Pressan - 27.12.1991, Blaðsíða 36

36
GULA PRESSAN
Föstudagur 27. desember 1991
an&ivty'
þá /4 tei ó
eina leiðin til að losna við kjötið ofan í útlendinga
var að fá alþjóðlega glæpona í markaðssetninguna.
Díllinn gekk upp. Mexíkanarnir fengu kjötið, glæp-
onarnir umboðslaunin og Sláturfélagið og Sam-
bandið losnuðu við birgðirnar úr fyrstigeymslunum
og gátu farið að stafla upp nýju kjöti. íslendingar
þurftu hins vegar að borga eitthvað á annað hundrað
milljónir til að liðka fyrir kaupunum. Sjálfsagt
hefði verið ódýrara að urða skrokkana í þjóðargraf-
reitnum á Þingvöllum en það hefði ekki verið jafn
smart.
Naisbitt
Ráðstefnu-uppinn horfði fram á endalok sín á ár-
inu. Það gerðist þegar Árni Bergmann pakkaði Nais-
bitt og megatrends hans saman á ráðstefnu Stjórnun-
arfélagsins. Uppinn sem lífsstefna var liðinn undir
lok. Allt sem Naisbitt hafði skrifað var fyrir löngu
orðið almælt tíðindi; hjákátleg bjartsýni og barnalegt
raus. Uppamennskan var orðin geld og hafði ekkert
frekara fram að færa. Endanleg sönnun þess birtist
þegar hið lægsta af öllu lágu frá sjónarhóli uppans,
Árni Bergmann, blés á fræðin og gerði þau púkaleg,
— jafnvel í augum uppanna sjálfra. Þar með geta
þeir farið að losa um hálstauið. Stjórnunarfélagið
getur farið að pakka saman. Framkvæmdastjórar
geta farið að snúa sér að vinnunni og gleymt ráð-
stefnunum. Þar hefur allt verið sagt sem hugsanlegt
var að sagt yrði á slíkum samkomum. Árið 1991 féll
uppinn á hlálegan hátt.
pinberir sjóðir
Þetta var mikið hörmungarár fyrir alla opinbera
sjóði. Þeir voru unnvörpum lýstir gjaldþrota á árinu.
Fyrstur flaug Framkvæmdasjóður, síðan byggingar-
sjóðirnir, þá Byggðastofnun, atvinnutryggingarsjóður,
hlutafjársjóður, ríkisábyrgðarsjóður og gott ef ekki
ríkissjóður sjálfur. Landsbankinn stóð líka tæpt og
ríkisstjórnin vildi helst af öllu selja Búnaðarbankann
áður en hann færi sömu leið. í reynd voru þeir sem
héldu að hér væri til þjóðfélag með stofnunum,
sjóðum og traustum grunni skrúfaðir aftur á núll-
punkt. Hér er ekkert slíkt til. Framundan er nýtt
landnám. Og munurinn á þessu landnámi og því
fyrra er að Ingólfur og félagar gátu komist upp með
að skilja skattskuldirnar eftir úti í Noregi.
P ersaflói
Fáar þjóðir urðu jafnilla úti í Persaflóastríðinu og
íslendingar. Þorbjörn Broddason fylgdist með því
hvernig ungviðið tapaði tungunni. Verst af öllu var
að það skyldi verða fyrir tilverknað félaga Svavars.
Hann hafði smitast af Jack Lang og var kominn á
fjölþjóðlegt lágmenningarfyllerí og fannst ekkert at-
hugavert við að demba CNN yfir þjóðina. Og það
var ekki nóg með að ungviðið tapaði tungunni. Þeir
eldri misstu svefn og töpuðu einbeitingunni í leik
og starfi. Sjónvarpið hafði úthýst kynlífinu úr svefn-
herberjunum. Þjóðfélagið var að því komið að
flosna upp út frá sjónvarpsskjánum. Verst var hversu
lítið hún gat lagt af mörkum til að koma Saddam fyr-
ir kattarnef. Ríkisstjórnin bauð íslenskt vatn og
lambakjöt en fjölþjóðaherinn fúlsaði við því. Irösku
flóttamennirnir flúðu meira segja undan Rauða
krossinum og íslensku ullarteppunum. íslenska þjóðin
var dæmd á áhorfendabekk. Hún sat þar og stríðið
helltist yfir hana úr sjónvarpstækjunum.
fmagn
Eins og með handboltann þá töldu allir að rafmagn
væri af hinu góða langt fram eftir árinu. Það breytt-
ist hins vegar heldur betur til hins verra með hvarfi
álversins og Blöndu. Blanda er í raun sérstakur kap-
ítuli í hörmungarsögu þessa lands. Hún var vígð við
hátíðlega (og rándýra) athöfn. Jóhannes Nordal
kveikti á virkjuninni og um 5 þúsund megavött
hófu hringferð sína um byggðalínuna. Hvergi, allan
hringinn, fundust nokkur not fyrir orkuna. Hún
Hvað
sagði
hver
um
hvern
?
