Tíminn Sunnudagsblað - 07.04.1968, Blaðsíða 16

hafSi þó ekki um það verri orð
en svo, að hann hefði sætt ofríki.
Á efri árum bar það ósjaldan við,
að hann sagði kunnugum mönn-
um, sem honum gazt vel að, ýmis-
legt um hrakning sinn, enda urðu
margir til þess að inna orðum að
æviferli hans. Þó var það oftar,
að hann svaraði fáu eða engu, þeg-
ar þetta var fyrst borið í tal, en
tók svo sjálfur upp þráðinn ein-
hvern tíma síðar, þegar tóm var
gott.
Sá Ijóður mun þó jafnan hafa
verið á frásögum hans, að hann
duldist kynna þeirra Soffíu og
hinna fyrstu upptaka að ógæfu
hans og annarlegum háttum. Lét
hann í veðri vaka, að Guðfinna
hefði brugðizt sér eða verið ginnt
frá sér og þvertók jafnvel fyrir,
að hann hefði neitt af sér brotið
við hana. Flakk sitt kallaði hann
nauðvörn manns, sem sviptur hefði
verið heimili sínu og staðfestu og
biði þess að ná rétti sínum, og geð
sitt mun hann því aðeins hafa tal-
ið veilt, að hann þyrfti að bregða
því fyrir sig sem skildi, svo að
hann yrði síðar beittur harðræð-
um eða ferðir hans heftar. Það
sagði hann þá afleiðingu hrakn-
inga þeiirra, sem lífið hafði fært
honum að höndum.
XVI.
Það liggur í augum uppi, að í
marga mannraun rataði Jöhann
beri þá áratugi, sem hann tróð staf
karlsstigu. Hann var lengi fram-
an af á ferli sumar og vetur um
byggðir og fjallvegu, brauzt lands-
fjórðunga á milli um heiðar og
öræfi, streittist gegn veðri um
flest grindaskörð og leggjabrjóta
landsins, kafaði fönn og óð krapa,
hrepptl stórhríðar og grimmdar-
frost óg lá aftur og aftur úti, mar-
arlaus og hlífarvana í tötrum sín-
um, en komst þó alltaf lifs af. Oft
nærðist hann dögum saman á rót-
um einum, sem hann gróf upp,
og grösum óg berjum, sem hann
tíndj sér, og margsinnis kom hann
í sveit ofán á þerum og blóðrisa
kjúkunum. Hann .stóð af sér straum
þunga beljandi yatnsfalla og reif
sig upp úr hverri krapablá, sem
hann lenti í, og hvernig sem vind-
urinn næddi-í gegnum larfa hans
og hve svalar nætur se'm hann
átti í sköflum og skútum, virtist
hann lengi vel vart geta ofboðið
heilsu sinni. Sjálfur þakkaði hann
þetta böðunum og lífgrösum þeim,
er hann safnaði sér á heiðum, sem
og þxrri heilsubót, er það væri
að fasta duglega annað veifið. Öll-
um öðrum var hreysti þessa manns
sönn ráðgáta.
Eitt var þó sem beit á hann:
Svo heitfengur sem hann var, gat
hann ekki alltaf varizt kali, þegar
hann hafðist við á bersvæði í
hörkufrosti, kannski blautur úr
ám og lækjum, berhentur og illa
skæddur. Enginn getur um það
sagt, hve o£(; slíkt hefur komið
fyrir, þvi að hvergi hefur verið
skráð, þótt skinn flagnaði af
skrokki Jóhanns bera eða kalpoll-
ur kæmi á kjúkur hans, ef hann
gat haft ófan af fyrir sér eftir sem
áður. Það var því aðeins, að kal-
sárin væru svo mikil, að af hilytist
stórlega, sem til meiri útláta dró
en hann gæti sjálfur sléttað yfir,
að til bréfagerðar kom. Eina slíka
legu lá Jóhann upp úr miðjum
vetri 1873.
Þennan vetur urðu margir menn
úti í hríðarárhlaupum, og ýmsir
komust í harða raun. Einn þeirra
var Jóhann. Það var þó ekki á fjöll
um uppi, heldur á flátneskiu 4lfta
í nágrenni við Álftanes á Mýrum: Á þessum slóðum kól Jóáann bera tH skemmda, er hann lá úti I hríð og frosti veturinn
1873.
256
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