Tíminn Sunnudagsblað - 01.12.1968, Blaðsíða 10

HEiMIR PÁLSSON:
Smásaga um rós
Ég man ekki til þess það væri
af nokkru sérstöku tilefni, að mér
varð gengið út í garðshornið eitt
júlíkvöld milli náttmála og mið-
nættis. Líklega hefur erindið verið
það eitt að líta eftir rósinni minni.
Hún stóð þarna úti í horni garðs-
ins: fagurrauð rós.
Mér var þungt í skapi þetta
kvöld sem oftar, en rósin virtist
vera sérlega kát. Blóm eru mis-
jafnlega skapi farin. Þessi rós var
að jafnaði lundgóð, en þó gat
brugðið svo við, að hún stæði hníp-
in og þungbúin. Hún minnti mig á
konu. Konur hafa aldrei minnt mig
á blóm. Aftur á móti eru blóm
oft ámun konum.
Rósin mín var einkar glaðleg
þetta júlíkvöld. Ég horfði um stund
á hana, sagði svo:
— Heldurðu virkilega, að gúð
sé til?
Rósin hallaði undir flatt,
svo hún sæi betur framan í mig:
— Það hlýtuú að vera. Sjáðu
bara hvað himinninn er fallegur.
Ég lagðist við hlið hennar og
'horfði upp í blámann.
— Það er satt, sagði ég eftir
stundarþögn. En hvers vegna eru
þá mennirnir vondir?
Rósin horfði undrandi á mig:
— Ekki ert þú vondur. Hún
sagði þetta ákveðin, en mér fannst
örla á spurnartóni.
— Jú, ég er vondur Máski verst-
ur.
— Ekki við mig.
— Kannski ekki við þig. Við
aðra.
— Ekki hana.
— Hverja?
— Konuna, sem kom með þér
út í garðinn.
— Nei, ekki þá. Seinna drap ég
hana.
Rósin horfði agndofa á mig. Eft-
ir drykklanga þögn sagði hún:
— Hvers vegna?
— Hún var mér ótrú.
Ég sá, hvernig þyrnarnir á rós-
tnni minni risu af réttlátri reiði,
en hún hugsaði málið, lét svo
þyrnana síga og sagði:
— Það var sama, þú máttir ekki
drepa hana.
— Hún sveik mig.
— Alveg sama.
— Hún lagðist með öðrum.
— Sama.
— Hann var kváentur.
— Af hverju drapstu hann þá
ekki? Drepurðu ungamóðurina, ef
hrafninn rænir hreiður hennar?
Ég þagði um hríð. Himinninn var
svo blár og kvöldsólin svo rauð, að
landslagið var horfið. Eins og upp-
hafið.
— Það var hún, sem sveik mig.
— Hvers vegna?
— Veit það ekki. Máski hefur
hún elskað hann, en ekki mig.
— Þá hefurðu ekki drepið hana.
Þeir sem elska, deyja aldrei.
— Ertu viss um það?
— Alveg.
— Hvernig veiztu það?
— Ég bara veit það.
Alltaf minnti hún mig meira og
meira á konu.
— Einhver hlýtur að hafa sagt
þér það.
970
T f M 1 N N — SUNNUDAGSffiLAÐ