Morgunblaðið - 11.08.2003, Blaðsíða 19

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 11. ÁGÚST 2003 19
✝ Björgvin Dal-mann Jónsson
fæddist á Siglufirði
25. maí 1929. Hann
lést í Heilbrigðis-
stofnuninni á Siglu-
firði 4. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Stefanía Guðrún
Stefánsdóttir, f.
14.7. 1890, d. 1.5.
1936, og Jón Krist-
jánsson, fv. rafveitu-
stjóri á Siglufirði, f.
21.4. 1890, d. 27.6.
1969. Alsystkini
Björgvins Dalmanns voru Sæ-
mundur, látinn, Hulda Regína,
Björg Dagmar Bára, látin, Krist-
ján Ægir, látinn, Ríkharð Gústaf,
látinn, Laufey Alda, lést nokk-
urra mánaða, Sigurlaug og Krist-
ín Alda, látin. Hálfsystkini Björg-
vins Dalmanns, börn Jóns og
Önnu Sigmunds-
dóttur, eru Páll, lést
fimm daga gamall,
Erling Þór og Edda
Magnea.
Björgvin Dal-
mann vann ýmis
störf, m.a. hjá SR á
Siglufirði, var mat-
sveinn á Tungufossi,
Haferninum og í
Sandgerði, kennari
við Tónskóla Siglu-
fjarðar og stjórnaði
um tíma lúðrasveit
skólans. Vegna
veikinda var Björg-
vin Dalmann frá vinnu í nokkur
ár en fór síðan að starfa í þvotta-
húsi Sjúkrahúss Siglufjarðar um
tíma. Einnig vann hann við hann-
yrðir meðan heilsa leyfði.
Útför Björgvins Dalmanns fer
fram frá Siglufjarðarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Elskulegur vinur minn, Björgvin
Dalmann, eða Dalli eins og hann
var ætíð kallaður, yfirgaf þennan
heim þegar Siglufjörður skartaði
sínu fegursta og leyndardómurinn
beið handan við fjöllin.
Ég var svo gæfusöm að eiga
Dalla að frá ungaaldri. Þegar ég
var lítil bjó hann inni á heimili
mínu og hugsaði um okkur systk-
inin þegar foreldrar okkar voru í
vinnu. Það var eins og Dalli ætti
mig, hann sýndi mér mikla ástúð
og umhyggju og var mér svo góð-
ur. Hann hafði einstaka hæfileika
og var margt til lista lagt. Hann
spilaði á píanó og kenndi okkur
systkinunum að spila fjórhent, eld-
aði veislumat, spáði í bolla, saum-
aði myndir sem líktust fegurstu
málverkum. Allt sem hann gerði
varð fallegt í höndum hans.
Dalli var ekki mikið fyrir marg-
menni og sérstakur að mörgu leyti.
Hins vegar var alltaf stutt í glettn-
ina og átti hann til hnyttin tilsvör
og ekki vantaði ævintýrablæinn í
sögurnar hjá honum.
Þegar ég flutti að heiman sá
Dalli til þess að ég ætti það nauð-
synlegasta í búið og gaf hann mér
m.a. 12 manna matarstell sem fyr-
irfram brúðargjöf og ég þá aðeins
16 ára gömul. Hann fylgdist vel
með öllu því sem ég tók mér fyrir
hendur og var alltaf jafnyndislegt
að koma til hans þegar ég fór norð-
ur.
Dalli var sem einn úr fjölskyld-
unni og þökkum við Guði fyrir
þennan elskulega vin sem var okk-
ur svo kær og gaf okkur svo margt.
Minningarnar eru dýrmætar og
mun Dalli ætíð eiga sinn sérstaka
stað í hjarta okkar.
Guð geymi þig, elsku vinur.
Guðbjörg Jóna.
BJÖRGVIN
DALMANN JÓNSSON
✝ Sigursteinn Guð-mundsson fædd-
ist á Núpi í Fljótshlíð
30. júní 1931. Hann
andaðist á heimili
sínu, Birkigrund 32
á Selfossi, 2. ágúst
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Katrín
Jónasdóttir, f. 1.
febrúar 1896, d. 6.
október 1983, og
Guðmundur Guð-
mundsson, f. 5. októ-
ber 1883, d. 11. apríl
1970. Systkini Sigur-
steins eru Guð-
munda Þuríður, f. 29. apríl 1923,
Ragnheiður, f. 15. júní 1924, Matt-
hildur, f. 1. nóv. 1925, d. 12. ágúst
2002, Kristín, f. 18. febrúar 1927,
Jónas, f. 4. júní 1928, Sigurður, f.
