Morgunblaðið - 01.03.2003, Side 48

MINNINGAR
48 LAUGARDAGUR 1. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
✝ Sigrún Jóns-dóttir fæddist í
Hvammi í Dýrafirði
29.9. 1905. Hún
andaðist á Dvalar-
heimili aldraðra í
Borgarnesi 20.2.
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðrún Gísladóttir,
f. 18.10. 1883, d.
3.1. 1946 og Jón G.
Jóhannsson, f. 13.6.
1883, d. 28.4. 1954.
Systkini Sigrúnar
eru Jóhanna Þor-
björg, f. 8.10. 1907,
d. 22.12. 1926, Jóhannes Helgi, f.
19.12. 1908, d. 9.3 1909, Björn, f.
18.8. 1910, d. 8.8. 1955, Gísli, f.
21.9. 1911, d. 3.1. 1995, Sigríður,
f. 9.12. 1913, d. 4.1. 2000, Guð-
mundur, f. 28.2. 1915, d. 1.11.
1978, Elísabet, f. 21.7. 1917, Jó-
hannes Helgi, f. 17.11. 1918, Ósk,
f. 26.2. 1920, Ásta, f. 21.4. 1922,
Kristján Sveinn Helgi, f. 22.2.
1924, d. 25.6. 1924. Hálfsystir
Sigrúnar samfeðra var Guð-
mundína Ágústa, f. 19.8. 1901, d.
30.6. 1990.
29.9. 1971. d) Sigríður, f. 18.11.
1973, gift Haraldi Guðjónssyni, f.
2.4. 1973. Börn: Sunna Guðrún
Traustadóttir, f. 23.9. 1993, og
Jón Flosi Aðalsteinsson, f. 8.5.
1997. e) Birna, f. 18.11. 1973, gift
Ottó Herði Guðmundssyni, f.
22.11. 1965. Börn: Kristín Dís
Gíslasóttir, f. 11.3. 1997, og
Svavar Már Harðarson, f. 31.10.
2000.
3) Gylfi, f. 18.4. 1946. Kvæntur
Guðrúnu Þórðardóttur, f. 11. júlí
1954. Börn þeirra eru Björn
Friðrik, f. 15.11. 1991, og Andr-
ea Dögg, f. 25.4. 1994. Dætur
Guðrúnar af fyrra hjónabandi
eru Sara Margrét, f. 6. okt. 1978,
og Sólveig Íris Sigurðardætur
17.1. 1981.
Sigrún ólst upp í Lækjartungu
á Þingeyri. Fór ung í vist á Þing-
eyri og Ísafjörð. Starfaði í
Reykjavík, Keflavík og í Graf-
arholti á sínum yngri árum.
Réðst sem kaupakona að Öl-
valdsstöðum. Hún bjó þar til árs-
ins 1986 þegar hún fluttist á
Dvalarheimili aldraðra í Borg-
arnesi. Hún tók virkan þátt í
starfi Kvenfélags Borgarhrepps
og var þar heiðursfélagi og söng
lengi í Kirkjukór Borgarkirkju.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Borgarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14. Jarðsett
verður á Borg á Mýrum.
Sigrún giftist 5.6.
1938 Birni Hólm
Jónssyni á Ölvalds-
stöðum í Borgar-
hreppi, f. 24.6. 1902,
d. 17.5. 1984. Börn
Sigrúnar og Björns
voru þrjú: 1) Jóhanna
Þorbjörg, f. 5. mars
1940, d. 28. apríl
1949. 2) Jón Ragnar,
f. 21.5. 1943. Kvænt-
ist Guðrúnu Magndísi
Sigurðardóttur, f.
8.2. 1949. Þau skildu.
Var í sambúð með
Ernu Albertsdóttur.
Þau slitu samvistum. Nú í sam-
búð með Guðrúnu Jónínu Magn-
úsdóttur, f. 20.12. 1949.
Börn Jóns Ragnars og Guð-
rúnar Magndísar eru: a) Sigrún,
f. 25.8. 1968, gift Ólafi Sigvalda-
syni, f. 30.4. 1968. Börn: Númi, f.
8.4. 1995 og Sölvi, f. 3.4. 1998. b)
Jóhanna Þorbjörg, f. 8.4. 1970,
gift Stefáni Geir Þorvaldssyni, f.
16.11.1970. Börn: Alexandra
Mjöll Ágústdóttir, f. 23.9. 1989,
og Mikael Elí Stefánsson, f. 6.7.
