Vísir - 21.02.1981, Blaðsíða 16

Vísir - 21.02.1981, Blaðsíða 16
16 vism Laugardagur 21. febrúar 1981. Laugardagur 21. febrúar 1981. „Jú, ég fer ekki aö stoppa ykk- ur af, þið veröiö aö fá efni i blaöiö. En ég er hræddur um aö þiö verö- iö aö stækka blaöiö ef þiö ætliö aö koma mér fyrir i þvi”, sagöi Jón Þ. Arnason sildarspekúlant og fyrrverandi kaupfélagsstjóri og simstjóri á Raufarhöfn m.m. Til aö fyrirbyggja allan mis- skilning strax, skal tekiö fram aö sá Jón Þ. Arnason sem viö röbb- um viö núna er ekki sá sem skrif- ar margar og langar greinar i Moggann um fjármálakerfi og efnahagsmál, heldur hann Jón hérna feiti frá Raufarhöfn, sem hefur rekiö allt upp i fimm sildar- plön i einu, var kaupfélagsstjóri á Raufinni þegar peningaskápur kaupfélagsins fór i hafiö og segir skemmtilegar sögur af geislandi kimni — já og svo á hann það til aö striða mönnum svo aö þeir eiga i erfiöleikum meö aö hemja sig. Hann hefur t.d. af fáu meira yndi en aö segja Jakob Jakobs- syni fiskifræðingi og spesialista i sild, aö rétt áöur en sildin var kláruö hér um áriö, hafi eitt sum- ariö — það var vist sumarið ’66 — veiðst sú stærsta sild, sem veiöst hefur hér viö land. Hann segir að einhversstaöar utan úr haf- djúpunum — og fiskifræöingarnir hafi ekki hugmynd um hvaðan — hafi komið gamall árgangur. „Jakob verður alltaf rauöur af illsku, þegar maður minnist á þetta”, segir Jón og ánægjan sýð- ur i honum, þegar hann segir frá þegar hann og fleiri spekúlantar hittu Jakob úti i Kaupmannahöfn og buðu honum meö sér inn á vertshús. „Við vorum aö gefa honum að éta, helvitinu þvi arna, þegar ég fór aö tala um stóru sildina. Þá baröi hann i borðið og sagöi: „Þú ert sami helvitis þverhausinn og hann Sveinn Ben”. Ertu feiminn viö aö segja feitur? — Heyröu Jón, eigum viö að ræða ögn um vaxtarlagiö. Hefuröu alltaf veriö svona stór- vaxinn? „Já, heyröu nú vinur minn, ertu feiminn viö aö segja feitur? Fööurættin min er svona asskoti feitlagin. Sko, Asmundarstaöa- systkinin voru mörg og þau voru öll svona feit. Þvi hefur veriö kennt um og oft veriö talað um Asmundarstaðaleti og þaö er rétt, viö erum helviti löt, held ég. Aö visu varö mér þaö á að halda þvi fram, þar sem fyrrverandi hús- bóndi minn var staddur og hann varð hinn æfasti og sagöi aö þaö væri helvitis lygi aö ég heföi verið latur. Þaö kom mér eiginlega af- skaplega spánskt fyrir sjónir, þvi ég haföi alltaf heyrt aö ættin væri löt. Ég var nú alltaf þykkur, en ég var iþróttamaöur. En þaö þýöir ekkert aö segja þaö lengur, þaö trúir þvi ekki nokkur maöur”. — Hvaöa iþróttir stundaöir þú helst? „Allt mögulegt, blessaöur góöi, hlaup, stökk og kvennafar, aöal- lega þetta þrennt”. Svo uppgötvaði ég að ég hafði samvisku „Ég ætlaöi mér ákveöið aö veröa atvinnupólitikus, en svo uppgötvaöi ég aö ég haföi sam- visku og þá varö ég að hætta við allt saman. Ég var nú ekki kom- inn mjög langt, en ég var búinn aö komast að þvi aö ég var helviti góöur ræðumaöur, þrælmælskur