Morgunblaðið - 13.01.2003, Blaðsíða 23

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 13. JANÚAR 2003 23
uðmundur frændi okkar er fallinn
frá, langt um aldur fram.
Guðmundur var ekki bara frændi,
hann lét sér annt um sína nánustu og
munum við það frá okkar bernsku að
þegar Guðmundur kom heim af sjón-
um hafði hann oft meðferðis góðgæti
GUÐMUNDUR
JÚNÍ PROPPÉ
✝ Guðmundur JúníProppé fæddist á
Þingeyri við Dýra-
fjörð 21. júlí 1948.
Hann lést sunnudag-
inn 5. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Sigríður
Proppé og Gunnar
Proppé. Systkini
hans eru Elísabet og
Anton.
Guðmundur giftist
Sigurveigu Guð-
mundsdóttir. Þau
slitu samvistum.
Börn þeirra eru Guð-
rún Finnborg, maki Eyþór Bene-
diktsson; Kjartan Óskar, maki
Rebekka Gylfadóttir; Eva Rós,
maki Jens Jensson, eiga þau einn
son; og Íris Dögg, maki Unnsteinn
Ingólfsson, Íris á einn son.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
handa okkur systrun-
um. Þegar Guðmundur
var í Svíþjóð komu oft
litlir pakkar þegar
hann kom heim í frí.
Guðmundur flutti til
Reykjavíkur í byrjun
níunda áratugarins og
þá urðu tengslin meiri
en þegar hann bjó á
Þingeyri þar sem hann
fæddist og bjó framan
af.
Guðmundur var allt-
af tilbúinn til að hjálpa
og vera öllum innan
handar þegar maður
bað um hjálp. Guðmundur þótti góð-
ur starfskraftur og fór mjög gott orð
af honum hvar sem hann starfaði,
var alltaf ósérhlífinn og kom verki
sínu vel frá.
Eftir að við eignuðumst okkar
börn reyndist Guðmundur þeim vel
og spurði mikið og þótti þeim vænt
um frænda sinn.
Guðrúnu, Kjartani, Evu og Írisi
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Megi guð styðja ykkur
og styrkja. Einnig viljum við senda
þeim Elísabetu og Antoni okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Hafdís og Sigrún Aðalsteins-
dætur og fjölskyldur
✝ Jón StefánHannesson var
fæddur í Reykjavík
8. janúar 1936.
Hann lést í hjúkrun-
arheimilinu Sunnu-
hlíð í Kópavogi að-
faranótt 6. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Hannes Jónas Jóns-
son, f. 27. maí 1892,
d. 1971 verslunar-
maður í Reykjavík
og s.k. hans Ólöf
Guðrún Stefánsdótt-
ir, f. 12. maí 1900, d.
1986. Systkini Jóns voru Svein-
björn, f. 30. nóv. 1921, d. 21. jan.
1998, Stefán, f. 22. apríl 1923,
Pétur, f. 5. maí 1924, Sesselja, f.
6. júlí 1925, Ólafur, f. 7. nóv.
1926, Andrea Kristín, f.
Helgu Friðriksdóttur, f. 2. júlí
1960. Þau eiga þrjú börn: Örnu
Þóreyju, Friðrik og Droplaugu,
og tvö barnabörn: Arnór Snæ og
Benedikt Gunnar. 2) Hannes Jón-
as, f. 16. júlí 1959, kvæntur Auði
Gunnarsdóttur, f. 8. okt. 1961.
Þau eiga tvö börn: Rósu Þórunni
og Jón Stefán. 3) Kristjana Þur-
íður, f. 16.mars 1961, gift Stefáni
Ásgeirssyni, f. 12. júní 1955. Þau
eiga tvær dætur: Hönnu Jónu og
Unni Ósk og eitt barnabarn: Pet-
rúnellu Aðalheiði. 4) Andrea
Kristín f. 7. júlí 1966, gift Jóhann-
esi Inga Kolbeinssyni, f. 24. sept.
1969. Þau eiga þrjú börn: Þuríði,
Jónínu Jófríði og Högna Stein.