1995. c) Stúlka andvana fædd
Það er erfiðara en ég bjóst við að
horfast í augu við það að þú skulir
vera dáin mamma mín, þrátt fyrir
þinn háa aldur. Það eru ekki margir
sem ná 97 ára aldri. Ég hef það fyrir
satt að þú hafir verið elsta barnið í
sókninni.
Og miklar breytingar hefur þú
upplifað á öldinni sem nú er nýliðin.
Fædd og alin upp í stórri barnafjöl-
skyldu við þröng efni. Þurftir lítil
telpa að fara að heiman í vist, síðan í
kaupamennsku, allt þar til þú stofn-
aðir þitt eigið heimili með pabba á
Ölvaldsstöðum.
Fyrsta bernskuminningin mín er
tengd þér. Þá sat ég í rólu og kallaði
á þig að taka mig. Þú sast við eldhús-
borðið og varst að lesa í blaði og
svaraðir bráðlátum syni ekki alveg
eins fljótt og hann gat hugsað sér.
Hafi ég óttast þá að okkar samskipti
yrðu með þessum hætti í framtíð-
inni, var sá ótti með öllu ástæðulaus.
Þú varst móðir sem óskaðir okkur
börnunum þínum alls þess besta,
umvafðir okkur með móðurást og
kærleika og lagðir allt í sölurnar til
þess að við gætum orðið hamingju-
söm. Það var mikið áfall fyrir þig og
pabba þegar Hanna systir dó eftir
langvarandi veikindi aðeins níu ára
gömul. Hennar var sárt saknað alla
ykkar æfi.
Þegar stelpurnar mínar fóru að
sjá dagsins ljós skipti þig öllu að
fylgjast með þeim vaxa úr grasi og
löngum voru þær hjá þér í sveitinni
umvafðar ást og umhyggju. Þær
munu búa að því alla æfi hvað þú
varst þeim.
Eftir 48 ár á Ölvaldsstöðum flutt-
ist þú á Dvalarheimili aldraðra í
Borgarnesi þar sem þú bjóst síðustu
17 árin, eignaðist vini sem flestir
fóru á undan þér. Það var þér þung-
bært. En starfsfólk Dvalarheimilis-
ins annaðist þig af natni og um-
hyggju og fylgdist vel með líðan
þinni. Fyrir það vil ég þakka.
Minnið þitt var farið að gefa sig
hin síðari ár en það voru alveg hrein-
ar línur að í hvert skipti sem við hitt-
umst þurftir þú að fá nákvæma
skýrslu um mína líðan og barna-
barnanna, hvort ekki allir væru sátt-
ir innbyrðis í fjölskyldunni og hvort
fólk væri hamingjusamt. – Jæja, þá
get ég nú farið í friði fyrst allir mínir
hafa það gott, sagðir þú gjarnan eftir
að hlýða á jákvæðar greinargerðir.
Skömmu fyrir síðustu jól var
hringt frá Dvalarheimilinu og sagt
að nú væri líklega stutt eftir, þú
móktir að mestu. Gylfi bróðir heim-
sótti þig strax um kvöldið og hitti þig
bráðhressa. Ég kom daginn eftir og
þú lékst við hvern þinn fingur. Sagð-
ir mér að þú hefðir verið lögð af stað
í ferðina löngu en ákveðið að snúa
við og doka örlítla stund og bættir
svo við – verst að vera að ómaka
hann Gylfa úr vinnunni í gærkveldi.
Þetta var þér líkt.
Stutt í glettnina og eiginlega alveg
laus við að krefjast nokkurs af öðr-
um.
Mamma mín. Að leiðarlokum kveð
þig með ást og virðingu. Þakka þér
fyrir allt sem þú varst mér og mínum
á þinni löngu ævi.
Þinn sonur,
Jón Ragnar Björnsson (Nonni).
Elsku amma mín.
Nú erum við hættar að heyja sam-
an og komið er að kveðjustund.
Ég minnist þín fyrir það hversu
góð, skemmtileg og falleg þú varst.
Það var alltaf ljómi í kringum þig og
ég leit upp til þín og hlakkaði alltaf
til að hitta þig. Ég var svo heppin að
njóta mikilla samvista við þig þegar
ég var að vaxa úr grasi og var það
mér til mikillar gæfu. Ég dvaldi ófá
sumrin hjá þér og afa á Ölvaldsstöð-
um allt fram á unglingsárin. Þaðan á
ég ómetanlegar minningar, um okk-
ur úti á túni að dreifa úr heyi, að
garða eða sæta með hrífunum okkar
sem afi sérsmíðaði handa okkur
systrunum til þess að við gætum ver-
ið með í heyskapnum.