og svo kunni ég þá undirstööu sem þarf til atkvæöasmölunar ég var laginn við konur. Svo lenti ég i aö vera á Alþýðu- sambandsþingi, þegar þeir ráku Héöinn og mér þóttu aöfarirnar ljótar og þær pössuöu ekki viö uppeldi ömmu minnar”. — Ertu uppalinn hjá ömmu þinni? „Nei, en hún var á heimilinu og ég var undir handarjaöri hennar. Hún kenndi mér alla lifsspeki. Ef ég væri skáld mundi ég geta hennar allmikiö eins og Kiljan gerir”. — Hvar var þaö? „Þaö var noröur á Asmundar- stööum á Sléttu, þar er ég fæddur á næstnyrsta bæ á Islandi en frúin min á nyrsta bænum, Harðbak á Sléttu sem stendur á Hraun- hafnartanganum”. Blaðasnápur hafði við mig samtal Viö vorum búnir að koma okkur þægilega fyrir i djúpum stólum i stofunni hans Jóns, i efsta húsinu við Rauðalækinn. Frúin hans Jóns var búin aö bera okkur kaffi og lagði þaö á litiö borö á milli stólanna, sem viö sátum i. Á þessu boröi stóö lika upptökutæki, þvi undirritaöur vildi ekki hætta á aö missa neitt niöur af kjarnyrtu máli Jóns meö þvi aö leggja þaö á minnið með aöstoð minnispunkta á blaði. „Heyrðu ertu kominn meö þetta i gang? ” spuröi Jón, og þeg- ar þvi var játaö spurði hann hvort heyrðist nokkuö i þvi, þegar væri talað svona til hliðar. „Mér er minnisstætt að einhver svona blaöanápur, átti við mig samtal austur á Egilsstöðum fyrir mörg- um árum, hann var vist reyndar frá útvarpinu, og tók mig út jeppa og fór aö tala við mig. Ég tók hann ekkert bókstaflega, vissi ekki hvaö hann ætlaði sér. Svo tveim dögum seinna, var ég hérna heima og kom að þegar fréttir voru byrjaöar og segi: hvaða mannandskota er hann aö tala við þarna. Nú það ert þú, sagði frúin. Ég var alveg gáttaöur, haföi aldrei heyrt i mér fyrr og ég þekkti mig ekki”. Þeir voru nú brattir þá — Nú en förum aftur að As- mundarstöðum. „Já, þar er ég fæddur, fyrsta barn foreldra minna. Ég hef stundum reynt að slá mig til ridd- ara meö að ég er fæddur sama dag og Jón Espólin, en það hefur aldrei gengið, þaö hefur enginn vitaö neitt um hvað það þýðir. Foreldrar minir bjuggu þar þangaö til ég var sjö ára. Þá held ég að pabbi hafi staðið upp af jöröinni fyrir bróður sinum en viö fluttum til Raufarhafnar. Þar var ég þangað til ég var á ellefta ári, þá brann ofan af okkur aö vetrar- lagi i helvitis stórhriöarveöri og var nú svo naumt aö þaö munaði engu aö viö dræpumst. Það var tilviljun aö systir min á fyrsta ári i vöggu vaknaði og fór aö orga. Mamma vaknaöi og þá var ekkert annað gert en að henda okkur út um gluggann. Þetta var timbur- hjallursem viöbjuggum i og varö alelda um leiö. Þá losnaöi um heimiliö og ég lenti inni i Leirhöfn, hjá Helga Kristjánssyni og Andreu Jóns- dóttur. Hún var föðursystir min, en hann afabróöir. Þetta þykir mörgum merkilegt, Helgi er aö visu eldri en ég, en ekki mjög mikið. En tilfellið var að milli Guðna afa mins á Hóli og Helga hálfbróöur hans voru akkúrat fimmtiu ár. Kristján langafi minn sem átti 21 krakka átti Guðna fyrstan og Helga siöastan. Þeir