Jón ólst upp á heimili foreldra
sinna í Reykjavík fram um tví-
tugt, en fluttist þá til Hafnar-
fjarðar og var búsettur þar til
ársins 2000 er þau hjón fluttust í
Kópavog. Hann starfaði sem
byggingarmeistari í Reykjavík
mestan hluta starfsævinnar.
Útför Jóns verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
9.sept.1928, Björgvin,
f. 20. júní 1930, Jó-
hann, f. 20. júní 1930,
Sigurður Ágúst
Hannes, f. 17. ág.
1937, og Þorbjörg
Rósa, f. 12. feb. 1939.
Hálfsystir þeirra,
samfeðra, er Málfríð-
ur, f. 2. ág. 1920.
Hinn 14. apríl 1960
kvæntist Jón eftirlif-
andi eiginkonu sinni
Droplaugu Bene-
diktsdóttur, f. 17. okt.
1937. Foreldrar
hennar voru Bene-
dikt Guðnason, f. 18. maí 1908, d.
15. okt. 1996, og Þuríður Guð-
jónsdóttir, f. 19. mars 1908, d. 2.
júlí 1991. Börn þeirra Jóns og
Droplaugar eru: 1) Benedikt Þór,
f. 2. apr. 1957, kvæntur Fanneyju
Látinn er mágur minn og vel-
gjörðamaður, Jón Hannesson
byggingameistari, aðeins tæpra 67
ára að aldri. Jón kom inn á heimilið
í Ljósaklifi í Hafnarfirði árið 1956
er þau Droplaug systir mín og hann
voru að draga sig saman. Þá hafði
hann nýlega hafið nám sitt í húsa-
smíði, en ég unglingur að árum.
Hann sýndi okkur öllum á heimilinu
þá þegar fádæma góðvild og hjálp-
semi á sinn hljóðláta og hógværa
hátt. Hann kom sem nýr kraftur
inn í fjölskylduna og tók mjög til
hendinni, lagfærði og snyrti um-
hverfi hússins og m.a. áttum við
mjög gott samstarf við lagfæringu
vegar að húsinu er við ruddum nið-
ur klettum með sleggju, meitla og
járnkarl að vopni. Við það var Jón
hamhleypa. Þá fyrst varð almenni-
lega bílfært í hlað. Hann byggði og
við húsið er fjölskylda hans stækk-
aði og bjuggu þau hjón þar fyrstu
árin. Við er heima vorum nutum svo
góðs af er ungu hjónin stækkuðu
við sig og fluttu að heiman. Minnist
ég þess með þakklæti hve mikið
hann lagði upp úr því að snyrtilegt
væri umhverfis Ljósaklif er ég lauk
stúdentsprófi 1961. Ég tel alltaf að
þar hafi Jón verið að veita mér við-
urkenningu sína. Vor hvert á skóla-
árunum þegar ég hvarf að heiman
til sumarvinnu spurði hann mig
hvort mér væri ekki fjár vant.
Þarna bar hann hag minn fyrir
brjósti fram að fyrstu útborgun svo
sem jafnan endranær. Þetta brást
ekki, en festist í minni ungs manns.
Jón mun hafa verið liðtækur
knattspyrnumaður á unglingsárum
sínum með KR, en lagði knatt-
spyrnuna ekki fyrir sig eins og
bróðir hans, er var landsliðsmaður.
Á þessum árum tóku þau að
ferðast mikið saman foreldrar mín-
ir og ungu hjónin með börn sín. Lítt
ferðaðist undirritaður með þeim,
sennilega ekki mjög fjölskyldu-
vænn unglingur. Ekki voru ferðirn-
ar alltaf langar enda farkostir ekki
sem síðar varð. Jafnan var Jón við
stjórnvölinn og nutu þau öll þessara
ferða vel og minntust með ánægju.