26. maí 1930, Sigríður, f. 14. júní
1935, Auður, f. 25. júlí 1936, og
f. 8. ágúst 1978, unnusta Anna
Kristín Kristjánsdóttir, f. 20. nóv-
ember 1982, og Hildur, f. 15. des-
ember 1980, sambýlismaður Guð-
mundur Annas Árnason, f. 5. júlí
1969, barn þeirra er Árni Gunnar,
f. 9. maí 2003, sonur Guðmundar
er Dagur Árni, f. 12. apríl 1996. 2)
Katrín, f. 31. ágúst 1958, maki
Kristinn Bergsson, f. 21. júní 1961.
Börn þeirra eru Atli, f. 4. febrúar
1986, og Lára, f. 11. janúar 1991.
Fyrir átti Katrín Ægi Sævarsson,
f. 21. nóvember 1977, unnusta
María Berg Guðnadóttir, f. 22. júlí
1981. Ægir á einn son, Davíð Örn,
f. 9. desember 1999.
Árið 1953 fluttist Sigursteinn á
Selfoss og hóf störf hjá Mjólkurbúi
Flóamanna sem mjólkurbílstjóri.
Árið 1966 hóf hann rekstur eigin
vörubíls og rak hann um nokkurra
ára skeið. Eftir það var Sigur-
steinn sláturhússtjóri í Kaupfélag-
inu Höfn. Starfsferli sínum lauk
hann við afgreiðslustörf, síðast í
SG og Húsasmiðjunni.
Útför Sigursteins verður gerð
frá Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Högni, f. 30. júní 1938.
Fóstursystir Sigur-
steins var Unnur Jón-
asdóttir, f. 10. júlí
1935.
Hinn 9. nóvember
1957 kvæntist Sigur-
steinn eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Oddnýju
Þorkelsdóttur frá
Stokkseyri, f. 30. jan-
úar 1935. Foreldrar
hennar voru Þorkell
Guðjónsson, f. 18. des-
ember 1902, d. 2. des-
ember 1980, og Mar-
grét Ólafsdóttir, f. 10.
nóvember 1907, d. 24. ágúst 1985.
Börn þeirra eru: 1) Margrét, f. 9.
desember 1955, maki Sumarliði
Guðbjartsson, f. 22. ágúst 1952.
Börn þeirra eru Sif, f. 24. febrúar
1975, maki Kristinn Jón Arnarson,
f. 15. nóvember 1973, Sigursteinn,
Nú þegar við kveðjum elskulegan
bróður, Sigurstein, eða Steinar eins
og hann var kallaður, setur okkur
hljóð.
Andlát hans kemur okkur ekki á
óvart, eftir þau alvarlegu veikindi
sem hann gekk í gegnum. Þrátt fyrir
hetjulega baráttu, þrautseigju, æðru-
leysi og trú á lífið varð hann að lúta í
lægra haldi. Skammt er stórra högga
á milli. Á tæpu ári höfum við sem eftir
stöndum þurft að kveðja tvö af okkar
ástkæru systkinum, svo sárt sem það
er og kveðjustundin ótímabær. En við
vitum að enginn fær því breytt hve-
nær kallið kemur og því kalli verða
allir að lúta.
Nú er ferðin hafin yfir í annan heim
og er ég fullviss um að þar verður
honum vel fagnað og kærir ástvinir
sem farnir eru munu bíða með opinn
faðminn.
Margar kærar og ljúfar minningar
streyma fram þegar hugsað er til
bernskuáranna heima á Núpi. Að
alast upp hjá ástríkum foreldrum í
stórum systkinahópi þar sem sam-
heldni og væntumþykja réð ríkjum,
fyrir það fær maður aldrei fullþakkað.
Steinar var léttur í lund, stutt í
glettnina og húmorinn og hann var
mikill æringi á góðum stundum.
