Pressan - 29.10.1992, Blaðsíða 7

FIMMTUDAGUR PRESSAN 29. OKTÓBER 1992
7
F R E M S T
Ingibjörg Sólrún Gísiadóttir
þingkona
Konanmeð
ókvenlegu
skoðanirnar
Þrátt fyrir heilagan ásetning
Kvennalistakvenna um að ganga
fram sem breið fylking og for-
ingjalausar hefur almenningur
alltaf tekið eina þeirra framyfir
hinar og gert að nokkurs konar
formanni. Sigríður Dúna var í
þessu hlutverki um tíma og líka
Guðrún Agnars. Síðustu misseri
hefur Ingibjörg Sólrún verið
fremst meðal jafningjanna í
Kvennalistanum.
Ef til vill er það sökum þess að
þetta óopinbera forystuhlutverk
stígur þeim til höfuðs, en það er
að minnsta kosti svo að þessar
konur eiga það til að hlaupa út
undan sér og frá margsamþykktri
landsfundarstefnu annarra
kvenna í landinu. Þannig sveik
Sigríður Dúna kynsystur sínar og
gekk til liðs við Friðrik Sophus-
son. Og nú hefur Ingibjörg Sólrún
einnig svikið þær og gengið til liðs
við Evrópusinna.
Um tíma voru konurnar að
hugsa um að bannfæra Ingi-
björgu, eins og Sigríði forðum, og
bola henni úr utanríkismálanefnd.
Þeim fannst hún hafa fjarlægst
hina uppsöfnuðu, samkvenlegu
reynslu og misst við það sjónir á
kvenlegum gildum. Að minnsta
kosti ætti flestum að vera ljóst að
EB, EES og önnur Evrópusamtök
eru fyrst og fremst karlaklúbbar
og þangað hafa konur ekkert að
sækja (meira að segja Margaret
Thatcher sá í gegnum þetta). En
Kvennalistakonur í Reykjavík
komu saman, ræddu málin og
komust að því að sumar konur
geta haft aðra skoðun en aðrar
konur og því væri það svo sem í
lagi að Ingibjörg Sólrún hefði aðra
skoðun en Kristín Ástgeirsdóttir.
Þetta hafði þingkonum listans
ekki dottið í hug áður. Eftir að
hafa ígrundað málið ákváðu þær
að bíða með að sparka Ingibjörgu
Sólrúnu úr utanríkismálanefnd;
að minnsta kosti framyfir lands-
fund, sem mun taka afstöðu til
þessarar uppgötvunar Reykjavík-
urkvennanna.
Þessi staða gefur manni tilefni
til að veltu ýmsu fyrir sér. Úr því
að uppsöfnuð samkvenleg reynsla
Ingibjargar Sólrúnar kemur fram í
því að hún hefur sömu skoðun á
EES og Þórarinn V. Þórarinsson
en uppsöfnuð samkvenleg reynsla
Kristínar Ástgeirsdóttur kemur
fram í því að hún hefur sömu
skoðun á EES og Bjarni Einarsson
hjá Byggðastofhun; er þá nokkuð
hægt að treysta þessari reynslu?
Og ef konur mega hafa mismun-
andi skoðanir á málum (og þá sér-
staklega stærri málunum ef marka
má Reykjavíkurkonurnar) er þá
fyrrnefnd Thatcher ekkj allt eins
góð Kvennalistakona og Danfríð-
ur Skarphéðinsdóttir? Hún er að
minnsta kosti á móti Evrópu eins
og flestar þingkonur Kvennalista.
Og í framhaldi afþessu má spyrja:
Úr því konur geta haft hvaða
skoðanir sem er á öllum stærri
málum án þess að vera að svíkja
kyn sitt; er þá ekki allt eins gott
fyrir þær að starfa í stjórnmála-
flokkum með skoðanasystkinum
sínum (sem eru kannski af allt
öðru kyni) eins og að starfa í
flokki með kynsystrum sínum
(sem hafa kannski þverólíkar
skoðanir)?
