Vísir - 21.02.1981, Blaðsíða 21

Laugardagur 21. febrúar 1981.
21
vtsm
um smástelpur. Þennan dag vorum viö ein-
ar i Sandy Cove. Viö fórum saman úti og
Addie minntist á aö eftir viku myndi hún
vera að synda i Kyrrahafinu. Addie er góö i
sundi en ég þreytist fljótt svo ég fór uppúr,
lagði handklæði á jöröina og fór aö lesa i
timaritunum sem ég haföi haft meö mér.
Addie hélt áfram aö synda og ég heyröi
hana segja: „Ég ætla aö synda fyrir
bugðuna og setjast á fossinn”. Þar sem áin
rennur útúr Sandy Cove er dálitill foss,
hann er ekki tæpur metri en þegar við vor-
um litlar sátum viö oft á honum og létum
vatnið renna milli fótanna á okkur. Eftir
lengri tima hrökk ég upp og sá Addie hvergi
svo ég hélt hún væri ennþá við fossinn en
þegar ég gekk þangað var hún ekki þar. Ég
hélt hún væri kannski að striöa mér svo ég
klifraði upp á klett þar sem sér yfir Sandy
Cove en ég sá engan, enga Addie. Svo kom
ég auga á vatnalilju sem hófst og hneig rétt
fyrir neðan fossinn en svo sá ég að þetta var
ekki vatnalilja. Þetta var mannshönd —
mannshönd meö skinandi demanti. Þaö var
demanturinn á trúlofunarhringnum sem
Jake gaf Addie.
Ég flýtti mér niður að ánni og óö úti hana.
Vatnið var mjög tært og ekki sérlega djúpt:
ég sá andlitið á Addie undir yfirborðinu.
Hárið á henni var flækt i greinaflækju á
botninum. Þetta var vonlaust — ég þreif i
hendina á henni og togaði af öllum kröftum
en ég gat ekki bifað henni. Einhvern veg-
inn, við munum aldrei vita hvernig, hefur
hún dottið af fossinum og flækt sig I trénu á
árbotninum. Það kaffærði hana. „Drukkn-
un af slysförum”. Það stóð i krufningar-
skýrslunni. Halló?
TC: Já, ég er hérna.
MARYLEE: Móðuramma min notaði
aldrei orðið „deyja”. Þegar einhver dó,
sérstaklega ef það var einhver sem henni
þótti vænt um, þá sagði hún að hann hefði
„burtkallast”. „Burtkallast” til betri
staðar. Þannig lit ég á þetta. Addie var
burtkölluð til að lifa með þvi sem hún elsk-
ar. Börn. Börn og blóm. Fugla. Villijurta.
TC: Mér þykir þetta svo leitt, frú
Connors. Ég...
MARYLEE: Það er allt i lagi, góði minn.
TC: Ég vildi það væri eitthvað...
MARYLEE: Ja, það var gott að heyra I
þér. Og skilaðu kveðju til Jakes þegar þú
nærð i hann.
TC: Jake?
JAKE: Þú hefur þá komist til baka.
TC: 1 morgun.
JAKE: Já, þú misstir þá ekki af brúð-
kaupinu eftir allt saman.
TC: Ég fékk bréfið þitt. Jake...
JAKE: Nei. Þú þarft ekki að halda ræðu.
TC: Ég talaði við Marylee Connors.
JAKE: Nújá. (Averði) Hvað sagði hún?
TC: Hún sagði mér hvað gerðist.
JAKE: Nei nei nei! Það hefur hún ekki
gert!
TC: En, Jake, hún sagði...
JAKE: Já, hvaö sagði hún?
TC: Að þetta hefði verið slys.
JAKE: Og trúirðu þvi?
TC: Eftir þvi sem hún sagði mér kemur
ekki annað til greina.
HAKE: Hún veit ekki hvað gerðist. Hún
sat á rassgatinu að lesa blöð.
TC: Ja, ef það var Quinn hlýtur hann að
vera töframaður.
JAKE: Ekki endilega. En ég get ekki tal-
að um það núna. Kannski fljótlega. Það
gerðist dálitið sem gæti breytt öllu. Jóla-
sveinninn var snemma á ferðinni i ár.
