Morgunblaðið - 12.11.2003, Qupperneq 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 12. NÓVEMBER 2003 35
leiddur yfir Lækjargötuna. Kvaddi
svo með virktum og gekk rösklega
upp Hringbrautina, leit aldrei um öxl.
Nú, þegar lítill ferðalangur leggur
einn af stað út á fjarlæga óravegu,
fylgir honum söknuður okkar, þakk-
læti fyrir að hafa fengið að þekkja
hann og bænir okkar að för hans
verði greið og góð. Í áfangastað bíða
hlýjar hendur og opnir armar að
bjóða litla gestinn velkominn.
Svo lengi sem við lifum, þá lifir
Victor Páll Jóhannsson í minningum
okkar.
Innilegar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldu, frændgarðs og vinanna allra.
Edda frænka í JM-húsi.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Það er hræðileg staðreynd að einn
lítill engill úr fjölskyldunni okkar sé
farinn á vit almættisins. Þegar við
fengum fréttirnar um þetta hörmu-
lega bílslys, urðum við sem lömuð um
stund. Þetta gat ekki verið satt, að
hann litli Victor Páll væri hrifinn burt
úr ástríkum faðmi foreldra sinna og
fjölskyldna. En það er alltaf óþægi-
legt þegar við erum minnt svona
óþyrmilega á það að það eru víst bara
mennirnir sem ákvarða en Guð sem
ræður. Við verðum nú að trúa því að
honum hafi verið ætlað stærra og
meira hlutverk annarstaðar.
Elsku Auðbjörg, Jóhann, Margrét,
Elísabet, Sigurbjörn, Almar, Daníel
og fjölskyldur, megi minningin um
Victor Pál lýsa í hjörtum ykkar í
sorginni.
Okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Olga frænka og fjölskylda.
Elsku Victor.
Við eigum svo margar fallegar
minningar um þig. Allar heimsókn-
irnar til ykkar á Austurgötuna og
þegar þú komst til okkar og gistir og
varst hjá okkur. Þegar þið Ásbjörn
lékuð ykkur saman, sveitaferðirnar
norður og ekki má gleyma hinum
spennandi veiðiferðum sem við fórum
saman í, enda varstu mikill veiðimað-
ur og fannst svo spennandi að koma
með og fá að skjóta úr rifflinum. Allar
spurningarnar þínar, sögurnar sem
þú skrifaðir, gjafirnar sem þú gerðir
sjálfur og gafst okkur úr spítukubb-
um eða öðru sem þú fannst. Ráðin þín
og plönin um að koma hlutunum í
framkvæmd. Og þegar mikið lá við
sagðirðu: ,,Plís, getum við gert það,
plís gerðu það,“ með sérstökum
áherslum á plís. Eða „Geturðu gefið
mér hundrað kall eða tíkall?“ þegar
þú varst að safna þér fyrir einhverju
sérstöku. Alltaf var nóg að gerast í
kringum þig, stanslaust fjör, geisl-
andi gleði og frá þér komu óþrjótandi
hugmyndir og uppástungur um hvað
gera skyldi.
Sum börn sem gestir koma
sólríkan dag um vor
og brosið þeirra bjarta
býr til lítil spor
í hjörtum sem hljóðlaust fela
sinn harm og djúpu sár
við sorginni er bænin svarið
og silfurlituð tár.
Börn Guðs sem gestir koma
gleymum aldrei því.
Í minningunni brosið bjarta
býr hjarta okkar í.
Það gull við geyma skulum
og allt sem okkur er kært,
við vitum þegar birtu bregður
börn Guðs þá sofa vært.
(Ásbjörn Morthens.)
Elsku litli vinur, við vitum að við
hittumst aftur. Það er stórt skarð
sem að lítill maður, sem var samt svo
stór, skilur eftir. Þú gafst okkur svo
mikið og allar minningarnar um þig
geymum við í hjarta okkar og þær er
yndislegt að eiga. Okkur þykir svo
vænt um þig, litli Þverárstrákur, þú
ert og verður alltaf hjá okkur öllum.
