Pressan - 22.07.1993, Blaðsíða 24

SÓLSKI N
24 PRESSAN
Fimmtudagurinn 22. júlí 1993
Þá glittir fyrst í paradís þeg-
ar sólin skín. Einkanlega
á íslandi. Um mitt
sumar. Þegar um-
burðarlyndir íbúar
landsins eru orðnir
úrkula vonar um til-
vist hlýindakaflans
sem veðurfræðingarnir
hafa lofað svo mánuðum
skiptir. Eitt og annað ber þá
fyrir augu borgarbarnsins
sem falið er að vetri og
loks rennur upp sú
örskamma stund
sem kjallararott-
urnar hafa til að
skríða úr holum
sínum. Bros breið-
ast yfir andlit og fúl-
lyndi íslenska eyja-
skeggjans hverfur með hraði.
Vorboöar í mannslíki
Sýnileiki umferðarspekúlantsins Óla H.
Þórðarsonar eykst til að mynda í sama
hlutfalli og hækkandi sól. Varla verður
opnað fyrir útvarp að sumri til né heldur
flett blöðum svo ekki sé þar Óli á ferð að
predika um umferðarmál. Ekki verður hjá
sumarmessum Óla komið því hann er
sleipur í að sjá við þeim sem hyggjast
sneiða hjá boðskap hans og er fljótur að
bregða sér milli útvarpsstöðva og álíka ið-
inn við blaðaskrifin. En jafnvel þó hann
þreyti suma veitir ekki af að siða ófor-
skammaða glanna sem þenja farartældn í
sumarblíðunni og hafa því flestir sætt sig
við hinn hempulausa umferðarprest og tala
jafnvel um hann sem vorboða í mannslíki.
En þeir sem hlusta ekki á útvarp, lesa
ekki blöð og keyra ekki bíl vita sjálfsagt
ekki einu sinni að Óli er til. Tii þeirra lán-
sömu einstaklinga má sjálfsagt telja rónana
í miðbænum sem leika við hvern sinn
flngur þegar sólin skín. Einn af öðrum
skríða þeir fram úr fylgsnum sínum en
rónarnir eru órjúfanlegur hluti af sumar-
stemmningunni. Og jafnvel þótt einhverj-
um kunni að standa stuggur af þeim auka
þeir fjölbreytni bæjarlífsins. Sem er auðvit-
að nauðsynlegt. En ekki verður á allt kosið
og nú hefúr yfirvaldið tekið upp á því að
fara í reglulegar rónahreitisanir um miðbæ-
inn þegar vel viðrar.
Ekki einasta eru drykkuræflarnir samir
við sig heldur er allt morandi í náms-
mönnum sem komið hafa erlendis frá. Er
þá gleði á vertshúsum. Sumarið lokkar
einnig fram, að þvi er virðist, nýja tegund
manna. Þar fara skuggalegir einstaklingar
með sólgleraugu og hund í bandi. Maður
spyr sig bara, hvaða lið er nú þetta? Sól-
gleraugun eru eflaust til að auka sjálfs-
traustið en svo gengur út í öfgar með notk-
un þeirra að varla eru þau tekin niður í
bíó. Þetta með hundinn er öllu óskiljan-
legra. Þessir ágætu menn rölta gjarna um
miðbæinn og missa því ekki af útimörkuð-
utium í Lœkjargötunni frekar en aðrir.
Markaðarnir eru einstaklega óáhugavert
fýrirbæri þar sem hægt er að kaupa marg-
litar lopapeysur, náttúrusteina, harðfisk og
nælongoflur. Eiginlega ætti frekar að leyfa
rónana.
Og snjókoma ef Guð lofar
I sumarsól er vinnusemin svo sem ekk-
ert vaðandi. Það er þekkt stærð. Þá njóta
malbikunargœjarnir sín. Berir að ofan.
Vegavinnugœjarnir úti á landi eru þá víst
líka í ofsaham og þjónustupíumar á Eddu-
hótelunum. Sagt er að mjög erfitt sé að
stunda hótelrekstur í slíku árferði. Ef til vfll
er þetta óþarflega rómantískt en stöðugt
fjölgar kvenkyns vegavinnugœjum og þær
gera nú lítið annað en að æra strákana í
sveitinni. Vegavinnustarfið er að sögn
þeirra sem til þekkja með ólíkindum nota-
legt en vinnuliðið keyrir um landið á
jeppabílum, sleikir sólskinið, hangir í sundi
og borðar ís á miUi þess sem það potar nið-
ur einu og einu priki.
