Morgunblaðið - 23.03.2003, Qupperneq 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 23. MARS 2003 47
Það ríkti kátína þeg-
ar frændfólkið frá
Reykjavík kom að
Stóra-Fljóti í heim-
sókn. Auðfundin vænt-
umþykja og frá mörgu
að segja og margt
rætt.
Smáfólkið hafði sinn hátt á og
man ég að við Elísabet stóðum undir
borðstofuborðinu og skríktum. Síðar
kom Junna frænka til okkar og að-
stoðaði föður minn við heimilishald
þegar erfiðleikar steðjuðu að. Hún
annaðist okkur vel – og hvað hún
frænka mín var falleg. Á tímabili átti
ég heima hjá Junnu frænku og
Gunnari í Mávahlíðinni. Þar var
stöðugur ilmur frá bakaríinu og þar
var gott að vera. Frænka mín saum-
aði á okkur Elísabetu dýrindis bláar
kápur með köflóttu fóðri. Við dáð-
umst að frumburði Junnu og Gunn-
ars, honum Nonna sem þá var á
fyrsta ári. Gunnar kenndi mér að
lesa og kynnti mig þar með fyrir
undralandinu hennar Lísu. Þar var
flygillinn hennar Junnu því tónlistin
er snar þáttur í lífinu. Síðar er ég
varð fósturdóttir Jóns og Sigrúnar
bjuggum við á Rauðalæk og amma
Aðalbjörg hjá okkur. Sterkt sam-
band var á milli þeirra Junnu, ömmu
og Sigrúnar. Daglegt símsamband
og sífelldar heimsóknir. Nú syrgir
Sigrún kæra systur sína.
Fram í hugann koma heimsóknir
til Junnu, hlustað á lifandi frásagnir
hennar um atvik, menn og ætterni.
Öll áramótin þegar við fórum í Ljós-
heimana til Junnu og Gunnars, hún
settist við flygilinn og við hópuðumst
í kring. Hún spilaði og við sungum
öll erindi áramótasálmsins. Eftir síð-
ustu línurnar „gef himneskan frið
fyrir lausnarans sár og eilífan unað
um síðir“ voru tárin þerruð, faðm-
ast, hópurinn skálaði, farið var að
skjóta upp flugeldum og gleðin tók
völd.
Junna og Gunnar voru meira en
náið frændfólk, þau voru vinir og
ferðafélagar okkar Jóns. Á Heylæk
leið Junnu vel, hún dáði landið, tæra
loftið og yndislegan íslenskan gróð-
ur. Í veikindum sínum var hún hóg-
vær, fagnaði bata ef hann birtist og
fékk ávallt von, lét sig dreyma um
Frakklandsferð eða þó ekki væri
nema að komast á Heylæk. Hún
unni fólkinu sínu og vinum sínum,
var næm á líðan fólks, gladdist með
glöðum og var gjafmild á styrk í erf-
iðleikum. Horfði djúpt í augun okkar
og sagði okkur hvað hún saknaði
Gunnars mikið. Kæru vandamenn
og vinir Junnu, samúðarkveðjur til
ykkar allra. Minningin um hana er
dýrmæt og verður ávallt með okkur.
Sigrún Stefánsdóttir.
Við hefðum viljað að kynni okkar
af Guðrúnu hefðu orðið lengri. Ævi-
skeiðið var orðið langt og viðburða-
ríkt og það var gaman að hlusta á
hana segja frá ýmsu sem á daga
hennar og Gunnars hafði drifið.
Betri og vinalegri nágranna en þau
hjónin hefði ekki verið hægt að
hugsa sér. Í samskiptum okkar var
hún innileg og skemmtileg og hún
bar með sér sterkan vilja og
ákveðnar skoðanir. Það eru góðar
minningar sem hún skilur eftir sig í
huga okkar. Börnum hennar og öðr-
um ástvinum sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Loftur, María og dætur.
Það er júní og árið er 1971. Fólk
úr Reykjavík, hafnarstjórinn og
kona hans, höfðu fest kaup á jörðinni
Heylæk í Fljótshlíð, ásamt tveimur
öðrum fjölskyldum. Ekki myndi mig
GUÐRÚN J.
ÞORSTEINSDÓTTIR
✝ Guðrún JónaÞorsteinsdóttir
fæddist í Reykjavík
26. júlí 1922. Hún
lést í Reykjavík 9.
mars síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Dómkirkj-
unni 17. mars.
undra að þessi fjárfest-
ing þeirra hafi vakið
mikið umtal í sveitinni
en hitt er víst að þessi
kaup urðu upphafið að
góðum og sterkum vin-
skap, vinskap sem lifir
áfram þótt nú séu heið-
urshjónin Guðrún J.