Þessar ljóðlínur passa þér svo vel:
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez.)
Við munum þig alltaf, takk fyrir
allt.
Þín
Óskar, Þorbjörg og
Ásbjörn Edgar.
Elsku Victor.
Á kveðjustund koma í hugann
minningar frá sumrinu þegar þú
varst hér hjá okkur á Kolugili meðan
mamma þín var að vinna. Þú varðst
strax eins og einn af fjölskyldunni.
Lund þín var létt, spaugsamur varstu
og spurull. Þú og Ingunn Embla vor-
uð svo góð saman, urðuð góðir vinir,
fóruð í útreiðartúra á Grána og Lýs-
ing, fóruð í fjósið og lékuð ykkur úti í
náttúrunni og nutuð þess að vera
frjáls. Þegar hausta fór lá leið ykkar
norður að Hólum þar sem þið voruð
öll byrjuð í skóla. Dagarnir liðu einn
af öðrum og lífið gekk sinn vana gang.
Svo var það kvöldið sem hringt var
í okkur og tilkynnt var að það hefði
orðið bílslys í Hjaltadalnum og þú
hefðir dáið sem hjartað tók kipp og
ótal spurningar komu fram í hugann
sem erfitt var að svara eins og allar
þær spurningar sem komu fram á
varir þínar í sveitinni í sumar, elsku
vinur.
Það er huggun harmi gegn að vita
að vel er tekið á móti þér á nýjum stað
og þú vafinn mjúkum örmum. Bjössi
móðurafi þinn mun hugsa vel um þig
fyrir litlu stúlkuna sína sem honum
entist ekki aldur til að vefja örmum
og hugga.
Elsku Auðbjörg mín, Jói, Elísabet,
Sigurbjörn og aðrir aðstandendur.
Guð gefi ykkur styrk til að takast á
við þennan mikla missi og sorg. Guð
geymi ykkur og varðveiti.
Jónína og fjölskylda.
Minn góði vinur Victor Páll hefur
nú stigið upp til himna eftir stutta ævi
hér hjá okkur.
Við tengdumst vinaböndum strax
og við hittumst og vil ég þakka því
svolítið að ég átti síma með Snake
leiknum sem hann hafði svo gaman af
og ég leyfði honum að spila hann í
símanum mínum. Ég sá strax líka
hversu einlægur og lífsglaður Victor
er, hann var alltaf tilbúinn til að
hjálpa til. Líka oft þegar ekki var nein
þörf á aðstoð hans, en oftar en ekki
var því komið við að hann gæti hjálp-
að svo hann gæti fengið smá aur fyrir.
Hann var svo mikill gullmoli í sér,
alltaf þegar ég kom í heimsókn þá
sagði hann mér að ég skuldaði honum
smá aur eða spurði hvort ég ætti
hundraðkall til að gefa honum. En
hann vildi líka gera mér vel og seldi
mér litla hluti. Ég gleymi því seint
þegar hann seldi mér sama viðarbút-
inn þrisvar sinnum yfir eina helgi
sem hann hafði nýlega tálgað. Þetta
veitti mér ánægju og gleði. Þessa
sömu helgi var ég að passa hann
ásamt Dæju frænku hans og þegar
Victor átti að fara að sofa um hálf níu
las ég fyrir hann bók og svo aðra og
aðra. Svo næst þegar ég leit á klukk-
una var hún að nálgast ellefu um
kvöld, en við höfðum gleymt okkur í
bókalestri og spjalli um lífið, til-
veruna og hvað væri hægt að kaupa
fyrir 800 krónurnar sem hann átti þá
helgi.
Victor minn, ég veit þú kemur til
með að vaka yfir foreldrum þínum og
systkinum og passa þau vel. Elsku
Auðbjörg, Jóhann og fjölskyldur, þið
eigið alla mína samúð.
