Pressan - 18.07.1991, Blaðsíða 2

2
FIMMTUDAGUR PRMSSAM 18. JÚU 1991
N 1-barinn viö Klappar-
stíg, sem verið hefur lok-
aður undanfarnar vikur
og mánuði, verður opn-
aður að nýju um þessa
helgi. Barinn hafa tekið á
leigu tveir ungir menn,
þeir SVEINN EYLAND,
fyrrum þjónn í Óðinsvé-
um, og TÓMAS HILMAR.
N 1 verður opnaður með
pomp og prakt í kvöld,
en aðeins fyrir útvaida.
Annað kvöld verður al-
menningi svo leyfður að-
gangur.
Hrói höttur er í ööru
hverju bíói þessa dag-
ana, en HRÓI HÖTTUR er
lika veitingahús vestur í
bæ. Nánar tiltekið á
Hringbrautinni, þar sem
áður var Bleiki pardus-
inn. Hrói höttur er
skyndibitastaður, en þó
af fínna taginu, því gestir
fá matinn til sín á borðið
eftir að hafa pantað við
afgreiðsluborðið. Það er
SVANBERG GUÐMUNDS-
SON sem rekur Hróa
hött.
Áður en veitingastaður-
inn TAJ MAHAL flutti af
Laugaveginum niður á
Hverfisgötu, þar sem
Bandidos var áður, voru
gerðar allmiklar breyt-
ingar á staðnum. Hann
var ekki aðeins málaður
upp á nýtt aö utan, held-
ur einnig að innan, en
heiðurinn af þeim
skreytingum á suður-
ameríski listamaðurinn
CHEO CRUZ.
Nú, þegar búið er að
skera niður blaðakaup í
opinberum stofnunum,
hvaö hafa ríkisstarfs-
menn hugsað sér að
gera í vinnunni?
„Ríkisstarfsmenn munu
halda áfram aö vinna
vinnu sína, eins og þeir
hafa alltaf gert.“
Páll Halldórsson, formaður BHMR.
LÍTILRÆÐI
af íslenskri menningu
Stundum, þegar ég sit á
veröndinni framanvið
sveitasetur mitt undir
Snældubjörgum og sleiki
sólskinið, leiði ég hugann að
íslenskri menningu.
Ekki oft, en kemur fyrir.
Enda er það nú einusinni
svo að á stóru heimili er
margt að snúast. Ég þarf að
fylgjast grannt með uppeld-
isaðferðunum sem tíkin beit-
ir við hvolpinn, móðurást-
inni sem blómstrar í atferli
kattarófétisins, vexti og við-
gangi folaldanna í haganum
o.s.frv.
Þá þarf að huga að því
hvernig þúsundraddakliður
bjargfugla í hömrunum fyrir
ofan bæinn harmonerar við
þrastakliðinn og flugnasuðið
í hlaðvarpanum.
Reglulega rennur mér svo
í brjóst í sumarblíðunni og
þeir kríublundir eru að
verða óaðskiljanlegur hluti
af dagsins önn þegar mikið
er að gera.
Það gefur augaleið að
maður sem þannig er önn-
um kafinn, vakinn og sofinn,
hefur lítinn tíma aflögu til að
leiða hugann að íslenskri
menningu.
Stundum finnst mér eins-
og komið sé tómarúm í lista-
deild sálarinnar vegna lang-
varandi fjarvista frá höfuð-
borgarsvæðinu þar sem mér
skilst að listneyslan sé til
marks um krásirnar á alls-
nægtaborði menningarinn-
ar.
Og síðan sjá fjölmiðlarnir
um að hampa því gómsæt-
asta.
Til þess að daga ekki alveg
uppi, andlega séð, fylgist ég
reglulega með æðaslætti ís-
lenskrar menningar í fjöl-
miðlum og við að taka þann
púls verður mér æ ljósara að
hornsteinar kúltúrsins í
landi voru eru fótamennt og
skallapopp.
Dag hvern drekk ég í mig
afrek íslenskra íþrótta-
manna, sigra okkar í heims-
meistaramóti heyrnar-
lausra, hver sé að selja hverj-
um hvern í íót- og handbolta
og ofurmannleg afrek í
kappakstri þar sem þeir ná
lengst sem „bestir eru í
drullunni" einsog það er
kallað á drulluspyrnukeppn-
ismáli.
Og á tónlistarsviðinu fylg-
ist ég grannt með þeim tón-
listarmönnum sem hæst
ber; hljómsveitunum „Sáð-
láti, Sjálfsfróun, Haugsug-
unni, Hlandforinni" og „Ber-
um að ofan“ (ef ég man þá
nöfnin rétt).
Svo var það í gær, þegar
ég sat á veröndinni á sveita-
setri mínu undir Snældu-
björgum, sleikti sólskinið og
hugsaði um íslenska menn-
ingu, að gamlan mann bar
að garði.
Öldungurinn falbauð mér
tvær bækur.
Þetta voru nýútkomin
„Borgfirdingaljód" eftir
120 núlifandi borgfirðinga, á
fjórðahundrað blaðsíðna
kvæðasafn, og Smásögur,
ljóð og leikrit eftir 142
borgfirskar konur undir
nafninu „Og þá rigndi
blórnum"
Tvöhundruðsextíuogtveir
borgfirskir höfundar á einu
bretti með ljóð og laust mál
og, að því er virðist, jafn
sjálfsagt einsog að drekka
vatn þegar mann þyrstir.
I einhverju menningar-
samfélagi hefðu þetta þótt
merkileg tíðindi og frétt-
næm fyrir fjölmiðla.