voru nú brattir þar þá og viö höfum heldur betur oröið okk- ur til skammar, ættlerar miklir, þvi að ég man ekki eftir að nokkur i ættinni hafi komist yfir svona 7-8 krakka siöan og nota bara eina konu til þess. Jafnaðarmaður en ekki krati Þetta er nú ramminn frá æskunni. Ég var i Leirhöfn þangaö til ég var 18 ára, þá fór ég á Laugarvatnsskóla, sem er eina menntunin, ef maöur kallar þaö menntun. Ég er eiginlega helviti montinn af að hafa ekki þurft meira”. — Og sloppið samt? Jón P. Árnason síldarspekúlant í helgar- viðtati: vism 17 „Ja, sloppið. Þaö er nú annar handleggur, Ja, ég hef ekki legið mjög mikiö i þvi gagnvart þess- um Háskólaborgurum. Ég hef nú umgengist þá marga. Strax á Raufarhöfn þegar ég var ungur maður, þá voru strákarnir þar mikið i verksmiöjunni. Þetta voru indælis menn en mér fannst nú að sjóndeildarhringurinn væri ekk- ert stærri eöa bjartari heldur en okkar strákanna heima, sem ekki höföu stundaö háskólanám. — Segöu mér nú meira um stjórnmálaferilinn. „Já, ég var ákveðinn i að veröa atvinnupólitikus. Ég var, skal ég segja þér, jafnaðarmaöur. Ekki krati, það er allt annaö”. — Hver er munurinn? „Þaö er engu saman aö jafna. Munurinn á Jóni Baldvinssyni og Jóni Baldvin er mikill. Annars má ég ekkert um Jón Baldvin segja, ég þekki hann ekki en ég er svolitiö skotinn i honum. Sko, þetta er ekkert likt við vor- um hugsjónamenn og meintum allt sem viö sögöum, á þeim ár- um. Nafnið er helviti fallegt Ég hef nú veriö svolitiö montinn af þvi að ég stofnaöi til jafnaöar- mannafélags á Raufarhöfn, Jafnaðarmannafélagsins Morgunroöinn — nafnið er helviti fallegt — og var formaður þess. Og þaö voru, að mig minnir 20-30 meðlimir i félaginu og ég haföi af- skaplega mikinn áhuga. En svo var ég vitni aö þessu á Alþýðusambandsþingi og mér þóttu aðfarirnar svo ljótar, gagn- vart Héöni — hann braut að visu af sér og þaö var allt i lagi aö reka hann — en þetta var nú maður, sem var búinn aö gera óhemju mikiö fyrir flokkinn, hvort sem hann hefur verið kapitalisti eöa ekki — ég reikna nú meö þvi, þaö var sagt aö hann væri rikur — en hann var- bæöi fjárhagslega og persónulega búinn að vinna mikiö fyrir flokkinn að mér fannst aldeilis útilokaö hvernig hann var niddur niður þarna. Og fór að hugsa og komst aö þvi: nei heyrðu karlinn minn, þú hefur enga samvisku til aö veröa póli- tikus, þú hættir viö þetta allt saman og hætti þar meö. Ég skilaöi Stefáni Jóhanni flokknum á Raufarhöfn ásamt góöum manni, Kristjáni Vigfússyni og hefveriö utanflokka siðan og ekki komið nærri pólitik”. Ég kunni að klappa þeim á lend/ sko — Þú segist hafa haft allt sem til þarf, og varst laginn við konur. „Já, ég var andskoti álitlegur, sem pólitikus, þvi ég var ágætis ræöumaöur, ódeigur alveg i Ég var helvíti álitlegur pólitlkus. ræöustólnum, ég var léttlyndur og glaölyndur og ég var m jög lag- inn viö konur. Ég kunni aö klappa þeim á lend, sko, og þaö er af- skaplega sterkur leikur. Afskap- lega, og ég