Þá vorum við nú ekki háar í loft-
inu, litlu skottin, eins og þú kallaðir
okkur gjarnan. Þú lagðir áherslu á
að innræta okkur góð vinnubrögð og
metnað við heyskapinn sem ég hef æ
síðan haft í farteskinu í lífinu. Þú
lagðir þig fram við að gæta þess að
okkur liði vel í vistinni hjá ykkur og
þegar tími vannst til þá kenndir þú
mér m.a að baka, elda, prjóna og
hekla.
Ég á þér svo margt að þakka og
þú hafðir mikil áhrif á það hvaða
manneskju ég hef að geyma í dag.
Ég sakna þín og þess tíma sem við
áttum saman, skemmtilegu sam-
ræðnanna sem við áttum yfir spili
eða prjóni og einleikjanna sem þú
fórst með fyrir mig og ég hló mig
máttlausa að... þú varst nokkuð góð
leikkona.
Nú ertu komin til himnaríkis og
nýtur samvista við afa og Hönnu
litlu. Ég veit að þú ert búin að hitta
þau aftur og ég veit líka að biðin eftir
að hitta Hönnu aftur er búin að vera
þér sérstaklega löng. Elsku amma,
ég sakna þín mikið og þú átt eftir að
vera í huga mínum um ókomna
framtíð. Ég veit að þér var það mik-
ilvægast í lífinu að þínir nánustu
væru hamingjusamir og það kom svo
vel í ljós um jólin þegar ég kvaddi
þig síðast. Það er gott að vita að þú
fórst sátt og viss um að þínu ævi-
starfi væri lokið og að strákarnir
þínir væru hamingjusamir.
Guð geymi þig.
Jóhanna Þorbjörg Jónsdóttir.
Elsku amma. Við tvíburarnir vor-
um sumar eftir sumar í sveitinni hjá
ykkur afa. Þar vorum við sveita-
stelpur. Þar tókum við þátt í bú-
skapnum af mikilli elju og þraut-
seigju. Umhirða dýranna, sláttur, að
aðstoða bóndann á næsta bæ með
kýrnar, sendiferðir, heimilisstörf,
leikir úti sem inni. Oft voru upplif-
anirnar ævintýri líkastar.
Ég naut þess að vera barn í sveit-
inni hjá ykkur. Ég er þakklát ykkur
fyrir að hafa valið að búa á jörðinni
Ölvaldsstöðum. Þangað á ég hluta til
rætur mínar að rekja.
Ég er stolt af því. Ég er þakklát
fyrir það að geta í dag sagt börn-
unum mínum sögur um dýrin í sveit-
inni; hrútinn sem stangaði mig, kálf-
inn sem lifði af næturlangt niðri í
engjum eftir að hann var nýborinn,
lambið sem lamaðist og var tekið í
fóstur inni í bæ, minnkinn sem
fannst niðri í engjum og fleiri sögur.
Þetta var stórkostleg upplifun sem í
dag er orðin að mörgum ævintýrum.
Amma mín. Þú varst amma eins
og ömmur eiga að vera.
Þú sýndir okkur umhyggju, gafst
okkur tíma til að spila, leika við okk-
ur, spjalla, kenna okkur að prjóna,
bænir, sálma og margt margt fleira.
Mér fannst ég alltaf velkomin til
ykkar.
Fyrir jól fengum við þær fréttir að
nú væri líklegast kominn tími á það
að þú værir að fara. Við brunuðum
öll upp eftir til að kveðja þig. Þú
varst sjálf svo viss um að þú værir að
fara. Og þú varst svo tilbúin. Við
spjölluðum saman, mér fannst þú
jafnvel vera orðin skýrari en þú
hafðir verið. Þú þakkaðir fyrir allt. Í
hjarta mér fannst mér ég vera að
kveðja konu sem var búin að lifa sína
ævi til fullnustu. 97 ára gömul. Og þú
kvaddir okkur svo tilbúin, svo sátt.
Og ég vissi að þú hafðir náð sáttum
við fortíðina.
Nú ertu komin upp til Guðs. Þar
hefur þú loksins hitt hana Hönnu
þína. Og alla hina sem fóru á undan
þér. Takk fyri allt – ég held að þú
hafir ekki gert þér í hugarlund
hversu dýrmætt innlegg þitt hefur
verið í líf okkar. Mér þykir vænt um
þig.
Sigríður Jónsdóttir.
Amma mín ólst upp í barnmargri
fjölskyldu í Lækjartungu á Þingeyri.