Svona hefur Ingibjörg Sólrún
Funda um
sln
„ Úr því konur geta
haft hvaða skoðanir
sem er á öllum stærri
málum án þess að vera
að svíkja kyn sitt; er þá
ekki allt eins gottfyrir
þœr að starfa í stjórn-
málaflokkum með
skoðanasystkinum sín-
um eins og að starfa í
flokki með kynsystrum
sínum?“
hleypt vafanum inn í Kvennalist-
ann og í raun svipt hann eining-
unni. Úr þessu munu allar konur
ekki hafa eina skoðun heldur get-
ur hver kona haft sína prívatskoð-
un.
Öðruvísi mér áður brá._______
ÁS
Landsmönnum hafa að undan-
förnu borist fregnir af frómum
umræðum á Fiskiþingi, Kirkju-
þingi og Búnaðarþingi. Á þessum
þingum koma saman fulltrúar
hagsmunaaðila til að fjalla um
hagsmunamál sín og semja álykt-
anir þar sem ekki síst ber á spjóta-
lögum á ríkið. Þingið „harrnar"
þetta og „fordæmir“ hitt sem ríkið
hefur gert.
Ríkið, þ.e. skattgreiðendur,
borgar þessum mönnum fyrir að
halda fundina og lætur þeim í té
dagpeninga svo þeir geti haft það
notalegt á meðan þeir skamma
ríkið og ráða ráðum sínum að
öðru leyti. Þeim mun lengri tíma
sem það tekur að skamma ríkið
og álykta um allt milli himins og
jarðar, þeim mun meira borgum
við skattborgararnir.
Skoðum Búnaðarþing. f vor
komu saman 25 fulltrúar bænda
hvaðanæva af landinu til að fjalla
um málefni landbúnaðarins og
skora á stjómvöld að gera þetta og
hitt. Við borguðum þeim 4,3
milljónir í gegnum ríkissjóð fyrir
fundahöldin. Þetta er hluti af þeim
80 milljónum sem við borgum
Búnaðarfélaginu fyrir að vera til.
Hver þingfulltrúi fékk yfir 100
þúsund krónur í dagpeninga á
meðan á þinginu stóð. Með þá
dagpeninga hafa bændurnir vænt-
anlega getað skoðað borgina á
milli funda, auðvitað í því skyni að
hneykslast á spillingunni.
Svo hafa okkar andans menn
setið á kirkjuþingi og spurt spurn-
inga eins og „hver hjálpar prest-
um í þeirra vandræðum?" og við
borgum þeim vænar upphæðir
fyrir að koma e.k. svörum í álykt-
un. Reikna má með að kostnaður-
inn við Kirkjuþingið verði um 4
milljónir króna og við það má
kannski bæta 900 þúsundum
króna vegna kirkjuráðs og 600
þúsundum vegna prestastefnu.
Loks skömmuðu hagsmunaað-
ilar í sjávarútvegi ríkið fyrir kvót-
ann og fleira. Það var gert á Fiski-
þingi og þingsetumenn notuðu
tækifærið til að brölta með for-
mannskosningu. Við borgum
þeim 2 til 3 milljónir fyrir að gera
þetta, hið minnsta. Við borgum
því 11 til 12 milljónir í þetta froð-
usnakk hagsmunaaðilanna. Ætli
komi að því að ríkissjóður borgi
brúsann þegar ASf heldur sín
þing?
En ríkið borgar ekki bara þing-
setumönnum, heldur einnig
nefndarsetumönnum í misjafn-
lega lífsnauðsynlegum nefndum.
Á næsta ári ætlar ríkissjóður að
verja .7,3 milljónum króna í að
halda uppi „Verðlagsnefnd land-
búnaðarafurða". Á sama tíma er
ætlunin að láta 1,5 milljónir í
„Verðlagsráð sjávarútvegsins".
Hugsið ykkur: Það kostar fimm
sinnum meirá að verðleggja rollu-
kjötið en fiskinn og dæmi hver
fyrir sig um æskilega forgangsröð.
Nýja hvunndagshetjan í Kolaport-
inu virðist ekki þurfa mikið á
verðlagsnefnd að halda.
