Tíminn Sunnudagsblað - 23.02.1964, Qupperneq 20

stakk upp á því, að við færum til
þeirra Gests og Aðalsteins og fengj-
um þá til þess að koma með okkur
Okkur myndi þeim mun betur trúað
sem fleiri væru til frásagnar. Ég
féllst á þetta og lögðum við svo af
stað. Mér fannst þetta þó heldur mik-
ið umstang, auk þess sem ég var van-
trúaður á, að ljósið myndi verða ;
sínum stað, er við kæmum til baka.
Þeir Gestur og Aðalsteinn voru að
störfum uppi í fjalli á þeim stað, sen’
mér hefur verið sagt, að héti Efri
brauðkvos. Þar bökuðu sem sagt
Krýsvíkingar brauð sín við hverahit-
ann hér fyrr meir. Svæla, gufa og
náttmyrkur huldi vinnustað þeirra,
svo að við gátum aðeins öðru hverju
greint Ijósbjarma frá bornum og
vinnuskýlinu. Taktfastur sláttur högg-
borsins og enn hraðari slög aflvéla
innar barst okkur til eyrna úr fjar-
lægð.
Þetta eitt rauf kyrrð þessa milda
haustkvölds á leið okkar upp fjalls-
hlíðina. Er við fundum þá, sögður
við þeim tiðindin: Ljós væri tendrað
í kirkjunni, án þess að við hefðum
orðið varir mannaferða og erindi okk
ar væri að fá þá með okkur á s*
inn til frekari athugunar. Þeir voru
þyrstir í ævintýrin og komu hið bráð
asta til baka með okkur. Við vorum
nú fjórir til frásagnar um það, sem
í vændum var, en spurningin var nú
aðins þessi: Yrði ljósið enn í kirkj-
unni eða hyrfi það eins snöggt og
það kom?
En sem betur fór var það kyrrt á
sínum stað, ei við kojnum að gröf-
unni og jafnveí skærarh en áður. Var
nú þegar haldið af stað yfir mýrar
og móa í stefnu á ljósið. Misstu þá
sumir fótanna því að meira var met-
ið að hafa augun á ljósinu en að
reyna að beina sjóninni að hinni
ósléttu leið okkar. Hrasandi um þúf-
ur og öslandi keldur, ýmist á fjórum
fótum eða löppunum einum, héldum
við leiðar okkar. En áfram miðaði,
og ljósið skein í kirkjuglugganir
Loks þrömmuðum við upp traðirn-
og höfðum kirkjuna á vinstri hönd.
Fátt var sagt, en því fleira hugsað
sem nær dró og sýnin skýrðist betir
Við skímu af flöktandi kertaljósi
greindum við svipi manna, er sátu við
borðskrifli. Við sáum, að þeir hand-
léku spil, og er betur var að gáð, sá-
um við, að þeir spiluðu upp á pen-
inga Dauft kertaljós varpaði óhugn-
anlegri birtu um nábleik andlit
þeirra, úfinn og óhirðulegur hárlubbi
féll óreglulega um enni þejrra og
vanga. Nokkra tröllslega skugga bar
við dökkar þiljur og loft. Við litum
hver til annars og af svip hvers og
eins mátti lesa þetta: Draugar, aftur-
göngur.
„Gott kvöld!“
Þögnin var rofin og við hliðina á
GLETTURI
okkur stóð maður. í sama bili rudd-
ist fram hundaskari mikill með há-
vaða og fyrirferð. Iiirkjubúar þustu
upp frá spilum sínum, og á svip-
stundu færðist allt í mannlegt horf.
Draugar þessir reyndust vera smala-
menn frá Grindavík, sem ætluðu að
sofa í kirkjunni um nóttina, en huga
að kindum daginn eftir. Þetta var svo
néfnt hrútasafn.
Það voru hljóðir og hógværir menn,
sem héldu austur yfir mýrina til
starfa sinna. Þeir gátu gefið sér tíma
til þess að horfa niður fyrir fæturna
á sér.
Að endingu vil ég geta þess, að
kirkjan í Krýsuvík var lagfærð nú
ekki alls fyrir löngu. Sigurbent Gísla-
son, húsasmíðameistari í Hafnarfirði,
framkvæmdi það verk af mikilli prýði,
en þó á Björn Jóhannesson, fyrrver-
andi bæjarfulltrúi, sérstaklegar þakk-
ir fyrir að hafa haft framgöngu um
það að varðveita þessar síðustu minj-
ar um hina fornu byggð í Krýsuvík
og þeim mun fremur sem hann lét
gera þessar umbætur á sinn kostnað.
„Öll er skepnan góð“
Bólu-Hjáimar var staddur í Höfða-
kaupstað. Þar var og séra Björn
Þorláksson á Höskuldsstöðum, drukk-
inn mjög. Leiddist Hjálmari drykkju-
þref prestsins og sagði:
„Og farðu þarna fré mér, mann-
skratti, og éttu andskotann".
„Nú — er það góður matur, lambið
mitt?“ sagði prestur.
„011 er skepnan góð, ef hún er með
þakklæti meðtekin", svaraði Hjálmar.
188
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAf)