Tíminn Sunnudagsblað - 06.01.1968, Blaðsíða 10

JAKOB GUÐLAUGSSON:
Ferð á Eystraf jall
sumarið 1962
Frá því að ég kom hingað í
Öræfin til búskapar, hef ég aldrei
getað skoðað hina stórhrotnu nátt-
6rufegurð sveitarinnar eins og
mig hefur langað til. Þótt ég
ímali hér í Skaftafelli haust og
por, finnst mér ég alltaf sjá eitt-
(ívað nýtt. Það eru aldrei sömu
íitir á fjöllunum og á jöklunum er
Sldrei sami blærinn. Því var það,
Rð ég fylltist „spenning“ þegar
Oddur Jónsson á Fagurhólsmýri
hringdj til min dag einn í ágúst
árið 1962 og sagði, að hjá sér
færu tveir Þjóðverjar, sem vildu
komast landveg vestur yfir Skeið-
arárjökul og á Eystrafjall, en svo
heitir fjalllendið handan jökuls-
tns. Vildu þeir fá fylgd þangað,
en ætluðu síðan einir til Reykja-
Vlíkur. Þarna væri skemmtilegt
tækifæri að sjá ókunnan og sjald-
farinn stað.
Ég fór nú að bera þetta undir
minn „betri helming“ og leizt
frúnni ekki meir en svo á slíkt
ferðalag, og sagði að aldrei gæfi
faún samþykki sitt til þess, að ég
færi þetta einn.
Jón Pálsson í Svínafelli var á
ferð inn að Skaftafelli um þessar
jnundir, og fór ég að ræða þetta
við hann. Kom okkur saman um,
að það hlyti að vera skemmtilegt
að fara þetta. Hann kvaðst vera
til með að koma líka, og var
þetta svo ákveðið okkar á milli.
Þjóðverjarnir komu inn að
ákaftafelli miðvikudaginn 22.
ígúst. Þettá voru ungir menn og
íétu Udo og Olaf. Ekki sögðust
peir vera vanir miklum fjallgöng-
uní. Þeir kváðust ekki vera neitt
tímabundnir, og væri það ekki til
baga fyrir okkur, þá hefðu þeir
gaman af að dvelja í Skaftafelli
svona vikutíma og fá að vinna við
'heyskap, þvl að það hefðu þeir
aldrei gert.
Þeir voru svo um kyrrt í rúma
viku og bæði röbuðu og slógu, og
fannst þeim það skemmtileg til-
18
breyting frá skrifstofustörfunum,
sem þeir unnu við í Þýzkalandi.
Þeir höfðu oft orð á, að það
gæti ekki verið langur vegur yfir
á Eystrafjall. Þetta sýndist svo
stutt á kortinu, svo og að horfa
þangað frá Skaftafelli. Mér fór
nú að detta í hug að fara með
þá upp á Jökulfell, svo að þeir
fengju svolitla yfirsýn yfir leið-
ina, sem í vændum var að fara.
Við fórum svo inn eftir á föstu-
deginum, en því miður voru veð-
urguðirnir ekki hliðhollir okkur í
það skipti, því að yfir skellti með
þoku, þegar við komum inn á
Morsáraurana, svo að lítið var
hægt að sjá. En dálítið breyttist
viðhorf þeirra gagnvart vega-
lengdinnf eftir þessa ferð, og nú
ákváðu þeir að fara inn að jökli
degi áður en lagt yrði af stað í
aðalferðina, og tjalda þar, því að
þeir héldu, að hitt yrði nóg dag-
leið fyrir þá. Ákveðið var, að
leggja af stað á laugardeginum
1. september, en veðurspá var þá
ekki góð, svo að okkur Jóni fannst
ekki ráðlegt að leggja upp í ferð-
ina þá.
Á sunnudagsmorgun var tal-
verður stormur og ekki útlit fyrir
jöklaveður þann daginn. En Þjóð-
verjarnir lögðu af stað um tíu-
leytið með allan sinn farangur,
sem var æði fyrirferðarmikill og
þungur, vó um 60 kg, og ætluðu
þeir inn að jökli og tjalda þar
um nóttina. Áttum við Jón að
vera komnir þangað kl. 8 næsta
morgun, ef veður leyfði. Veður-
spá var góð, svo að við Jón ákváð-
um okkar á milli að leggja af
stað frá Skaftafelli kl .6 á mánu-
dagsmorgun, sem við og gerðum.
Veður var bjart, og auðvitað
vorum við báðir léttir í lund og
heldur léttstigir fyrsta sprettinn.
Þegar við komum inn á Skafta-
fellsheiði, sáum við, að þokuslæð-
ingur var kominn yfir Skeiðarár-
"jökul, en fljótlega birti upp, og
komium við inn að jökli á til-
settum tíma.
Svo, þegar við fórum inn með
Jöfculfelli, sáum við handklæði
breitt á klöpp og ör teiknuð í
sandinn til merki um, hvaða leið
við ættum að fara til að fínna
Þjóðverjana.
Var nú haldið sem leið lá vest-
ur á vesturbrún Eystrafjalls og
stefnan tekin á fossinn í Hvdtár-
gljúfri. Þegar komið var vestur á
brúnina var farið að athuga kortið
og reynt að ráða af því, hvar kof-
inn, sem á að vera einhvers stað-
ar á þessum slóðum, væri stað-
settur, og virtist sem hann ætti,
að vera fyrir innan Hvítárgljúf-
ur. Var því stefnan tekin í norð-
ur, sem aldrei skyldi verið hafa.
— Ekki vorum við búnir að ganga
lengi, þegar fyrir okkur var gljúf-
ur, og tókum við það ráð, að
krækja upp fyrir það og héldum
svo áfram norður — þetta endur-
tók sig þrisvar, að við urðum að
krækja svona upp fyrir gljúfrin,
og svo niður eftir aftur. Þegar
við héldum, að við værum komnir
á móts við kofann, fórum við
sem leið lá niður að Núpsánni.
Við fórum að skyggnast eftir kof-
anum, en komum hvergi auga á
hann. Héldum við þá áfram með-
fram ánni og komum þá inn á
svonefnt Klif. En ekki fannst kof-
lnn og hættum við því að leita.
Tjölduðum við nú á Klifinu. í
kjarri vaxinni laut.
Ég og Þjóðverjarnir fórum að
tjalda, en Jón fór og sótti vatn,
því að allir voru mjög þyrstir
eftir gönguna, og sagðist Jón hafa
grynnt vel á læknum.
Svo var tekið til við matseldina.
Olaf brytjaði kjöt og hitaði í feiti
og hafði hrísgrjón með, og .'ar
þetta kóngafæða. Te var hitað á
eftir, og var mikið drukkið af því,
og héldum við, að ekki yrði næðis-
söm nóttin eftir allt þambið.
Nú fannst öllum bezt að fara
að þegja, en tjaldið var bara ætl-
að fyrir tvo. Við Jón vildum sofa
úti, því að veður var gott, en það
máttu Þjóðverjarnir ekki heyra,
svo að við lögðumst allir þarna
til hvíldar, en þröngt var hvílu-
rúmið. Það hefði kannski verið
notalegt, r.f veikara kynið hefði
verið með i ferðinni, en í þessum
félagsskap var þetta eins og í
skrúfstykki.
Framhald & 30. síðu.
f lttlNN- SONNUDAtiSBUAÐ