Tíminn Sunnudagsblað - 06.01.1968, Blaðsíða 19

og þátíð runnu saman í eitt. I dag
átti hún að fara í spilatíma. Hún
hafði þaulæft sónötu eftir Mozart,
en kunni svo ekki neitt þegar til
kom. Það var þá sem kennarinn
laut ofan að henni og kyssti hana
á hálsinn. Síðan hélt hún að hann
elskaði hana, þar til trúlofunar-
fregnin var birt í blöðunum. —
Vonbrigði æskuáranna oi’.u henni
sama sviða nú og þá. Mörgu skaut
upp í huga hennar á ný, sem hún
hélt fyrir löngu grafið og gleymt.
Fyrir rúmu ári síðan hafði hún
fyrst orðið þessarar breytmgar
vör — í sama mund og hun fór
að umgangast Fríðu. Eða var það
vegna hárnálarinnar sem hún fann
undir koddanum í koju mannsins
síns, þegar þau hittust í Englandi
í hittiðfyrra eftir hálfs árs aðskiln-
að? Sjálf notaði hún aldrei hárnál-
ar.
Það kom oftar og oftar i'yrir að
hún seildist inn í vínskápinn. Þá
var það Aage sem hana dreymdi
um. Á morgnana, þegar hún vakn-
aði til veruleikans, hló hún að
sjálfri sér fyrir heimskupörin, full
viss um að hún væri komin á erf-
iðan aldur. Það stoðaði bara svo lít
ið. undir eins og hún hafði lokið
við heimilisstörfin og gat haldið
kyrru fyrir, sóttu dagdraumarnir
að henni aftur. — Skyldi hann
hafa tekið eftir hringnum?
í miðjum nóvember féll fyrsti
snjórinn. Hún stóð í náttklæðun-
um við gluggann í svefnherbergi
sínu og horfði á snjóflyksurnar
síga lóðrétt niður frá biksvörtum
himni og setjast mjúkt á naktar
trjágreinar og freðinn jarðveg.
Innan skamms var umhverfið hul-
ið hvítum hjúpi, sem andaði friði
og þögn. Og í þögninni hringdi
dyrabjallan. Hún stóð grafkyrr
og lagði við hlustir. Lísbet var
komin heim fyrir löngu, og
háttuð. Henni gat hafa misheyrzí.
Nei. Dyrabjallan hringdi aftur,
lengur og ákveðnar. Hún varð
taugaóstyrk og hendur hennar
skulfu, þegar hún fleygði yfir sig
morgunkjólnum. —Gat það verið
hann? Hún skundaði niður stigann
og fann á sér, að eitthvað örlaga-
þrungið nálgaðist.
Aage stóð á tröppunum, hvítur
af snjó og yfirhafnarlaus. Hann
var einn. Hún hafði ekki gefið sér
tóm til að kveikja ljós, og þau
stóðu um stund í myrkrinu og
fundu til nálægðar hvor annars.
Hann hafði drukkið. Þegar hann
tók til máls, lagði áfenglsþef frá
vörum hans.
—Þökk fyrir síðast. — Ég hef
átt frí í dag, og mig langaði svo
til að hitta yður aftur.
Hvað áttj hún að gera? Ávíta
hann og skella á hann hurðinni?
— Hún gat það ekki og hörfaði
frá dyrunum, svo að hann kæmist
framhjá henni og inn. Um leið og
hún lokaði útihurðinni, varð þreif-
andi myrkur umhverfis þau. Hún
heyrði öran andardrátt hans í ná-
munda við sig og greip hönd hans.
Allt kom eins og af sjálfu sér.
Það var eins og þau hefðu þekkzt
árum saman.
En undir morgun, þegar hann
yfirgaf hana, voru þau aftur orð-
in framandi hvort öðru. Hann
hafði hraðan á til að ná fyrstu
neðanjarðarlestinni.
Hann kom ekki oftar. Hún beið
hans með Óþreyju, sem smám sam
an snerist í bitur vonbrigði. Hún
varð önuglynd og sjálfri sér ónóg.
Lísbet leit hana rannsóknaraugum
í laumi. Þær höfðu fjarlægzt hvor
aðra með árunum. Áttu ekkert
sameiginlegt lengur. — Lisbet var
orðin fullvaxta og fór sínar eigin
leiðir.