Hann var traustur og heiðarlegur,
bar ekki tilfinningar sínar á torg en
stórt og hlýtt hjarta sló undir. Stóra
gæfan í lífi Steinars var þegar hann
kynntist Oddnýju konu sinni, saman
fundu þau hamingjuna og unnu vel úr
sínu. Þau settust að á Selfossi og
byggðu sér hús í Lyngheiðinni þar
sem smekkvísi og snyrtimennska
húsráðenda leyndi sér ekki. Þangað
var gott að koma. Á þessum tíma
fæddust sólargeislarnir, dæturnar
tvær, Margrét og Katrín sem hafa
verið foreldrum sínum stoð og stytta
gegnum árin.
Í fyllingu tímans stækkaði fjöl-
skyldan, við bættust tengdasynir,
barnabörn, barnabarnabarn og núna
litli sólargeislinn, lítill langafastrákur.
Allt er þetta fólk fjölskyldu sinni til
sóma og bundið sterkum fjölskyldu-
böndum, vináttu og samheldni, sem
kom best í ljós núna í þeirri miklu
raun sem fjölskyldan gekk í gegnum
þegar ljóst var hvert stefndi. Allt var
gert sem í mannlegu valdi stóð til að
létta elskulegum eiginmanni og föður
síðustu stundirnar og heima fékk
hann að dvelja þar til yfir lauk.
Nú er komið að leiðarlokum. Við
kveðjum ástkæran bróður, þökkum
honum allt það sem hann var okkur
og biðjum honum guðs blessunar.
Elsku Odda mín, Margrét, Katrín
og fjölskyldur, góður guð styrki ykk-
ur og styðji.
Sigríður Guðmundsdóttir.
Ég kveð hann afa minn með mikla
sorg í hjarta en hann átti um stutt
skeið við erfið veikindi að stríða. Það
er þó huggun harmi gegn að hann
þurfi ekki að berjast við veikindin
lengur, þótt við kerlingarnar hans
höfum gert allt sem í valdi okkar stóð
til að láta honum líða betur.
Ég á óteljandi margar góðar minn-
ingar um afa sem var svo góður og
traustur maður. Ég fór ófáar ferð-
irnar einsömul úr Háenginu yfir í
Lyngheiðina nokkurra ára gömul til
að heimsækja ömmu og afa. Þegar
þau voru enn með hestana fórum við
afi saman í hesthúsið og drukkum
saman kaffibolla eftir á við eldhús-
borðið og hlustuðum á fréttirnar. Ég
var þó óviss um hvort ég myndi
stækka meira vegna kaffidrykkjunn-
ar en það skipti ekki máli því ég vildi
gera eins og afi. Ég eyddi mörgum
helgum með þeim í hjólhýsinu í Þjórs-
árdal og síðar í sumarbústaðnum
þeirra í Grímsnesinu en við barna-
börnin sóttum ávallt mikið í að fara
upp eftir með ömmu og afa.
Afi var með mikinn og góðan húm-
or og hafði gaman af því að segja okk-
ur sögur af bernskuárum sínum og
samferðamönnum. Undir það síðasta
þegar hann var orðinn svona veikur
var enn stutt í húmorinn og það
gladdi mann alltaf jafnmikið að sjá
hann glotta og brosa út í annað að
klaufaskap mínum.
Elsku afi, ég mun ávallt varðveita
minningu þína. Hafðu þökk fyrir allt,
þú reyndist okkur öllum ávallt vel og
minning þín lifir með okkur.
Þín dótturdóttir,
Sif Sumarliðadóttir.
Elsku afi. Þakka þér fyrir allar
góðu minningarnar mínar um þig.
Þær eru margar, bæði úr sumarbú-
staðnum og Lyngheiðinni, þegar við
barnabörnin kepptumst um að sitja
við hlið þér á jólunum. Við héldum öll
svo mikið upp á þig. Þú varst alveg
einstakur afi. Ég mun sakna þín. Guð
geymi þig.
Þín
Hildur.
SIGURSTEINN
GUÐMUNDSSON
Rík var gjöf sú er gaf mér Drottinn:
Að gleðjast vorlangan dag
við litla týsfjólu, túnin sprottin
og tístað sólskríkjulag,
en vetrarmorgun með marr á grundum
sem magnar sérhverja taug,
með hélu á rúðum og svell á sundum
og sól á steingeitarbaug.
(Guðmundur Kamban.)
