Tíminn Sunnudagsblað - 07.04.1968, Blaðsíða 13

Dfjj d&rfhp, f$%íil
<§tímfkm, $mém% ty étfcámfr
«i«e tötediijt: €zSt
fot Dí oHírœtbtrixmfaj! onbraflrf, at bta íb»t»aifttamlft i btrtð
Í&tattmabt, fom 'btrfrftbe bttee ©tjfljotíoa, tsbmt oebontr, 03 ot to bnfot
tSe írntst tee bjöeíifit fcmanta.
SD« bieft ÍSfittfoa $o»e terf.ftbtttttbt wet 3 físa, 03 Ce, ttflfiirf bl
fi3ub, fom íabtíolbtfl i gototbninaea of 18bt Drfobtr 1811, faentlfom bttt
oQttboitfit Siefointíoa ðf 22be Qaauar 1796, tte wfolblt/ ttt tt fotauat ttt
tt tee fonunen,.
fofl tiQt ffii,*tfiet betbofl flJterunberbaaififi giortt!
fofittiafi Ofl þtsíetíag, ctternaabíafl fcoíe. íeoiífitt 03 tiífflbl.Jaa »fl btrmtb
btoilflt Ofl ésabt^ tt fiSfileflÁrf imelitm bemelbte^
Endanlegur lögskilnaður Jóhanns Bjarnasonar og Guðfinnu Gisladóttur var gerð.
ur með þessu amtmannsbréfi árið 1866.
manninn. En seinna, þegar hann
var alþekktur orðinn, var hann að
jafnaði kallaður Jóhann beri elleg-
ar þá Jóhann aumingi. Heima í hér
aði, þar sem allir kunnu skil á
uppruna hans, var hann aftur á
móti alloft nefndur Viggustaða-
Jóhann.
Jóhann drap aldrei á dyr né
guðaði á glugga, þegar hann kom
á bæi, heldur gekk rakleitt inn, ef
ekki var loka fyrir hurð, og vissi
heimafólk venjulega ekki fyrr til
en hann rak skeggjað höfuð sitt
inn um gættina, tröllslegur ásýnd-
um og því líkastur sem hann væri
út úr hömrum genginn. Þegjandi
steig liann inn á baðstofugólfið
með pjönkur sínar, sem hann
skildi aldrei við sig, staðnæmdist
þar litla stund, án þess að varpa
kveðju á nokkurn mann, lét augu
hvarfla og gekk síðan að rúminu,
er honum leizt sér hentast, oftast
því, er næst var útgöngudyrum,
svo að hann mætti skjótt undan
komast, ef á bjátaði, ellegar horn-
rúmi einhverju, þar sem skugga
bar á og næðisgott sýndist. Að
öðru leyti veitti hann aldrei nokkr-
um manni ágang, nema hvað stöku
sinnum bar við, að hann vildi eigi
á brottu fara, þótt honum væri gef
ið í skyn eða jafnvel berlega sagt,
að liðnar væru gestanætur.
Sjaldnast bað hann nokkurs á
bæium, en vék þó stundum þeim
orðum að húsmóðurinni, að sig
langaði í vökvun. Mat þá hann, ef
honum var borinn hann. Tók hann
við honum þögull og fjarhuga og
þó oft með mikilli varygð. og helzt
varð húsfreyja sjálf að færa hon-
um hann. Þó lét hann sér stund-
um lynda, að það gerði einhver
önnur kona roskin, sem honum
virtist með því svipfari, að ólíkleg
væri til þess að byrla honum eit-
ur og ólyfjan. Flatköku, sem skor-
in hafði verið í sundur, snerti hann
aldrei, hver sem hana bar, og tó-
baks neytti hann ekki né veitti við-
töku, þótt honum væri boðið það.
Ekki þakkaði hann fyrir sig sem
aðrir menn, og á engan hátt lét
hann uppi lengi framan af flökku-
ferli sinum, að hann mæti það
nokkurs, er að honum var vikið,
og gilti einu, hversu langsoltinn
var hann. En hraustlega tók hann
til matar síns, er hann hafði haft
útivist langa og stranga og soitið
heilu hungri dögum saman áður
en hann kom til bæja. Hvarf það
þá svipstundu, er fullnóg hefði
þótt handa tveim eða þrem mönn-
um öðrum.
Lítt notaði hann hníf eða spón
við matartekjuna, enda sat hann
oftast flötum beinum uppi í rúmi,
er hann mataðist, og stakk vinstri
hendi undir læri sér eða lá á ann-
arri hliðinni. Hvaðeina át hann fyr
ir sig — fisk, kjöt, brauð og við-
bit, er hann geymdi sér oft þar til
síðast. Vökvun saup hann af barmi,
ef svo þunn var, að því yrði við
komið. Skyr og hræring þynnti
hann með mjólk, svo að gæti hann
frekar haldið matvenjum sínum,
en var svo vandur að spónum, ef
hann notaði sli’k gögn, að leyfa varð
honum að velja sér áhaldið sjálf-
um. Ekki hirti hann um að tína
bein úr átmat sínum, heidur
bruddi alit, sem hann vann á, eins
og það kom fyrir. Hurfu rif og
hin smærri og mýkri bein með
kjötinu, er hann hrauð disk sinn,
en hnútum, leggjum og hryggjar-
liðum skilaði hann þrautnöguðum,
svo að hundar hefðu varla nær
þeim gengið á jafnskömmum tíma.
Harðfisk stýfði hann einnig úr
hnefa með roði og beinum og lagði
fast að hina miklu og sterklegu
kjálka sína, sitjandi á þeirri hend-
inni, sem hann notaði ekki til þess
að bera harðætið að munni sér.
Horfði fólk, sem ekki var vant ná-
vist hans og háttum, furðu lostið
á þessar aðfarir og gat varla trú-
að því, er það sjálft sá. En hann
skeytti þvi engu og lét sem hann
yrði þess ekki var, hvernig á hann
var blínt. Þegar hann hafði matazt,
beið hann þess þegjandi, að sótt
væru ílátin. En það varð húsfreyja
einnig sjáif að gera eða sú kona
önnur, sem hann lagði að jöfnu
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
253