Auður hélt áfram uppteknum
hætti, að reika eirðarlaus um stof-
urnar eða láta sig dreyma. En nú
var það endurminningin um Aage
sem hafði náð undirtökunura. —
Það kom fyrir að henni varð litið
á ljósmynd af eiginmanni sínum,
sem hékk meðal fjölskyldumynd-
anna yfir arninum. Hann var í ein-
kennisbúningi, strangur á svip, og
hafði krosslagt handleggina —
með fjórum breiðum gullsnúrum
á jakkaermunum — yfir brjóstið.
Það vakti undrun hennar, að hún
fann ekki til samvizkubits vegna
ævintýrisins með Aage. Af hverju
kom hann ekki? — Hann var veik-
ur. Hún vissi það með sjálfri sér
löngu áður en hún frétti það.
Farandsalinn var farinn úr borg
inni, og Fríða kom eitt kvöldið og
fór með henni á veitingahúsið.
Aage var þar ekki. Það var ann-
ar sem spilaði í hans stað. Þvilík-
ur munur. — Það voru að mestu
leikin létt óperettulög, öll með
sama hraða og jafn litbrigðalaust.
Við næsta borð heyrði hún allt í
einu nefnt nafn Aage, og hugur
hennar beindist algerlega að þvl,
að missa ekki af samtalinu.
— Ætli hann sé hættur að spila
hérna?
T t M I N N - SUNNUDAGSBLAlí
— Nei, það held ég ekki. —
Hann kvað vera veikur. ,
— Hann hefði getað náð langt, j
ef hann hefði ekki verið svona j
drykkfelldur.
— Já, það má nú segja. Hann !
stundaði nám við tónlistarskólann
og þótti einn af efnilegustu nem- i
endunum þar. Hann var kominn j
það langt, að hann átti að halda
opinbera tónleika, en svo fór það
allt einhvern veginn í kaldakol,
og hann gerðist venjulegur at-
vinnupíanóleikari.
— Og hvernig stóð á því?
—Það veit enginn.
Hún heyrði að það voru tveir
karlmenn við borðið fyrir aftan
sem ræddust við, en þorði ekki að
líta um öxl og missti áhugann á
þeim um leið og þeir hófu máls
á öðru. Hún afsakaði við Fríðu að
hún gæti ekki verið lengur, og
• féfck heimilisfang Aage hjá einurn
þjóninum. Hún gekk hratt niður
Karls Jóhannsgötu, sem hafði ver-
ið rudd, en meðfram akbrautinni
voru snjóskaflar, glerharðir og mó
brúnir á lit. Fjöldi fólks var á ferli
og neon-ljósin kviknuðu og slokkn
uðu á víxl allt í kringum hana.
Hún var svo óþreyjufull, að hún
gætti ekki að umferðaljósunum og
hafði því nær orðið undir spor-
vagni, þegar hún fór yfir götuna.
Gatan sem Aage bjó í var ein
af aðalgötum borgarinnar, en var
þó auðséð þegar innar dró, að fá-
tækrahvenfin væru ekki langt
undan. Húsin voru gömul og hrör-
leg, verzlanir á fyrstu hæð og skrif
stofur eða leiguíbúðir á efri hæð-
unum. — Auður vafði loðkápunni
betur að sér. Frostið var svo mik-
ið, að gufu lagði frá vitum hennar.
Það tók drjúgan tíma að finna hús
númerið, þar sem hann átti að búa.
Nafn hans stóð á handrituðum
miða undir einni dyrabjöllunni
Hún varð að hringja hvað eftir
annað, áður en hann lauk upp.
Hann liafði megrast og var fölur
og tekinn til augnanna. Skyrtan
og buxurnar voru svo þvæld, að
hann auðsjáanlega hafði legið fyr-
ir í fötunum. Hann virtist agndofa.
En tók hana svo í faðm sér, og
andvarpið sem brauzt fram á var-
ir hans, sagði henni að hann haíði
þráð hana engu síður en hún hann.
Hann fylgdi henni upp brattan,
óþrifalegan stiga upp á þriðju
hæð. Það var óhugnanlegt i íbúð-
inni — og ískalt. Stofan var þvi
nær galtóm. Skyrtur og nærfatn-
27