Margt henti þau skemmtilegt og
verður hér að koma sagan, sem Jón
sá einna fyrstur spaugilegu hliðina
á. Þá voru þau í lautarferð uppi við
Kaldársel og voru á gömlum herbíl,
sem lengi þjónaði Ljósaklifs-
fjölskyldunni. Þau höfðu komið sér
fyrir úti í náttúrunni og nutu veð-
urblíðu og nestis þegar hvellsprakk
á kyrrstæðum bílnum. Engin
ánægjuorð munu þá hafa hrotið af
vörum, en mikil varð gleðin þegar í
ljós kom að það var varadekkið á
palli bílsins sem hafði sprungið og
þótti Jóni þarna bíllinn trúr eigend-
um sínum og sýna vel kosti sína.
Eitthvað í þessum dúr mun hafa
hent marga í dekkjahallæri eftir-
stríðsáranna.
Annir ævistarfsins voru þá þegar
teknar við með hæðum sínum og
lægðum, húsbyggingar og fleira.
Jón starfaði hjá ýmsum bygginga-
meisturum í Reykjavík og við
margar byggingar og má þar nefna
Háskólabíó og Tónabíó og háhýsi
við Austurbrún. Hann var meðal
hinna fjölmörgu íslensku iðnaðar-
manna er fóru til starfa hjá Kock-
ums-skipasmíðastöðinni í Svíþjóð
árið 1969 og gátu sér gott orð.
Seinna hóf hann sjálfur verktöku
og lengstan samfelldan starfsferil
vann hann á vegum Vatnsveitu
Reykjavíkur eða hátt í þrjátíu ár.
Byggði hann nánast öll mannvirki
Vatnsveitunnar í Heiðmörk allt
fram til 1995. Þau eru eðli málsins
samkæmt ekki háreist, en fróðir
menn tjá mér að þau séu ótrúlega
mikil að vöxtum. Sú bygging sem
flestir geta augum litið er Gvend-
arbrunnahúsið, sem blasir við frá
Suðurlandsveginum. Alltaf finnst
undirrituðum, sem fæddur er og
uppalinn á hrauni, hnullungahleðsl-
urnar við anddyri þess vera firna
merkilegar. Þar fékk náttúrulegur
mosi og lyng að halda sér. Þær
munu handaverk Jóns og hans
manna. Auk þess hafði hann flokk
um skeið, er sá um lagnir fyrir
Vatnsveituna. Á hans vegum voru
einnig um eitthvert árabil sumar-
vinnuflokkar ungmenna, sem
Vatnsveitan hélt úti. Og hjá Vatns-
veitunni lauk hann ævistarfinu fyr-
ir fáum árum er veikindi steðjuðu
að.
Er efni jukust fór Jón að leyfa
sér ýmis hliðarspor, ef svo mætti
segja þótt ekki væru þau stór í
sniðum. Hann tók m.a. þátt í útgerð
um skamma hríð. Það var fyrir
daga kvótans. Veiðiskap í ám og
vötnum sótti hann einnig og gott ef
hann tók ekki þátt í laxeldisævin-
týrinu á sínum tíma. Einnig komu
álaveiðar við sögu hans. Hann eign-
aðist hlut í einni náttúrufegurstu
jörð landsins, Hvalnesi í Lóni.
Þangað buðu þau hjón okkur og
öðrum ættingjum og vinum að
koma og dvelja með sér og verð ég
að segja að það voru dýrðlegir dag-
ar, sem ekki síst börn okkar nutu
þótt komin væru úr frumbernsku.
Sjálfur reyndi ég mikið, með góðri
aðstoð Jóns, að staðfesta frumsögu
Íslands með því að leita fleiri róm-
verjapeninga í Hvaldal, en hafði að
sjálfsögðu ekki erindi sem erfiði! –
Einnig tóku þau hjón að ferðast á
sólarstrendur svo sem alsiða varð
og eftir miklar annir í starfi brugðu
þau sér oft til Glasgow frá amstri
dagsins.
Starfsfélögum sínum og mörgum
mönnum er hjá honum unnu sýndi
Jón mikla umhyggju, einkum ef
þeir voru einstæðingar eða höfðu á
einhvern hátt orðið undir í lífinu.