Kristján Carlsson Gränz.
Victor Páll var nemandi í 6 og 7 ára
bekk í Lækjarskóla.
Þegar litið er til baka af kynnum
okkar af Victori Páli kemur ýmislegt
upp í hugann. Hann var harður af sér
og minnumst við þess þegar hann
meiddi sig og við þurftum að hlaupa
upp á heilsugæslustöð. Sjálfsvorkunn
var ekki ofarlega í huga hans en hann
var mikið að spá í allar græjurnar,
tæki og tól sem tilheyrðu læknastof-
unni. Þannig var það með allt hjá hon-
um, ef það fangaði huga hans þá
sýndi hann því mikinn áhuga. Í 2.
bekk tók hann mikið stökk í lestri og
sögugerð. Hann útbjó bækur, skrif-
aði og skrifaði. Það var mjög gaman
að fylgjast með því, þar sem stærð-
fræði hafði alltaf átt hug hans og nú
hafði nýtt áhugamál bæst við. Victor
Páll var grallari og uppátækjasamur.
Ef hann varð annars hugar í skóla-
stofunni eða vantaði eitthvað að gera
átti hann það til að leggjast á magann
á stólinn og snúa sér í hring, með því
var hann búinn að hanna fínasta tív-
olítæki.
Victor Páll var góður vinur vina
sinna og stóð alltaf með þeim. Hann
var einlægur, orkumikill og blíður
strákur. Hans verður alltaf minnst í
hugum og hjörtum okkar allra í
Lækjarskóla.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aft-
ur huga þinn, og þú munt sjá að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.
(Úr Spámanninum.)
Kennarar og starfsfólk Lækjar-
skóla biðja góðan guð og alla englana
á himninum að varðveita félaga okk-
ar, Victor Pál og styrkja fjölskyldu,
ættingja og vini hans á sorgarstundu.
Jóhanna Rósa Ágústsdóttir,
Sigrún Jónsdóttir,
Halla Bergsdóttir,
Sigríður Guðmundsdóttir og
Heiðrún Jóhannsdóttir.
Tárin streyma niður kinnarnar,
hugur okkar er hjá þér litli ljúfur.
Kveðjustundin er runnin upp,
djúpsár og óvænt. Þú fékkst svo
stuttan tíma hér með okkur og við
með þér, það er svo erfitt að reyna að
skilja það. Himininn er skær og fag-
ur, því nú tendra allir englar himins-
ins friðarljós og fagna komu þinni á
hlýjan og fallegan sælureit hjá algóð-
um Guði. Tilhugsunin um það er frið-
sæl.
Góðu minningarnar um þig ylja
okkur um hjartarætur í sorginni. Þú
tendraðir ljós í hjörtum okkar allra
með útgeislun þinni, persónutöfrum
þínum, fallegri tenór-söngrödd og
frábærum húmor, sem þú hafðir frá
blautu barnsbeini. Þú varst svo sann-
arlega ríkur og stór karakter í litlum
hraustum líkama. Þú skilur svo sann-
arlega eftir fallegar og kærleiksríkar
minningar í hugum og hjörtum okkar
allra.
Megi algóður Guð og englar hans
umvefja þig af hlýju og ást sinni á þér
og gefa um leið fjölskyldu þinni ást-
kæru styrk til að takast á við þá miklu
sorg sem þau nú ganga í gegnum.
Dreymi þig vel í faðmi nýrrar engla-
fjölskyldu í Guðsríki.
Við vottum ykkur, ástkæra fjöl-
skylda okkar, dýpstu samúð og megi
algóður Guð gefa ykkur styrk og
englar hans breiða út verndarvængi
sína yfir ykkur öll, elskurnar.
Ó, ljóssins faðir, lof sé þér,
að líf og heilsu gafstu mér
og föður minn og móður.
Nú sezt ég upp, því sólin skín,
þú sendir ljós þitt inn til mín.
Ó, hvað þú, Guð, ert góður!
(Matthías Jochumsson.)
