Tíminn Sunnudagsblað - 06.01.1968, Blaðsíða 18

allar áttu það sameiginlegt, að vera
klæddar eftir nýjustu tízku og í
dýrum og vel sniðnum fötum. Þær
teygðu teprulega úr litlafingrinum
um leið og þær lyftn kaffibollan-
um og létu augun flögra um sal-
inn, þar sem snyrtilegir rosknir
herrar sátu við borð, hlaðin
smurðu brauði og vínföngum. —
Athygli hennar beindist skyndi-
lega að borði þeirra aftur.
— Gætirðu ekki náð í vín-
flösku á hótelinu? Eftir á getum
við svo farið heim til mín og lit-
ið á íbúðina.
Hjarta hennar barðist ákaft með
an hún beið eftir svari Fríðu, sem
var snöggt og fremur kuldalegt.
— Kemur ekki til mála. Ég hef
engan áhuga á þessari íbúð þinni.
Þú veizt að ég bý á hótelinu, þar
sem ég vinn.
Hún fann vonbrigðin læsast um
sig, og flýtti sér að bera fram uppá
stungu.
— Þið getið komið heim með
mér. Ég á bæði vin og það sem
sterkara er heima.
Það var eins og hann uppgötv-
aði hana í fyrsta sinn, og hún roðn
aði vegna framhleypni sinnar.
Hann sendi henni þakklátt augna-
ráð og spratt á fætur með endur-
nýjuðum þrótti.
— Það er ekki búið að kynna
okkur. Við verðum þá að sjá um
það sjálf.
Hún vissi varla af sér meðan
hann hélt um hönd hennar og end-
urtók eiginnafn hennar með lágri,
hljómþýðri rödd.
— Auður. — Eruð þér erlend-
ar?
— Já. íslenzk.
— Það var gaman. — Þið bíðið
mín hér, þar til ég hef lokið við
að spila.
Hún horfði á eftir honum eins
og í leiðsiu, þar sem hann otaði
sér miiii borðanna, hávaxinn og
grannur. Hárið var of sítt. Það lið-
aðíst svo fallega í hnakkagrófinni
og nam við jakkakragann.
Fríða var önug.
— Ég skE ekkert í þér að vera
að bjóða Aage Nilsen heim. Ég,
fyrir mitt Ieyti, þoli ekki karlmenn
sem ganga í ópressuðum buxum
og alltaf eru blankir. Ég fer ekki
fet, nema ég fái einn kunningja
minn til að koma líka. Hann er
farandsali utan af landi og situr
þama upp við súluna til vinstri.
Auður leit hvorkl þangað sem
Friða sagðl til né svaraði, þvi að
Aage var farinn að spila aftur. . .
Þau pöntuðu bíl og óku heim til
hennar. Kunningi Fríðu borgaði
bflinn. Auður stöðvaði bílinn spöl-
korn frá húsinu, og þau gengu
vegarspottann sem eftir var. Hús-
ið stóð á Holmenkollen og bar hátt
yfir borginá, sem lá fyrir neðan
fætur þeirra eins og glitrandi ljósa
breiða, en bak við dökka skógar-
ásana í austri sást dularfullur
bjarmi á myrkum himninum.
Brjóst Auðar fylltist stolti, þeg-
ar hún lauk upp útflúraðri eikar-
hurðinni að fyrirmannlegu einbýi-
ishúsi sínu. Þau fóru úr yfirhöfn-
unum í forsalnum, og í sterkri
rafmagnsbirtunni tók hún eftir,
hve föt Aage voru snjáð og flibb-
inn þvældur. — Hann gat ekki
verið eins ungur og hún hafði hald
ið í fyrstu, því að hann var far-
inn að grána í vöngum.
Hún opnaði dagstofudyrnar og
ætlaði að kveikja ljós, en Fríða
bað hann að láta það vera. Mán-
inn var nú kominn upp yfir skóg-
arásana og stofan var böðuð mildu
ijósi, sem streymdi inn um glugg-
ann og lýsti á sófann, borðið og
hægindastólana fyrir framan hann,
en húsgögnin fram með veggjun-
um voru hulin skugga. Aage sett-
íst strax við píanóið og fór að
spila, meðan Auður kveikti upp í
arninu mog bar fram hressingu.
