Tíminn Sunnudagsblað - 22.11.1964, Blaðsíða 15

ÁningarstaSur í eyðimörkinni — um þúsundir ára hafa þeir, sem átt hafa
lelð mllii Jeríkó og Jerúsalem, hvílzt á þessum stað. Ljósm: Sveinn J. Sveinss.
torveldaðsr sökum þess, að mikilvæg
ir vegir lokuðust.
Alls eru nú í Jórdaníu um hálf
jnilljón flóttamanna frá Palestínu, og
livergi annars staðar í heiminum er
það land, að þar sé hátt í þriðjungur
íbúanna flóttafólk, sem hrúgazt hef-
ur þangað gersnautt á fáum misser-
um. Auðugri þjóð og tækniþróaðri
hefði áreiðanlega þótt sér vandi að
höndum færður, og má kraftaverk
kallast, hvernig séð hefur verið fyrir
þessu fólki með alls ónógri aðstoð
frá Sameinuðu þjóðunum, er þó
skáru endanlega úr skiptingu
Palestínu.
Þungbærast og hættulegast er þó
vanmáttugt hatrið, sem sprottið er
af þessum atburðum. Það logar í
hvers manns huga, og þó að still-
ingar sé gætt á yfirborðinu, þá er
eldurinn þeim mun heitari undir
niðri. Á engum mæðir nábýlið við
ísrael jafnmikið og á Jórdaníumönn-
um. Landamæri eru sameiginleg alla
leið frá Jarmúk í norðri og vestur
til Karmelfjalls og þaðan suöur að
Al abaflóa. Þessi landamæri eru víða
hin óe.ðlilegustu, öll í hlykkjum og
bugðum og liggja sums staðar þvert
í gegnum borgir og byggðir, enda
til orðin á þann hátt, að hvor aðili
hélt því, sem hann hafði á valdi sínu,
er vopnahlé komst á. Þau liggja til
dæmis þvert í gegnum Jerúsalem-
borg, og er gamla borgin og austasti
hluti nýju hverfanna j Jórdaníu, en
vesturborgin í ísrae). Var grip-
ið til þess ráðs, er Sameinuðu þjóð-
irnar sendu herlið til bessara landa
til friðargæzlu, að flytja allt fólk af
nokkurri spildu á sjálfu.m landsmær-
unum, og skilur því mannlaus mön
öll lönd Araba og Gyðinga. SSík mön
skerst líka í gegnum Jerúsalem. Hús-
in á henni standa mann’aus, við haDa
er öllum götum lokað á báða bóga,
og enginn má fara inn á hana. Það
er aðeins einn staður I borginni, þar
sem opinnar leiðar er stranglega
gætt, en í gegnum þetta hlið geta
menn einungis farið á annan bóg-
inn. Þeir, sem þar fara í gegn, eiga
ekki afturkvæmt, nema þá eftir mikl-
um krókaleiðum um önnur lönd.
Þrátt fyrir mikla varúð og stranga
gæzlu getur hæglega soðið upp úr,
og fólkið við landamærin veit ósköp
vel, að þá og þegar kunna geigvæn-
legir atburðir að gerast. Það býr á
barmi gígs, þar sem eldur byltist
undir. Þess vegna er óttinn í tví-
býli við hatrið í huga þess, þótt leit-
azt sé við að leyna því.
f rauninni var íbúum landsins
vestan Jórdanar ekki að öllu leyti
Ijúft að sameinast ríki konungsins í
Amman. Það gerði meiri kröfur til
frjálsræðis og framfara en vænta
mátti, að Arabakonungi í gömlum
stíl þættu viðurkvæmilegar, og þar
að auki gætti þess nokkuð, að Ab-
dúllah þætti styðjast ískyggilega mik-
ið við Englendinga, er almenningur
taldi hafa brugðizt málstað Araba.
Til stórtíðinda dró þó ekki fyrr en
í júlímánuði 1951. Þá var Abdúllah
konungur ráðinn af dögum í einni
mosku Múhammeðstrúarmanna í
Jerúsalem. Verkið vann fylgismaður
stórmúftans.
að hann var geðsjúkur, og var Húss-
ein, bróðir hans, krýndur í hans
stað. Mjög nærri lá þó, að honum
væri steypt af stóli árið 1957, er
áhrifa Nassers tók að gæta, en sheik-
ar Bedúína í austurhluta landsins
komu til liðs við hann á síðustu
stundu, svo að honum tókst að
halda völdurn. Nú eru myndir af
Sonur Abdúllah, Talal, tók við kon þessum konungi allvíða í Jerúsalem,
ungdómi. en ríkti skamma hríð, því og það er talað um hann af virðingu
Svipmynd af götulífinu i Jerúsalem. Fremst til vinstri sést Einar vélstjóri úr
Eyjum og ýmsir íslendingar bak við hann, en Guðmundur í Víði og kona hans
á miðri götunni. Ljósmynd: Guðnl Þórðarson.
"'V
Jt 1 M 1 N N — SUNNUDAGSBL&Ð
1047