Átti hann margar ferðir í frítíma
sínum að líta til með þeim. Hann
átti og til að koma fólki á óvart með
því að banka upp á og færa því gjöf,
blóm eða aðra hluti. Fyrir þessu
hefi ég fullvissu og ekki aðeins af
eigin raun. Er ég hóf eigin atvinnu-
rekstur var það hann sem dreif allt
áfram er að húsnæði laut og inn-
réttingum og kom ei gjald fyrir.
Seint munu mér gleymast viðbrögð
þau, er hann sýndi, þegar ég lenti í
lítilsháttar útistöðum við iðnaðar-
menn við eigið hús. Fór ég þá til
þeirra hjóna, sem jafnan tóku mér
sem foreldrar, og rakti raunir mín-
ar. Þá var Jón fljótur að skilja að
þetta var einungis hugarangur yf-
irspennts húsbyggjanda. Það verð-
ur ávallt leyndarmál hvernig hann
brást við, en glaður og áhyggjulaus
ók húsbyggjandinn heimleiðis og úr
öllu rættist fljótt og vel.
Jón var mikill fjölskyldumaður,
þótt alla jafna sæi maður hann ekki
með barn á höndum, og héldu þau
hjón frábærar veislur sem margir
minnast. Hann var fjölskyldu sinni
góður og bar hag hennar mjög fyrir
brjósti svo og annarra í stórfjöl-
skyldunni. Margir stigu sín fyrstu
skref í atvinnulífinu undir hans
verndarvæng. Hann fylgdist vel
með börnunum í uppvextinum og
ekki bara sínum eigin. Jón kom úr
barnmargri fjölskyldu og efa ég
ekki að það fólk og þeirra afkom-
endur hafa svipaða sögu að segja og
ég. Ég undraðist það oft hve þessi
önnum kafni maður var duglegur
að sækja afmæli og aðra tímamóta-
viðburði í fjölskyldu sinni. Býr mér
í hug að hann hafi ekki aðeins talið
það skyldu sína heldur hafi hann
haft af því nokkurt gaman, þar sem
hann sat hægur og hljóðlátur en
viðræðugóður, þótt spurt gæti hann
snögglega svo mönnum vafðist
tunga um tönn. Þó var langt í frá að
Jón væri skaplaus maður og efa ég
ekki að um hann hafi nætt í hrak-
viðrum verktökunnar sem aðra. En
frá slíku kann ég ekki að segja.
Foreldrum mínum var hann sem
besti sonur, einkum er elli kerling
og sjúkdómar sóttu að, og gerði
þeim kleift að njóta samvista við
sína nánustu á hátíðarstundum.
Eftir að móðir mín varð bundin
hjólastól lagði hann á sig ómælt erf-
iði við að flytja hana milli húsa og
létta henni lífið á marga lund. Einn-
ig átti pabbi gamli margar góðar
stundir með þeim heima og í Hval-
nesi síðustu æviár sín. Verður þetta
aldrei fullþakkað.
Hér kveð ég og fjölskylda mín
hógværan öðling og færum fjöl-
skyldu hans innilegar samúðar-
kveðjur. Hvíli hann í friði.
Gunnar Benediktsson.
Jón frændi er dáinn, og fram í
hugann streyma ótal minningar um
ljúfan dreng.
Við Jón vorum bræðrasynir, en
það var þó ekki fyrr en komið var
fram á miðja ævi, að náin kynni tók-
ust með okkur, enda með búsetu
fjarri hvor öðrum fram til þess
tíma. Það þurfti ekki að umgangast
Jón lengi til þess að átta sig á, að
þar fór traustur maður og heillynd-
ur, enda hreifst ég fjótt af mann-
kostum frænda míns.
Jón vann lengst ævi sinnar sem
trésmíðameistari hjá Vatnsveitu
Reykjavíkur og fórst það starf vel
úr hendi, enda fagmaður ágætur,
áreiðanlegur og vel liðinn meðal
starfsmanna sinna.
Greiðvikinn var hann með ein-
dæmum, enda stór sá hópur, sem
minnist hans með þakklæti á þess-
ari stundu, og þar í flokki er ég
sjálfur.
