Tíminn Sunnudagsblað - 06.01.1968, Blaðsíða 12
Þegar lokiS var tali okkar við
Seyðisfjarðarstöðina, héldum við
inn fjörðinn með rautt merk; í
skut og íslenzkan fána í reiðan-
um á stjórnborð. Uppi á landi sá-
Snemma morguns 24. júní
1963 hélt skrítinn bátur inn
Seyðisfjörð. Ilann hét Rehu
Moana, og á honum voru fimm
menn — þrír Englendingar,
einn Dani og einn Bandaríkja-
maður. Þeir ætluðu að sigla til
íslands og Grænlands á kænu
sinni, en komust aldrei lengra
en til þess staðar, er í leiðsögu-
bók þeirra var nefndur Budeir-
éri. Eins konar klafi, sem upp-
haflega' var á farkosti þessum
í stað siglutrés, brotnaðj á leið
- til fslands, ekki langt norðau
við Færeyjar, og komu þeir fé-
lagar því á báti sínum heldur
illa til reika til Seyðisfjarðar.
Þegar þeir ætluðu þaðan norð-
ui* um íand, reyndist seglabún-
aðurínn bágur, og hjálparvélin
í bátnum sagði þeim upp trú
og hollustu.
Forsprakki þessarar farar,
Englcndingurinn Dayíð Lewis,
hefur skrifað bók um þessa
ferð, og heitir hún Dreamers of
the day. Hér verða7 birtir úr
henni nokkrir þættir, aðallega
þar sem segir frá dvölinnj á
Seyðisfirði. Þess er að geta, að
sumar tilvitnanir höfundar í
fornsögurnar eru ekki sem ná-
kvæmastar. Það er til dæmis
hugarsmíð hans, að Hallsteinn
Þorskafjarðargoði hafi blótað
syni sínum ,og það var viður
í öndvegissúlur en ekki skip,
sem hann bað Þór að láta sér
í té. Víga-Hrappur tók sér ekki
fari úr Vopnafirði, heldur
Gautavík. En hann átti Vopnfirð
inga yfir höfði sér vegna mann-
dráps. Eins er líklegt, að augu
kvenfólksins íslenzka hafi tais-
vert grænkað í endurminning-
unni.
Þá er það ein meinlokan, að fr-
ar hafi numið Vestmannaeyjar.
um við afskekkta sveitabæi, þar
sem fé dreifði sér á beit neðan
undir skörðóttum hamravirkjum,
snævi fylltum og skuggalegum
klettariðum. Við vorum snögg-
klæddir, því að sterkjuhiti var í
sólskininu undir hleinum þessa
furðulands.
Fram undan sáum við síldar-
verksmiðju, þar sem tveir hval-
veiðibátar lágu, raunar flökin ein,
því að vélarnar höfðu verið rifn-
ar úr þeim til þess að nota þær
í verksmiðjunni. Svo kom bænnn
sjálfur í ljósmál, sveigður um botn
fjarðarins með fiskibáta við bryggj
ur hið næsta okkur. Meginbæinn
mynduðu tvær raðir litríkra timb-
uhhúsa með bárujárnsþökum,
teygðar meðfram ófullgerðum
götutroðningi. . .
Grannur, góðlátlegur íslending-
ur kom út til okkar. Þetta var
Pétur Blöndal, umboðsmaður
brezka togarafélaga, og hann og
bróðir hans, Ástvaldur, gerðu
mi'klu meira fyrir okkur en við
20
T 1 H > \ N — SUNMJIMIiSBl.AO