Kirkjuþing: Fundað um djákna, atvinnuleysi presta, skipulag kirkjunnar og fleira. Við borgum brúsann:
4 milljónir króna.
Á L I T
Ákvörðun Kára í Garði að standa utan landbúnaðarkerfisins
Páll Péturs-
son alþingis-
maður:
sauðtjárbænda er kom-
in í hið mesta öngþveiti, þeir hafa
búið við hömlur á framleiðslu
dilkakjöts meðan annað kjöt hef-
ur verið frjálst á markaðnum og
þannig er mjög kreppt að þeim.
Það er hins vegar vandséð hvað er
skást til ráða. Hvað varðar ffarn-
tak Kára þá verður það að sjálf-
sögðu til þess að sundra stjómun-
inni á sauðfjárframleiðslunni og
væntanlega kemur það niður á
Sölusamtökunum, kjötsalan
kemur til með að færast á aðrar
hendur, væntanlega þá til stór-
markaða í Reykjavík. Bændur
munu bjóða niður hver fyrir öðr-
um og Hagkaup verður allsráð-
andi á kjötmarkaðinum. Það er út
af fyrir sig myndarlegt hjá Kára
að gera uppreisn en afleiðingam-
ar gætu orðið þær að seinni villan
yrði verri hinni fyrri."
Jón Magnús-
son lögmaður:
„Það er ekkert nema gott um
ákvörðun Kára að segja. En þegar
það er borgað af ríkisins fé í
kringum tvær milljónir til hvers
bónda þá veltir maður því fyrir
sér hvernig Kára muni famast og
hvort stuðningurinn eigi að vera
óbreyttur en síðan ákveði hluti
framleiðanda að vera fyrir utan
kerfið en greiðslur skattgreiðenda
verði áfram þær sömu. Landbún-
aðarkerfi okkar er sennilega það
vitlausasta sem viðgengst nokk-
urs staðar — það er hugsanlegt
að það sé jafhvitlaust í Japan, ég
hef ekki upplýsingar um það —
en það er það vitlausasta í Evr-
ópu, það liggur fyrir. Allt sem
verður til að brjóta niður núver-
andi fyrirkomulag og færa þessa
hluti til hagræðingar og markaðs-
starfsemi er af hinu góða.“
Jóhannes
Jónsson í Bón-
milliliðirnir, sláturkostnaðurinn
og geymslukostnaðurinn, sem
hafa hleypt verðinu upp. Þetta
vekur fólk kannski til umhugsun-
ar um að það er landbúnaðargeir-
inn sem er skrímslið í útgerð
heimilanna. Við erum búnir að
ná niður verðinu á öllu sem heitir
nýlenduvara en landbúnaðarvör-
urnar setja allt úr sambandi.“
Jón Baldvin,
formaður Al-
þýðuflokks:
hún er vísbending um það sem
koma skal.“
Arnór Karlss.,
form. sauð-
fjárbænda:
„Þetta er vel til fundið hjá Kára
og jákvætt að vekja upp draug-
inn. En söluaðferðirnar verða
honum alltof dýrar; að koma
kjötinu á markaðinn. Landbún-
aðargeirinn hefur alltaf haldið
fram að það væri kaupmaðurinn
sem tæki svo mikið til sín en það
á ekki við rök að styðjast, það eru
þetta manndóms-
merki hjá Þingeyingnum. Hann
er að hrista hlekkina. Spurningin
um það hvort hann hefur burði til
þess sem einstaklingur og hvort
hann getur komið vörum sínum
á markað einn og óstuddur án
ríkisstyrkja er sjálfsagt tvísýn, en
„Mér frnnst verst að það er
hætt við að þetta ýti undir þann
misskilning að niðurgreiðslurnar
séu einhvers konar styrkir til
bænda, en þetta era niðurgreiðsl-
ur greiddar út á annan hátt en áð-
ur var. En það er hans ákvörðun
að hafna því sem samið var um
að bændur fengju til að hægt væri
að halda uppi þessari framleiðslu
sem byggðin út um land byggir
að verulegu leyti á. Ef þetta væri
ekki þá mundu mjög fáir treysta
sér til að standa í þessari fram-
leiðslu."