Fjölskyldan var Jóni afar mikils
virði og hélt hann fast um sína nán-
ustu, sem og vini sína, og alltaf í
viðbragðsstöðu til þess að aðstoða,
ef með þyrfti.
En hann stóð ekki einn, því við
hlið sér hafði hann eiginkonu sína,
Droplaugu, hjartahlýja og jákvæða
manneskju, sem bjó honum ekki að-
eins indælt heimili, heldur aðstoð-
aði hann jafnframt við atvinnu-
reksturinn.
Ég minnist ánægjulegrar úti-
legu, sem við hjónin fórum í með
Jóni og Droplaugu, því það var þá,
sem ég áttaði mig á því hvað þau
hjón bættu hvort annað.
Ég vil að leiðarlokum kveðja
frænda minn, Jón, og þakka honum
þann hlýhug, vináttu og hjálpfýsi,
sem hann sýndi mér og mínum á
genginni ævi.
Droplaugu og börnum vottum við
Kristín innilega hluttekningu.
Kolbeinn.
Elsku tengdapabbi. Með þér er
fallinn frá elskaður, dáður, fórnfús
og heiðarlegur maður. Þú byggðir
upp og hlúðir vel að fjölskyldu og
vinum svo eftir því var tekið. Ég vil
þakka þér fyrir öll 25 árin sem ég
fékk að deila með þér og hafðu
ævarandi þökk fyrir. Ég sendi þér
vísu sem mér áskotnaðist á nám-
skeiði um Alzheimersjúkdóminn:
Þú hvarfst
þér sjálfum og okkur
hvarfst
inn í höfuð þitt
dyr eftir dyr luktust
og gátu ei opnast á ný
þú leiðst
hægt á brott
gegnum opnar bakdyr
bústaður sálarinnar
er hér enn
en stendur auður
sál þín er frjáls
líkami þinn hlekkjaður
við líf
sem ekki er hægt að lifa
þú horfðir framhjá mér
tómum augum
engin fortíð
engin framtíð
engin nútíð
við fengum aldrei að kveðjast.
(Tove Findal Bengtsson –
þýð. Reynir Gunnlaugsson.)
Hvíl þú í friði. Ástarkveðja
Þín tengdadóttir
Fanney.
Nú þegar góður vinur heimilis
okkar kveður koma margar minn-
ingar upp í hugann, allt frá þeim
tíma fyrir 35 árum þegar Droplaug,
Jón og börnin þeirra fjögur fluttu í
nýbyggt hús sitt beint á móti okkar
húsi.
Öll þessi ár höfum við fylgst að,
börnin leikið sér saman og fjöl-
skyldurnar verið saman á mörgum
hátíðis- og gleðistundum og líka ef
eitthvað mótdrægt kom upp.
Jón var mjög rólegur og traustur
maður sem lét lítið á sér bera og
það sem okkur fannst einkenna
hann mest var hve greiðvikinn og
barngóður hann var.
Við minnumst þess hvað tilbúinn
hann var að lána þeim verkfæri og
gefa þeim efni í kofabyggingar og
annað sem þau voru að brasa og
stulturnar sem hann smíðaði handa
þeim gleymast ekki eða að hann
leyfði þeim að keyra jeppann sinn.
Þetta eru allt mikil ævintýri í
minningunni.
Ætíð var sú vissa að hann vildi
okkur öllum allt það besta og Vali,
sem var mikið á hans heimili, þótti
einstaklega vænt um hann og leit á
hann sem sinn sérstaka vin.
Við kveðjum góðan mann sem
var lánsamur í lífi sínu, átti góða
konu og börn sem þótti mjög vænt
hann og hugsuðu vel um hann í
veikindum síðustu ára.
Blessuð veri minning hans.
Fjölskyldan Álfaskeiði 83.
JÓN STEFÁN
HANNESSON
Móðir okkar,
MARÍA NJÁLSDÓTTIR,
dvalarheimilinu Höfða á Akranesi,
er látin.
Útför hennar verður auglýst síðar.
Guðný Þórðardóttir,
Pétur Örn Jónsson.