Vínskápurinn var hlaðinn smáum
og stórum flöskum af mismunandi
gerð, og margar voru sjaldgæfar
og ekki að fá í ríkisútsölunni.
Fríða og kunningi hennar lögðu
undir sig sófann. Þau höfðu bil á
milli sín fyrst í stað, en færðu sig
nær hvort öðru eftir því sem þau
tæmdu glösin þéttar, unz hann
læddi öðrum handleggnum yfritm
hana og hún hallaði höfðinu að
öxl hans.
— Með hvað ferðast þú?
— Nylonundirföt, brjóstahald-
ara og sokka.
— Hvenær tekurðu upp?
— Ég er búinn að því. Byrja
að taka á móti viðskiptavinum I
fyrramálið.
— En hvað mér hefði þótt gam-
an að líta á nærfötin.
— Þú getur skroppið með mér
upp á herbergi mitt i nótt.
Auður sat í hægindastól gegnt
þeim og reyndi að láta samtal
þeirra trufla ekki unað þann, sem
hún hafði af hljómlistinni. Aage
lélk sleitulaust, kom aðeins að borð
inu til að fylla glasið sitt. Henai
skildist að það væru tónsmíðar frá
eigin brjósti sem hann lék, og
hann tjáði hug sinn allan í storm-
flóði af hrynjandi og tónum. Þeir
sögðu henni svo margt, — að
hann væri einmana, vonsvikinn ó-
lánsmaður, sem þráði skilning,
innileik og blíðu.
Fríða og vinur hennar voru hætt
að spjalla saman, en faðmlög
þeirra orðin þeim mun ákafari.
Það var dimmt í stofunni, því að
ský hafði dregið fyrir tungiið, og
Auður horfði yfir Fríðu og farand-
salann, þar sem þau sátu i þétt-
um faðmlögum, út um gluggann:
á skýin sem þutu um himinhvolf-
ið og gvartar, kræklóttar trjágrein-
arnar í garðinum.
Þá var alit í einu brugðið upp
ijósi. Þau tóku öll viðbragð og litu
til dyranna. Fríða og vinur henn-
ar hrökkluðust hvort frá öðru, og
Fríða flýtti sér að lagfæra föt sín,
sem komin voru í óreiðu. — Á
þrepskildinum stóð Lísbet. Hún
mælti ekki orð. Augu hennar voru
nístandi köld. Það sem hún sá í
skjallhvítri rafmagnsbirtunni virt-
ist á augabragði hafa mótað skoð-
un bennar á húsfreyju og gestum:
Fríðu með farðann smurðan um
hörkulegt andlitið, í illa að-
hnepptri blússu og með pilsíð i
fellingum yfir breiðum mjöðmun-
um. Farandsalann með útstæð,
sljó augu og nautnadrætti við slap
andi munnvikin. Og Auði, móður
sfna, granna og fíngerða, með eðli-
legan háralit og ómálað andlit. en
flóttaleg augu sem gljáðu af áfeng
isvímu — Píanóleiikarann virti hún
ekki viðlits.
Svo bvarf hún úr gættinni og
lokaði hurðinni. Þau fyrirurðu sig
og störðu vandræðaleg hvert á ann
að. Aage varð fyrstur til að ganga
úr stofunni og ná i frakkann sinn.
Farandsalinn fór í símann og
hringdj á bíl. — Það varð stutt
um kveðjur.
Hún var oftast ein. Lísbet stund-
aðj nám við menntaskóla og var
sjaldan heima, og Fríða tét ekki
sjá sig eftir að hún fór að vera
með farandsalanum. Auði langaði
til að hitta Aage og hlusta á hann
spila, en þorði ekki að fars ein á
veitingahúsið. Hún settist oft við
píanóið og reyndi að seiða fram
það sem hann hafði leikið um
kvöldið, en tókst það ekki Svo
reikaði hún eirðarlaus um auðar
stofurnar eða fékk sér sæti í hæg-
indastól og lét sig dreyma. Nútíð
26
T I M « N - SUN'VUlíAGSBLAÐ