„Hann átti til að detta í
stuttbuxnadeildina fram eftir
öllum aldri," sagði Þorbjörn
Broddason lektor um Birgi
ísleif Gunnarsson seðla-
bankastjóra.
„Ég er ekki viss um að
hann gæfi mér sjampó í
sturtu eftir æfingar ef ég
bæði hann um það. Hann
kom alltaf með sjampó í lóf-
anum í sturtu. Við höfðum
alltaf gaman af að biðja hann
um sjampó, vissir um að hann
gæfi okkur ekki,“ sagði Sig-
urður Gunnarsson um
Guðmund Guðmundsson,
þjálfara Víkings í handbolta.
„Hann drekkur ekki mikið
áfengi," sagði fyrrum sam-
starfsmaður Sigurðar
Helgasonar, fyrrverandi
stjórnarformanns Flugleiða,
um hann.
„Hann er þrígiftur hvort
sem það telst galli eða ekki,“
sagði Karl Ragnars um
bróður sinn, Gunnar Rajgn-
ars, framkvæmdastjóra UA.
„Afstaða hans til fíkniefna
og afbrota er mjög einstreng-
ingsleg. Hann er á móti
þeim,“ sagði Einar Rafn
Haraldsson, framkvæmda-
stjóri sjúkrahússins á Egils-
stöðum, um Björn Halldórs-
son, yfirmann fíkniefna-
deildar lögreglunnar.
Kynlífið
FÁIR GERÐU ÞAÐ,
ALLIR TÖLUÐU UM ÞAÐ
Fáir voru að gera það, all-
ir voru að tala um það.
Kvennablöð birtu greinar
um tippi sem annaðhvort
gerðu lítið gagn, ekkert
gagn eða mikið gagn. Þau
héldu áfram leitinni að
g-blettinum. Þau uppá-
lögðu konum að skiija lík-
ama sinn, kenndu þeim
ótal ráð til að draga athygli
eiginmannsins frá sjón-
varpinu. Vöruðu við því að
snerta forboðin epli, það er
háskalegt, en hvöttu konur
til að láta sig dreyma um
þau.
í útvarpsþáttum síðla
kvölds hvísluðu áræðnir
hlustendur kynlífsvanda-
málum sínum í eyru skiln-
ingsríkra plötusnúða, sem
vissu mætavel að það er
ekki gott að fá of fljótt úr
honum eða enga fullnæg-
ingu.
Vandamál kynlífsfíkla
þóttu sérstaklega umhugs-
unarverð; á þessum erfiðu
tímum er það eins og sjúk-
dómur að þurfa að þefa
uppi kynlíf út um allan bæ.
Og bækur um öll birting-
arform kynlífsins; líkt og
grunnskóli þess, framhalds-
skóli og háskóli. Myndbönd
til frekari skýringa eins og í
allri lifandi kennslu. Miðað
við framboðið hlýtur eftir-
spurnin að vera ofboðsleg.
Grundvallarspurningin
var auðvitað og er: Hvernig
ertu í rúminu? Náttúrlega
hlýtur hún að vera tímabær
í Ijósi þeirrar óvefengdu töl-
fræði að 13 þúsund íslensk
pör séu að baksa við að
gera það á hverri nóttu.
Ekki nóg með það, heldur
hefur líka verið staðhæft að
meðalkarlmaður hugsi um
kynlíf eða eitthvað sem því
tengist um 200 sinnum á
klukkutíma, semsagt á átj-
án sekúndna fresti, konur
öllu sjaldnar.
Og kynlífið var allsstaðar,
ekki sem frjálsar ástir, ekki
í framkvæmd; heldur sem
erting, umtal, frábær sölu-
vara. Til umhugsunar og
örvunar fyrir hjón sem
mega láta sig dreyma um
allar lystisemdir kynlífsins,
hugsa um þær og stúdera
þær, en sýna að öðru leyti
hvort öðru trú og tryggð.
