Tíminn Sunnudagsblað - 22.11.1964, Blaðsíða 16

Fornfálegar byggingar, sem staSið hafa af sér margar aldir. Svartkiædd hús-
móðir stendur aS háifu bak við hurS og horfir á gestina. L|ósm.: GuSni Þórðars.
og borið lof á hugrekki hans, sem til
dæmis kom fram, er hann var hætt-
ast staddur árið 1957. En tæpast
mun landsmönnum geðfellt, að hann
lét arabíska prinsessu fara frá sér
og gekk að eiga enska stúlku, er
nú kallast Muna el-Hússein. Eigi
að síður beitti hann sér um skeið
allfast gegn ítökum Englendinga í
Jórdaníu, þó að síðar hneigðist hann
é ný á sveif með þeim.
Hússein konungur á áreiðanlega
skæðan keppinaut um hylli manna,
þar sem er Nasser Egyptalandsfor-
seti. Djarfmannlegar athafnir hans
hafa vakið aðdáun í Arabalöndunum,
og draumur sá að reisa nýtt þjóð-
félag á rústum liðins tíma á mikinn
hljómgrunn. Mér virðist hver einasti
Arabi, sem á annað borð vék að
þessum málum, renna vonarauga til
hans. Þess er bersýnilega vænzt af
honum, að hann hefji hinn arabíska
kynstaf til vegs, virðingar og far-
sældar. Oftar en einu sinni heyrði
ég sagt eitthvað á þessa leið:
VerkamaSur í byggingarvinnu stySur við steina, sem á aS hefja upp í sæti sitt
f veggnum. Laun hans fyrir injög langan vinnudag eru svipuð og hér er borg-
að fyrir elna klukkustund.
Ljósmynd: Guðni Þórðarson.
Við Arabar erum fúsir til fylgdar
Við spámenn. Spámenn Múhammeðs-
trúarmanna eru tuttugu og fimm —
Nasser hinn tuttugasti og sjötti.
Hinar síðustu vikur hefur Hússeín
tekið að vingast heldur við Nasser,
og er það vafalaust hyggilega gert.
Vestur-Evrópuþjóðir virðast ekki
njóta mikils trausts meðal almenn-
ings þarna austur frá, og munu
Frakkar og Englendingar þurfa all-
mikils við til þess að bæta fyrir þau
mannorðsspell, er þeir bökuðu sér
með árásinni á Egyptaland — ofan
á sitthvað, sem á undan var gengið.
Kennedy nýtur aftur á móti góðs
eftirmælis, en Johnson er meira grun
aður um græsku. Krúseff margheyrði
ég þakkað fullum fetum, að Englend-
ingar og Frakkar heyktust á Súez-
stríðinu, og held ég efalaust, að hann
hafi átt mestum vinsældum að fagna,
næst Nasser, af stjórnmálamönnum
heimsins.
VII.
Nú kann margur að ætla, að Jórd-
anía sé kyrrstöðuland, stjómað í
dróma gamalla hugmynda. Því fer
fjarri. Þar býr þjóð, sem er að vakna,
og hún hefur þegar unnið þrekvirki,
mitt í fátækt sinni, nálega með tvær
hendur tómar.
Það vekur undir eins athygli gests-
ins á leiðinni frá flugvellinum við
Jerúnalem inn í borgina, hve gífur-
lega mikið þar er af nýjum húsum.
Heil hverfi eru í smíðum, bæði utan
við borgina og inni í henni. Öll voru
þessi hús, sém mörg eru mjög fal-
leg að ytri gerð, byggð á sama hátt:
Hlaðin úr Ijósgulum, handhbggnum
steini. Ekki er fyrr ljóst af degi en
menn eru komnir til starfa við stein-
höggið. Þeir sitja í röðum með mjóa
meitla sína og hamra, og högg ríður
af höggi, unz steininnn hefur fengið
rétta lögun. Þannig sitja þúsundir
manna daglangt með hönd á hamri
og meitli.
Við norður hér kunnum að hugsa
okkur Araba heldur værukæra og
verkasmáa. Þetta er rétt aö því leyti,
að tækni er á lágu stigi meðal þeirra,
verkfærin léleg og vinnubrögðin
kannski fálmkennd stundum, svo að
afköst verða ekki mikil. En iðjusemi
fólksins í Jórdaníu er mikil og vinnu
dagurinn mjög langur. Það er unnið
linnulaust nálega alla daga ársins,
hvíldardagar og leyfi óþekkt fyrír-
brigði. Og daglegur vinnutími þorra
fólks er sextán eða jafnvel seytján
klukkustundir. En það, sem fólk ber
úr býtum, er í litlu samræmi við
hið mikla erfiði og langa ’finnudag.
Daglaun verkamanna, bílstjóra og
annarra, sem ekki geta sérlærðir kall-
azt, jafngildir í kringum fimmtíu
eða í hæsta lagi sextíu krónum ís-
lenzkum. Þetta nægir til þess, að
fólk gétur framfleytt sér, því að verð-
t 1048
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
%