Ástandið er víst með ögn skárra móti í
byggingabransanum og byggingafram-
kvæmdir kalla hreinlega á skoðunarferð
um bæinn. Ungir handlangarar geta nefni-
lega verið fjaUmyndarlegir piltar og nánast
krefjast þess að á þá sé horft. Það er ef tíl
vill ástæðan fyrir því að maður sér svo
margar konur á vappi í nýbyggð á góðum
sumardegi. Þeim fer þó einnig fjölgandi
kvenmönnunum sem skrapa timbur og
naglhreinsa í hlírabol og með derhúfu á
hausnum. Sem vekur vitanlega litla fúrðu
því hvað er svosem merkilegt við það að vera
karlmaður?
Þeir foreldrar sem eru hins vegar svo
ólánsamir að hafa léleg sambönd við for-
ystukólfa atvinnulífsins á frjálsum markaði
neyðast tU að senda óþreyjufuU börn sfn í
unglitigavinnuna. Kryppuna. Þvílíkt lán er
að hafa svo heUbrigða og kraftmikla ung-
þræla í vinnu þar sem tU þeirra sést. Þeir
vekja nefnilega mikla aðdáun hinna fjöl-
mörgu útlendinga sem hingað koma, og
með sanni má segja að elja þeirra og kraft-
ur auki hróður landsins út á við. Þar fyrir
komast þessir sömu útlendingar þó ekki
hjá því að velta því fýrir sér hvort hér á
landi sé enn stunduð barnaþrcelkun eða
hvort um eðlilega nýtingu á vinnuafli sé
að ræða.
Já, útlendingarnir. Þessir á hjólunum.
Hlaðnir pinklum. Þegar orðnir sveittir á
Arnarneshæðinni. Þeir hugsa sitt um
landið okkar. En öllu gleyma þeir þó
þegar þeir leggjast ofan í heitar laugar,
þær sömu og brjóstaberar forsíðustúlkur
DV stunda, og eru dásamlega glaðir
með tUveruna án þess að vita hvað bíður
þeirra; malarvegir, ryk, rok, rigning,
endalausar brekkur og snjókoma ef Guð
lofar.
Útivist með veski
Það eru þó ekki aðeins erlendir túrist-
ar sem nota íslensk sumur til útivistar,
heldur innlendir líka. Gjarnan sést affan
á rasssverar kotiur í glansandi jogging-
göllum, skældum hælaskóm og hvítum
bómullarsokkum á göngu í veðurblíð-
unni. Með veski Og á kvöldin eru sömu
konurnar komnar með eiginmennina
sér við hlið. Þeir í alveg eins fötum, utan
þess að mokkasíur koma í stað hælanna.
Þannig njóta hjónin saman göngunnar í
kvöldsólinni. Double happiness.
Grillilmurinn af fatnaði hjónanna og
fituröndin undir nöglunum á höndum
þeirra kemur síðan upp um matarvenjurn-
ar. Augljóst er á öflu að þau ganga reglu-
lega til flðs við þorra borgarbúa sem grill-
æðið gagntekur í hvert sinn sem sést til sól-
ar. Það eru endalausar, misgirnilegar
lambakjötsauglýsingar sem vekja upp
ómótstæðilega löngun til að halda veislu
undir berum himni og valda jafnframt
þessari sýki landsmanna.
En það má líka grilla úti á landi Það vita
þeir sem halda að útivistarskylda sé skráð í
landsins lög og draga ffarn morkin tjöld
sín, með nokkrum semingi þó, troða
bömum og matarpokum í japanska skut-
bílinn og renna út úr bænum. Á þjóðvegi 1.
Eftir hálftíma keyrslu stoppar þessi knáa
fjölskylda í sjoppu, aftur eftir annan hálf-
tíma og svo kofl af kolli þar til komið er á
áfangastað. Ef heppnin er með byrjar ekki
að rigna fýrr en næsta dag. Halda foreldrar,
böm og grill þá heim á leið eftir að hafa
þraukað í tjaldinu í heilan dag. Hámark.
Eftir hálftíma akstur er svo stoppað í sjop-
pu, aftur eftir anna hálftíma og svo koll af
kolli þar til komið er í bceinn á ný.
Það vita íslendingar víst manna best að
sumarið er stutt og því skammgóður verm-
ir. Margir hafa því lært að nýta sér þá fáu
sólardaga sem gefast eins og kostur er áður
en skriðið er aftur ofan í holu þegar dagar
taka að styttast á ný. Og svona er þetta nú.
Telma L. Tómasson