Þín
Kristján, Valgerður, Alexandra,
Jakob og Óliver Adam.
Í dimmum skugga af löngu liðnum vetri
mitt ljóð til þín var árum saman grafið.
Svo ungur varstu, er hvarfstu út á hafið
hugljúfur, glæstur, öllum drengjum betri.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega, óháð því, sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
(Tómas Guðmundsson.)
Elskulegu Auðbjörg, Jói, Elísabet,
Sigurbjörn og aðrir aðstandendur,
allar okkar hlýjustu kveðjur sendum
við og óskum þess að allt gott megi
fylgja ykkur og vernda héðan í frá.
Blessuð sé minning Victors Páls Jó-
hannssonar.
Ingibjörg, Ólafur og
Björn Rafnar.
Það var erfitt að vera í skólanum
föstudaginn 31. október sl., þegar
kennarinn okkar kom og sagði okkur
að vinur okkar og bekkjarfélagi
fyrstu tvö árin í skólanum okkar,
hann Victor Páll, hefði dáið í bílslysi
kvöldinu áður.
Við erum enn svo ung og okkur
finnst lífið svo sjálfsagt og skiljum
ekki alveg hvað Guð var að pæla með
að taka hann frá okkur og fjölskyld-
unni sinni, við heyrum fullorðna fólk-
ið að vísu segja að „þeir deyi ungir
sem Guðirnir elska“. Þetta er bara
allt svo óréttlátt.
Við munum samt alltaf muna eftir
Victori Páli með fallega brosið sitt og
stóru augun, alltaf stutt í grínið og
gamanið. Svo var hann líka bara svo
duglegur strákur.
Við eigum alltaf efttir að vera
þakklát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þessum góða dreng og eiga hann
sem skólafélaga og vin. Og við biðjum
góðan guð að passa og styrkja
mömmu hans og pabba og systkini
sem eiga nú erfiða tíma framundan,
og við verðum bara öll að hjálpast að
við að hugsa fallega um vin okkar
Victor Pál og þakka honum fyrir allt
sem hann gaf okkur í lífinu.
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(Páll Jónsson.)
Þínir
bekkjarfélagar og vinir
í Lækjarskóla í Hafnarfirði.
Heimurinn missti mikið þegar að
hann missti þig, Victor Páll, en hann
var heppinn að fá að kynnast jafn
yndislegum dreng og þér.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Guð blessi þig og fjölskyldu þína.
Megi allir heimsins englar vaka yfir
ykkur.
Ösp, Lovísa Dröfn, Ágústa,
Berglind Sunna, Ragnheiður
Harpa og Dagný Rós.
Desember 2000, þá flutti fjölskyld-
an mín í miðbæ Hafnafjarðar og þá
var strax sú hugsun að yngstu börnin
myndu finna leikfélaga og aðlagast
nýju hverfi ofarlega í okkar huga.
Sonur okkar er mjög næmur á allar
breytingar, mátti helst ekki breyta
neinu, svo að hann kæmist ekki í upp-
nám. En Guðjón elsti sonur okkur
sagði að hann vissi um strák á hans
aldri og hann skyldi koma þeim sam-
an, þetta væri akkúrat leikfélagi fyrir
Þorlák. Skömmu seinna er bankað á
hurðina snemma að morgni og ég fer
til dyra, þar fyrir utan stendur strák-
ur sem ég vissi ekkert um, og segir,
„Er Þorlákur heima?“ „Já, en hann er
sofandi,“ segi ég. „Þá verður þú að
vekja hann,“ segir hann.“ „En má
hann ekki sofa út?“ segi ég, „hann er
þreyttur.“ „Nei,“ segir hann, „við
vorum að kynnast og við verðum að
kynnast betur og það strax.“ „Já en af
hverju núna strax, við vorum að flytja
og það er nógur tími framundan, má
hann ekki sofa svolítið lengur?“ „Nei
þú verður að vekja hann STRAX, ég
þarf að segja honum svolítið.“ Nú já,
það þýðir lítið fyrir mig að rökræða
við þennan dreng, hann er ákveðinn
og veit hvað hann vill, ég fer inn og
vek Þorlák og segi við hann að það sé
kominn strákur í heimsókn og vilji
tala við hann. Hann spyr hver sé að
spyrja um sig, ég fer aftur til dyra og
spyr hver maðurinn sé. „Ég er eng-
inn maður,“ segir strákur, „ég er
Victor og ég er nýi vinurinn hans Þor-
láks.“ „Já já, ég þekkti þig bara ekki
og hef heldur ekki séð þig áður, en
komdu inn og talaðu við Þorlák.“
Svona þekktum við Victor, kom alltaf
til dyranna eins og hann var klæddur.
