Tíminn Sunnudagsblað - 06.01.1968, Blaðsíða 7
Bundlnn I báða ikö, heitlr þessl mynd eftlr Slgurjón.
„Ja, svel, svel, á þetta nú að helta llstaverk?" spyr siálfsagt elnhver lesandinn. „Gamlir skór og viradrasl. Flestu má nú
nafn gefal'
En biðum við. Samkvæmt skilgrelnlngum laerðra manna er það m. a. eðll llstaverka að örva imyndunarafl áhorfandans,
og sýna honum ef til vllt umhverfl iltt f nýju l|ósl. Og þarna leitast llstamaðurlnn við að túlka skyn[un sina á íslenzku
nútímafólki, sem berst við að teygja slg upp úr öngþveltl óskipulegs þjóðfélags og komast á græna greln efnahagslega.
Barátta nútimamanneskjunnar er hér tjáð með niu botnlausum skóm, innvolsl útjaskaðrar stólsetu o sex gúmmihönzkum.
Gerl aðrlr beturl
Warhal, raðar nokkrum umbúða-
Ikössum, hverjum ofan á annan.
ÞatS verk varð helmsfrægt, þegar
átti a5 senda þaC á listsýningu i
Kanada. Við landamæri þessara
ríkja eru umbúðir tollaðar, en
listaverk tollfrjáls. Verðir laganna
vildu fyrir engan mun fallast á
það, að kassarnir væru listaverk,
og heimtuðu sitt gjald, en Usta
maðurinn hélt fast við sitt, og
varð úr öllu saman mikið þref.
— Já, en hvernig 1 ósköpunum
geta nokkrir kassar hver ofan á
öðrum verið listaverk?
— Pop-listin er mjög þjóðfé-
lagslegs eðlis, og á þar sammerkt
við gömlu góðu landslagsmynd-
ina, En nú eru breyttir tímar. ÁC
ur var hugur þjóðarinnar fulhtr
af ættjarðarást og sjálfstæðisbar
áttu, nú snýst hann um neyzlu
varning fyrst og fremst. Maggi-
súpan, kókflaskan, Camel-sígarett-
an, þetta er dagleg nauðsjm. Við
lifum í neyzluþjóðfélagi. Því ekki
að benda á hliðstæðu aftur í öld-
um? Einu sinni voru guð og hans
himnesku hersveitir aðalumhugs-
unarefnið og málað æ ofan í æ,
en nú hefur auglýsingin tekið við
af biblíumyndinni.
Pop-listamennirnir finna þetta.
Þeir vilja láta almenning verða
hins sama varan. Þeir taka eitt-
hvert fyrirbrigði, sem er öllum
kunnugt úr daglega lífinu, og
benda á vissar þjóðfélagsstaðreynd
ir í sambandi við það.
— Haltu áfram.
— Pop-listin sækir yrkisefni sín
í hrátt, nakið þjóðfélagið. Oft
verða úr því sárar myndir, sem
lýsa eyðimerkurtilveru borgarbú-
ans, þar sem helztu kennileytin
eru vörumerki stórfyrirtækjanna.
Manneskjurnar eru sýndar í eymd,
fátækt, guði sviptar. Til að túlka
þetta er skyggnzt um eftir tján-
ingarmeðölum langt út fyrir lita-
kassann. Ómerkilegur efniviður
(t.d. glerbrot, jámarusl) leggur á-
herzlu á tómleika þess lífs, sem
við lifum.
— Er ekki reynt að gera verk-
in falleg?
— Ég er hræddur um, að í því
tilliti séum við pop-menn eins og
ótíndir glæpamenn f augum Ust,-
dýrkenda. Okkur finnst verk fal-
TlMiKN - SUNNUDAGSBLAÐ
15