Þegar sest er niður til að skrifa
stutta kveðjugrein um vinnufélaga í
hartnær 30 ár leitar hugurinn til
gömlu, góðu áranna á geðdeild
Borgarspítalans þar sem við Andr-
ea kynntumst árið 1969. Geðdeildin
var þá á sínum uppvaxtarárum,
undir styrkri stjórn Karls Strand
yfirlæknis og Lilju Bjarnadóttur yf-
irhjúkrunarkonu. Velferð sjúkling-
anna var að sjálfsögðu efst í huga
okkar og oft var tekið á erfiðum
málum. Starfsfólkið var þó flest í
blóma lífsins og oft glatt á hjalla og
vinnuandi góður. Andrea var
hvunndagshetja í orðsins fyllstu
merkingu, ekkja og sex barna móðir
er hún hóf störf í býtibúri deildar-
innar. Nokkrum árum síðar hóf hún
sjúkraliðanám sem hún lauk með
prýði og starfaði sem sjúkraliði til
eftirlaunaaldurs.
Andrea var ákaflega aðlaðandi,
há og grönn, hnarreist, með þykkt
ljóst hár, falleg augu og bros. Það
var unun að heyra hana segja frá,
hún kunni kynstur af ljóðum, gat
farið með heilu ljóðabálkana blað-
laust og átti auðvelt með að setja
saman stöku þegar þannig stóð á.
Árið 1994 gaf hún út lítið kver,
„Ljóð og stökur“. Eitt sinn var hún
beðin um að lýsa sjálfri sér og stóð
ekki á því:
Þig langar að vita um lífshlaup mitt,
það er ljúft, mér skylt og rétt að sanna.
Ég er fædd og skírð, fermd, tvígift,
fráskilin ekkja, móðir, amma.
Kvöldvökurnar á deildinni voru
eftirminnilegar, Andrea las gjarnan
upp fyrir sjúklinga og starfsfólk af
mikilli tilfinningu, í raun mætti
frekar tala um leiklestur. Fyrir mig
fór hún blaðlaust með Vikivaka eftir
Guðmund Kamban, átta erindi um
ástina í sveitinni, og ég grét að sjálf-
sögðu!
Á seinni árum höfum við gömlu
vinnufélagarnir hist reglulega í
handavinnu hjá Selmu Jónsdóttur í
Hæðargarðinum. Meðan spjallað
var um gömlu dagana málaði Andr-
ea fjallið sitt, Kaldbak, sem er í
botni Haukadals í Dýrafirði, en þar
ólst hún upp og átti þaðan dýrmæt-
ar æskuminningar. Seinni árin ferð-
aðist Andrea oft til útlanda og var
síðasta ferðin farin í vor með Guð-
mundu, systur hennar. Þegar heim
kom var ljóst að hún var orðin veik.
Hún var ákaflega trúuð og tók veik-
indunum af miklu æðruleysi, viss
um að annað og betra tæki við að
þessu lífi loknu.
Sumarið er sýnilega að baki,
sólin lækkar festingunni á.
Hljótt er orðið holt af fuglakvaki,
hægur niður bærist ánni frá.
Kæri vinur, kvöldin fara að lengjast.
Það kveður við í lofti stormagnýr.
Við hefðum heldur traustar átt að
tengjast
tryggðinni og vináttunni á ný.
(Andrea Helgadóttir.)
Gömlu vinnufélagarnir þakka
Andreu samfylgdina og votta börn-
um hennar og öðrum ættingjum
dýpstu samúð. Veri Andrea kært
kvödd, Guði á hendur falin, hafi hún
þökk fyrir allt og allt.
Jónína Björnsdóttir iðjuþjálfi.
Kæra vinkona. Þá hefur þú kvatt
hið jarðneska líf og ert farin að
njóta þess sem tekur við eftir að til-
vist okkar lýkur hér. Þú munt án efa
fara þar á kostum eins og endra-
nær. Sannfæring þín um áfram-
haldandi líf eftir dvöl okkar hér
duldist engum sem þig þekkti.
Í mörg ár unnum við saman og
ætíð voru öll mál brotin til mergjar.
Þú sættir þig ekki við minna og að
öllum öðrum ólöstuðum voru vakt-
irnar ávallt litríkar þegar þú varst á
staðnum. Þú helgaðir líf þitt mönn-
um og málefnum og nutum við
ásamt skjólstæðingum okkar góðs
af þínu mikla ágæti.
