Morgunblaðið - 28.04.2002, Page 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 28. APRÍL 2002 37
hefur hann lagt leið sína hér austur
í fylgd skyldmenna, okkur til
óblandinnar ánægju. Eins grunar
mig að hugur hans hafi oft leitað
austur.
Áður en hann veiktist ráku þeir
feðgar blómlegt byggingafyrirtæki
og býður mér í grun að hann hafi
aðstoðað þar eftir mætti alla tíð.
Um Bóndastaði segir Kalli í eft-
irmælum eftir Elísabetu ömmu sína:
„En enn þykir mér fegurst bæj-
arstæði að Bóndastöðum og enn
þykja mér fjöllin fegurst frá þeim
stað, já , þar sem er gott að vera þar
er fallegt.“
Nú hefur almættið kallað hann til
starfa á æðra sviði. Þar sem honum
mun vel fagnað af áður burtkvödd-
um ástvinum, en við stöndum eftir
sorgmædd og hnípin sem fannst
hann eiga svo margt óunnið meðal
okkar.
Blessuð sé minning hans. Mestur
er missir eftirlifandi eiginkonu, föð-
ur, barna, tengdabarna og barna-
barna.
Við hér á bernskuslóðum sendum
þeim okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Sigurður Karlsson.
Hann Kalli vinur minn er látinn.
Hvað verður til þess að tveir
menn bindast vináttuböndum, sem
endast áratugum saman? Hvaða
eiginleikar draga saman slíka vini?
Hann Karl Björnsson sagði oft að
okkar vinskapur hefði hafist vegna
þess að þar hefði hann hitt á náunga
sem skildi húmorinn hans, sem hló á
réttum stöðum, og þá jafnvel helst
þegar viðbrögð annarra voru treg-
ari. Einmitt þessi skilgreining hans
sjálfs lýsir líklega honum Kalla mín-
um best, kímnin hans var ekki alveg
allra. Auðvitað spillti ekki áhugi
okkar beggja á stangveiði, sem
strax varð að órofnu ævintýri þar
sem upprifjun minninganna hefur
síðan oft haldið okkur kátum í sjúk-
dómsglímu síðustu ára.
Í þau þrjátíu ár sem liðin eru frá
okkar fyrsta fundi hefur aldrei kom-
ið brestur í vináttuna og fer því þó
fjarri að við höfum alltaf verið sam-
mála í afstöðu okkar til hlutanna, en
sættumst þó oftast á niðurstöðuna
og virtum skoðanir hvor annars.
Ekki unnum við saman allan
þennan tíma, en þó fyrst um all-
mörg ár og svo nú mörg hin síðari
eða fram yfir það að sjúkdómur vin-
ar míns lamaði starfsþrek hans. Og
sporin hans og okkar liggja víða og
verkefnin í byggingum eru mörg, og
oftast vorum við samferða. Stræt-
isvagnastöðin Hlemmur, Hugvís-
indahús, Bláfjallaskáli eru meðal
verka sem hann annaðist í félagi við
aðra. Og sporin lágu einnig á fjöll
t.d. í Sigölduvirkjun og Blöndu og
svo einnig til Svíþjóðar, Grænlands
og jafnvel alla leið til Nígeríu. Og
síðan stendur auðvitað eftir fjöldi
húsa hér um kring, sem við sjáum
daglega.
Fjölskyldur okkar líta nánast á
sig sem eina, börnin okkar eru góðir
vinir og félagar, nærri sem stór
systkinahópur enda alin upp undir
vináttu foreldranna. Tengslin eru
styrk eftir fjölmargar góðar stundir,
eftir veiðiferðirnar allar, fjallaferð-
irnar vetur og sumur og ótal önnur
uppátæki og gleðistundir og þrautir
áranna.
Minningarnar hrannast að, glíma
við stórlaxa í Svartá, Norðurá eða í
Soginu, brölt og köst við hylji og
strengi víða um land stundum ár-
angurslítil en vonin vakandi. Eða
við tveir „gömlu mennirnir“ sitjandi
uppi í brekku með nefin ofan í
fluguboxunum en með augun á til-
burðum barna og svo síðar barna-
barna við ána, yfir öllu skal vakað.
Nú eða bara notalegt rabb um
fiska, flugur og menn og jafnvel
hesta, sem voru Kalla mikið áhuga-
mál, við rúmstokkinn hans í löngum
spítalalegum síðustu sjö ára. Einnig
þar er ljúf minning.
Nú er hann horfinn okkur þessi
hressi ráðsnjalli vinur, og þó athug-
ul augun hans og glettið brosið sé
geymt í minningu okkar, þá söknum
við hans mikið, en þökkum og met-
um vináttuna og samfylgdina.
Elsku vinkona Aníta, Kristján,
Sigga og Bjössi og ykkar makar og
börn. Hugur okkar Þuru er stöðugt
hjá ykkur og við biðjum góðan guð
að styrkja ykkur og að varðveita
hann Kalla, vininn okkar allra, þar
til við aftur fáum að vera saman.
Grettir.
Ekki get ég sagt að ég hafi þekkt
Karl Björnsson vel.
Þó þekkti ég hann nógu vel til að
vita að þar fór öndvegis maður,
vandaður í alla staði og hjartahlýr.
Í huga mér verður Karl ávallt
tengdur ánni sem var okkur báðum
svo hjartfólgin, Svartá í Austur-
Húnavatnssýslu. Þangað fórum við
á sumrin og stundum lentum við í
sama veiðihópi. Nærvera hans var
afar þægileg. Hann var hæglátur,
skapgóður og með góða kímnigáfu.
Umræðuefnin þessi kvöld í veiði-
húsinu voru aðallega af tvennum
toga. Auðvitað ræddum við ána okk-
ar; rifjuðum upp gamlar veiðisögur
og sögu Svartár sem laxveiðiár.
Svo bárust stjórnmál í tal eins og
gengur. Þessi samtöl gáfu sterklega