Þeir félagar brölluðu margt saman og
uppátektarsemin í þeim var alveg
hreint ótrúleg. Það var ekkert heilagt
fyrir þeim. Fljótlega var hann eins og
okkar eigið barn enda var hann dag-
legur gestur hjá okkur , og þeir vinir
áttu gott skap saman. Victor var full-
ur orku, hvað eigum við að gera í dag
og hvað eigum við að gera á morgum,
uppátektarsemin hjá þeim var engum
takmörkum háð. Gott hjá þeim eftir á
að hyggja, fara inn í bílskúr og ná í
hamar og nagla og byrja að smíða
kofa, eða að breyta snjósleðanum í
ofurtæki, allt þetta var þeim svo eðli-
legt.
Þeir deyja ungir sem Guðirnir
elska er sagt. En hvað þeir eru sjálfs-
elskir, að taka börnin okkar frá okk-
ur, það er ekki réttlátt af þeim. En
maður spyr: Hvar er réttlætið?
Kannski hvergi. Elsku Victor okkar,
við vonum að þú sért kominn í betri
heim og að Guð hafi tekið á móti þér
og hafi ætlað þér æðri hlutverk hjá
sér. Allar þær stundir sem við höfum
haft með þér hafa gefið okkur svo
mikið, þú varst svo mikið þú sjálfur,
og vissir alltaf hvað þú vildir. Og þeg-
ar þú sagðir að þú værir að flytja í
sveitina þá væri það í lagi, því að þú
mundir koma í heimsókn eins oft og
þú gætir. En heimsóknunum hefur
nú fækkað í bili. Krakkarnir hafa ver-
ið að spyrja svo mikið um þig, af
hverju ertu farinn frá okkur og af-
hverju geta þau ekki séð þig aftur,
það er svo erfitt að útskýra það fyrir
þeim, en við höfum sagt þeim að þú
sért hjá Guði og að þú munirfylgjast
með þeim alltaf þangað til að þið hitt-
ist aftur, hvort sem það sé í leik eða
starfi.
Að lokum, kæri vinur, sendum við
þér þetta kvæði sem Jóhannes úr
Kötlum kvað.
Ekkert fær dáið
af eðli þínu,
ekkert skyggt
á ástúð þína.
Sofðu í fangi ljóðs míns,
sofðu í fangi lands þíns,
glókollur, bláeygður
guðs barn.
Sendum öllum aðstandendum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Fjölskyldan Hraunstíg 1,
Hafnarfirði.
 Fleiri minningargreinar
um Victor Pál Jóhannsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
Ástkær sonur okkar, stjúpsonur og bróðir,
VICTOR PÁLL JÓHANNSSON,
sem lést af slysförum fimmtudaginn 30. októ-
ber, verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni
í Reykjavík í dag, miðvikudaginn 12. nóvem-
ber, kl. 13.30.
Auðbjörg Sigurbjörnsdóttir,
Jóhann Helgi Hlöðversson, Margrét Ormsdóttir,
Elísabet Ögn Jóhannsdóttir,
Sigurbjörn Hlöðver Jóhannsson,
Almar Yngvi, Daníel Aron
og fjölskyldur.