Eftirminnilegar eru þær stundir
þegar við komum saman vinkonurn-
ar heima hver hjá annarri. Þá var
ávallt glatt á hjalla, málin rædd
fram og til baka. Ekki vorum við
alltaf sammála og ósjaldan hrikti í
stoðunum, en allar fórum við til
okkar heima sáttar og glaðar hverju
sinni. Eitt er víst að heiðarleiki
þinn, elja þín og þeir mannkostir
sem þig hafa prýtt munu ylja okkur
sem öðlaðist að fá að kynnast þér og
vera þér samferða til margra ára.
Víst er þetta löng og erfið leið,
og lífið stutt og margt, sem út af ber.
En tigið gegnum tál og hverskyns neyð
skín takmarkið og bíður eftir þér.
(Steinn Steinarr.)
Við vottum börnum þínum, systr-
um og öðrum ættingjum dýpstu
samúð okkar.
Elsku Andrea, við þökkum sam-
fylgdina og kveðjum að sinni.
Sofðu rótt.
Þínar vinkonur,
Svala, Valdís, Guðbjörg
og Sigurbjörg.
Það kom mér mjög á óvart þegar
ég frétti lát Andreu. Mér finnst svo
stutt síðan hún hringdi í mig til að
vita hvernig ég hefði það. Við höfð-
um ekki hist lengi. Hún var svo
hress og ánægð með lífið og allt í
kringum sig. Sagði að sér hefði
aldrei liðið eins vel – en svo nokkr-
um mánuðum síðar er hún látin.
Andrea var sjúkraliði hjá okkur á
A-2, geðdeild Borgarspítala, og
sinnti hún starfinu af alúð og rögg-
semi. Við kynntumst fyrst á deild-
inni 1972 þegar hún var starfs-
stúlka, en síðar lærði hún til
sjúkraliða. Hún starfaði lengst af á
geðdeildinni og um tíma flutti hún
sig á aðrar deildir en kom aftur.
Andrea var greind og skemmtileg
kona, vel lesin og víða heima og
hafði sterkan karakter. Starfsfólkið
á A-2 kunni vel að meta störfin
hennar. Hún var alltaf reiðubúin að
koma og taka aukavaktir og eftir að
ég varð framkvæmdastjóri fannst
mér gott að vita af henni á deildinni.
Hún var örugg í fasi og góð við sjúk-
lingana og leiðbeindi yngri sjúkra-
liðum.
Ég vil með þessum orðum þakka
henni samstarfið til margra ára,
störf hennar í þágu geðdeildarinnar
og vináttuna. Nú er A-2 geðdeild
ekki til lengur né heldur Borgar-
spítalinn en fólkið og starfið þar
gleymist ekki. Ég votta aðstand-
endum Andreu mína innilegustu
samúð.
Steina Scheving, fyrrv.
hjúkrunarframkvæmdastjóri
geðdeildar Borgarspítalans.
Elsku Andrea mín. Smásumar-
kveðja frá mér. Við unnum saman í
14 ár á geðdeild Borgarspítalans.
Það er margs að minnast á svo
löngum tíma. Þú varst há og gjörvu-
leg kona með stóra sál, svona komst
þú mér fyrir sjónir, skarpgreind,
víðlesin, kunnir ógrynni af ljóðum,
yndisleg kona. Þú varðst ekkja ung
með hóp af börnum, þeim komst þú
öllum til manns einsömul. Þú varst
stolt af barnahópnum þínum. Það
var gott að starfa með þér. Þú varst
hvers manns hugljúfi og varst mjög
góð við þá sem leið illa. Þú varst
mjög trúuð kona og vona ég að það
hafi hjálpað þér í veikindum þínum.
Það var oft glatt á hjalla á sunnu-
dagsmorgnum, þegar við höfðum
næði til að njóta súkkulaðisins og
rúnnstykkjanna.
Um leið og ég kveð stórbrotna
ljúfa vinkonu votta ég börnum þín-
um og öðrum ástvinum mína dýpstu
samúð.
Far þú í friði, elsku Andrea mín.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig
við það sem ég fæ ekki breytt, kjark til að
breyta því sem ég get breytt og vit til að
greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Þín vinkona,
Elín Stefánsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um
Andreu Helgadóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.