til kynna hvers konar öðlingur Karl
Björnsson var; heiðarlegur og góður
drengur.
Höfum hugfast að missirinn er
okkar. Áralangar þjáningar Karls
Björnssonar eru á enda. Hann finn-
ur ekki til lengur. Við eigum að
gleðjast yfir þeim tíma sem okkur
auðnaðist að kynnast honum og
vera þakklát fyrir. Sjálfur hefði ég
gjarnan viljað að veiðiferðir okkar
hefðu orðið fleiri, en ekki verður á
allt kosið.
Fjölskyldu Karls og vinum votta
ég samúð mína alla.
Ívar Páll Jónsson.
Kær vinur er fallinn frá eftir
margra ára þrautagöngu og enda-
lausa baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Þau eru orðin á fjórða tug árin síðan
við kynntumst þér og Anitu fyrst.
Margs er að minnast frá samveru-
stundum okkar fjögurra eins og t.d.
þegar við Anita heimsóttum ykkur
Jónsa á Ísafjörð þar sem þið unnuð í
þá daga við smíðar. Á bakaleiðinni
fór að sjóða á fína Bensanum hans
Jónsa og nú voru góð ráð dýr. Við
Anita sóttum vatn í gosflösku í læk
við veginn og helltum á vatnskass-
ann en skildum ekkert í hve lengi
hann var að fyllast. Til allrar lukku
dreif þar að mann sem bauð fram
aðstoð sína og benti hann okkur á
að við værum að hella vatni á vélina
en ekki á kassann! Mörgum árum
seinna heyrðum við söguna af vit-
lausu kerlingunum að vestan og
vatnsvandræðum þeirra!
Þér var nú ýmislegt til lista lagt
annað en að vera góður smiður, því
þegar þið Jónsi komuð heim frá því
að hafa unnið á Grænlandi í hálft ár
– báðir vel pattaralegir – þá kom í
ljós að þú sást um hárklippinguna á
vini þínum og var hann með þetta
líka fína Prins Valíant útlit – einnig
var þér mikið í mun að við lærðum
nú örugglega sænska lagið þitt.
Við fórum saman marga
skemmtilega sleppitúra með hest-
ana á vorin og eru þeir sérstaklega
minnisstæðir túrarnir þegar við
stoppuðum á Kálfhóli hjá Stebba og
Báru. Þar var margt brallað; við
gerðum Stebba óvirkan til vinnu tvö
sumur í röð, greiddum og máluðum
Gumma í Kílhrauni – það þurfti ekki
að snyrta hann meira það sumarið,
og Bára innleiddi nýja hártísku,
nefnilega bleika í það sama skipti!
Eða þegar þú stíflaðir Skeiðaaf-
leggjarann og heimtaðir prest!
Svona gæti ég haldið endalaust
áfram Kalli minn en hér læt ég stað-
ar numið og þakka þér fyrir allar
skemmtilegu samverustundirnar, ég
er þess fullviss að við hittumst aftur
annars staðar.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr. Hallgr.)
Að lokum vottum við þér Anita
mín, börnum, tengdabörnum og allri
fjölskyldunni okkar dýpstu samúð.
Megi Guð styrkja ykkur í ykkar
miklu sorg.
Guðlaug og Jón.
Það kom mér ekki á óvart þegar
ég las dánartilkynningu um fyrrum
vinnufélaga minn Karl Björnsson
eða Kalla eins og hann var oftast
kallaður. Hann hafði átt við langvar-
andi alvarleg veikindi að stríða sem
hann virtist taka með mikilli still-
ingu. Ég kynntist Kalla í gegnum
svila minn Jón Ólafsson en þeir
voru vinir og vinnufélagar. Á náms-
árum mínum í húsasmíði fór ég að
vinna með Kalla og er það tímabil
eftirminnilegt þar sem Kalli var sér-
staklega geðgóður og skemmtileg-
ur. Hann hafði frábæra hæfileika
þegar hann sagði frá eða lýsti ein-
hverju og ævinlega var hann með
bros á vör enda talaði hann oft með
glettni. Síðar vann ég undir stjórn
Kalla þar sem hann var verkstjóri
við stöðvarhúsið í Sigöldu þegar það
var í uppbyggingu. Þar stjórnaði
hann með sínu rólega og yfirvegaða
skapi og var gamansemin ávallt í
fyrirrúmi. Síðar á lífsleiðinni hitti ég
Kalla annað slagið, oft af tilviljun og
mætti mér þá hans vingjarnlega
bros. Við áttum mörg ánægjuleg
samtöl um dagana og vil ég þakka
Kalla fyrir samfylgdina í lífinu. Það
er eftirsjá að svo góðum dreng sem
Kalli var. Anitu eiginkonu Kalla,
börnum þeirra, ættingjum og vinum
votta ég mína dýpstu samúð.
Guðni Guðjónsson.
Við viljum með nokkrum orðum
minnast á vin okkar Karl Björnsson
sem látinn er. Kunningsskapur okk-
ar hjónanna hófst fyrir mörgum ár-
um síðan, þegar Guðrún og Aníta
kynntust í saumaklúbbi.
Við áttum margar góðar stundir
með þeim hjónum og öðru vinafólki
í klúbbnum.
Sárt er að sjá á eftir góðum vini
sem var á besta aldri þegar hann
lést.
Kalli var búinn að vera veikur í
nokkur ár en hann var alveg ótrú-
lega sterkur og duglegur í veikind-
um sínum.
Elsku Aníta og fjölskylda, þetta
er búið að vera erfitt fyrir ykkur öll,
en við biðjum góðan Guð að styrkja
ykkur á þessari erfiðu stundu.
Ég trúi á ljós, sem lýsir mér,
á líf og kærleika,
á sigur þess sem sannast er
og sættir mannanna.
Á afl sem stendur ætíð vörð
um allt sem fagurt er.
Á Guð á himni Guð á jörð
og Guð í sjálfum mér.
( W. Walker)
Þínir vinir
Hrafn og Guðrún.