Þorsteinsdóttir og
Gunnar B. Guðmunds-
son fallin frá.
Stuttu eftir að fjöl-
skyldan fór að dvelja á
Heylæk kom í ljós mik-
ill áhugi yngstu sona
þeirra, Guðmundar Óla
og Harðar, á að aðstoða okkur í
Teigi við bústörfin, þótt fyrstu árin
hafi viljinn verið meiri en getan því
þeir voru einungis fjögurra og tíu
ára þegar þeir fóru að venja komur
sínar til okkar. Á unglingsárunum
urðu þeir hins vegar afar duglegir
vinnumenn hvor á sínum Teigsbæn-
um og hafa haldið góðri tryggð við
fyrrum húsbændur sína alla tíð síð-
an.
Mér eru minnisstæðir margir út-
reiðartúrar með vinum okkar á Hey-
læk um Fljótshlíðina, inn í Þórs-
mörk og víðar. Sérstaklega er mér
minnisstætt sem ungur strákur að
Gunnar átti fallegan brúnan hest
sem hét Blakkur. Hann notaði ávallt
reiðhjálm þegar hann fór á hestbak
og vandi börn sín á að gera það líka.
Þá var notkun reiðhjálma nánast
óþekkt á Íslandi, en nú um þremur
áratugum síðar sést varla maður á
hesti án þess að nota reiðhjálm.
Gunnar og Guðrúnu voru þeim
eiginleikum gædd að gefa sér tíma
til að hlusta á frásagnir annarra og
þegar ég hitti þau fann ég vel fyrir
áhuga þeirra á að fylgjast með því
sem ég var að fást við. Þá hafði ég
einnig mjög gaman af að hlusta á
þau segja frá viðburðaríku lífi sínu
og miklum fróðleik sem þau bjuggu
yfir. Ég var svo heppinn að fá inni í
kjallaranum hjá þeim á Ásvallagöt-
unni hluta úr vetri fyrir rúmum 20
árum. Þá kynntist ég þeim enn bet-
ur og fann hversu einstök þau voru.
Því miður sá ég þau allt of sjaldan
hin síðari ár, en þó skrapp ég nokkr-
um sinnum til þeirra á Laugarásveg-
inn og fékk ávallt höfðinglegar mót-
tökur. Í rúmt ár, eða allt frá því að
Gunnar féll svo skyndilega frá, hélt
Guðrún heimili og bjó ein á Laug-
arásveginum þrátt fyrir að heilsan
hafi verið farin að bila. Afkomendur
hennar gerðu henni þetta kleift en
hún naut mikils stuðnings þeirra. Ég
tel þar hafa komið greinilega fram
hversu sterk Guðrún var en hún leit
aldrei á sig sem aldraða konu.
Ég votta börnum og fjölskyldum
Gunnars og Guðrúnar á Heylæk
innilega samúð þegar þau kveðja
móður sína, tengdamóður, ömmu og
langömmu í hinsta sinn.
Guðbjörn frá Teigi.
Nú þegar þorra er lokið og vor-
boðar birtast okkur einn af öðrum
hefur kær vinkona, Guðrún J. Þor-
steinsdóttir, kvatt. Við Guðrún
kynntumst fyrir rúmum tveimur
áratugum sem samkennarar við
Tónlistarskóla Kópavogs. Við náðum
strax mjög vel saman og var það
mér mjög dýrmætt að eignast vin-
áttu þessarar gáfuðu og hæfileika-
ríku konu. Á milli okkar fann ég ekk-
ert kynslóðabil þrátt fyrir tals-
verðan aldursmun. Guðrún hafði
mikla persónutöfra og fannst mér
sem í henni sameinuðust glæsileiki
heimskonunnar og móðurleg um-
hyggja og hlýja.
