Tíminn Sunnudagsblað - 08.09.1963, Síða 2

að ungi presturinn settist að í
Vogi.
Dóráþea gekk á lagið og ól á
sundurþykkju prestanna. Þegar
rimman harðnaði, tók að bera á
því, að sum sóknarbörn séra Pare-
líusar tóku að hallast á sveif með
unga prestinum, sem var meiri
mælskumaður og eljusamari í
embætti sínu. Kirkja hans var full
á hverjum messudegi, en að sama
skapi fækkaði þeim, sem hlýddu
ræðum séra Parelíusar. Þegar
þetta hafði gengið um hríð, sprakk
blaðran. Sunnudaginn Ö. febrúar
1714 ruddist séra Pareiíus inn í
kirkjuna í Vogi um messutímann
með hávaða miklum og fyrirgangi
og lét ekki staðar numið fyrr en
inni við altari. Seinna gerði hann
til'raun til þess að brjótast upp í
prédikunarstólinn, þar sem hann
hugðist veita hinum ótrúu sókn-
arbörnum sínum ráðningu. Hans
Egede sá ekki annað ráð en að
læsa stólnum.
Eftir þennan atburð tóku fiski-
mennirnir í sóknunum sig saman
og létu smíða stóra silfurkönnu,
sem á voru grópaðar myndir af
báðum prestunum, ásamt mörgum
tilvitnunum í skriftina, og rimuð-
um áletrunum, þar sem annars
vegar var beinlínis sagt, að kann-
an væri gefin á borð prestsins í
Vogi til minningar um áflogin í
kirkjunni 9. febrúar, en hins vegar
minnt á það af nokkurri drýldni,
og þó um leið í prédikunartón, að
fiski megi breyta í skírt silfur:
Ud af dend gylden Fierefisch
kand Sölfver-Kander Schabis,
Som er en Ziir paa hver Mands
Disch
och nogen nöye tabis.
Auðséð er á öllu, að það, sem á
könnuna er letrað, hefur verið ná-
kvæmlega valið, og hefur gjöfin
því ekki verið ætluð til minningar
einungis, heldur engu síður til
áminningar hinum deilugjörnú
prestum.
Á skreytingunni á loki könnunn-
Silfurkannan, sem fiskimennirnir I Vogi gáfu Hans Egede tH minningar
og áminningar.
Hans Egede, sem kunnur varð
af dvöl sinni og trúboði á Græn-
landi 1721—1736, hóf prestsferil
sinn í Norður-N.oregi árið 1707, er
hann var skipaður prestur í Vogi
á Lófót. Þau ár, sem hann var þar,
voru þó enginn friðartími, og ef til
vilí hefur andstreymi hans þar
valdið því, að hugur hans tók að
stefna til Grænlands.
Á þessum tímum var það alsiða,
að ungir prestar kvæntust ekkju
forvera síns, þegar þeir fengu
brauð látins manns. Dóróþea
prestsekkja í Vogi hefur sennilega
gert sér vonir um það, að nýi
presturinn tæki hana að sér. En
þar varð hún fyrir vonbrigðum, því
að Hans Egede var þegar kvænt
ur. Þetta virðist hafa valdið því,
að hún lagði hina mestu fæð ó
nýja prestinn, og varð brátt með
þeim fullur f jandskapur.
Dóróþea varð þess fljótt áskynja,
hvar hún átti að leita sér banda-
manns í þessu stríði. í grannsókn
var prestur, sem hét Parelíus, rosk
inn maður og vel efnum búinn. í
prestakalli hans voru mestmegnis
fiskimenn, svo sem í Vogi, og
fluttu þeir sig í útver eftir fiski-
göngum. Var jafnan margt manna
úr sóknum Parelíusar í Vogi nokk-
urn hluta ársins, og þetta olli því,
að stundum var ekki allt á hreinu
með það, hvar tíundirnar lentu.
Séra Parelíusi- fannst hann fara
halloka í þessu efni, einkum eftir
SJE
722
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