Tíminn Sunnudagsblað - 17.02.1963, Side 8

og sums staðar var fólk farið að líla
á þetta sem næstum því óumflýjan-
legan hlut. Þau hús skiptu hundruð-
um, þar sem veggjalúsin hrjáði fólk.
Hún hafði líka góð skilyrði í þessum
gömlu húsum. Hún hélt sig í ná-
munda við fólkið í rúmstæðunum og
þar í kring og líka á bak við myndir
á veggjunum. Svo þegar náttaði,
gerði hún árás á fólkið og saug blóð.
— Bit veggjalúsar er mjög óþægilegt
og bólgnar undan því, og fólk var
stundum háifhrætt við hana, sem
vonlegt var.
— Hljóp ekki mikill vöxtur í þessi
kvíkindi á striðsárunum?
— Jú, bæði kakalakar og veggja-
lús blómstruðu á stríðsárunum. Það
var eðlilegt, vegna þess ag þær verk-
smiðjur, sem framleiddu eiturefnin,
voru flestar teknar undir stríðsfram-
leiðslu, og var því erfitt um útvegun
á eitri. Ríkisspítalarnir voru allir
fullir af kakalökum og mjög erfitt
við þá að eiga þar, sérstaklega gekk
iila að ráða niðurlögum þeirra á
Kleppi. Sama er að segja um Eim-
skipafélagishúsið; þar var fullt af
þeim, en mér tókst þó að ráða niður-
lögum þeixra á þessum stöðum að
lokum.
— Beiðstu aldrei ósigur?
— Nei, en ég varð stundum að
grípa til róttækra ráðstafana. í nokkr
um tilfellum varð ég að nota blá-
sýrugas til þess að vihna bug á
veggjalús. Þá varð fólkið að flytja
úr húsinu, og var ekki óhætt að flytja
inn í það aftur fyrr en eftir þrjá,
fjóra daga. Þegar maður notar blá-
sýrugas, treður maður upp í allar
glufur og gerir húsið eins loftþétt og
mögulegt er. Maður verður að nota
gasgrímu við þetta, því að gasið er
baneitrað, og venjulega hafði ég ann-
an mann með mér, þegar svo stóð á,
til þess að vera til taks, ef eitthvað
kæmi fyrir. Blásýrugasið er í dósum
og ekkert annað að gera en opna þær
og flýta sér út.
— Eru ekki alltaf að koma ný og
ný lyf á markaðinn til þess að út-
rýma þessum meindýrum?
— Jú, en það hafa líka myndazt
ný afbrigði af veggjalús og kakalök-
um. Ég hef rekizt á þrjú tilfelli af
veggjalús, sem borizt höfðu hingað er-
lendis frá og voru ónæm fyrir þeim
efnum, sem mest eru notuð gegn
þeim. Þegar sama efnið er notað aft-
ur og aftur, myndast móteitur gegn
því í líkama dýranna, sem verður
smám saman svo öflugt, að dýrið
verður ónæmt. Þetta fyrirbrigði
er líka vel þekkt innan sýklafræðinn-
ar.
— Hvað kom til, að þú varðst mein-
dýrabani?
— Ég komst í kynni við meindýra-
eyðingu úti í Ameríku hjá mági mín-
um Tryggva Aðalsteinssyni, sem rak
þar og rekur enn fyrirtæki, í Minnea-
polis, sem framleiðir eiturefni gegn
meindýrum. Þetta fyrirtæki heitir:
„Ahtelstein Product Company" og er
orðið allumsvifamikið. Þaðan fæ ég
öll mín eiturefni. Tryggvi hefur feng-
izt við þetta í 40 ár. Hann fór héðan
1910. Sjálfur fór ég til Kanada 1914
og ferðaðist um Bandaríkin á árun-
um 1920—27 með Jóhannesi Jóseps-
syni.
— Þó varla sem meindýraeyðir?
— Nei, sem sýningarmaður. — Jó-
hannes sendi boð frá Nevv York til
Winnipeg um að útvega sér hjálpar-
mann við sýningar, og ég var spurð-
ur, hvort ég vildi taka þátt í sýning-
um með honum. Svo fór ég til New
York og hitti hann þar. Jóhannes
sýndi sjálfsvörn, og mitt hlutverk var
að ráðast á hann og taka á honum
alls konar tök, en hann 'sýndi varnir
og skellti mér. Svo fór annar maður
á móti honum með hníf, og hann
sýndi varnir vig því. Vig höfðum
líka svertingja með í hópnum, sem
réðst á Jóhannes með boxhanzka, en
Jóhannes varðist. — Sýningin stóð
ekki nema sex mínútur, en það var
mikið.gert á þeim mínútum
— Bauð hann ekki mönnum úr
hópi áhorfenda að fást við sig?
— Nei, ekki þegar hann var í
Ameríku. Þar var það bannað með
lögum. Hins vegar gerði hann það,
þegar hann var á sýningarferðum í
Evrópu.
Framhald á 166. síðu.
Mölfluga.
152
t
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