Tíminn Sunnudagsblað - 22.11.1964, Blaðsíða 7

bundnum mjólkurflutningum, til
Siglufjarðar frá Akureyri og Sauðár
króki. Miklir annmarkar voru samt
á, að það gæti tekizt. Póstbátsferð
ir voru að vísu að komast á um þess
ar mundir milli Akureyrar og Siglu
fjarðar, svo að mögulegt var að
senda mjólk með sama báti. Hitt var
örðugra, að flytja mjólk frá Sauðár
króki, enda er það verri og hættu
legri sjóleíð. Var það þó báðum, Skag
firðingum og Siglfirðingum, hið
mesta nauðsynjamál, eftir að mjólk
ursamlagið var stofnað á Sauðár
króki, að sala gæti hafizt til Siglu-
fjarðar á mjólk og mjólkurafurðum.
Ræddu aðilar þetta fram og aftur og
leituðu úrræða, en fundu engin til-
tækileg, önnur en þau að reyna að
fá Skafta Stefánsson til þess að taka
að sér flutningana. Honum treystu
menn öðrum fremur, enda var hann
allra manna kunnugastur á þessum
slóðum og hafði oft áður flutt vörur
og fólk milli Skagafjarðarhafnar og
Siglufjarðar. Og eftir að hann eign
aðist vélbátinn Úlf, sem var 10 lest
ir, hafði hann líka tekið að sér flutn
ínga til Eyjafjarðarhafna og jafnvel
til Ilúsavíkur og Grímseyjar og sótt
kol austur í Tjörnesnámu. Það varð
nú úr, að hann tók að sér þessa
mjólkurflutninga, og hafði þá
á hendí á annan áratug. Nokkurn
styrk mun hann hafa fengið til ferð
anna frá ríkinu vegna póstflutninga.
sem hann tók að sér um leið.
Bátarnir, sem Skafti notaði til þess
ara ferða, voru vélbátar, sem ekki
voru til farþegaflutninga ætlaðir né
til þess útbúnir. Samt varð það svo,
vegna samgönguvandræðanna, að
fólk sóttí fast á að fá far með þeim,
og horfði stundum tií vandræða.
Þegar gott var veður og einsýnt út
lit, neyddist Skafti oft til þess að
láta undan ákafri ásókn ferðafólks
ins, og tók þá stundum „fleiri far-
þegar en í rauninni var afsakanlegt,“
segir hann sjálfur. Og enn í dag
finnst honum hann kenna uggs, þeg-
ar hann hugsar til þess, er hann eitt
sinn um hvítasunnuna var að heita
mátti neyddur til að taka milli 40—
50 manns frá Hofsósi til Siglufjarð
ar. Flest voru það karlmenn á bezta
aldri, fyrirvinnur margra heimila í
Hofshreppi. Veður var að vísu gott,
en alltaf getur eitthvað borið út af
og áhættan því ægileg. í ískyggi
legu útliti var Skafti ætíð harður i
horn að taka og þverneitaði um far,
hversu fast sem að honum var lagt,
og líkaði þá sumum stórilla. Var nú
komið heldur annað hljóð i strokk-
inn en áður fyrr, þegar honum var
mest láð ofdirfskan. Nú virtust flest-
ir trúa því statt og stöðugt, að hjá
Skafta yrðu aldrei nein alvarleg slys.
Bátarnir, sem hann notaði til flutn-
inganna — Stathavet, Þormóður
rammi, Mjölnir — voru eiginlega
aldrei nefndir með nöfnum. Alltaf
Helga Jónsdóttjr og Skafti Stefánsson.
var talað um að „fara með Skafta'.
eða „koma með Skafta“. Allt væri
það í lagi. Þrengslin voru að vísu
ekki góð. Veltingurinn mikill og sjó-
veikin afleit, en öruggur væri maður.
á hverju sem gengi, þar sem Skafti
stæði við stýrið, og því var það, er
hann kom heim úr einni svaðilför-
inni, að kunningi hans kastaði fram
þessari vísu:
Sankti Pétur. sagt er frá,
svörum þannig flíki:
Skafta liggur ekkert á
inn í himnaríki.
Kemur þarna fram á gamansaman
hátt, það sem almennt var álitið, að
slysin og hætturnar vikju úr vegi
íyrir Skafta. Og óneitanlega virðist
það hafa haft við rök að styðjast,
því að aldrei hefur hann siglt báti í
strand, aldrei misst mann og ekki
einu sinni orðið nein alvarleg
meiðsli, þar sem hann hefur verið
við stjórn, hvorki á sjó né landi.
Sjálfur telur Skafti, að orðrómurinn
um sig hafi löngum verið nokkuð
öfgafullur.
„Ég hef aldrei verið óvarkár né
sérstaklega djarfur," segir hann. „Að
minnsta kosti ekki síðan ég kon>;t
til fullorðinsára. Ég er þvert á móti
einn hinn deigasti, þegar ég er á
skipi með fleiri vönum formönnum.
Hef oft fremur latt en hvatt og verið
sá, sem flestar varúðarráðstafanir hef
viljað gera og oft virðast hafa bjarg-
að frá tjóni. Er bað ekki sjálfum
li «1 I N N - SLiNMll»AUvSBI.At>
1039