Morgunblaðið - 28.04.2002, Page 56

FÓLK Í FRÉTTUM
56 SUNNUDAGUR 28. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
meistar inn. is
ÁBYRGÐ ÁREIÐANLEIKI
„STÓRKOSTLEGASTA LEIKSÝNING ÁRSINS“
The Times
L A U G A R D A L S H Ö L L , 1 1 . M A Í 2 0 0 2
KL. 16.00 & 20.00
T H E L I V E K U N G - F U S P E C T A C U L A R
M I Ð A S A L A : S Ö L U S TA Ð I R S Í M A N S
Í KRINGLUNNI, SMÁRALIND OG LAUGAVEGI 15
KYNNA
Mógúllinn
Heimildamynd um gerð sýningarinnar verður sýnd
á Skjá Einum miðvikudaginn 2. maí kl.20.00.
sér áhrifum úr ólíklegustu áttum og erfitt sé að
pinna stíl þeirra niður. Trabant ýfi fjaðrir og
það sé nauðsynlegt á þessum síðustu og verstu.
Jockey Slut segir „Enter Spacebar“ smáskíf-
una vera heillandi samsuðu á Air og Daft
Punk, en staðsetur sveitina að vísu í Noregi!
Mindful lýsir sveitinni sem furðufígúrum, sem
búi til bakgrunnstónlist fyrir teiknimynda-
persónur og fyllibyttur og mótsagnir sveit-
arinnar séu það sem geri hana svo spennandi.
Tískuritið The Face lýsir sveitinni sem
glúrnum hanastélshristurum og bendir Georg
Lucas á að ef hann sé að leita að nýju barbandi
fyrir Árás klónanna, þá sé það fundið. Skylt
blað, Sleazenation, segir sveitina standast
„væntingar“ sem gerðar eru til íslenskra tón-
listarmanna um þessar mundir, www.23rd-
floor.com segir Trabant nálgast Björk og múm
að gæðum, www.burnitblue.com segir Moment
of Truth sönnun á því af hverju raftónlist sé
enn áhugaverð og fjörleg og www.brainwash-
ed.com spyr hvað Íslendingar borði eiginlega,
slík sé snilldin hjá Trabant!
HLJÓMSVEITIN Trabant, sem gaf út plöt-
una Moment of Truth á síðasta ári, hefur að
undanförnu fengið góða dóma í erlendum tón-
listarblöðum en það er TMT/Entertainment,
undirmerki íslensku raftónlistarútgáfunnar
Thule, sem gefur plötuna út.
Trabant, sem hét áður Traktor, er sam-
starfsverkefni þeirra Þorvaldar Gröndals og
Viðars Hákons Gíslasonar og var þessi fyrsta
plata þeirra félaga nokkur ár í smíðum.
Það er helst mánaðarritið Muzik sem hamp-
að hefur Trabant, en það er leiðandi rit í um-
fjöllun um allra handa raftónlist. Í marshefti
blaðsins er breiðskífan dæmd og henni líkt við
fyrstu plötu Pink Floyd, tímamótaplötuna Pip-
er at the Gates of Dawn (’67), og sé hún jafn
langt á undan sinni samtíð og sú plata var í
sinni tíð! Talað er um að líkast til eigi plata
Trabants seint eftir að rata til eyrna fjöldans,
nema hún verði pikkuð upp af nýjabrumsvænu
auglýsingafólki. Platan innihaldi til jafns æv-
intýralegar tilraunir og glöggt innsæi í popp-
melódíur og þetta sé synd og skömm þar sem
Trabant standi hæglega jafnfætis Moby, Left-
field, Zero 7 og öllum þeim sem hafa náð að
„krossa“ yfir til fjöldans.
Maíblaðið innheldur svo þriggja blaðsíðna
viðtal með fallegri mynd, þar sem sérlegir
hjálparkokkar Viðars og Þorvalds, þeir Ragn-
ar Kjartansson, Hlynur Aðils og Úlfur Eldjárn
eru og myndaðir. Þar er Trabant lýst sem
„bestu rafrænu framtíðarfönksveit dagsins í
dag“ og blaðamenn Muzik tala um ferðalag sitt
til Íslands; með tilheyrandi lýsingum á hákarli,
drykkjusiðum Íslendinga og hrauni. Og strák-
arnir í Trabant eru mærðir í bak og fyrir að
auki.
Hvað borða Íslendingar eiginlega?
Fleiri blöð sem fjallað hafa um Moment of
Truth eru t.d. DJ, sem segir plötuna viða að
Trabant fær lofsamlega umfjöllun erlendis
Líkt við Pink Floyd
Morgunblaðið/Þorkell
Viðar H. Gíslason og Þorvaldur Gröndal
eru driffjaðrir Trabantsins.
ÞÆR eru að verða ansi þreyttar,
þessar „drögum gamla goðið fram í
sviðsljósið og fáum unga og hressa
listamenn til að syngja með“ plötur.
Hver er tilgangurinn? Ekki virðist
hann vera listrænn. Skítlegar plötur
Franks Sinatra,
Duets og (guð minn
góður) Duets II;
ömurlega pissuleg
plata Santana, Sup-
ernatural (mikið er
ég glaður að koma
þessum sannleika að) og vafasöm
plata Tom Jones, Reload eru allt plöt-
ur sem vart eru plastsins, né álhúð-
arinnar virði. Johnny Cash er líkast
til sá eini sem náð hefur að halda haus
í allri þessari vitleysu.
Og nú er það sjálfur Willie Nelson
sem lætur draga sig í svaðið. Málið
með svona „snilldar“hugmyndir –
sem líkast til koma upp á hádegis-
fundum jakkafataklæddra jólasveina
sem myndu ekki vita hvað tónlist væri
þótt hún biti þá í rassinn – er að þær
líta mun betur út á pappírnum en þær
hljóma í eyrunum. Þannig liðsinna
Lee Ann Womack, Kid Rock (jukk!),
Sheryl Crow (hvað er þetta með
hana!) og Bonnie Raitt, Nelson m.a. á
nokkrum lögum auk þess sem Rob
Thomas (úr Matchbox 20, alltaf þarf
hann að vera með nefið ofan í öllu!)
semur hér þrjú lög.
Niðurstaðan er að mestu leiðindi en
einnig vonbrigði í ljósi frábærra
platna sem Nelson hefur gefið út að
undanförnu. Tek sem dæmi Me and
the Drummer (’00) og Rainbow Conn-
ection (’01). Þetta er greinilega eitt-
hvað sem hann hefur viljað prófa,
enda dýft tám ansi víða á löngum ferli.
Nema helv... hann Mammon hafi gert
honum tilboð sem hann „gat ekki
hafnað“?
Eina lagið sem rís upp við dogg er
titillagið. Það er jafnframt eina lagið
sem Willie semur sjálfur. Hann hefði
betur gert meira af því og skipað ung-
lingunum út úr hljóðverinu á meðan.
Ægifögur rödd Nelson heldur þessu
svo duggandi en undir henni liggja of-
urframleidd, glansleg popplög - lög
sem skilja ekkert eftir sig og ná aldrei
að skera sig úr þeim fjölda sem fyrir
er af þess háttar tónlist.
 Tónlist
Villi ... Villi ...
Willie Nelson
The Great Divide
UMG/Lost Highway
Stjörnum prýddur meginstraumsfans frá
Willa. Útkoman er óárennileg.
Arnar Eggert Thoroddsen