Tíminn Sunnudagsblað - 09.06.1963, Síða 22

drengnum og mánninum á kletta-
rifi.nu.
Eftir þessa stuttu hvíld neytti hann
ýtrustu krafta og dróst áfram til Tar-
tunaq. Þegar hann loks komst þang-
að, var komið frain á morgun og fól'k
þegar komið á fætur. Þar hneig hann
niður og var borinn inn í nálægasta
kofa. En menn áttu bágt með að trúa
þeirri ævintýralegu frásögn, sem hon-
um tókst smám saman að stama út
úr sér; enginn hafði nefnilega getað
greint feigan stórbátinn í hinum
ihræðilega hríðarstormi.
Hann sannfærði fólk þó fljótlega
um, að skipbrotsmennirnir tveir við
rætur bjargveggsins þyrftu skjótrar
ihjálpar, og það brá skjótt við og safn-
aði saman öllum þeim hundasleða-
taumum, sem til voru, og allir, sem
vettlingi gátu valdið, fóru upp á
bjargið og fundu uppgöngustað Sev-
erins; þekktu hann á steininum, sem
Severin hafði merkt hann með. Þar
bundu menn taumana saman og
fleygðu niður til Asafe. Það var mikl-
um erfiðleikum bundið að draga litla
drenginn upp; Asafe batt hann ramm
lega í taumana, en drengurinn var
svo örmagna, að hann gat ekkert
hjálpað til, en var dreginn upp eins
og lífvana hlutur. Þegar drengurinn
hafði verið dreginn upp á bjarg-
brúnina, kom röðin að Asafe, en hann
hafði enn það mikla krafta, að hann
gat sjálfur veitt nauðsynlega aðstoð.
Hinum þrekuðu mönnum var veitt
öll hin bezta hjúkrun, þeir voru
klæddir i þurr föt, gefin heit sel-
súpa, og síðan lögðust þeir á svefn-
bekkinn og fengu þá loks hvíld eftir
þetta hörmulega slys. — Sama dag
var boðberi sendur til „Sarqaq“ fil
að flytja tíðindin, og þaðan var svo
sendur maður á húðkeip til Riten-
benks, og þar tók stjórnandi staðar-
ins, E.C. Fencker, við þessum örlaga-
ríku fréttum.
En gátan um það, hvernig Severin
tókst að klífa þetta fimmtíu metra
lóðrétta bjarg, er enn óskiljanleg.
Ég hef á tilfinningunni, að þeir fáu
gömlu menn, sem enn eru á lífi, og
heyrðu sem börn frásögnina af hinni
furðulegu eða öllu heldur guðdóm-
legu björgun Severins, Asafe og
drengsins_ beygi enn höfuðið í
híjóðri bæn til hins almáttuga, þegar
þeir sigla fram hjá ,,Ivnarssuit-‘-
hjarginu.
En innan fárra ára munu síðustu
fulltrúar þeirrar kynslóðar líka vera
horfnir, og héðan í frá mun það senni
lega aðeins vera þokukennd hug-
mynd, að þetta bjarg gæti staðið sem
eilíft tákn fyrir augum þeirra, sem
efast um mátt bænarinnar.
P.S.: Ég hef farið í gegnum bréfa-
skipti milli Danmerkur og Grænlands
í ríkisskjalasafninu, sem fram hafa
farið á þessu tímabili, til þess að fá
frekari staðfestingu á mánaðardegi
slyssins cg nöfnum því viðkomandi.
en því miður virðist sem allt slíkt
efni frá vorinu 1891 sé horfið.
Frásagnir um nýbyggingar og skip
frá eftirl'itsmanni á Norður-Græn.
landi, sem dagselt er 2/8 1891. Nr.
37, og varðar Ritenbenk, nefnir samt
sem áður, að í stað þilfarsbátsins
„Signu“, sem fórst, skuli þilfarsbát-
urinn „Dagný“ látinn nægja um sinn,
en „Baldur“ frá Góðhöfn muni síðar
verða fluttur til Ritenbenk, ef mögu-
legt sé, til að annast nauðsynlega
flutninga.
Hans Jacobi.
