Tíminn Sunnudagsblað - 06.01.1968, Blaðsíða 20

aður voru hengd til þerris yfir
ryðguðum koksofni. Gólfið var ó-
hreint, og yfir öllu lá þykkt lag
af ryki. Á gólfinu í svefnherber?-
inu, við hliðina á niðurbseldu járn-
rúmi, lágu gulnuð dagblöð, vikui’it
og nótur á víð og dreif.
Hún hitaði kaffi handa þeim á
lítilli rafsuðuplötu í eldhúsinu,
sem var jafn óvistlegt og illa um
gengið og hin herbergin. Nokkrir
óhreinir bollar, diskar og hnifapör
lágu hér og þar á eldhúsborðinu,
en allír skápar voru tómir, og
hvergi var neitt matarkyns að sjá.
Meðan hann var veikur heim-
sótti hún hann daglega og færði
honum mat og ávexti, og þegar
hann var orðinn frískur, var bað
orðið að vana. Hún tók með sér
ýmsa hluti að heiman til þess að
gera íbúðina vistlegri. Saumaði nv
gluggatjöld, þvoðj og gerði við föt
in hans og sá um að alltaf væri
nóg eldsneyti.
Eitt af hennar fyrstu verkum eft
ir að hann varð frískur, var að
hreinsa til í blaðahrúgunni á gólf-
inu, en nóturnar hreyfði hún ekk'
Hann hafði látið hana fá lykil að
íbúðinni, og hún notaði tækifærið
eitt sinri er hann var fjarverandi
til að brenna elztu blöðin í
ofninum. Innan um blöðin fann
hún gamla veitingahúsreikninga
og útrunna lánsseðla á innan-
stokksmuni og klæðnað, þar á með
al á frakkann hans, sem þó var
ekki genginn úr gildi. Hún stakk
seðlinum ofan í töskuna sína og
ákvað að leysa frakkann út. Um
leið og hún var að fleygja síðasta
blaðinu í ofninn, varð eitthvað
hart fyrir hendi hennar. Hún fletti
blaðinu sundur. Innan í því lá
lá ljósmynd af ungri stúlku. Mynd-
in var gulnuð eins og blaðið, en
andlit stúlkunnar Ijómaði af ynd-
isþokka. Hún stóð með myndina i
höndunum, þegar hún heyrði
hann koma, og flýtti sér að fela
hana milli nótnablaðanna.
Hann var í sjæmu skapi. Augu
hans voru dimm og köld og ein
hver framandi tortryggnissvipur á
andlitinu. Hún ætlaði að legg.ia
handleggina um háls honum. en
hann hratt henni frá sér og bar
fram spurningu sem kom henni
algerlega á óvart.
— Hvernig kynntist þú Fríðu?
Það var eins og bláókunnugur
maður stæði fyrir framan hana
og hún hræddist hann.
— Við hittumst á fslendiriga-
móti fyrir hér um bil tveimur ár-
um. Hún var gift íslendingi þá.
—Og nú er hún skilin. — Ég
banna þér að umgangast hana með
an við erum saman. Hún hefur
slæmt orð á sér.
— Ég var svo einmana, Aage.
— í stórborg í framandi landi
Þær eru teljandi þær fáu hræður
sem ég hef kynnzt síðan ég kom
híngað til Oslóar. — Það gerir
ekkert til þó að ég sliti kunnings-
skapnum við hana núna, þar sem
ég hef þig.
Hann blíðkaðist ekki. Rödd hans
var jafn reiðileg og fyrr.
—Þú átt mann og barn. —
Hvernig gaztu gifzt honum, ef þér
þótti ekkert vænt um hann?
Hún hugsaði sig um áður en hún
svaraði, og leiddi hjá sér að geta
æskuástarinnar á spilakennaran
um og skemmtanalífsins, sem hún
hafði þyrlazt út i eftir vonbrigðin
með hann.