var hlýlegur við þær og er viss um aö ég hefði náö miklu kvennafylgi”. — Hvað þarf pólitikus aö hafa fleira til brunns aö bera, en þetta sem þú hefur nefnt, að vera góöur ræöumaöur, laginn viö konur og samviskulaus? „Nei, hann þarf nefnilega aö hafa samvisku. Þaö er það, sem þeir feila sig á sko. Þeir feila sig alltaf á þvi blessaðir aö públikum er allt ööruvisi en þeir álita. Fólk- iövillaö pólitikusinn sé afgerandi i ályktunum, en það vill endilega að hann standi viö þær lika. Og ég hef aldrei skilið hvaö póli- tikusarnir okkar eru smeikir viö að taka ákvaröanir sem þeir halda að séu óvinsælar, þvi þaö fer ekki milli mála að mikill meirihluti þjóðarinnar kann aö meta slíkt, ef það er eitthvert vit i þvi.” Það er svo mikil staðfesta í mér _________________________ Jón fór suður á land i skóla og kaupavinnu hjá Böövari á Laugarvatni kom aftur norður á Raufarhöfn tvitugur og tók við simstöövarstjórastarfinu af fööur sinum. Hann haföi þá ekki fundið hjá sér neina tilhneygingu til aö braska. „Svo auövitað fæ ég mér konu eins og vera ber, sem ég endist nú með enn i dag og mér þykir þaö nú eiginlega helviti merkilegt. Sko það er svo mikil staðfesta i mér, meina ég”. — Dáist þú ekki aö henni fyrir hennar staðfestu? „Ja, henni! Það heföi veriö skritið ef hún heföi viljað fara aö hlaupa frá mér, hún er alltof greind til að láta sér detta svo- leiðis bölvaöa vitleysu i hug. Ég skal segja þér það aö menn i þess- ari ætt minni hafa veriö laupar I kvennamálum, margir, hafa veriö kvennamenn miklir”. Hæpin aukastörf Fram aö 1950 var hann viö sim- ann, I 15 ár, þ.e.a.s. á veturna. A sumrin passaöi konan simann, en Jón var á grásleppu og hinu og öðru. „Ég hef aldrei nokkurn timan látiö mér nægja aö vera að brasa eitt i einu. Ég segi þér meira frá aðalstörfunum, en minna frá hinum, enda eru þau hæpnari aö vera aö segja frá þeim mikið.” — Fékkstu eitthvað viö hæpin aukastörf þá? „Ég segi þaö nú ekki, tja maöur Þaö er Ásmundarstaöaletin. veit þaö aldrei sko, hvað er hæpiö og hvað er ekki hæpiö. Ég get sagt þér það aö ég byggði samkomu- hús meö bróöur minum og þriðja manni, eftir striöið og viö rákum þaö i mörg ár. Þar var égdyravörð ur og útkastari og gekk þaö ágæt- lega og var viö þaö alveg fram að 1950. Þá fóru að koma lögreglu- menn og veröa slagsmál og vit- leysa og þá var ég auövitað úr leik.” — Hentuðu slagsmálin þér ekki? „Ég veit ekki hvort ég á aö segja þér þaö, en 1950 geröist ég útibússtjóri kauþfélagsins og sið- ar kaupfélagsstjóri, og þá var ég orðinnalltof finn maöur, svona aö áliti annarra, held ég, til aö standa sem dyravörður og út- kastari á böllum. Þá kviknaði á perunni Þegar þarna var komið var ég farinn að finna til þess aö þaö var útilokaður fjandi að sitja inni við simann og horfa á athafnirnar og taka ekki þátt I þeim. Þá fór ég aö hugsa um sfldarsöltun. Ég tók þarna viö kaupfélaginu og strax 1950 leigði ég Óskari Halldórssyni, þeim mikla sfldar- manni og frægu persónu, litla