TC: Ertu að tala um Jaeger?
JAKE: Jamm! Póstmeistarinn fékk
pakka. (Hann hló, gleðilaust) Slæmar frétt-
ir fyrir Jaeger en góðar fréttir fyrir mig.
Ég er að fara i bæinn aftur. Þú getur náð i
mig á Prairie Motel á morgun.
TC: Jake, biddu augnablik. Þetta hlýtur
að hafa verið slys. Addie meina ég.
JAKE: (þolinmóður einsog kennari að
undirvisa fábjána) Ég skal segja þér eitt.
Sandy Cove, þar sem þetta „slys” átti sér
staðerá landi A.J. Millers. Þaö má komast
þangaö á tvo vegu. Styttri leiöin og sú sem
stelpurnar völdu, liggur yfir land Roberts
Hawley Quinns. Adios, amigo!
(Mér tókst ekki að sofna fyrr en undir
morgun. Þar sem ég bylti mér fram og
aftur i rúminu imyndaði ég mér i huganum
hvernig Quinn gætihafa myrt Addie. Ég sá
hann taka eftir þeim á leiðinni til Sandy
Cove, sá hann elta þær og sá hann laumast
að þeim. Svo þegar Addie fór að fossinum,
þar sem hún var ekki lengur i augsýn syst-
ur sinnar, þá hefur hann stokkið að henni,
ógnaö henni með byssu til að hún æpti ekki
upp yfir sig og siöan kaffært hana og flækt
hárið i gamla trénu til að þetta liti sóma-
samlega út. Vissulega var þetta möguleiki.
En nema Jake heföi sitthvað meira i hönd-
unum, var ég engu að siður tilbúinn til að
trúa niðurstöðu krufningarinnar:
„Drukknun af slysförum”.
Mér tókstekki að sofa nema klukkustund.
Þegar ég skreiddist frammúr komst ég
auðvitaö að þvi að það var ekkert ætilegt i
isskápnum svo ég fékk mér einungis kaffi
og koniak i morgunverð. Svo fór ég að at-
huga bréfin sem höfðu borist meðan ég var
i burtu. Ég hafði átt afmæli 30. september
og nokkrir kunningja minna höföu sent mér
kort. Þar á meðal var Fred Wilson, rann-
sóknarlögreglumaðurinn sem hafði kynnt
mig fyrir Jake Pepper. Ég vissi að Jake
ráðgaðist öðru hvoru við hann um málið en
sjálfur hafði ég aldrei rætt um það við
hann. (Ég greip tækifæriö.)
FRED: Það er hann.
TC: Fred? Það mætti ætla þú værir
kvefaður.
FRED: Hvort ég er.
TC: Þakka þér fyrir afmæliskortið.
FRED: Svona nú. Þú eyddir ekki pening i
langiinusimtal bara útaf þvi!
TC: Ja, ég ætlaði eiginlega að tala við þig
um Jake Pepper.
WJ
F', < 'i RED: Svei mér þá! —
það hlýtur að vera
BV eitthvað til i þessu um
GfBBgh hugskeytin. Ég var
einmitt að hugsa um Jake þegar siminn
hringdi. Þú veist að skrifstofan setti hann i
TC: Hann drap tvo kúaþjófa.
FRED: Hló en á eftir fylgdi heiftarlegt
hóstakast) Ja, á þeim slóðum er það ekki
kallað að drepa!
TC: Nema hvað þeir voru ekki kúaþjófar.
Þeir voru spilafélagar Quinns komnir að
innheimta skuldir. Og satt aö segja held ég
að dauði Addiear hafi ekki verið neitt slys.
(Ég skýrði honum frá vangaveltum min-
um um nóttina og rakti fyrir hann hvernig
ég teldi mögulegt að Quinn hefði drepið
Addie.)
FRED: Þetta er kenning Jakes.
TC: Nei.
FRED: Nei.
FRED: Ertu búinn að spinna þetta upp
sjálfur?
TC: Meira eða minna.
FRED: Þrátt fyrir það er þetta það sem
Jake heldur fram. Biddu við, ég þarf að
snýta mér. (Hann snýtir sér.)
