Tíminn Sunnudagsblað - 06.01.1968, Blaðsíða 2

Þ YTURISKJANUM
Það er tæpast um aS villast:
Bæði Þjóðvinafélagsalmanakinu
og hannyrðadagatalinu frá Skelj-
ungi ber saman um það, að nú sé
komið árið 1968. Og það eru heim-
ildir, sem maður vefengir ekki að
raunalausu.
Það eru með öðrum orðum þrjú
hundruð ár síðan hún maddama
Helga mín í Selárdal var hvað
skelfilegast kvalin af eldormum
'þeim og djöfulsins sendiboðum,
sem í þann tíð pláguðu Vestfjörðu,
tvö hundruð ár síðan Gudmand-
sen í Hólminum hressti upp á mat-
aræðið hérna í grannsveitunum
með maðkamjölinu (dýrin f þvi
voru með purpurahöfuð) og fyr-
irmenn á Öxarárþingi afréðu að
senda stiftamtmanninum nokkrar
tunnur af lambakjöti og biðja hann
i staðinn að láta norður hingað
hermenn til þess að vernda þing-
heim fyrir séra Ólafi í Hvítadal,
og hundrað ár síðan stofnaður var
sparisjóður á Seyðisfirði og söng-
félag í Reykjavík. En í haust var
það, að hér stýfðu þeir krónuna
síðast, loflegrar minningar, enda
átti það við um hana, sr sums
staðar er sagt í fornsögunum, að
hún lá svo við höggi, að freist-
andi var að láta öxina ríða á hana
Peir, sem hugsa sér
aB halda Sunnudags-
bSaðinu saman, ættu
að athuga hið fyrsta,
hvort eitthvað vantar
í hjá þeim og ráða bót
á bví.
Og velkomið sé þetta nýja ár,
sem ætlar að búa með oss í 366
daga og 366 nætur. Megi oss á
því farsælast bæði Steinaldarmenn
irnir og Harðjaxlinn, Dýrlingur-
inn innræta oss, að meira gildir
en góðmennskan að gefa duglega
á kjaft, og kunningsskapur takast
með Jóu Jóns og leigubílstjórun-
um. Og vonandi fær sjónvarpið
tækifæri til þess að hafa það að
smekklegum gamanmálum í næstu
áramótasöngvum, hve miklu af
sprengjum hafi verið varpað á
Viet Nam.
Á þessu herrans blessaða ári
gerum við okkur staðfastar vonir
um að kyndistöðvarnar í Árbæjar-
hverfinu og fyrirheit hitaveitustjór
ans í Reykjavík bregðist ekki frá
sumarmálum til haustnátta, tuin
Hallgrimskirkju á Skólavörðuholti
teygi sig svo hátt upp í himin-
blámann, að hann verði fólki um
Mosfellssveit og Kjalarnes til veru
legs augnayndis, er kemur að
næstu hundadögum, að ræðis-
menn okkar erlendis bregðist ekki
mönnunum, sem leita til þeirra
langt að reknir, og tertubotnarnir
dönsku, sem Clausen miðlar okk-
ur, verði ekki frá okkur teknir.
í byrjun Skerplu bíður okkar
enn fremur sú gleði roeð nýju
tungli, að sjá ökutæki góðborgar-
anna renna upp Elliðaárbrekkuna
og hverfa þar inn í rykmökk Vest-
urlandsvegar á hægra kanti Þar
með höfum við fyrir einar sextíu
milljónir orðið hluthafar í fyrir-
yheiti, svipuðu því, sem eitt sinn
var gefið á þakbrún mustens nokk
urs austur í heimi, og steytum
ekki framar fót okkar við steini.
Og svo verður fyrir höndum mikil
skemmtan að skjóta sundur um-
ferðarmerkin á Hellisheiði, þegar
þau hafa verið flutt.
Með því að rojalistahreyfingunni
sem upp kom á Akureyri um árið
varð ekki sigurs auðið, mun það
farast fyrir, að við bjóðum Kon-
stantín nýtt konungdæmi í stað
Griikklands, sem orðið er að grárri
meri, og kemur þá til þeirra kasta
að ráðstafa lyklavöldum á Bessa-
stöðum á Álftanesi á heimamark-
aði. En þar eð ekki hvílir á okkur
sú synd, að hafa mistekizt slátr-
un þjóðar, sem er máttarminni
og blakkari en við, ætti það að
geta gerzt harmkvælalítið. Það er
baggi, sem maður nokkur frá
Texas verður aftur á móti að rog-
aist með.
Trúlegt er, að þettá ár færi
lausn og frelsi þeim hjartans vin-
um saltsildar og lýsis, er lengi
hafa verið hlekkjaðir á óvistlegum
stað milli hárra fjalla, og hreppi
þeir í stað kvalanna fyrir norðan
einn sælunnar reit í sjálfri höfuð-
borginni, fjarri þanglykt og slori
og rosalegum sjóurum. Fer þá
vonandi að stíga afurðaverðið, er
síldarútvegsnefnd sleppur úr hel-
greipum Siglfirðinga.
Þannig bendir flest til þess, að
þetta verði notalegt ár og viðfelld-
ið í alla staði, sennilega gott veizlu
ár og sólskinsár þeim, sem eign-
azt hafa sumarbústaði í þjóðgarð-
inum. Síðast en ekki sízt ætti það
að verða Akureyringum merkisár.
Gamalt og gott máltæki segir. að
guð hjálpi þeim, sem hjálpa sér
sjálfir. Það er einmitt þetta, sem
vonandi sannast á þeim þarna við
botn Eyjafjarðar. íbúar Akureyr-
ar eiga sem sé að fara yfir tíu
þúsund á þessu ári (jafngott þótt
haldið sé í við Kópvæinga), hafi
fólk þar verið sæmilega duglegt
á hinu, sem fyrir skemmstu leið
í aldanna skaut. Því að enn stend-
uí óhaggað, að það kemur fram
í seinna verkinu, sem gert er í
hinu fyrra. En Kópvæingum ósk-
um við þess, að þeir hafi einhverja
stund aflögu til þess að ganga frá
lóðum þeirra húsa, sem komin eru
á fermingaraldur.
J.H.
M
10
TlN i N N - áUNNUDAGSBLAÐ