Því þetta er ekki kynlífs-
bylting, í venjulegri merk-
ingu þess orðs; lauslæti er
úti og verður þar þangað til
finnst lækning við alnæmi
og mesta lauslætistímabil
mannkynssögunnar hefst.
Ekkert svoleiðis. í ein-
veru svefnherbergisins
þræðir konan nælonsokka
á fæturna, hneppir sokka-
bönd, tekur upp svarta
brjóstahaldarann sem hún
fékk í gjöf frá manni sínum.
Því þetta er árið þegar
toguðust á tvö gjörólík við-
horf: annars vegcir að kyn-
þokkinn hafi fyrst orðið til
með nælonsokkum og
sokkaböndum og hins veg-
ar að allt þetta nærfata-
stand hafi ekki annan til-
gang en að veiða konuna í
lífstykkið aftur.
Eða voru magabeltin og
sokkaböndin kannski alveg
jafn huglæg og allt hitt; öll-
um þorra manna lítið ann-
að en mynd í blaði, útstill-
ing í glugga.
Þetta er semsagt árið
þegar reynt var að selja allt
sem tengdist kynlífi og
minnti á það, nema kynlífið
sjálft, hina eiginlegu at-
höfn.
Vöðvatröll með pung-
bindi dönsuðu fyrir fliss-
andi og skríkjandi kvenfé-
lagsfundi. Saumaklúbbar
létu sig dreyma um að fá
svoleiðis menni í heim-
sókn.
Glanstímaritin tóku við-
töl við lesbíska fóstru,
lesbískan dýralækni. Hefði
nokkur viljað lesa viðtöl
við fóstru eða dýralækni
með alveg normalt kynlíf?
Á einni af sóðalegri búll-
um bæjarins dönsuðu
strákar í stelpufötum við
undirleik grammófóns. Það
var vinsælasta skemmtun
sumarsins. Eitthvað hefðu
gestirnir, verið færri ef
strákarnir hefðu verið í
strákafötum.
Fatafellur voru sóttar út
um allar jarðir, en Matte
Larsen, fatafellunni sem
hneykslaði Norðmenn,
tókst ekki að hneyksla ís-
lendinga. Það besta var þó
að íslendingar eignuðust
sína eigin fatafellu og sína
eigin Playboy-stúlku.
Óll nektin og hálfnektin
hélt innreið sína í úthverfin
þegar fatafella dansaði fyr-
ir gesti á veitingastað í
Garðabæ. Það gerðist
reyndar ekki aftur.
Kvennalistinn sá sig knú-
inn til að endurvekja starf-
semi „klámhópsins" góða,
en hefði ekki þurft að gera
það, því klám þykir óvið-
felldið og er eiginlega á
svörtum lista; í kláminu er
gengið hreint til verks, aldr-
ei tvínónað, sokkabönd og
fatafellur ýja að hlutunum,
fara hárfínt í kringum þá.
Og rétt eins og klámið
var úti í kuldanum, þá
þóttu dónabrandarar síð-
asta sort og þeir sem hafa
svoleiðis húmor annað-
hvort aumingjar eða
glæpamenn. Við leyfðum
okkur að brosa út í annað
að skapahárinu í kókinu
hans Clarence Thomas, svo
ekki söguna meir.
„Hann er íslensk útgáfa af
Jóakim frænda," sagði pólit-
ískur andstæðingur Jóhann-
esar Nordal um hann.
„Mér hefur líka fundist
hann vera feiminn," sagði
Þráinn Jónsson um Sverri
Hermannsson bankastjóra.
„Það er spurning hvort
tölva gæti ekki sinnt ráð-
herrastarfinu jafn vel eða bet-
ur en hann,“ sagði fyrrver-
andi samherji Sighvats
Bjðrgvinssonar um hann.
„f samningum hefur sá
ókostur komið fram að hann
hefur ekki starfað sem flug-
freyja," sagði Gréta Önund-
ardóttir, formaður Flug-
freyjufélagsins, um Sigurð
Helgason, forstjóra Flug-
leiða.
„Við lékum körfubolta
saman og Jón var lítið fyrir
að gefa boltann eftir að hann
hafði einusinni fengið hann"
sagði Höskuldur Jónsson,
forstjóri ÁTVR, um Jón Sig-
urðsson iðnaðarráðherra.