Tíminn Sunnudagsblað - 06.01.1968, Blaðsíða 16

\ V \
Norska sjómannaheimilið á Seyðlsfirði — Norsk Flskarheim.
— hlýrra en á Englandi. Er ekki
sól9kin núna?“
Ég flýtti mér að jánka því.
„En þetta halda Englendingar
samt. Það voru hér enskir her-
menn á styrjaldarárunum, og
hverju heldurðu, að þeir hafi tyllt
á öxlina á sér?“ spurði hún reið’
lega: „Mynd af hvítabirni“
Af háttvísi minni vék ég talinu
að veru hennar í enskum heima-
vistarskóla og árlangri dvöl á Eng-
landi.
„Englendingar eru verstir", stað
hæfði hún af óbifanlegri sannfær-
ingu tuttugu og eins árs gamallar
stúl'ku. „Skotarnir eru ágætir, ger-
ólíkir Englendingum, og það eru
Frakkar líka“
Ég andmælti sárgramur, en
vann ekki á.
Hún var í góðu starfi, og foreldr
ar hennar voru ríkir, en hún hafði
samt byrjað í síld, þegar hún var
átta ára gömul, og gat enn brugð-
ið sér í síldarpils, þegar sá gáll-
inn v#r á henni.
Ekki voru allar. síldarstúlkurnar
fslenikar. Meðal þeirra voru tvær,
sem urðu góðvinir ofckar og gáfu
sér tíma til þess að ræsta bátinn
og jafnvel matreiða handa okkur,
þrátt fyrir daglegt erfiði sitt. Önn
ur var enskur jarðfræðingur í sum
arleyfi, en hin svissneskur grasa-
fræðingur.
★ '
Eileen Callaghan var þaulvön
fjallagöngum, og þetta var í þriðja
skipti, að hún dvaldist á íslandi,
sem á því happi að hrósa, að þar
er nægð jarðfræðilegra rannsókn-
arefna. Hún ráðgerði að fara alein
á fæti suður hinar miklu hraun-
auðnir miðhálendisins milli Vatna-
jöfculs og Hofsjökuls — á að gizka
tólf daga ferð.
Lilly Luscher hafði ávallt þráð
norðrið síðan hún var barn. Og
þetta vor hafði hún sagt upp vinnu
sinni í Svisslandi og komið til
Reykjavíkur með tjald og svefn-
poka, kunnáttulaus í íslenzku,
dönsku og ensku, fáfróð um land-
ið og með léttan sjóð. Þær kynnt-
ust, hún og Eileen, á farfuglaheim
ili, og svo fóru þær saman í flug-
vél til Seyðisfjarðar.
Þær sögðu okkur þá furðusögu
að á Seyðisfirði væri sundhöll, sem
bæjarfélagið ætti, búin steypíbaði
og öllu, sem vera ætti, og opin
langt fram á kvöld. Ég spyr sjálf-
an mig, hvar á Englandi finmst
bær, jafnvel tíu sinnum fjölmenn
ari, er geti gortað af slíku. Þetta
var annað kvöld okkar í landi, og
við tókum því fegins hendi að fara
f sund og bað, þó að okkur fynd-
ist sem við værum dvergar meðal
hinna hávöxnu og herðabreiðu fs-
lendinga, sem þar voru.
Fáeinir kunningjar íslenzkir
fÓru með okkur út í bátinn, Rehu
Moana, og hófst þar brátt gleðskap
ur. Ég sagði Mac að hafa fataskipti,
grípa til andagiftar sinnar. og
syngja fyrir okkur japanskan hrís-
grjónavínssöng — á japönsku.
Ég man líka, að eitt af kraftvrð-
um enskrar tungu kom okkur í
dálítinn bobba.
Starfsmaður í fjarskiptastöðinni
á Seyðisfirði sat úti í horni og taut-
aði fyrir munni sér, og það var
sýnilegt, að eitthvað íþyngdi hon-
um. Svo hófst hann í sæti sínu og
spurði rómi, sem varð enn mjórri
og skar sig meira úr öðrum rödd-
um en ella vegna ákefðar hans-
„ÞeUa enska orð —hvað þýðir
það? Ég heyrði það æ ofan í æ
í talstöðvunum á togurunum á
ensku — þeir eru alltaf með það
á vörunum þar. Ég tala oft vtð
ensku fiskiskipin, og alltaf dynur
þetta orð á mér. Ég hef gáð að
því í enskri orðabók —ég keypti
mér stóra orðabók — ,en ég hef
ekki getað fundið það. Hvað þýð-
ir þetta orð?“
Hann stóð á öndinni af æsingu
og eftirvæntingu.
Merton tók rögg á sig og hvísl-
aði að honum leyndarmálinu og
lét þá skýringu fylgja, að þetta
ágæta orð væri að jafnaði lítið not-
að í viðurvist kvenna.
★
Qkkur fannst dálítið, örðugt að
Framhald á 30. síðu.
24
TflHINN - SUNNUDAGSBLAÐ