bryggju sem kaupfélagiö átti. Næsta ár eru sveitarmenn til meö aö við förum i söltun og siöan hef ég saltaö á hverju ári, þegar leyft hefur veriö á Islandi. Þetta var litil bryggja, sem viö leigöum Óskari, en hann saltaði þar töluvert mikiö, af þvi aö þaö var mikil sfld, og þá kviknaöi á perunni hjá okkur, aö þetta gaf þó nokkrar tekjur. Áriö eftir fer svo kaupfélagiö og Raufarhafnar- hreppur i sildarsöltun á þessu litla plani, og þar var saltaö i mörg ár.” — Og mikiö grætt? Nú hlær Jón. „Það er kannski þýöingarlitiö að segja þér þaö, en er þó satt, aö mér vitanlega hefur ekki verið mikill gróöi af sildarsöltun til saltenda. Þeir hafa að visu haft mikiö umleikis, en þaö hefur alltaf verið svo mikil fjár- festingarþörf i sambandi viö sildarútveginn, aö þaö hefur far- iðmikiö i fyrirtækin sjálf. En allir aðrir, sem utanaðkomandi voru og tóku þátt I sildarsöltun, þeir höföu yfirleitt mjög góöan hagn- aö, verkafólk og annaö. En mér vitanlega eru teljandi á fingrum annarrar handar þeir saltendur, sem hafa fariö rikir frá söltun- inni.” Stórbrotinn maður og sér- kennilegur — Var fslands-Bersi dæmigerö- ur sildarsaltandi? „Islands-Bersi, já. Þaö er nú vitað viö hvern Kiljan á og ég þekkti hann mjög vel. Þetta var afskaplega stórbrotinn maður, Óskar Halldórsson, og sérkenni- legur. Ýmislegt af þvi sem Kiljan segir, gæti staöist, en margt af þvi er þannig aö ég vildi ekki skrifa undir þaö. Ég held aö hann hafi haft tilhneygingu til aö segjá söguna eins og hún var, enda full- komlega nógu stórbrotin persóna, sem bak viö stóö, þvi hann var nú alveg óvenjulegur, óskar vinur minn.” Og svo spannst þetta áfram. Næst var stofnað hlutafélagiö Borgir, „og hana hef ég alltaf rekiö og þaö er hún, sem ég rek austur i Þorlákshöfn, enn i dag.” Þegar sildin flutti sig austur, byggðu Borgir stöð á Seyðisfiröi og eiga nú tvær stöðvar tilbúnar fyrir austan aö taka á móti sild- inni, þegar hún fer að veiöast þar aftur. Enda er Jón þess fullviss aö þaö eina, sem getur bjargað fjár- hag þjóöarinnar, sé nýtt síldar- ævintýri. Ég elti síldina „Svo lentum viö i þvi að kaupa söltunarstööina Hafsilfur af Sveini Ben., eöa hluta af henni og ég sá um reksturinn i tvö ár.” Þá hætti Jón i kaupféiagsstjórastarf- inu, enda kominn meö þrjár Borgir, Hafsilfur og Skor, þessa litlu, sem kaupfélagið byrjaði með. Siöan hefur sildarsöltun veriö helsta viöfangsefni hans. „Þaö er miklu skemmtilegra að fást viö sildina en kaupfélags- reksturinn, annars væri ég ekki enn i dag viö þaö. Ég heföi sjálf- sagt getaö platað einhvern til aö taka mig aö skrifboröi hér, þegar ég kom suöur, en ég vildi ekkert sjá þaö. Ég elti sildina. Ég hef alltaf haft afskaplega gaman afc lotteii, þaö á vel við mina skap- gerö.” Aumingja stelpurnar — Hvernig lif er þaö aö reka söltunarstöö? „Þaö er afskaplega skemmti- legt lif. Aö visu vil ég ekki ráö- leggja mönnum, sem vita að þeir eru ekki meö sterkar taugar, að hefja sildarsöltun. Þú getur i- myndaö