Tíminn Sunnudagsblað - 06.01.1968, Blaðsíða 17
GRÉTA SIGFÚSDÓTTIR:
m VEGAMÓT
Tónarnir fylltu salinn. Þeim
skiolaði í bylgjum yfir snjóhvíta
borðdúkana, þeir sveimuðu milli
vegglampanna sem lýstu dauft í
ijósaskiptunum og stigu hringdans
umhverfis súlurnar umvafðar klif-
urjurtum sem deildu salnum í
tvennt, unz þeir skullu á hörðum
veggflötunum og hurfu gegnum
þá í óskynjanlegum hraðasveifl-
um.
Þó barst bylgjuhvísl gegnum op-
inn glugga út á götuna, þar sem
prúðbúið fólk reikaði fram og aft-
ur þennan sunnudagseftirmiddag,
og sfumum varð litið inn um spegil
gljáar rúðurnar. Aðrir stungu við
fótum og hlustuðu um stund:
Þú elslka átt eins lengi og þér
er unnt,
eins lengi og þér er unnt.
Það sá á döikkan kollinn á pianó-
leikaranum bak við slaghörpubákn;,
-ið með stóra vasanum, fylltum hvlt
um gladiólum. Þeir minntu hvir á
annan — léku með sömu innlifun
og ástríðu. Og ósjálfrátt hafði hún
textann yfir í huga sér:
Því fyrr en þig varir
ævi þín er öll,
og ekkert stoða
angur né bitur tár,
ef forgörðum líf þitt er farið.
Hann leit skyndilega upp og
renndi augunum yfir salinn. And-
llt hans var fölt og skarpmótað.
Það var enginn ytri svipur með
þeim, nema dökkt hárið. Hann
kinkaði koili i áttina til þeirra og
leit svo strax niður í nóturnar aft-
ur. Fríða hafði svarað kveðju hans.
— Þekkirðu píanóleikarann?
— Litils háttar. Hann hefur
stundum spilað i veizlum á hótel-
ínu. Friða þagnaði snögglega eins
og hún liefði ætlað sér að segja
.eitthvað meir, en hætt við það.
Nú lék hann kadensuna — með
fullkominni tækni eins og hún
sjálf hafði alltaf óskað sér að geta
leikið Liszt. Hún hlustaði hugfang
in. Hann var enginn venjulegur
kaffihúsahljómlistarmaður.
í hléinu kom hann að borði
þeirra.Hann fékk sér sæti án þsss
að spyrja um leyfi og gaf sig á
tal við Fríðu. Augu hans höfðu
hvílt á andliti hennar örstutta
stund, svo einkennilega fjarræn
— eins og þau horfðu í gegnum
hana. Hann talaði hratt og ógreini-
lega.
— Veiztu um nokkurn sem vill
skipta á herbergi og íbúð? Ég hef
nefnilega tvö herbergi og eldhús
á leigu, sem ég gjarna vildi láta
í skiptum fyrir eitt herbergi.
Fríða hristi höfuðið.
— Ég hef búið þarna síðan
mamma dó, og þetta er alltof stór
íbúð fyrir mig einan.
Til þess að dylja áhuga sinn fyr-
ir honum, fór hún að virða fyrir
sér gestina við hin borðin. Salur-
inn var troðfullur, og alltaf var
fólk að koma í dyrnar tíl að svip-
ast um eftjr auðu borði. Margt
gestanna voru.konur: miðaldra og
feitlagnar, ungar og grannar. En
flHIN N - SliNNUDAGSftLAJb