Tíminn Sunnudagsblað - 17.02.1963, Qupperneq 11

(Ljósmynd: Þorsteinn Jósepsson).
Úr VatnsfirSi.
ekki taldar færar um ag hugsa —
Ihvað þá heldur vinna fyrir þremur
börnum. Nei, nei, það mátti ekki
koma fyrir. Kvölin nísti hjarta henn-
ar og hún eirði ekki í rúminu, heldur
reis á fætur og tók að rjátla um gólf-
ið, milli þess sem hún hlynnti að
börnunum. Hún þýddi blett á hél-
una á glugganum, unz hún gat gægzt
út, en auðvitað sá hún ekkert, nema
kolsvart myrkrið og kafþykka hríð-
ina. Það var þá eins gott að grípa í
prjón, ekki þurfti ljós til þess, og
brátt blandaðist tif prjónanna andar-
drætti sofandi barnanna, þegar storm-
uiinn gerði andartakshlé, eins og til
að „sækja í sig veðrið“. En skyndi-
lega gat svo komið vindhviða, sem
skall eins og risahnefi á bað'stofu-
þekjunni, svo að bærinn nötraði og
skalf.
Að lokum skreiddist Inga í rúm-
ið aftur, uppgefin á líkama og sál.
Hugarkvöl hennar fékk útrás í brenn-
andi bæn til guðs, og út frá því sofn-
aði hún.
Ekki var þó langt liðið á morgun,
er veðurgnýrin" "aktj hana á ný.
Hún ætiaði að ' þess að byrjaði
að skíma, en skiJdi brátt, að ekki
þýddi það, bví að gluggatóftin væri ó-
efað orðin full af snjó, sem hún yrði
að moka frá, svo að einhver birta
fengist í baðstofuna. Kuldinn var svo
bitur, að hún var farin að skjálfa,
áður en hún komst í fötin. En henni
hlýnaðj brátt, nóg var erfiðið sem
beið hennar. Allt var á kafi í fönn,
og hún varð að byrja á að moka sig
út úr bænum. Enn þá var veðurhæðin
svipuð, en fannkomunn; var að létta,
svo að sást til lofts. Næst þurfti
hún svo að grafa snjógöng út að
kindakofanum, svo að hægt væri að
hára blessuðum skepnunum.
Morgunninn leið við þrotlausan snjó
mokstur, sem hún þó oft varð að
hlaupa frá til þess að róa börnin, sem
undu illa alein í bænum. Um hádegis
bilið hafði hún þó lokið verstu verk-
unum. Kindumar jórtmðu ánægju-
legar í kofa sínum, og klöikugur eldi
viðurinn þiðnaði og þornaðj við hlóð
arsteininn._
Inga stöð við bæjardyrnar og blés
mæðinni, áreynslan og umstangið
hafði dreift huga hennar í bili. En þó
fannst henni hjartað eins og þungur
kökkur í brjóstinu af kvíða og á-
hyggjum, og kuldalegt var umhverf-
ið, Vatnsifjörður úfinn og kafsnjór á
láglendi, kólguský í lofti. Stormur-
inn æddi óþreytandi og lék sér að
lausamjöllinni, feykti henni hátt í
loft upp og lót hana svo fylla hvert
gil og glufu eða þyrlaði henni upp í
skafla eða út á sjó.
En allt í einu sá Inga gegnum skaf
bylinn einhvern skugga á kviki úti
með hlíðinni. Hugur hennar fylltist
fögnuði, sem þó fjaraði fljótt út,
þetta gat ekki verið maður hennar —
óhugsandi, að þeir væru komnir úr
eyjunum. En gat nokkuð hafa frétzt
af þeim? Það var nú eiginlega óhugs
andi líka, og — væru það þá vondar
eða góðar fréttir? Hjarta hennar barg
ist milli vonar og ótta. Brátt sá hún
þó, að þetta var ekki maðurinn, sem
hún þráði — þrátt fyrir ófærðina
hefði hann borið fljótar yfir. Hún.
flýtti sér í bæinn til þess að lífga eld-
inn, ekki mundi manninum veita af
hressingu — hver sem hann var og
hvaða frébtir, sem hann færði.
Þegar Inga leit út næst, þekkti
hún manninn. Það var Gísli gamli,
roskinn vinnumaður á Suður-Hamri;
von ag hann væri seinfær. í hendinni
bar hann fötu með mjólkursýru í og
bundnar yfir öxlina í bak og fyrir —
tvær mjólkurflöskur, klæddar í svell-
þykka sokka. En Inga gaf ekki gaum
að byrðum gamla mannsins til þess
að byrja með, hún skyggndist ákaft
eftir svipnum á andlit; hans, og er
hún gat greint hann, létti henni svo,
að henni fannst draga úr sér allan
mátt. Gamla .skeggjaða og ófríða
andlitið hans Gísla var eitt ljómandi
bros. Það gat aðeins boðað gott. Og
það reyndist líka svo. „Blessug Soff-
ía“, hafði sent hann til þess að vita,
hvernig liði hjá henni og segja henni,
að hún gætj verið öldungis óhrædd
um eyjafarana, því að þeir hefðu bú-
izt við að verða dag um kyrrt í Flat-
ey og myndu svo áreiðanlega ekki
leggja í neina ófæru.
Já, þvílíkur léttir! Það voru óefað
Framhald á 166. síðu.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
155