þér hvernig þaö var aö vera kominn með 130-140 manns á staö eins og Raufarhöfn eða Seyöisfjörö, og öll tilveran byggö- ist á aö skip fengjust til aö koma meö sfld til manns. Nú veiddist jafnvel ekki vikum saman, og þróttur framkvæmdastjórans fór I aö tala við fólkiö, fyrst og fremst aumingja stelpurnar, og reyna aö sannfæra þaö um aö þaö ætti eftir aö koma sild, þaö væri nú alveg öruggt. Þær voru allar ráönar i á- kvæöisvinnu, meö mjög litla tryggingu, karlmennirnir höföu þó sina tryggingu tveggja mánaöa ráðningu, viö vorum nú þetta verri viö konurnar þá.” Þetta dæmalausa lotterí — Hvernig bættuö þiö þeim þaö upp? „Ég v^it nú ekki hvort ég þori aö svara þessu, og þó. Viö reynd- um að vera eins góöir viö þær og viö lifsmögulega gátum. Ég held aö mér sé óhætt aö fullyröa aö sildarsaltendur voru i algjörum fararbroddi um aö gera lif farandverkamanna, og verka- kvenna ekki sist, bærilegt, þvi viö byggöum mannsæmandi húsnæöi yfir þetta fólk. Siöan fóru þær aö fá svolitla tryggingu og þetta var ekkert lfkt þvi, sem ég hef heyrt sannar sögur um, þar sem fólk var flutt til Siglufjarðar og um haustiö varö rikið aö senda varö- skip til aö koma fólkinu til baka, ef sildin brást.” — Skáld hafa mikiö lofsungiö rómantik slldaráranna. Hvernig var sú hliö I raunveruleikanum? „Þaö var óhemjumikiö af ungu fólki samankomiö á þessum stöö- um. Þetta var friskt ungt fólk og þegar litið var að starfa komu auðvitað fyrir allskonar ævintýri, þaö fer ekki milli mála. Sjálfsagt eru til margar sögur um þaö, bæði skráöar, en lang flestar I draumheimum fólksins. Þetta var afskaplega skemmti- legt og spennandi lif, þaö var alltaf þetta dæmalausa lotteri, kemur sildin eða kemur hún ekki. Ef síldin kemur, þá er öllum borgið.” — Leið þér vel i þessu? „Mér leið afskaplega vel. Þú sérö það nú á mér aö mér hefur liðið bærilega i lifinu. Ég er alveg viss um að ef ég ætti aö endurlifa jarðvistina, vildi ég ekki skipta henni i neitt form annað en þetta.” Þessi vitlausu mál — Viltu nú ekki segja mér svo- litið frá innbrotsmálinu fræga i kaupfélaginu á Raufarhöfn? „Ég veit andskotann ekki hvort við eigum aö vera aö fara út i það, þessi vitlausu mál. Þaö er nú ekki gott aö láta imyndaöan söku- dólg segja sögurnar. Heldurðu ekki aö það sé alltof leiðinlegt mál til aö fara úti? Annars er mér sama, ég þoli allt um þaö mjög vel. Fyrst þú vilt endilega heyra um æfina alla, þá get ég sagt að þaö skeöi ákaflega merkilegur hlutur i lifi minu, rétt eftir aö ég byrjaöi i kaupfélaginu. Ég byrjaöi þar um áramót én i oktober hófst þetta merkilega Raufarhafnar- mál, meö þvi aö brotist var inn i kaupfélagiö, aö minnsta kosti held ég þvi fram, og stolið þar peningaskáp með þeim aurum, sem kaupfélagið og sparisjóöur- inn áttu. Peningaskápurinn fannst siðan i sjónum, aö visu huröarlaus og þaö þótti afskap- lega furöulegur hlutur og ein- kennilegur. Nú, þetta er litið þorp þarna og mönnum þótti skrítiö aö ekki tókst aö hafa þetta upp