FRED: Nokkur smáatriði til eða frá og
þetta er nákvæmlega það sem Jake lagði
fyrir skrifstofuna. Eins og ég segi: það
hlýtur að vera eitthvað til i þessu með hug-
skeytin.
(Hann rakti fyrir mér sögu Jakes um
fri. Þeir eru að reyna að fá hann til að hætta
við málið.
(Eftir að ég hafði sagt honum frá sfmtal-
inu við Jake kvöldið áður sagði Fred:)
Það kæmi mér á óvart ef þeir leyfa hon-
um að halda áfram. Sko, Jaker er einhver
sá klárasti sem ég hef komist i kynni við en
i þessu máli er hann búinn að missa alla
dómgreind. Hann er búinn aö berja höfðinu
við steininn svo lengi aö hann er aö missa
alla vitglóru. Ég meina: auðvitað var það
hræðilegt sem kom fyrir kærustuna hans.
En þetta var slys. Hún drukknaði. Jake get-
ur ekki samþykkt það. Hann stendur úppá
þaki og gargar MORÐ! Asakar svo þennan
Quinn.
TC: Kannski hefur Jake rétt fyrir sér.
FRED: En kannski er maðurinn algjör-
lega saklaus. Það viröist reyndar vera al-
mennt álit. Ég hef talað við nokkra stráka á
skrifstofunni hans Jakes og þeim ber
saman um að það séu akkúrat engar sann-
anir fyrir neinu. Stjórinn sagði mér að eftir
þvi sem hann best vissi þá hefði Quinn
aldrei drepið neinh.
dauða Addiar og ég fann reiðibylgju stiga
upp i mér. Hann, atvinnumaðurinn, haföi
ekki getað fundið sennilegri skýringu
heldur en ég. Ég hafði treyst á að hann
hefði eitthvað áþreifanlegt til að byggja á.
Ég var honum reiður en samtimis vissi ég
að það var óréttlát reiöi.)
Skrifstofan er milli tveggja elda. Þeir
verða að taka Jake af málinu, hann er bú-
inn að fara með sig! Hann berst umáhæl og
hnakka, jú biddu fyrir þér! — en þetta
verður að gerast. Eina nóttina, það var
eftir að hann missti kærustuna, þá hringdi
hann i mig. Hann var fyllri en hundraö
Indiánar dansandi á kornakri! Hann
sagöist ætla að skora Quinn á hólm i ein-
vigi. Ég tékkaöi á honum morguninn eftir
og þá mundi hann ekki einu sinni eftir þvi
að hafa hringt.
Þetta var hræðilegur dagur. Ég var svo
taugaóstyrkur að ég réði mér varla. Hvaða
rándýr sálfræöingur sem er getur frætt
mann um að kviði orsakist af þunglyndi en
þunglyndi segir sami sálfræöingur, er
sprottið af kviða. I þessum vitahring eyddi
ég deginum. Undir kvöld þoröi ég loks aö
hringja:
SÍMAVORÐUR: Góða kvöldið, Prairie
Motel. Herra Pepper? Hæ Ralph, hefurðu
séð Jake Pepper? Á barnum? Hann er á
barnum, ég gef þér samband.
BARÞJÓNN: Jake Pepper! Siminn til
þin. Halló? Hver er þetta með leyfi?
TC: Segðu honum það sé vinur hans frá
New York.
RÖDD JAKES: (Úr fjarska en færist
nær) Auðvitað á ég vini i New York. Ég á
vini i Tokyo, Bombay og New York. Halló,
vinur minn frá New York!
TC: Þú viröist kátur.
JAKE: Ég er álika kátur og apaköttur
betlarans.
TC: Geturðu talað? Eða á ég að hringja
seinna?
JAKE: Þetta er ókei. Það er svo mikill
hávaði hérna að enginn heyrir i mér.
TC: (Varkár) Jæja þá. Hvernig gengur?
JAKE: Ekkert æðislegt.
TC: Er það skrifstofan?
JAKE: (Furöu lostinn) Skrifstofan?
TC: Já. Ég hélt þeir væru eitthvað að
pirra þig.