 
 














  
 !



   
    

    !!
"#  $%& ' !  (&#)*! )%**!
 $%&
(&&% $%& !&+ !")%**!
&!
, $%& !)*" -.&%**!
        .

 
 
 

 


 

 
 

             ! 


""#
  !"# $%&&!#
!"# !'#()# !"# $%&&!#
 #*'# +!"# ,"

'-*'"$'#
. &/ ,"
(#"()#",(#"(#"()#"+

 
 
 




 




 
  




  ! " 



   
 



   !
"  
 

#
 $   


 %
 & 
  '
 
 

  

#$
%
& ' (!!  )*!  %
+  #
 !,#
& ' (!!  -&. '   !'/#

# 0 & ' # -# 1# (!! 
 # 2#

 #  #  #%

   
  
 

  
 
  
 
 
    
 !"


  
 
   
 
         
   
! " # $ $# 
 
# %

$
$ & $'   ( 
) 
* )
    !#
 ##$ 
%& !& %&' #()  )*#)*##$ 
+', - .#)*##$ 
/ )*##$ 


) +', ##$ 

 01) & #$    023#() 

)4  () 0



 

 





 

  

   
     !"

 
 

 

 


  !

" #
"

$%
   &%$%
'

!
 (

 
$ 
  &)%%
 # $!% #%
& 
 '

 & $!% #%
 % '

$   $!% '
( # 
) #%

* *+ '&* * *+ ,



 


  


    
 !"
   
   
 

 
 

  
 

!
 "#   ""#
$
  
% 


& '( 
 
# $  % &'
( )* +, () %