Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1964, Blaðsíða 9

INCÍA' r'”'?
☆
I.
Annar Thúleleiðangurinn, sem
svo er nefndur, var farinn til norð-
urstrandar Grænlands á árunum
1916—1917. Heimleiðis var farið yf-
ir jökul, og í þeirri ferð gerðust þau
tíöindi, að tveir menn biðu bana.
Annan þeirra, grænlenzkan ferða-
garp, rifu úifar í sig, en hinn,
sænski grasafræðingurinn Thorild
Wulff, örmagnaðist, er hann var
kominn af jöklinum.
Thorild Wulff hafði farið víða um
heim. Vafalaust hefur hann verið
ágætur vísindamaður, en hann
virðlst hafa rerið haldinn miklum
skapgerðargöllum. Hann hafði
megna fyrirlitningu á því fólki,
sem hann varð að umgangast á
slíkum ferðum, og var með öllu
sneyddur hæfileikum til þess að
laga sig að staðháttum. Hin síð-
asta för hans, Grænlandsferðin, var
samíelld sorgarsaga.
Hann sat í Thúle veturinn 1916—
1917, og varð þess fljótt vart, að
hann gat hvorki sætt sig við þann
mat, sem kostur var á, né komið
skapi sínu við Esklmóa. Það gat
þess vegna ekki hjá því farið, að
iðulega kæmi til árekstra. Einu
sinni fékk hann til dæmis dreng til
þess að fara með sig í sleðaferð. 1
þeirri ferð barði hann drenginn f
höfuðið með svipuskapti, og þegar
þeir Knútur Rasmussen og Pétur
Preuchen, eigendur verzlunarstöðv-
arinnar í Thúle, ávítuðu hann fyrir
þetta athæfi, hélt hann því blákalt
fram, að sögn Freuchens, að þetta
væri „handhægasta aðferðin til
þess að kenna þeim góða siði, er
menn gætu ekki talað við“.
Þessari rimmu lauk svo, að þeir
Knútur skipuðu honum að hafast
við í skútu, er lá þar inni frosin á
skipalegunni, ef hann lofaði ekki
bót og betrun. Það gerði hann að
vísu, en þó var skammt að bíða
nýrra klögumála. Wulfí var góður
myndatökumaður, og dag nokkurn
ætlaði hann að taka mynd af Eski-
móakonum með börn I skinnpokum
á baki sér. En honum þóttl sumar
konurnar, sem hann vildi mynda,
vera með ljót börn í pokum sín-
um, og þess vegna ráuk hann til
og ætlaði að skipta um böm. Mæð-
urnar kunnu þessu tiltæki ekki vel
og gerðust með öllu afhuga því
að láta mynda sig. Þá trylltist
Wulff, æpti og öskraði og ætlaði
að kúga þær til þess að hlýða.
Atvik af þessu tagi voru næsta
tíð. Wulff leit á frumstætt fólk sem
úrþvætti og krafðist þess, að það
færl 1 einu og öllu að vilja hans. En
skapsmunum hans var svo farið,
að fleirl urðu fyrir barðinu á hon-
um. Einu sinni bar það við, er hann
var sleðaferð með Pétri Freuchen
í hríðarveðri á jökli, að hann neit-
aði að fara lengra, ,Jag vSgrar að
flytta mig mera í dag", hafði Pét-
ur eftir honum. Sló í svo hart með
þeim, að Pétur lét svipuna smella
vlð kinn hans og barði hann meira
að segja áður en lauk.
Þegar leið á veturinn 1917, héldu
þeir sjö af stað norður fyrir Græn-
land — Knútur Rasmussen, Lauge
Koch, er seinna varð frægur mað-
ur, Thorild Wulff og fjórir Græn-
lendingar. Þeir lentu í miklum
kröggum og átu alla hunda sína á
heimleiðinni yfir jökulinn. Thorild
Wulff var mjög miður sin, er á
ferðina leið. Hann býsnaðist yfir
því að geta ekki þvegið sér, hon-
um var raun að því að stinga matn
um upp í sig með fingrunum, hann
hafði aflað sér óvildar Grænlend-
inganna og glaðlyndi þeirra í hln-
um mestu mannraunum var honum
óskiljanlegt — það hneykslaði hann
jafnvel. Ofan á allt annað bættist,
að hann þjáðist af meltingartrufl-
unum. Þeim félögum tókst að skjóta
fáeina héra, þegar þeir komu af
jöklinum, en Wulff gat ekkert af
þeim bragðað nerna lifrina. Það má
T t M I N N — SUNNUDAÍiSBLAÐ
177