— Við hittumst í Reykjavík á
striðsárunum. Ég hafði orðið fyrir
þungu áfalli við að missa föður
minn og geta ekki haldið áfram
tónlistarnáminu, sem var mín heit-
asta ósk. Ég kveið framtiðinni, og
hann virtist svo öruggur og traust-
ur. —Þess vegna giftist ég hon-
um og fór með honum til Noregs,
þegar stríðinu lauk.
Hún gekk til hans og lagði hand-
leggina um háls honum, og í þetta
sinn hratt hann henni ekki frá sér,
en stóð hreyfingarlaus og stjarfur
Hún færði sig þá feti lengra 02
byrgði andlitið við barm hans.
—Það er eins og það hvarfli
aldrei að mér framar, að ég sé
gift. Mér þykir svo vænt um þig,
Aage, að allt annað hverfur í
skugga þess.
Hann var hugsandi á svip um
leið og hann losaði sig úr faðm-
lögunum.
Þau voru búin að vera saman i
átta mánuði, þegar skeytið kom:
KEM HEIM í SUMARLEYFINl
STOPP — TEK FLUGVÉL FRÁ
ROTTERDAM 1/7 STOPP —
KÆRAR KVEÐJUR STOPP
JAN
Það var aðeins rúm vika til
stefnu. — Hún hraðaði sér á fund
Aage.
Hann lá alklæddur ofan á rúm-
inu og var að lesa dagblað. Það
var þegar farin að safnast ný blaða
hrúga fyrir framan rúmið hans. —
Hann hélt áfram að lesa, meðan
hún sagði honum fréttirnar, en
leit upp úr blaðinu um leið og hún
þagnaði. Málrómur hans var ákveð
inn.
— Þessu verður að vera lokið
milli okkar, — og það strax.
Auður hafði hnigið niður á eina
stólinn sem til var i herberginu.
— Hvernig gat hann verið
svona harðbrjósta? — Ilún heyrði
rödd sína eins og úr fjarska.
— Það verður ef til vill bezt,
— að minnsta kosti auðveldast.
Hann steig fram úr rúminu og
fór að ganga um gólf.
— Þú sérð það sjálf, að fyrr
eða síðar myndi hann komast að
þessu. — Ég hef heldur ekkert
upp á að bjóða. Þú myndir ekki
una hag þínum hjá mér til lengd-
ar. Þú ert of góðu vön.
Hún litaðist um í herberginu,
sem nú var hreint og viðkunnan-
legt þótt innanstokksmunir væru
fáir. í dagstofunni hafði hún lagt
teppi á gólfið og hengt upp mynd-
ir, og í eldhúsið voru komin ým-
is heimilistæki, sem hún hafði ann
að hvort keypt eða haft með sér
að heiman.
— Ég fengi að sjálfsögðu eitt-
hvað úr búinu, og við gætum haft
það sæmilegt hérna, — ef þú bara
hættir að drekka.
Hann staðnæmdist gengt henni
og á andlit hans var kominn þes.si
harðneskulegi svipur sem hún
hræddist.
--Nei, og aftur nei. 1 þessum
gamla hjalli verður þú aldrei
ánægð, þar sem vantar öll þægindi
og hvorki er bað né vatnssalerni.
Ætli það kæmi ekki svipor
á frúna, þegar hún þyrfti að
bregða sér niður á útisalernið í
portinu í hörkufrosti, þvo sér úr
þvottaskál. — Þú ert búin að vera
gift í nær tuttugu ár og átt upp-
komna dóttur Þú myndir alltaf
verða tvískipt og bera nútíð sam-
an við fortíð. — Ef ég einhvern-
tíma eignast konu, þá vil ég eíga
hana einn.
Auður stóð á fætur
— Þá ætla ég að kveðja þig
Hún beið átekta eins og hún
byggist við að honum snerist hug-
ur. En hann var lagztur fvrir aft-
ur og hafði gripið biaðið
— Vertu sæl og líði béi vel.
Hann leit ekki einu sinni upp,
þegar hún gekk út úr herberginu.
Hún fór strax að undirbúa komu
manns síns: gerði húsið hreim hátt
og iágt og kippti öllu i lag. sem
farið hafði úr skorðum vegna
28
TlKI'MH - SUNNUDAGSBLAÐ