
mars síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Dómkirkj-
unni 2. apríl.
eldrum sínum þar til
faðir hennar lést, þá
bjó hún áfram með
móður sinni og tveim-
ur bræðrum á Höfða
allt til ársins 1945 er
hún flutti í burtu til
Reykjavíkur.
Þar stundaði hún
hefðbundin störf
verkakvenna, lengst
af í Matborg en fór
nokkur sumur í síld á
Siglufirði. Um og eftir
1970 varð Gunna að
minnka við sig vinnu
utan heimilis vegna
veikinda sem hrjáðu hana lengi.
Ekki hætti hún að vinna þó að
veikindin plöguðu hana heldur tók
að sér saumavinnu fyrir ýmsa að-
ila úti í bæ og var þá oft ansi
„svaðalegt“ um að litast í stofunni
á Blómvallagötunni eins og hún
orðaði það sjálf.
Gunna var einstakur persónu-
leiki. Hjartahlý, bóngóð, lítillát,
vinnusöm, léttlynd, glaðvær og létt
á fæti. Það var gott að vera nálægt
henni, jafnvel til að þegja saman
eins og við göntuðumst með. Sér-
stakur hlátur hennar og fagnaðar-
óp hljóma áfram í eyrum okkar
þótt hún sé farin. Hún fylgdist vel
með öllu í kringum sig og hafði
ákveðnar skoðanir á hlutunum.
Aldrei kom maður að tómum kof-
unum hjá Gunnu, hún var fróð um
margt og vissi oft meira en hún
lét. Hún gat verið föst fyrir eins
og hún átti kyn til, var stríðin, oft
hæðin en hafði sérstakan húmor.
Gott þótti henni þegar við frænd-
fólkið litum inn hjá henni á Blóm-
vallagötunni og þáðum kaffisopa,
þvörguðum aðeins við hana um
þjóðmálin og sögðum henni brand-
ara. Oft gerði hún góðlátlegt grín
að okkur unga fólkinu, við þyrftum
allt til alls en notuðum það svo
aldrei. Að eigin sögn vantaði hana
aldrei neitt og allra síst eftir að
hún varð gömul.
Oft sagði hún að það hefði verið
gott að eiga þessa peninga sem
hún fékk í ellilaun þegar hún var
yngri. Þá hafi oft verið hart á
dalnum.
Hún kom á óvart er hún gaf
stóra fjárhæð í þyrlukaupasjóð
Landhelgisgæslunnar fyrir nokkr-
um árum. Þegar þyrlan kom til
landsins buðu Gæslumenn henni í
flugferð yfir höfuðborgina og ná-
grenni. Oft talaði hún um þessa
skemmtilegu flugferð en um gjöf-
ina og umstangið í kringum hana
vildi hún ekki tala, sagði að þetta
tæki vantaði og sig vantaði ekki
peninga. Hún lifði spart, fór vel
með sitt og ef eitthvað var ódýrara
annars staðar í Reykjavík en í
vesturbænum þá sótti hún það
þangað, oftast gangandi. Oft sá
maður hana á gangi girta veskinu
sínu á leið eitthvað út í bæ og ekki
leyndi göngulagið því að þar fór
einhver af Höfðafólkinu. Þá tók
maður stundum auka hring á bíln-
um til að athuga hvort ekki væri í
lagi með þá gömlu.
Mörg sumur fór hún vestur og
vitjaði æskustöðvanna í Jökul-
fjörðum. Dvaldi hjá bróðurdóttur
sinni, Steinunni í sumarbústað í
Grunnavíkinni eða kom við á
Flæðareyrarhátíð og gekk þá allt-
af á Höfðann eða önnur fjöll í ná-
grenninu.
Oft sat hún þögul á þúfu og
horfði yfir gamlar slóðir og rifjaði
upp harða lífsbaráttu og daglegt
brauðstrit.
Fyrir mörgum árum sigldi
Fagranesið Jökulfirði í spegilslétt-
um sjó og sólskini að lokinni Flæð-
areyrarhátíð. Þá voru þær Gunna
og María systir hennar spurðar
hvernig þeim væri innanbrjósts er
þær litu yfir gömlu sveitina sína á
svona degi. María sagði frá ynd-
islegum æskudögum sem barn
leikandi sér í kringum bæinn og
alltaf hafi verið gaman og nóg að
borða.
Gunna sagðist ekki eiga neinar
minningar frá þessum slóðum
nema eilíft strit og þrældóm.
Þarna hafi hún eytt bestu árum
ævi sinnar og hún hafi ekkert
þangað að sækja lengur nema það
að hitta allt þetta yndislega fólk
sem hún á að, fólkið sitt. Oft síðar
ræddi ég við hana þetta svar henn-
ar og hlutskipti. Alltaf kom hún að
því sama í þessum þönkum okkar,
að fólkið átti ekki annarra kosta
völ. Þetta var lífsbaráttan, það var
ekkert hægt að fara, ekki einu
sinni á mölina. Ef eitthvað kom
upp á, harðindi eða erfiðleikar þá
lenti fólkið á vergangi, jafnvel á
sveitinni.
Allir sem þekktu Gunnu sögðu
að hún væri „gott“ gamalmenni. Á
níræðisafmæli þeirra systra fóru
þær á kostum og þakkaði Gunna
langlífið léttri lund og að hafa
skemmtilegt fólk í kringum sig.
Eina sem hún óskaði sér var það
að hafa góða heilsu í ellinni og hún
fengi að ráða ferðinni sjálf. Bróð-
urdóttir Gunnu, Steinunn og mað-
ur hennar Kristbjörn litu til með
henni og þáði hún oft bílferð hjá
þeim til að „taka kost“ eins og við
grínuðumst með. Hún vissi að þau
voru til taks ef á þyrfti að halda og
sagði oft að allt væri í himnalagi,
Steina sæi um sig ef eitthvað
kæmi uppá.
Ég vil þakka Gunnu frænku fyr-
ir allt það smáa og stóra sem hún
gaf af sér.
Það, að hún sé ekki lengur hér á
meðal okkar, gerir jörðina fátæk-
ari en nálægð hennar við fólkið sitt
þessi ár, hefur gert margar sálir
að betri mönnum.
Jóhannes Bekk.
() 
 "  !  $
  - %
  %
   -   

 



.
;//
0,, "(=) 

6%# 7)#

= * %G

%)   +
 6 5 $
3  '%   %%

$& 6 5  %%

)  /5 6 5 $

) 0= 6 5 $
,$5 %"  %%

 06 5  %%

*  * $ *  *  * +
<

  "     $
 -

$   %
 %
   - 0
 

3
,91.
6,9
"8
&6%# 7)#

?%* == F@+
7%=  +