Guðrún var mjög vel menntuð í
tónlist, hafði stundað framhaldsnám
í píanóleik við Juilliard School of
Music hjá Sascha Gorodnitzki og
síðar við Det Kongl. Konservator-
ium og hjá Haraldi Sigurðssyni í
Kaupmannahöfn. Það voru ómetan-
leg forréttindi að geta leitað ráða hjá
henni eða fengið að spila fyrir hana,
því hún hlustaði af næmi, bjó yfir
mikilli þekkingu og smekkvísi og var
alltaf hreinskilin en jafnframt hvetj-
andi í umsögn sinni. Ég minnist með
gleði og þakklæti ánægjustunda á
heimili þeirra Gunnars, þar sem
skemmtilegum samræðum fylgdi
ávallt tónlist, hvort sem tekið var í
flygilinn eða hlustað á plötur. Guð-
rún gat því miður ekki notið hæfi-
leika sinna til fulls sem píanóleikari,
þar sem tíð og oft alvarleg veikindi
settu mark sitt á líf hennar. Hún
fann þó jafnframt aðrar leiðir til list-
sköpunar; var mikilhæfur kennari,
samdi bæði lög og ljóð og gaf út sína
eigin ljóðabók, „Þankar á flugi“, árið
1988.
Það var Guðrúnu óvænt og mikið
áfall að missa ástríkan eiginmann
sinn, Gunnar, þegar hann féll
skyndilega frá fyrir rúmu ári síðan.
Þá missti hún besta vin sinn og stoð
sína og styttu. Hún reyndi af hug-
rekki að halda baráttunni áfram,
með hjálp góðrar fjölskyldu og vina.
Ást hennar á tónlist var ávallt heit
og einlæg og sýndi hún það m.a. með
því að sækja tónleika þrátt fyrir að
kraftar hennar væru á þrotum, nú
síðast tónleika okkar Hlífar Sigur-
jónsdóttur viku fyrir andlát sitt.
Það er með söknuði og eftirsjá
sem ég kveð kæra vinkonu, með
þakklæti í hjarta fyrir hlýhug og
gestrisni þeirra hjóna beggja um
áratugaskeið og fyrir trygga vináttu
sem var mér svo mikils virði. Ég
votta börnunum og öllum aðstand-
endum mína dýpstu samúð.
Anna Málfríður Sigurðardóttir.
Ástkær faðir okkar og vinur,
ÞORGEIR JÓNSSON
læknir,
Sunnubraut 29,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju mánu-
daginn 24. mars kl. 13.30.
Fyrir hönd ættingja,
María Þorgeirsdóttir,
Guðrún Þorgeirsdóttir,
Jón Aðalsteinn Þorgeirsson,
Margrét Sigurðardóttir.
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
stuðning og hlýhug við andlát og útför elsku-
legrar dóttur okkar, sambýliskonu, móður og
systur,
ÍSFOLDAR ELÍNAR HELGADÓTTUR
kjólameistara,
Sléttuvegi 9,
áður Hraunbæ 66.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild 11E á
Landspítalanum við Hringbraut.

Jóhanna Soffía Jóhannesdóttir,
Björgvin Erlendsson,
Helgi Jóhann Björgvinsson, Fannar Freyr Björgvinsson,
Monika S. Helgadóttir,
Jóhannes G. Helgason, Sigurbjörg Jónsdóttir,
Ásgerður M. Helgadóttir, Marteinn J. Stefánsson,
A. Hrönn Helgadóttir, Halldór B. Jónsson.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elsku-
legrar systur minnar og frænku okkar,
GUÐRÚNAR GUÐBRANDSDÓTTUR
fyrrv. ljósmóður
frá Spágilsstöðum.
Guðríður Guðbrandsdóttir,
Sigríður Markúsdóttir,
Jón Markússon.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og bróðir,
BJÖRN EINARSSON
frá Mýnesi,
verður jarðsunginn frá Grensáskirkju þriðju-
daginn 25. mars kl. 15.00.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem vilja
minnast hans, er bent á að hringja í SÁÁ.
Einar Örn Björnsson,
Björn Björnsson, Jónína Eyja Þórðardóttir,
Hjörleifur Björnsson,
barnabörn og systkini.
Bróðir okkar,
HALLDÓR MAGNÚSSON,
Mikladalsvegi 5,
Patreksfirði,
lést á Heilbrigðisstofnun Patreksfjarðar miðviku-
daginn 19. mars.
Jarðarförin fer fram frá Patrekskirkju laugar-
daginn 29. mars kl. 14.00.
Systkini hins látna.
Okkar ástkæra,
JÓHANNA JAKOBSDÓTTIR,
Skipasundi 48,
Reykjavík,
andaðist þriðjudaginn 11. mars sl. á hágæslu-
deild B7, Landspítalanum Fossvogi.
Útför hennar fór fram frá Langholtskirkju
fimmtudaginn 20. þ.m.
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hágæslu.
Guð blessi ykkur öll.
Aðstandendur.