Tíminn Sunnudagsblað - 07.04.1968, Blaðsíða 8

ins og gott skáld var Sveinn Gunn-
laugsson, farkennari þá. Hann var
potturinn og pannan i félagslífinu,
setti upp leiksýningar hvað þá
annað'. Ég man eftir Henrik og
Pernillu, Neiinu og köflum úr
Pilti og stúlku.
Kvenfélag var líka á staðnum og
hafði að baráttumáli að hirða
kirkj'Ugarðinn.
Á vetrarkvöldum, þegar sundin
milii Vestureyja voru frosin fór
unga fólkið nokkrum sinnum með
ljósker yfir slétta ísa til að dansa
bvert heima hjá öðru. Þá var ekki
haldið heim fyrr en í morgunsár-
ið.
Ástafar í eyjum stóð með all-
góðum blóma, þótt fá yrðu af pví
slysin, enda var þá tími jörfagleð-
innar langt að baki öllum til stórra
leiðinda. Karlarnir voru hættir að
halda framhjá með vinnukonunum
sínum og nánast sagt orðnir nátt-
úrulausir. Ástir unglinga áttu sér
erfiða aðstöðu. Það var helzt úti
á skautasvellum, að haldið var uppi
einhverslags flangsi, eða í þröng-
um bæjargöngum í miklu myrkri
meðan fullorðið fólk og gamalt
svaf rökkurblundinn eða skemmti
sér við að ræða um Hallgerði og
Bergþóru og svoleiðis fól’k úr ís-
lendingasögunum. Þessar unglinga
ástir, þær voru nánast eins og þeg-
ar fuglar eru að reka saman nef-
in í eggjatíðinni, en ósköp eru
þær nú samt hlýlegar ennþá í
vitund gamals manns.
Því eitt sinn voru kvöldin hljóð
og hlý,
himinninn blár og engra storma
ský,
ást mín og stúlka ung og heit
og kysst
svo aldrei varð mér fært að
gleyma því.
Ég man, ég ma-n mér eitt var
aldrei veitt,
en óskaplega gat ég beðið heitt,
er veslings syndin sat hjá mér
og grét
en sakleysið hjá henni og glotti
breitt.
Til hennar skjólis í nótt, ef burt
þig ber,
blær, sem í fölu grasi niðar hér,
þá anda henni vinar kossi á vör,
— og viltu skila því hann sé
frá mér?

DAGUR ÞORLEIFSSON:
Fjögur kvæbi
Um eldinn og kentárinn
Það glittir á rauðan eld í kuldaloppnu djúpi tjarnarinnar;
kannski nærist hann á sefrótunum. Mig furðar á nálægð
himinsins og blygðunarleysi jarðarinnar sem opnar hon-
um óhreinan faðm sinn. Húmið er gruggugt og jafnvel
stjörnurnar eru voteygar af ást.
Ég verð oft lérhagna af skelfingu þegar ég hugsa
um vonsku kentársins míns; í ánaskap sínum treð-
ur hann sundur blómabeð elskunnar minnar og
bryður í sig kálið úr garði nágrannans í stað þess
að fara útá almenninginn með öðrum skepnum.
Það hryggir mig sáran en ég á ekkert haft handa
honum. Vinur minn hjálpar mér heldur aldrei
til að handsama hann; hinsvegar hef ég oft staðið
hann að því að kitla hann í nárana. Þeir blása
fjörefnum í nasir hvor annars.
í gærkvöldi tók ég eftir sótugum froskmönnum sem
mokuðu í óðaönn á eldinn. Ég var að vona að þeir kæmu
uppúr tilað þvo sér úr dögginni; ég hefði þá stungið
uppí þá sykurmola. Mér var nauðugt að sofna því mig
langaði að sjá morguainn og rósir f svaðinu, saltar af
tárum. Einnig kom mér í hug að skreppa til heimilis-
læknisins og fá eitthvað í staðinn fyrir hjartað. Þá
þyrði ég kannski að kafa nakinn niðrí sefið og slökkva
eldlnn.
Inga.
248
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