Jafnvel merkilegri en fóta-
mennt og skallapopp.
Samt hefur þessa innleggs
borgfirðinga í íslenska
menningu ekki enn verið
getið í íslenskum fjölmiðl-
um.
En um leið og ég þakka
því góða fólki, sem staðið
hefur að þessari útgáfu, inn-
leggið í lífshamingju mína,
hugsa ég sem svo:
— Getur það verið að ís-
lensk menning ætli að verða
lífseigari en fjölmiðlarnir?
Flosi Ólafsson
Hulda Valsdóttir er 19 ára bankamær, sem
verður tvítug þann 23. desember. Hún
vinnur hjá Landsbankanum í sumar, en
stefnir á Spán næsta vetur, þar sem hún
ætlar að vera au-pair og læra spænsku um
leið. Og já, hún Hulda er á föstu, eða sama
sem.
Hvað borðar þú í morgunmat? Ef ég borða
morgunmat fæ ég mér léttsúrmjólk.
Hvað kanntu að elda? Ég get bjargað mér.
Hefurðu farið á tónleika með Sykurmol-
unum? Nei.
Veistu hvað er í tísku í sumar? Já, ég fylg-
ist mjög vel með tískunni.
Gengurðu með sóigleraugu? Já.
Læturðu lita á þér hárið? Jáv
En gerirðu það sjálf? Nei.
Ertu búin að sjá Doors-myndina? Já. Mér
fannst hún mjög góð.
Hefurðu átt heima í útlöndum? Ég hef ekki
átt heima í útlöndum, ekki ennþá.
Kanntu dönsku? Það er voða takmarkað.
Áttu fjallahjól? Nei.
Ertu í Ijósum? Já.
En ferðu f sólbað í sundlaugunum? Nei, ég
hef ekki gert það lengi. Kitlar þig? Það fer
eftir því hver gerir það. Hvernig strákar eru
mest kynæsandi?
Kærastinn.
Hvort ferðu heldur á
bar eða ball? Ball.
Gætirðu hugsað þér
að reykja hass? Nei,
ég reyki ekki, þannig
að það heillar mig
ekki.
Áttu mótorhjól? Nei.
En bíl? Nei, ekki
lengur.
Við hvað ertu
hræddust? Að
verða svikin af
vinum mínum.
Syngur þú í baöi?
Nei, það geri ég
ekki.
Hvert ætlarðu
um verslunar-
mannahelgina?
Ég hugsa að ég
verði heima.
Hefurðu farið á
sveitaball? Aldrei.
Er Stefán Hilm-
arsson sætur?
Mér finnst hann
hræðilegur með
þetta skegg.
Hvert er takmark
þitt í lífinu? Vera
hamingjusöm og
ná þangað sem
ég ætla.
ABBALÖ6í
DAIIDAROKKS
jskan gengur í hringi,
eins og glöggir vegfar-
endur á götum borgar-
innar hljóta að hafa tekið
eftir fyrir löngu. Hippa-
tískan er gengin aftur og
allir þeir sem vilja vera
virkilega „inni“ klæða
sig í samræmi við það. ís-
lenskir unglingar sem
fylgja þessari tísku láta
sér margir hveijir nægja
notaðan fatnað frá því í
kringum 1970, en hið
sama verður ekki sagt
um tískuliðið í útlöndun-
um. Þar eyða menn stórfé
í fatnað frá þekktum
hönnuðum, sem líkist föt-
um frá hippatímanum, en
er jafnframt nýtískulegur.
Því þótt tískan sé svipuð
hefur hugsunarhátturinn
breyst. Það er inni núna
að kaupa sér dýran og
vandaðan fatnað, en jafn-
framt að vanda vel valið.
Lykilorðið er nefnilega
ekki lengur að kaupa
eins mikið og maður get-
ur, heldur kaupa lítið og
vandað. Það má þess
vegna vera dýrt. Hvenær
skyldi annars koma sá
dagur að verðlag í tísku-
verslunum á íslandi verði
í einhverju samræmi við
gæði fatnaðarins sem
verið er að selja?
Hljómsveitin Opp Jors (The
greater part) mun á nœstu
dögum senda frá sér adra
snœldu sína, The Plan-b-
death. Sveitina skipa ungir
piltar, sem útskrifuðust úr
Æfingadeild Kennaraháskól-
ans sídastliðid vor, en hvar
þeir œtla ad setjast á skóla-
bekk á hausti komanda neita
þeir algerlega ad gefa upp.
Þetta eru þeir Bardi Jóhanns-
son (Sledge the postman) og
Lárus Magnússon (Latly).
Strákarnir gefa þá skýringu á
titli snœldunnar, sem þeir
gefa út sjálfir, ad ,,planid“ sé
bardagaadferd, íþví fólgin aö
reka hnéd í loerið á andstœd-
ingnum. Þetta fullyrda þeir
ad sé einstaklega vont og
pottþétt ráð til að yfirbuga
mótherjann.
Opp Jors hefur ekki leikið á
tónleikum í meira en hálft ár,
en áður voru þeir nokkuð
iðnir við að koma fram. Barði
og Lárus segjast ekki vera
með nein áform um slíkt í ná-
inni framtíð. „Það er alltof
mikið vesen.“ Tónlistin sem
þeir leika er frumsamin,
nema þau lög sem eru tekin
upp eftir Abba og Presley og
færð í þungarokksbúning.
Framtíðaráform OppJors?
„Við stefnum á Japans-
markað."
Bítlahattarfráum
1966 og derhúfa frá
Comme des Garcons
árið 1990.