Tíminn Sunnudagsblað - 12.07.1964, Blaðsíða 7

/
Einu sinni var mikill töframaður í
Gíkúyúlandi, sem hét Mógó eða Móro
wa Kebríó. Skyldustörf hans voru að
segja fyrir um framtíðaratburði og
ráðleggja þjóðinni, hvernig hún
skyldi búa sig undir það, sem í vænd-
um væri. Sagt er, að spámaðurinn
hafi morgun einn vaknað af svefni,
skjálfandi og mállaus, og líkami hans
hafi verið þakinn sárum. Konur hans
skelfdust, er þær sáu hann, því þær
vissu ekki, hvað hafði komið fyrir
mann þeirra, sem hafði gengið full-
frískur til hvílu kvöldið áður. f
öngum sínum kölluðu þær öldung-
ana að beði hans til að bera fram'
fórn til Ngai (guðs) og grennslast
eftir því, hvað snillingurinn hefði
séð, sem hefði skelft hann svo mjög.
Þegar öldungarnir voru komnir,
var geithafur (thenge) þegar tekinn
og honum slátrað, og Mógó wa Keb-
író var borinn yfir á húð hans. Elzti
öldungurinn, sem viðstaddur var, tók
blóð hafursins, blandaði það smyrsl-
um, og síðan var blöndunni hellt yfir
höfuð spámanninum eins og smurn-
ingu. Um leið sungu öldungarnir
helgisöngva og ákölluðu Ngai. Innan
skamms fékk Mógó wa Kebíró málið
aftur. Með hinni venjulegu spámanns
rödd sinni hóf hann að segja frá því,
sem fyrir hann hafði borið um nótt-
ina. Hann sagði öldungunum,
að Ngai hefði farið með hann í
svefni til framandi lands. Þar hafði
Ngai opinberað fyrir honum, hvað
koma ætti fýrir Gíkúyúþjóðina í ná-
inni framtíð. Þegar hann heyrði það,
fylltist hann skelfingu, og þegar
hann lagði sig fram við að fá Ngai
til að koma í veg fyrir þær hörmung-
ar, sem biðu Gíkúyúfólksins, særðist
hann og varð fljótt örmagna og gat
ekkert gert annað en hlýðnazt fyrir-
mælum Ngais og snúið heim til að
segja fólkinu, hvað gerast myndi.
Eftir stutta þögn hélt Mógó wa
Kebíró áfram spádómi sínum. Með
lágri og dapurlegri röddu skýrði
hann frá því, að ókunnir menn
myndu koma til Gíkúyúlands frá
vatninu mikla, hörundslitur þeirra
myndi minna á vatnafroskinn litla
og klæði þeirra á fiðrildisvængi. Þess
ír komumenn myndu bera galdra-
stafi, sem spúðu eldi, og þessir staf-
ir myndu hafa mikiu meiri dráps-
kraft en eiturörvar. Hann sagði, að
útlendingarnir myndu síðar koma
með járnorm, sem hefði eins marga
fætur og monyongorinn, þúsundfætl-
an, og þessi járnormur myndi spúa
eldi og ná frá vatninu mikla í austri
til annars mikils vatns vestan við
Gíkúyúland. Auk þess sagði hann,
að mikil hungursneyð myndi dynja
yfir, og væri það tákn þess, að út-
lendingarnir með járnorminn væru í
nánd. Hann bætti því við, að þegar
þeir kæmu, myndu Gíkúyúfólkið og
nágrannar þess þjást mikið. Þjóðirn-
ar myndu blandast og _sýna hver
annarri miskunnarleysi, eins og þær
ætu hver aðra upp. Hann sagði einn-
ig, að synir og dætur myndu sýna
foreldrum sínum meiri svívirðingu
en áður væru dæmi til í Gíkúyúlandi.
Mógó wa Kebíró skoraði á fólkið
að grípa ekki til vopna gegn komu-
mönnum, því að afleiðing þess yrði
sú, að þjóðflokkurinn yrði afmáður,
þar eð útlendingarnir gætu drepið
menn úr órafjarlægð með töfrastöf-
unum, sem spúðu eldi. Hermennirn-
ir urðu afarreiðir, er þeir heyrðu
þetta, og sögðust myndu grípa til
vopna og drepa járnorminn og út-
lendingana. En spámaðurinn mikli
sefaði þá og sagði þeim, að bezt væri
að koma vingjarnlega fram við út-
Jómó Kenyatta hefur verlð forystumaður í siálfstæðisbaráttu Kenyabúa. Hann
dvaldist um árabil í Lundúnum og lagði stund á þjóðfélagsvísindi og mannfræði
auk þess sem hann vann að skigulagningu á stjórnmálabaráttu Afrfkubúa. —
Árið 1938 kom út eftlr hann bókjn Faelng Mt. Kenya, mannfræðirit um líf og
þjóðhætti Gíkúyúmanna f Kenya, en Kenyatta er af þelrri þjóð kominn. Þetta
verk er fyrsta mannfræðiritlð, sem Afríkumaður semur um eigln þjóð, og þyk-
Ir í alla staðl hin traustasta hemlild um þjóðhættl Gíkúyúmanna. — Hér birtist
kafli úr þessari bók.
T I M 1 N N — IIUNNUDAGSELAÐ
631