Ung að árum fór hún í vist og síðar í
kaupavinnu. Hún réð sig í kaupa-
vinnu að Ölvaldsstöðum og kynnist
þar Birni afa mínum. Þau giftu sig
og bjuggu þar alla sína búskapartíð.
Frá því ég man eftir mér fór ég í
sveitina til afa og ömmu ásamt næst-
elstu systur minni. Ýmislegt var nú
brallað á þeim árum en að sama
skapi var margt sem við lærðum
hagnýtt af því að vera sumarlangt
hjá þeim. Afi las fyrir okkur allar Ís-
lendingasögurnar og amma kenndi
okkur margar bænir og sálma og las
fyrir okkur íslenskar skáldsögur.
Sauðburður, vitjun neta í Hvítá,
heyskapur og annað þess háttar var
hluti af því sem við ólumst upp við í
sveitinni.
Mér er alltaf amma minnisstæð-
ust í heyskapnum, hún vann hratt og
var erfitt að fylgja henni eftir. En
alltaf hrósaði hún manni fyrir vinnu-
semina og var manna fyrst að sinna
blöðrunum sem hrjáðu litlar hendur
eftir heyskapinn.
Oft var gestkvæmt á Ölvaldsstöð-
um og tók amma vel á móti gestum
og get ég seint gleymt kleinunum
sem hún bakaði fyrir gesti og gang-
andi. Framan af voru öll mín afmæli
haldin þar og sá amma til að nóg
væri til af rjómapönnukökum og
heitu súkkulaði.
Mínar skemmtilegustu stundir
voru þegar að amma fór niður í
kommóðuna sína og dró þar upp alla
þá hluti sem hún hélt hvað mest upp
á. Þar kenndi ýmissa grasa og átti
hver hlutur sína sögu.
Oft talaði amma um árin í Lækj-
artungu, foreldra sína og systkini og
árin sem hún var í vist og vann sem
kaupakona bæði fyrir vestan og
sunnan.
Hin síðari ár bjó hún á dvalar-
heimilinu í Borgarnesi og undi hag
sínum vel.
Þegar ég kynntist eiginmanni
mínum var amma sú fyrsta sem fékk
að hitta hann og var hún alla tíð
ánægð með hann og lét hann vita af
því, að hann væri alveg ágætismaður
og bæri það með sér að fara vel með
hana Rúnu sína.
Að síðustu langar mig að kveðja
þig, amma mín, og þakka þér fyrir
öll þau yndislegu ár sem við áttum
saman. Guð veri með þér og geymi
þig alla tíð. Ég geymi minninguna
um þig í hjarta mér.
Sigrún Jónsdóttir.
Elsku, elsku amma mín.
Loksins fékkst þú að yfirgefa
þetta líf og fara til dýrðar drottins.
Loksins fékkst þú að hitta hana
Jóhönnu þína, afa, foreldra þína og
vini.
Ég veit þér líður yndislega núna,
því kærleikur drottins er óendanleg-
ur í himnaríki.
Þú kvaddir okkur svo sátt við for-
tíðinna, sátt við hlutskipti þitt í líf-
inu.
Þakka þér, drottinn, fyrir að hafa
gefið mér svona yndislega ömmu,
ömmu sem ég vil líkja eftir.
Þakka þér, elsku amma mín, fyrir
alla þá ánægju og gleði sem þú veitt-
ir mér í lífi mínu.
Sú ánægja að koma í sveitina til
ykkar, njóta ástúðar þinnar, læra að
njóta náttúrunnar, dýranna og frels-
isins sem sveitasælan ein getur gef-
ið.
Þú kenndir mér að leggja kapal,
baka kleinur, sópa gólf og svo margt
fleira.
Þú gafst okkur dýrmætan tíma,
tíma sem er ómetanlegur.
Á kvöldin þegar háttatími kom
kenndir þú okkur fullt af bænum og
sálmum sem nýst hafa mér vel í lífi
mínu.
Ég elska þig eilíflega, elsku amma
mín.
Hvíl þú í friði og gleði með drottni
Guði þínum.
Einn er Guð. Einn er og meðalgangarinn
milli Guðs og manna, maðurinn Kristur
Jesús, sem gaf sig sjálfan til lausnargjalds
fyrir alla. Það var vitnisburður hans á sett-
um tíma.
(1 Tm 2 5-6).
Saknaðarkveðja.
Þitt barnabarn
Birna Jónsdóttir.
Hún Sigrún frá Ölvaldsstöðum,
elsta föðursystir mín, hefur kvatt
þessa veröld eftir langa ævi. Ég sá
hana fyrst fyrir hálfri öld er hún kom
heim í Dýrafjörð, vortíma, til þess að
fylgja föður sínum til grafar; þá
bóndakona suður í Borgarfirði. Þá
strax mótaði hún minningu sína er
síðar skerptist í huga mér – frjálsleg
og hispurslaus í öllu fasi en umfram
allt hress og glöð. Hún hafði þó mjög
ung þurft að reyna alvöru lífsins.
Sem elsta barn stórrar en efnalítillar
fjölskyldu á dálitlu grasbýli innan
við Þingeyri við Dýrafjörð hóf hún
barnung að vinna fyrir sér, innan við
fermingu. Já, sjálfan fermingardag-
inn sinn dvaldi hún ekki allan heima,
sagði hún mér eitt sinn; starfinn
kallaði. En hún var hraust til líkama
og sálar og árin liðu við ýmis verk í
sveit og bæ. Liðlega þrítug gerðist
hún bóndakona á grónu menningar-
heimili í Borgarfirði, að Ölvaldsstöð-
um í Borgarhreppi. Þar átti hún síð-
an öll sín starfsár.
Síðasta aldarþriðjunginn höfðum
við fjölskylda mín og Sigrún frænka
átt samleið sitt hvorum megin Hvít-
árinnar. Það var gaman að koma að
Ölvaldsstöðum til þeirra hjóna, Sig-
rúnar og Björns H. Jónssonar,
bónda hennar. Hann var fjölfróður
og skarpgreindur og afar skemmti-
legur viðræðu. Frænka tók okkur
fjölskyldunni jafnan sem börnum
sínum og barnabörnum, stórum og
hlýjum faðmi. Hún átti líka tiltak-
anlega gott með að ná til smáfólksins
í spjalli og leik, en við eldhúsborðið
sat Björn bóndi hennar, pírði augun
kímileitur og sendi frá sér notalegan
pípureyk í smáskömmtum er bland-
aðist ilmi kaffisins hennar frænku.
Tækifærin voru því notuð til þess að
skjótast yfir að Ölvaldsstöðum í
heimsókn. Í eldhúsinu þar hvarf
manni skarkali heimsins í vinsemd
og hlýju þeirrar veraldar er þau
hjónin skópu saman með heimili
sínu.
En ekkert er eilíft og hagir
breyttust á Ölvaldsstöðum. Björn
féll frá vorið 1984 og að því kom síð-
ar að Sigrún færði sig á Dvalarheim-
ili aldraðra í Borgarnesi. Þar naut
hún góðrar aðhlynningar starfs-
fólksins og átti mörg notaleg ár.
Heimsóknir kunni hún áfram vel að
meta og naut lífsins í margmenni og
ys heimilisins. Sérlegt yndi hafði
hún af söng í góðum hópi, og var það
vís leið til að gleðja frænku; þá ljóm-
aði hún öll. Í hugann koma tvö ætt-
armót fjölskyldunnar; þar var hún
meðal þeirra yngstu í anda þótt elst
væri, og háð hjólastólnum sínum í
síðara skiptið.
Síðustu árin urðu frænku fremur
löng og stundum undraði hún sig
raunar á því eftir hverju beðið væri.
Fyrir alllöngu, ég held bara einum
sjö átta árum, sagði hún mér, er ég
heimsótti hana eitt sinn, að nú hlakk-
aði hún mjög til vistaskiptanna; hana
hefði nefnilega dreymt Þorbjörgu
systur sína – og það hefði allt verið
svo bjart og fallegt í kringum hana.
Þorbjörg var ögn yngri en Sigrún en
féll frá í blóma lífsins – sárt saknað
af öllum.
Nú er hún frænka komin þangað
sem fegurðin ein ríkir, södd lífdaga
en sátt við guð og menn. Við frænd-
fjölskyldan á Hvanneyri minnumst
hennar með hlýju og miklu þakklæti.
Afkomendum hennar og öðrum ást-
vinum sendum við innilegar samúð-
arkveðjur. Blessuð sé minning Sig-
rúnar Jónsdóttur frá Ölvalds-
stöðum.
Bjarni Guðmundsson.
SIGRÚN
JÓNSDÓTTIR
Takk fyrir það liðna, amma, þú
varst alltaf góð við okkur, þú elsk-
aðir okkur og við elskuðum þig.
Við munum alltaf minnast þín.
Hafðu það gott hjá Guði
Sunna Guðrún Traustadóttir.
Ég elska þig.
Góða ferð. Skemmtu þér vel.
Þitt langömmubarn
Kristín Dís Gísladóttir.
Elsku amma.
Ég sakna þín.
Jón Flosi Aðalsteinsson.
HINSTA KVEÐJA