Tíminn Sunnudagsblað - 06.01.1968, Blaðsíða 6

r
í þessari mynd Sigurjóns er margt aS sjá fyrir hvort tveggja, augasteina og heilakvarnlr. Línur og fletir myndarinnar
bera vott um næmt formskyn. Milli hinna ýmsu eininga myndarinnar ríkir ákveðið jafnvægi, sem gæðir hana styrk.
Myndrænt gildi þessa verks, sem er samjett af máluðum flötum og tímaritsúrklippum, magnar boðskap þess. Og hér
reynir enn á ímyndunarafl áhorfandans. En þar sem stærð og pappfr Sunnudagsblaðsins munu torvelda ráðnlngu myndar.
innar skal hér farið um hana nokkrum orðum.
Nakin Asíustúlka (klippt úr Playboy), eyíimörk, skriðdreki með hrollvekjandi byssuhlaupi, síveltandi óminnishjól skemmtl-
staðarins, forsíða þýzks tímarlts, þar sem tveggja styrjalda er mlnnzt með orðunum Nle wleder (Aldrei aftur), glottandi
maður með silfurpening fyrir auga og loks gúmmihjólbarði, tákn öflugustu auðhringa helms.
Friðarboðskapur, þrunginn ákveðnu vonluysi þess manns, sem vclt, að sagan endurtekur sig alltaf.
Nokkuð af myndinni er málað f fánalitunum, annað er með málmáferð. Á þann hátt vill listamaðurinn vekja hugboð um
það, hve þjóðerniskennd getur verið hættuleg, þegar við hana tvinnast hernaðarandi.
ing. í mínum augum er það eitt
verk listaverk, sem tjáir raun-
sanna skynjun listamannsins á um
Iiverfi sínu og samtíð. Maður, sem
skapar, er að gefa af sjálfum sér,
segja hug sinn um eitthvað, skálda.
Öll góð list er skáldskapur.
Heldur þú, að það sé list, að
setjast niður fyrir framan hús eða
fjall og teikna það eins nákvæm-
lega og mögulegt er? Nei, það er
eftirherma. Taktu svo myr.d eftir
Kjarval til dæmis, og sjáðu, hvað
hann bætir miklu við frá sjálfum
sér.
— Nú, jæja, en hvernig skynj-
ið þið pop-málarar þá umhverfi
ykkar? Og hver er afstaða ykk
55 til abstraktlistar?
— Ég held ég verði að halda
yfir þér smáfyrirlestur um list-
sögu, góða mín. Hver tími kallar
á nýjan tjáningarmáta, og oft er
hinn nýi still í algerri mótsetn-
ingu við ríkjandi stefnu næsta
tímabils á undan. Landslagsmálar-
arnir fóru að leysa myndir sínar
upp í einingar, keilur og ferninga,
samanber Cezanne og hér heima
Jón Stefánsson. Smátt og smátt
þokaði náttúrulikingin (Braque,
Picasso) með öllu fyrir rúmmáls-
fræðilegum formum. Kúbisminn
var genginn í garð. Og þar á eft-
ir hrein flatamálsfræði (Pietre
Mondrian). Menn sökktu sér æ
meira niður í samspil lita og lína,
íhin ákveðnu þríhyrndu og fer-
hyrndu form leystust upp í mjúk-
ar linur. Abstraktexpressionismi
hafði tekið við af geometrisku ab-
straktsjón. Nú heyrir hún einnig,
í mínum augum, fortíðinni til. Hún
hefur farið gegnum öll hugsanleg
stig, og átt sína ágætu menn, eins
og önnur listaskeið. Pop-listin, and
stæða abstraktsjónarinnar, er að
ryðjast í sæti hennar.
Við gerum hlé á samtalinu, með
an Sigurjón sýnir mér myndir í
hinum nýja stfl. Við fyrstu sýn
virðast þær undarlegar. Alls kon-
ar skrani raðað saman, öskuhauga-
dót, manneskjur úr gipsi eða
hænsnaneti, nákvæmar eftirmynd-
ir af súpudósum, kókflöskum, gler
Ikassi með myglaðri súrmjólk.
Plastmyndir Kjartans Slettemarks.
Og einn af frægustu fylgjendum
stefnunnar í Bandarikjunum, Andy
14
TtfllNN - SUNNUDAGSBLAÐ