Tíminn Sunnudagsblað - 07.04.1968, Blaðsíða 6

— ef ráðrúm var til að styðja á
bjölluna!
En sumir sjúklinganna reyndust
mestu hjálparhellur. Meðal þeirra
var svokallaður Valdi vondi. Þeg-
ar ég byrjaði, ætlaði hann allt að
drepa. Eina nótt varð ég alveg að
ihalda honum í rúminu, og gat
ekki einu sinni skotizt frá til að
fá mér kaffi. Fyrst var hann óður,
en undir morgun var hann farinn
að gráta eins og barn.
Eftir þessa nótt urðum við perlu
vinir, Valdi vondi og ég. Sæi hann
aðra sjúklinga abbast upp á mig,
kom hann mér strax til liðs með
þvílíku offorsi, að ég mátti hafa
mig við, að hann ekki hreinlega
feálaði andstæðingnum.
Annar feaii var þarna, sem marg
ir voru dauðhræddir við, því hann
var svakalegur ásýndum og þótt-
ist ætla að skera alla og drepa.
í rauninni var hann hundmeinlaus
og ekki hafður í strangri gæzlu.
Á morgnana fór hann ævinlega
niður að dyrum „labóratorisins11,
og bvislaði inn um skráargatið,
þar sem hann vissi yfirlækninn
fyrir innan: „Er andskotinn
heima?“
Sumir voru þunglyndir og sóttu
í að fyrirfara sér, aðrir lifðu á-
hyggjulausir í sínum einkaheimi.
Einn gat ekki borðað öðru vísi en
hella matnum fyrst á gólfið og
sleikja síðan upp, annar fékkst
ekki tl að ganga öðru vísi en á
biátánum, þriðji hélt sig vera Ját-
varð Englandskonung, rogginn
mjög, og sá fjórði var allur í póli-
tíkinni og hélt þrumandi ræður
með ógurlegum fjórans hávaða
gegn Ólafi Tlhors, og var stundum
ekki nokkur svefnfriður á hans
deild.
Það var oft gaman að þeim, og
sumir voru bráðgáfaðir að upplagi,
en sína vitleysuna hafði hver.
— Hvenær fórstu svo á Borg-
ina?
— Þegar Bretavinnan kom, fór
ég í hana, en ekki lengi, því ég
kærði mig ekki sérlega um að
vera þar.
Jóni fannst kynlegt, að blóðug
styrjöld úti í heimi skyldi í einni
svipan færa okkur það gull, „sem
ekkert strit né bænir fengu veitt“,
og menn gátu aukinheldur annað
keypt sér skó og „gengið beint í
fasta vinnu á þeim“. í ljóði um
stríðsgróðann setur hann fram efa
semdir sínar:
Öll lánsæld vor er fleyg og fer
sinn veg.
Senn falla Berlín, Tokíó og Róm.
Erum við bráðum orðnir, þú og
ég,
atvinnulausir menn á gróðaskóm
sem endast skulu á árunum sem
bíða,
í aðra hungurgöngu mili
stríða?
Og 1946, þegar stríði var lokið
og íslendingar gerðu herverndar-
samning, minntist Jón rigningar-
innar hinn fyrsta lýðveldisdag og
kvað:
Nú veit ég hví himinninn grét
yfir þjóð minni þá
er þingheimur lýsti hana frjálsa
hvar Öxará
óf myrkur síns foss inn í mann-
hafsins dul og vil
og myrkur og þögn sinnar kviku
á Drekkingarhyl.
Því sólskinið danska var mýrar-
fölt mánalog
— það minnist þess bjartara
hraunið við Kópavog,
en amerískt stjörnuhaf stafaði
svikins lands
strendur og heiðar í draumi
hvers glæpamanns . ..
Um það leyti, sem Jón orti þetta
fevæði, var hann orðinn næturvörð
ur á Hótel Borg. Honum fannst
það ekki afspyrnu skemmtilegt
starf, sífellt þras við drukkna
menn svo mest líktist eldri tíð á
Kleppi nema hvað þarna voru
menn þeim mun verri viðureign-
246
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