Tíminn Sunnudagsblað - 06.01.1968, Page 13

Kuggnum geflnn saltur sjór að drekka, áður en hann er settur á flot. Þetta er
Suðurhafseyjasiður.
eátum endurgoldið. Báðir höíðu
þeir árvallt nægan tíma til þess að
leyisa margvíslegan vanda okkar.
Þó áttu þeir jafnan annríkt. Pétur
var til dæmis að byggja síldar-
verksmiðju, og fyrir utan þetta og
umboðsstörfin var hann þýzkur
ræðismaður, foringi slökkviliðsins
og sölustjóri Skeljungs og OIíu-
verzlunar íslands.
Hann sagði okkur slæmar frétt-
ir: Heppilegur viður í siglutré var
ófáanlegur, því að tré vaxa ekki á
íslandi, og stórskipasmiður var
enginn á Seyðisfirði. Eigapdi drátt
arbrautar, þar sem gert var við
fiskibátana, var þó fús til þess að
lána okkur smið, ef við gætum
sjálfir útvegað okkur trjábol í sigl
una.
Ég fór að veita meiri athygli frá-
sögninni um Hallstein í fornsögun
um. Hann var víkingur, sem fór
frá Suðureyjum, þar sem fleiri
Ihöfðu snúizt til kristni en honum
var skapfellt, og þegar til íslands
kom, blótaði hann goðunum syni
sínum og bað þess, að sextíu álna
tré ræki að lándi. Við þurftum tíu
álna tré, og við drógum í efa, að
okkur myndi áskotnast það, þótt
lítillátari væi’um en Hallsteinn.
Nokkrip menn, flestir í samfest-
ingum, komu út í bátinn til okk-
ar, en enginn spurði eftir vega-
bréfum okkar eða öðrum skilríki-
um, og ekki var heldur farið fram
á, að við greiddum hafnargjöld.
Þar eð embættismenn staðarins
virtust ekki ætla að skeyta um okk
ur, fórum við í land og dreifðum
okkur um bæinn í leit að siglu-
tré. Hið skásta, sem við virtumst
eiga völ á, voru grannar renglur
úr finnsku lerki eða furu, er not-
aðar voru til þess að varna því, að
segldúkur, sem breiddur var yfir
tunnuhlaða, fyki burt. Þær voru
þó ekki nógu gildar, og allar voru
þær of stuttar. En við gátum ekki
fengið annað. . .
Nú var komið miðnætti, þótt
enn væri bjart sem um dag, og
við vorum orðnir þreyttir. Ég
gerði róðstafanir til þess að kaupa
beztu rengluna morguninn eftir.
ílslendingarnir virtust aftur á móti
ekki þurfa að sofa, og menn héldu
áfram að koma út til okkar, þar
til Merton sagði í reiði sinni:
„Hér fær ekki einn einasti mað-
ur dropa af brennivíni. Hann fær
ekkert, þe®si litli, gamli i samfest-
ingnum — sá, sem situr þarna i
stiganum“.
Það var ekki fyrr en nokkrum
dögum síðar, er einn okkar hafði
verið kvaddur heim til Englands,
að við sáum þessa menn aftur. Þá
reyndist einn þeirra vera frá út-
lendingaeftirlitinu, annar frá gjald
eyriseftirlitinu, og litli maðurinn
gamli í samfestingnum var toll-
stjórinn.
★
Nú urðum við að gera okkur
grein fyrir þvi, bvernig við gátum
gert bátinn sem bezt reiðfara með
svo ófullnægjandi siglutré, sem
við okkur tirtist standa skást til
boða. . . Fydrmæli um það, sem
gert skyldi í höfn, höfðum við sam
ið á hafi úti og nælt upp á þil
í káetunni. Það voru tuttugu og
tvö atriði á skránni. . . Við höfð-
um gizkað á, að við myndum geta
lokið þessum störfum öllum á
tveim vikum, en þá gerðum við
ráð fyrir, að hentugt siglutré biði
okkar á bryggju og vanur
smiður væri fljótfenginn. Hvorugt
reyndist rétt.
Skipshöfnin byrjaði nú að
hreinsa til á þilfarinu, en sjálfur
fór ég á vörubifreið nýs kunningja
að sœkja tréð. Mér datt í hug, þar
sem við hlunkuðumst áfram eftir
rykugum og sundurristum vegin-
fi) FERDABÚKUM ÚTLENDINGAIV
r I M I N M - SUNNUÐAGSBLAÐ
21