Tíminn Sunnudagsblað - 07.04.1968, Blaðsíða 22

„Ambátt Frakklands
U
Framhald af, 251. síðu.
drottninguna, smávaxna konu og
granna, svarthærða og hrokkin-
hærða, allvaraþykka og kyssilega
og móbrúna á hörund. Hún var enn
í gulum kjól, ofnum rósum, og
með hvítan hatt með svörtum fjöðr
um í. Það er eins og sá grunur
hafi læðzt að Þóru, að ef til vill
væri þetta samj kjóllinn og
hún var í á myndinni hjá hershöfð-
ingjanum, eini sparikjóllinn:
„Drottningin er ávallt eins klædd,
því að sagt er, að hún eigi ekki
mjög mikinn klæðnað til skipt-
anna.“
Franskur almenningur var ekki
nándarnærri eins sínkur og
franska stjórnin, enda kom fram í
blöðum sú tillaga, að hún fengi á
ríkiskostnað „svo mikið af kjólum
og höttum sem henni geðjaðist“,
og mun mörgum hafa fundizt, að
það væri ekki ofverð ríkisins, sem
af henni hafði verið tekið. Yfirleitt
gerðu Parísarbúar sér mjög títt um
hana og þyrptust að húsi hennar
í Rue Panquel, til þess að sjá hana
og biðu tímunum saman við kirkj-
ur og leikhús, þar sem þeir héldu,
að hennar væri vonf
Ranavalóna kom auðvitað á
barnasýninguna til þess að' sjá
vöggu konungsins í Róm, og frá
því var sagt sem hverjum öðrum
stórtíðindum, að hún tók þar í
fangið átta ára gamla stúlku og
kyssti hana nauðuga. En þó að
hún sækti leikhúsin, fór það nokk-
uð fyrir ofan garð og neðan hjá
henni, er þar var sýnt á sviðinu.
Henni fannst þetta bara allt ljóm-
andi fgjlegt. Einhver, sem vissi, að
hún hafði verið í leikhúsi kvöldið
áður, spurði hana:
„Hvaða leik sá yðar hátign“.
En Ranavalóna drottning
spennti greipar brosandi og svar-
aði:
„Veit ekki.“
SKELJASKRÍMSLIÐ -
Framhald af 259. síðu.
um á henni. Ég ætla ekkert að
reyna að lýsa þeim hljómleikum.
Við hentumst af stað heim á leið
og létum ekki krimta í okkur,
dauðhræddir við að þá herti dýr-
ið eftirförina enn meir Þvílíkur
sprettur. Og ekki þorðum við að
líta við fyrr en við vorum komn-
ir upp fyrir svonefndan Hákarla-
poll, sem er miðja vegu milli
naustsins og bæjarins. Þá litum við
aftur, enda þurftum við að blása
mæðinni, hálfsprungnir á hlaup-
unum.
Ekki gátum við merkt það, að
dýrið væri á eftir okkur. En við
vorum víst bæði fölir og framúr-
legir, þegar við komum heim, þvi
að mamma spurði, hvort okkur
væri illt. Nei, ekki var það. En svo
sögðum við henni, hvers við hefð-
um orðið varir niður við sjóinn.
Hún gaf lítið út á það, en sagði,
að það væri bezt að loka vel bæn-
um. Og það svikumst við víst
ekki um.
Morguninn eftir fórum við á
vettvang, þó talsvert hikandi. En
það sáust ekki einu sinni spor eft-
ir dýrið, og hefðu þau þó átt að
. sjást í sandinum fyrir ofan sjómál.
'En á syðri vararveggnum sáum við
stóran stein, sem var allur svellað-
ur, og talsvert meiri ummáls en
venjulega vegna klakans, sem hafði
hlaðizt utan um hann.
Þetta var í það eina skiptið, sem
ég sá skeljaskrímsli
Lausn
10. krössgátu
Þvílíkri drottningu hrósuðu allir
fyrir barnslegt lítillæti, blíðu og
eftirlátssemi. „Ambátt Frakk-
lands“ varð harla vinsæl.
Franska stjórnin lét samt ekki
vorkunnsemina hlaupa með sig í
gönur. Þegar drottningin fór þess
auðmjúklega á leit, að hún mætti
setjast að í þessu dásamlega landi,
var því tafarlaust visað á bug. Hún
mátti vera svo sem sex vikna tima
í Paríis og síðan var henni heimil
stutt dvöl á baðstað í grennd við
Bordeaux. En þá skellti líka gest-
gjafinn hurðum í lás og skipaði
Ranavalónu að hafa sig til Algeirs-
borgar.
Og er þá úti sagan af því, er
Þóra Friðriksson og síðasta drottn-
ingin í Antananarívó hittust í höf-
uðborg Frakkaveldis.
262
Il« > N N - SUNVUDAGSBLAÐ