fljót- lega, en máliöeróleyst enn i dag. Þetta helvítis samvinnu- bókhald Aö minni hyggju eru þaö marg- ir, sem hafa ákveönar skoöanir um hvernig þetta geröist og hverjir voru þar þátttakendur, en sannanirnar komu engar. Þaö komu sérfræöingar frá Reykjavik, þar á meöal fingra- farasérfræöingur og þaö voru geröar allar þær rannsóknir, held ég, sem menn kunnu og áttu kost á. Menn voru teknir og settir i gæslu, sumir. Nú, mér er alveg ljóst, enda hef ég oft fengiö aö heyra þaö, I lifinu, aö almennt mun hafa veriö talaö um aö þaö hlytu aö hafa verið for- vigismennirnir, sem heföu gert þennan fjanda, og þá náttúrlega ég sem útibússtjóri i fararbroddi. Næstur var bróöir minn, sem var gjaldkeri og svo eitthvaö fleira af starfsmönnum þarna. Málið var lika mikiö tekiö þannig frá hendi valdstjórnar- innar, hvort viö heföum nú þurft á þvl aö halda aö fara i kassann þarna aö næturlagi. Og mér er þaö minnisstætt að þaö kom ung- ur lögfræðingur aö sunnan, sendur af dómsmálaráöuneytinu sennilega, og hann átti ákveöið aö sanna aö ég hefði þurft á þvi aö halda aö stela þarna peningum, þvi ég var þá aö byggja ibúöar- hús, stórt hús. En þegar hann var búinn að þvæla okkur þarna i einn eöa tvo daga, þá sagöi hann við Ara Kristinsson, sem þá var full- trúi sýslumanns: Ari, blessaður taktu viö hérna hjá Jóni, ég kann ekkert á þetta helvitis samvinnu- bókhald. Þá lét ég álit annarra lönd og leið Tilfellið var aö þaö var auðvelt að rekja allar minar fjárreiöur, það var allt byggingarefniö skrif- að á nótur hjá kaupfélaginu og kaupiö mitt var skráð þar inn, svo það var allt boröleggjandi hvern- ig peningarnir voru tilkomnir, sem i bygginguna fóru. Það fannst þvi engin ástæða til aö ég færi að potast i skápnum þarna i snarvitlausu veðri aö næturlagi. Þar meö var úr sög- unni að þessir menn hafi álitiö að heimamenn i kaupfélaginu hafi gert þetta. Þetta var afskaplega leiöinlegt mál og mér fannst þaö argvitugt, þar til ég komst aö þvi að stjórn kaupfélagsins haföi engan grun um aö þetta væri af völdum starfsmannanna. Þá iét ég álit annarra lönd og leiö og hélt áfram störfum.” Verkstjórinn á sfldarplaninu i Þorlákshöfn kom meö einhver gögn til Jóns og Jón sagöi: „Bölvaöur hálfviti ertu nú,” af mikilli hlýju, hann vildi vist fá aöra pappira. Siöan: „Nú, ég var búinn aö afsaka mig, var þaö ekki? I sambandi við þetta mál urðu til allskonar sögur og ég hef orðiö fyrir hinum óliklegustu tilvikum meö þetta. //Þetta eru nú synir minir" Mörgum árum seinna sagöi faðir minn mér frá þvi að hann haföi komið inn á rakarastofu i Reykjavik meðan á þessu máli stóö og þar var þetta mál til um- ræöu. Þar er maður, afskaplega spakur aö viti og talar mikiö um Raufarhafnarmáliö, og segir að þaö sé ekki nokkur vafi aö þaö sé kaupfélagsstjórinn og bróöir :iö um „Viö vorum að gefa honum að éta. helvítinu hvtarna 99 JL Texti: Sigurjón Valdimarsson Myndir: Gunnar V. Andrésson

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.