Tíminn Sunnudagsblað - 07.04.1968, Blaðsíða 17

Fyrir áttatíu árum var heldur auSnarlegt umhorfs í Skálholti, aS minnsta kosti í samjöfnuði við forna frægð
staðarins. Nú er risin þar voldug kirkja og fleiri stórbyggingar, og þar sem Jóhann dróst áfram naer dauða
en lífi, iðar nú oft allt af glaðværu skemmtiferðafólki.
neshrepps á Mýrum, nálega við sjó
frammi.
Frásögn er engin til um það,
hvað yfir hann gekk eða hve
lengi hann lá úti. En heim að Mið-
húsum dróst hann um síðir stór-
lega kalinn, bæði á höndum og
fótum. Var honum þar veitt hjúkr
un í hálfa fjórðu viku af einhverj-
um þeirra þriggja bænda, sem þar
bjuggu, unz varð hann loks ról-
fær á ný.
Þegar þetta gerðist, hafði hann
flakkað lengi fram og aftur um
Mýrasýslu og hin næstu byggðar-
lög. Þar var þá sýslumaður Egg-
ert Hheódór Jónassen og bjó í
Hjarðanholti í Stafholtstungum.
Skrifaði hann þegar norður, er
hreppstjórinn í Álftaneshreppi lét
hann vita um kröm Jóhanns, og
krafðist þess, að honum yrði ráð-
stafað, því að það væri „óþolandi
byrði að láta Jóhann flakka ár eft-
ir ár sýslu úr sýslu“, án þess að
þcir, sem skyldugir voru að ann-
ast hann, skiptu sér af því. — Það
stóð talsverður gustur af sýslu-
manni.
Norðanmenn svöruðu flijótlega
og tölóu einsýnt, að manninn bæri
að flytja sveitarflutningi norður á
Kirkjuihvammshrepp. En nú var
komið annað hlgóð í strokkinn i
Hjarðarholti. Sýslumaður hafði
komizt að raun um, að Jóhann
kaus miklu heldur hrakning og
slysfarir á útigangi en nauðungar-
flutningi norður, og lýsir það
mannslund sýslumanns, að hann
sneri þegar við blaðinu. í næsta
bréfi fór hann þess á leit hægum
orðum, að Hvammshreppingar
borguðu Miðhúsamönnum eftir-
stöðulaust lítilræði fyrir aðhlynn-
ingu þá, sem hinum aðþrengda
manni hafði verið veitt, og 'eyfðu
honum síðan að fara ferða sinna:
„Þér i þóknanlegu bréfi“, sagði
hann, „hafið tjáð mér, að greindur
JÓhann væri viðurkenndur þar
sveitlægur, og vona ég, að téður
framfærsluhreppur Jóhanns því
fúslegar endurgjaldi þennan kostn
að, sem Jóhann þvi næst alltaf
flakkar hér um sýsluna og hrepp-
ur hans þannig losast við að for-
sorga hann, sem hlyti að verða
mjög þungur ómagi. Að öðru leyti
vil ég í tilefni af áðurgreindu
bréfi yðar taka það hér fram, að
það er ekki hægt að flytja Jóhann
þennan fátækraflutningi til fram-
fœrsluhrepps síns, því hann vill
ek'ki fara norður til átthaga sinna,
en að taka hann með valdi væri
synd, þvi Jóhann er sannkallaður
aumingi og vist mikið bilaður á
geðsmunum. Menn munu því lofa
honum að flakka hér um sýsluna
eins og verið hefur nú um nokk-
uð langan tíma og gera honum
gott eins og öðrum aumingja, án
þess að krefjast endurgjalds fyrir
það af hans framfærsluhreppi. Að-
eins vil ég mega vísa aðstoð yðar
til þess að fá endurgoldinn þann
kostnað, er leiða kynni af því, ef
hann, eins og í fyrra, legðist veik-
ur einhvers staðar hér í sýslunni.“
Hér slær mannshjarta bak við
hvert orð, þótt stirðbusalegt sé
málfarið, og er traustið á greiða-
semi Mýramanna þeim loflegur
vitnisburður. En þess má líka geta,
að síðar kom Jóhann til leiðveizlu-
manna sinna í Miðhúsum og gat
þá sjálfur nokkru launað þá hjúkr-
un, sem hann hafði notið, þótt ó-
kunnugt sé, í hvaða mynd það var.
XVII.
Eflaust hefur Jóhann oftar ver-
ið hætt kominn en á Mýrunum
veturinn 1873. Það geta menn gert
sér nokkurn veginn í hugarlund,
ef þeir vita, hvernig hann var
stundum til reika á ferðum sín-
um í skammdeginu. Nú vill svo
til, að varðveitzt hefur allglögg lýs
ing, sem Eiríkur bóndi Eiríksson
í Miklaiholti i Biskupstungum
T t M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
257