Hallsfeinn
Framhald af bls. 517.
hægt. Og þótt menn séu oft að segja
og það með réttu, að íþróttir eigi
bara að vera leikur, þá er það reynsla
mín samt, að þeir menn, sem í þessu
standa, vilji fá keppni. Sumir láta sér
kannski nægja að keppa við sjálfa
sig, reyna að bæta árangurinn hægt
og hægt, en aðrir eru ekki í rónni,
nema þeir keppi við aðra. Þetta getur
auðvitað stundum gengið heldur
langt, en það verður að hafa keppni,
svo að menn fáist til að stunda þetta.
— Síðustu 8 til 10 árin höfum við
lagt mest stund á handknattleikinn,
og það hefur verið geysilega mikið
starf og mikil umbrot, sem hafa fylgt
því. Við það starf hafa margir lagt
hönd á plóginn. Við höfum farið til
útlanda næstum því á hverju ári til
þess að fá að keppa við sterkt lið.
Og þess höfum við þurft með, því
að í Hafnarfirði er aðstaða til hand-
knattleiks ákaflega slæm, í rauninni
engin. Við, höfum ekkert hús, nema
leikfimihúsið litla,, og utanhúss höf-
um við ekki neina góða velli. Við
reynum að vera á skólamölinni vor
og haust. Hún er okkar helzta æf-
ingarsvæði nú sern fyrr. Annars gaf
bærinn okkur land á þrjátíu ára af-
Leiðrétting
í 20. tölublaði urðu þau leiðu mis-
tök, að í greininni „Staðarprestsetrin
á Vestfjörðum“ víxlaðist texti undir
myndum; þannig, að mynd af Stað í
Steingrímsfirði var sögð vera af Stað
í Súgandafirði og öfugt. Lesendur
eru beðnir velvirðingar á þessum
mistökum.
Lausn
63. krossgátu
mæli féla-gsins, og við erum búnir a®
ryðja þar talsvert og laga þó nokkuð
til. Ég held, að þar geti orðið fram-
tíðarvöllur, ekki aðeins fyrir Hafnar-
fjörð, heldur líka fyrir GarðahrepP
og Kópavog. Þetla er á mjög góðum
stað, skammt þar frá, sem Keflavíkur-
vegurinn liggur út af Reykjanesbrau
í Engidal. Þarna er hægt að haia
bæði stóran völ'l og minni æfinSa"
velli.
— Ég hef verið þjálfari hjá
þessi ár. Annars er það ekki aðah
starfið við félagið. Aðalstarfið er a^
halda þessu saman, halda öllu SaIl°’
andi. Það er talsvert erfitt nú orðm-
Það gerir atvinnan. Allir vinna sv°
mikið, og hafa ekki tíma til neias
nema stritsins. Og ekki hefur
konar vaktavinna, sem alltaf er 3
færast í aukana, verið félagsstarfse®!
af þessu tagi í hag. Fólk hefur ein"
faldlega aldrei tíma, þegar atvinn
unni er þannig háttað. Þá er ílarI
skortur alltaf stöðugt vandamál. Þa
væri allt annað líf, ef við gætum ha
formann eða framkvæmdastjóra
launum hjá okkur, en því er ekki a
heilsa. Svona félög hljóta að vera ’a
tæk. Þau eru eins og lítið þjóðfélag»
og þar geta komið upp ýmis vanda_
mál, svipuð þeim, sem koma uPPrtt
þjóðfélögum. Og það er ekki hæ=
að halda þessu gangandi, nema
samvinnu allra. Allir verða að legfÞ
sitt af mörkum til félagsins og legS)a
á sig margfalda vinnu. Annars er
svo farið, að ég kann ekki við 111
nema innan um ærsliu. Og ég tr
því, að þetta hafi gert eitthvað ga°f„
Mér finnst að það, að fólk legg' «
starf á sig, hljóti að hafa þroska
það. Yfirleitt er það mesta mynda
fólk, sem lagt hefur stund á vÞrP '
hér hjá mér, en hvort þær og stoE,(a
í félaginu hafi átt þátt í að
það, veit ég auðvitað ekki. En
vona að svo hafi verið, já ég v0
það. K®’
T t M I N N - SUNNUDAGSBEaí)
526