Tíminn Sunnudagsblað - 17.02.1963, Side 9

FRÁ ÖRBIRGÐ
TIL ALLSNÆGTA
I.
Stássbúin stofa — stirnir
á dýra gripi. Rafljósin glitra
á silkikjólutn og skartgrip-
um kvenfólksins og skjall-
hvítum skyrtubrjóstum karl-
mamnanna. Þarna er gest-
kvæmt í kvöld. Ljósin
glampa einnig á gljáfægí-
um viíi í dýrum húsgögnum
og silfri og kristal í bor'Ö-
búnatSi og skrautmunum
þessa skemmtilega heimilis.
Gestirnir hafa lokið við að raða í
sig lostætum krásum og óspart vætt
kverkarnar gómsætum veigum. Það
er ilmur í lofti af blómum og grænu
greni, ásamt liúfri angan af rándýr-
um ilmvötnum. Samræður eru fjör-
ugar og kliðurinn blandast harðri
negrahljómlist frá útvarpsgrammó-
fóni í næstu stofu, þar sem unga
fólkið er að laga til, svo að dansrými
fáist.
Eg dreg mig út í horn og dáist að
allri fegurðinm, sem við auga blasir
og ber smekkvísi húsráðenda óræk-
an vott — auraráðin ein megna ekki
að skapa samræmi og sanna fegurð,
og mér er það fullkunnugt, að hús-
bændurnir héma hafa á engum lista-
skóla lært. Þau eru ppprunnin meðal
alþýðunnar og hafa sjálf unnið hörð-
um höndum fyrir undirstöðu alls
þessa munaðar, þótt hagkvæm verzl-
unarviðskipti hafi svo hjálpað til á
allra síðustu árum. Eg veit, að þau
hafa ekki alltaf haldið svo rikmann-
leg jól — já, jól! — ég var nú búin
að gleyma þvi, að þetta var nú ein-
mitt jólafagnaður, sem ég var boðin
í! Jólatréð er bó ekki svo lítið, að
manni þurfi að sjást yfir það! Það
fyllir næstum því alveg eitt horn hinn
ar geysistóru stofu og teygir sig upp
undir loft, ljómandi af ljósum og
glingri. En — hvað er það þá, sem
glepur minni mitt? Orð'ið „jólafrið-
ur“ læðist inn í huga minn. Er það
máske einmitt hin hljóðláta helgi
sveitajólanna i bernsku minni, sem
ég sakna? Æ, hvað eru nú gamlar
miningar að trana sér fram — þær
eiga ekki heima hér og nú. Þarna
kemur líka dóttir húsmóðurinnar,
ung og glæsileg kona, nýlega gift, og
tekur mig tali. Hún er hlýleg og
skemmtileg, en ég tek eftir því, að
einhver ókyrrð er áberandi í fai'i
hennar; hendur hennar, fallegar og
snjóhvítar, eru á einlægu iði, og í
tali ber hún svo ört á, að orð hennar
missa marks.
Ég vissi, að hún var flutt að heim-
an fyrir mörgum mánuðum, en af
orðum hennar skil ég, að 'hún býr nú
aftur hér. En ég hef ekki tíma til
þess að grennslast eftir orsökum, því
að það er kallað í hana — aftur koma
nú tvær kunningjakonur mínar til
mín, og við förum að rabba saman.
Önnur þeirra er nátengd þessu heim-
ili og nota ég tækifærið og spyr
hana, hvernig standi á því, að unga
konan er flutt heim.
Jú, ég fékk góð svör og gild.
Unga frúin var að því komin að
ala sitt fyrsta barn, og mömmu henn-
ar fannst öruggara að hafa hana
heima, svo að ibað væri víst, að hún
reyndi ekkert á sig.
„Eru þau ekki bara tvö ein í heim-
ili, ungu hjónin?“ varð mér á að
spyrja.
„Jú—jú. En þetta er svo stór íbúð,
sem þau hafa, að þetta eru engin
smáræðisþrif — og ekki nema helm-
ingur af henni með teppum í horn.“
„Þetta hlýtur bá að vera óþárflega
stórt fyrir þau,“ anzað'i ég.
„Ja, stórt og stórt. Það verða nú
náttúrlega ekki eins skemmtileg heim
ili í þessum litlu kytrum, eins og við
máttum gera okkur að góðu í gamla
daga“, segir konan og hlær. „Þau
fengu nú víst þessa íbúð leigða með
nokkuð' góðum kjörum, og það fylgdi
henni svo mikið af húsgögnum —
ekki áttu þau mikið í allt þetta pláss,
þó að þau fengju nú svefnherbergis-
og sófasett í brúðargjöf."
„Það er mikið, að þessi ungi mað-
ur skuli bara hafa efni á að' leigja
svona dýra íbúð í byrjun búskapar,“
gat ég ekki stillt mig um að segja.
„O, ég veit nú ekki, hvað maðtir á
að segja um það,“ var svarið. „En
ætli foreldrar hennar — eða kannski
beggja — hjálpi þeim ekki eitthvað'.
— Þú þekkir nú, hvernig dekrað hef-
ur verig við dótturina hérna. Nú, og
það verður þó styttra að hlaupa hjá
mömmu hennar til þess að þvo bleyj-
urnar, ef hún hefur hana hjá sér
um þetta leyti — líka þægilegra að
fylgjast með' henni, þegar að þessu
líður og hún verður lasin.“
„Já, þau eru náttúrlega símalaus",
skaut ég inn í í fáfræði minni.
„Og ég held nú síður. Hjónin hérna
beittu nú fyrir sig samböndunum
þar, svo að ekki stóð á símanum —
hún hefði víst kunnað því illa, hún
vinkona okkar, að' geta ekki daglega
haft samband vig hana dóttur sína.
Hún sagði það við mig síðast í gær,
FRÚ EMILIA BIERING DREGUR HER UPP TVÆR MYHDIR, ONHUR ER AF
FÓLKI, SEM BJÓ VIÐ NAUMAN SKAMMT í KOTt VESTUR VIÐ VATHSFJÖRÐ
FYRIR HOKKRUM ÁRATUGUM, HIN AF FÁGUÐU ALLSNÆGTAHEIMILl QKKAR
Á MEÐAL, OG SVQ SPYR HUN; DEKRAR SÚ KYNSLQÐ, ER SJALF RUDDI
SÉP. BRAUT MEÐ HÖRÐUM HÖNDUM. EKKI ÚR HÓFI FRAM VIÐ HINA EFNI- |
LEGU OG MYNDARLEGU UNGLENGA, SEM ERFA SKULU LANDIÖ? FÆR
FRAMTAK ÞEIRR% OG MANNDÓMUR AÐ STÆLAST EINS OG EFNÍ STANDA
TIL?
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
153