Tíminn Sunnudagsblað - 07.04.1968, Blaðsíða 12

Hér eru noKkrir kaflar felldir úr sögu Jóhanns bera. Þar seg-
ir a, því, hvernig hann fer halloka fyrir mágum sínum á Vig-
dfsarstöSum, Andrési og Teiti Gíslasonum, sem einnig stríddu við
sitthvað mótdrægt, og gerist æ undarlegri í háttum, liggur úti
og flikkar um, en lokar sig þess á milli inni í skemmu á Vig-
dísH-staðahl?ði. Þá er Ivst upptöku eigna hans, sem fór fram
an þc*^>á að hann væri sviptur fjárforræði eða nokkur lagarök
leidd að récmæti þen.'s aðgerða, tilraun hans til þess að ná
sátt’im við Guðfinnu, konu sína, og endanlegum skilnaði þeirra
hjóna. í kjolfar þess var hann fluttur nauðugur að Hnausum
til Jó«efs Skaftasonar, sem átti að leitast við að lækna hann,
og hrökkiaðist loks að fullu og öllu úr hinu síðasta vígi sínu,
skemmunni, sumarið 1871.
í þessum köflum getur einnig afdrifa Gíslasona, nýrra ábúenda
á Vigdisarstöðum, Sveir.s Markússonar, sem átti að konu móður-
syst r Arnbiarnar á Stóra-Ósi, og Finns Finnssonar, dauða Helgu,
móður róhanns. og nýs tbónabands Guðfinnu, sem nú giftist ung-
um manni, Jóhanni Árnasyni að nafni, bróður Sólrúnar, bústýru
og barnsmóður Arnbjarnar á Stóra-Ósi. Loks er þar vikið að
skairimæju hjónabandi Soffíu Jónatansdóttur, barneign hennar og
endaloknm.
Frásagan hefst að nýju á 12. kafla, er Jóhann Bjarnason er
orðinn athvarfslaus förumaður.
XII.
Líkur hafa áður verið leiddar að
þvú, að hinn langi förumannsferill
Jóbanns Bjarnasonar hafi hafizt
síðla árs 1862. Hann lagði leið
sína fyrst vestur á bóginn, um
Strandir og Vesturland, hafði til
reiðar tvo hesta graa, sem hann
átti eða þau mæðgin, og líktist í
fljótu bragði meira sérlunduðum
og dyntóttum ferðamanni en flakk
ara að flestu öðru en því, að hann
átti sér það markmið eitt að dvelja
um fyrir sér. Framan af hafði
hann útivistir ekki ýkjalangar og
sneri jafnan heim að Vigdísarstöð-
um eins og lýst hefur verið.
En þegar árin liðu, urðu ferðir
hans æ lengri og háttalag hans af-
brigðilegra, unz hann varð það við-
undur meðal stafkarla, sem enga
hliðstæðu átti á hans öld að
minnsta kosti. í þann farveg mun
líf hans hafa fallið til fulls upp úr
1865, er farið var að leggja hald
á eigur hans og uppi var öll von
um það, að Guðfinna þýddist hann
og forráð á Vigdísarstöðum féllu
honum í hendur að nýju. Seldi
hann þá hesta sína, ef til vill með-
fram af hræðslu við, að þeir yrðu
teknir af honum heima í sveit
hans, og hóf gönguna miklu. Sótt-
ust honum eftir það ferðir sínar
miklu seinna en áður. Eigi að síð-
ur vannst honum tími til þess áð-
ur en lauk að þramma fram og
aftur um gervallt ísland, að und-
anteknum Skaftafellssýslum og
Austfjörðum og hinum nyrðri
byggðarlögum Vestfjarða, þar sem
ekki finnast þess dæmj, að hann
hafi komið.
Það, sem fyrst vakti athygli
hvers manns, sem Jóhann sá, var
klæðaburður hans. Að jafnaði var
hann ekki í öðru en nærbrókum,
skyrturæksni, úlpugopa og háleist-
um og skein í bert á milli. llt yf-
ir tók þó, að tæpast var heií brú
í leppum þeim, sem kalla átti, að
hann skýldi með nekt sinni. Föt
hans voru jafnan rifin, tætt og tá-
in, svo að hvarvetna sá i hann ber-
an gegnum götin, og þó að
vorkunnlátt fólk vildi gefa honum
skárri fatnað, þekktist hann það
sjaldnast. Tæki hann við flík, sem
stundum bar við, var hann að
skömmum tíma liðnum búinn að
rífa hana í hengla. Vissi enginn,
hversu það bar til, því að aldrei
sást hann níðast á görmum sínum.
Aðeins eitt plagg, er skjól sýnd-
ist að, var á líkama hans. Mikill og
góður ullartrefill, er hann hafði
um háls sér bæði sumar og vetur.
Með því að hann var oft tregur
til. þess að segja til nafns, þar
sem hann kom ókunnugur, var
fljótt tekið að nefna hann bera
J.H. rekur pisíarsögu bera mannsinsIII
252
T í M I N N — SUNNliDAGSBLAÐ