JAKE: Þeir eru ekkert að pirra mig. Ég
er að pirra þá. Helvitis fifl! Nei, það er
hálfvitinn Jaeger. Yndislegi póstmeistar-
inn okkar. Hann er skithræddur. Vill stinga
af frá öllu saman. Og ég veit ekki hvernig á
að hindra hann i þvl. En það verð ég að
gera.
TC: Hvers vegna?
JAKE: „Hákarlinn þarf beitu”.
TC: Ertu búinn að tala við Jaeger?
JAKE: 1 marga klukkutima. Hann er
hérna hjá mér núna. Situr úti horni einsog
kanina sem vill ekkert heldur en stinga sér
oni holu.
TC: Ég skil það.
JAKE: Ég hef ekki efni á þvi. Ég verð að
halda i gömlu geitina. En hvernig? Hann
64ra ára, á glás af seðlum og eftirlaunin á
leiðinni. Hann er piparsveinn og nánasti
ættingi hans á lifi er Bob Quinn! Frábært!
Og hlustaðu nú: hann trúir þvi enn ekki að
Quinn sé maðurinn. Hann segir, já kannski
vill einhver gera mér mein en af hverju ætti
það að vera Bob Quinn? Það getur ekki
verið hann, hann er hold af mlnu holdi og
álika röfl. Eitt veldur honum þó smákveisu.
TC: í sambandi við pakkann?
JAKE: Um-humm.
TC: Var það utanáskriftin? Nei, það get-
ur ekki verið. Var það myndin?
JAKE: Sko strák. Þessi mynd er öðruvisi
en hinar. Hún er ekki ný heldur tuttugu ára
gömul. Hún er tekin á þjóðhátíðardaginn:
Jaeger er i Kiwanisskrúðgöngu með
Kiwanishatt á hausnum. Bob Quinn tók
þessa mynd.
Jaeger segist muna eft-
ir þvi þegar hann tók
hana af þvi hann
reyndi seinna að fá
myndina hjá Quinn en fékk hana aldrei.
Þetta mundi 'ekki skipta miklu fyrir kvið-
dómi en vandinn er að þetta skiptir heldur
ekki miklu fyrir blessaðan póstmeistarann.
Jú, hann er hræddur. En það er ekkert sem
heldur i hann hérna og hann segir hann hafi
alltaf ætlað að eyða siðustu árum sinum á
heimshornaflakki. Ég er að reyna aö fresta
þvi. Um óákveðinn tima. Heyrðu ég ætla að
skreppa og hræra dálitið meira i kaninunni
okkar. óskaðu mér gæfu og gengis. Og
hafðu svo samband.
Ég óskaði honum gæfu og gengis en þaö
gekk hvorki né gaf: eftir innanvið viku voru
póstmeistarinn og leynilögreglumaðurinn
skildir að skiptum. Sá fyrrnefndi var farinn
I heimsreisu en sá siðari var ekki lengur
með málið.
Það sem á eftir fylgir er útdráttur úr dag-
bók minni á árunum 1975 til 1979.
20. október 1975: Talaði við Jake. Mjög
bitur. Hann sagðist helst af öllu vilja segja
upp en svo lengi sem hann væri á skrifstof-
unni væri hann þó nálægt kjötkötlunum. Ef
hann segði upp myndi hann lika missa
eftirlaunaréttinn en á þvi hefur hann engin
efni.
25. nóvember 1975: Þakkargjörðardagur.
Vaknaði i morgun og mundi aö það er ár
liðiö frá þvi Jake hitti Addie I fyrsta sinn.
Ég ákvað að hringja ekki i hann: það gæti
ýft upp sárin. Hringdi i Fred Wilson og
hann sagðist hafa heyrt að Jake væri önn-
um kafinn við að elta kúaþjófa. Þeir höfðu
sett ungan strák, einhvern Nelson, i hitt
málið sem þeir voru farnir að kalla
„Skröltormagryfjuna” en það er vist bara
aö nafninu til. Opinberlega eru þeir enn aö
rannsaka málið en i reynd eru þeir hættir.
5. desember 1975: Talaöi við Jake. Það
l>