Tíminn Sunnudagsblað - 09.11.1969, Síða 17

Færeyjar eru mikiUIeitar, og synir eyltíi\na eru. traustir
rrienn margir hverjir) oft hæglátir, dulir og viijesterkir. —
Myndin er úr Hvajjnhaga á Suðurey.
★
Þorkell Færeyingur
Þáttur úr endurminningum
Jónasar Jónassonar, skipstjóra
Þorkell er maður nefndur. Hann
var Færeyingur að uppruna og
hafði kornið til Neskaupstaðar með
liöndum sínum, sem stunduðu þar
sjóróðra um margi'a ára skeið^ og
öentist þar að lokum. Hann stund-
aði þar sjóróðra eins og fleiri og
gerði við ýmsa hluti hjá fólki, því
áð maðurinn var hagur á flest, og
hafði lært járnsmíði i Færeyjum
á ungum aldri. Hann bjó einn í
kofa niðri við sjóinn, þegar hér
var komið sögu, matreiddi í sig
sj'álfur og sá um sig að öllu leyti.
Hann var nokkuð við aldur, þeg-
ar ég kynntist bonum, og féll vel
ó með okkur. Hann var skemmt-
inn í viðræðum og kunni frá
niörgu að segja. Honum þótti gott
í sfaupinu, en .gæíti hófs í því sem
öðru. Hann var trúmaður, eins og
margir íxtsknir Færeyingar voru,
og mátti ekki vamm sitt vita og
þvi varð honum vel til vina.
Ýmsar sagnir £§Dgu um þ^ð
þar eystra, að Þorkeli væri nokk-
uð það til lista lagt, sem fáir aðr-
ir kynnu. Var það i því fólgið, að
hann gat opnað hvaða læsingu,'
sem hann vildi, og það á svo undur
samlegan hátt, að hann virtist ekki
nota nein verkfæri — bara berar
hendurnar. Mér þótti þetta í meira
lagi merkilegt, ef satt væri, og
ákvað að leita mér frekári vit-
neskju um þetta hjá mönnum, sem
treysta mátti að segðu satt og rétt
fná. Ég þurfti ekki að leita lengi,
því að þetta mátti heita á hvers
rnanns vörum í pióssinu.
Ég komst líka að því seinna, að
sá, sem sagði mér, var bezti vinur
og trúnaðarmaður Þorkels Ilann
sagði mér, að áður fyrr, nokkru
eftir að Þorkell ílentist þarna,
hefði hann oft opnað hirzlur fyrir
fólk. En enga borgun tók hann
fyrir og mátti helzt ekkj heyra á
það minnzt.
Séra Jón, sem þá var prestur i
Norðfirði, var afgreiðslumaður
Sameinaða gufuskipafélagsins þar.
Einhvern tíma vildi svo til, þegar
verið var að afgreiða skip, að lyki-
ar að stórum penjngaskápi, sem
þar var, týndust. í skápnum voru
geymd skjöl og peningar, sem t’t-
heyrðu afgreiðslunni. Nú v.oru
góð ráð dýr. Einhver benti presti
á að leita til Þorkels, en hann var
tregur til og sagðist ekki trúa á
slíka furðu. En þegar allar vonir
brugðust að opna skápinn, og ekki
var útlit á öðru en skipið yrði að
fara án skjalanna og peninganna.
gaf prestur loks eftir, og Þorkeil
var sóttur. Þegar hann kom, set’u
menn sig út til að sjá, hvort ham
hefði nokkuð meðferðis. En hann
var í sínurn vanalega klæðnaði,
duggarapeysu og vaðmálsbuxum.
varð ekki séð, að hann hefði með-
ferðis nein sérstök verkfæri.
Hann gekk rakleitt inn í skrif-
stofuna og skipaði öllum að fara
út. Því var hlýtt. Þorkell lokaði
síðan hurðinni. Eftir örskamma
stund korn hann út, og sáu menn
þá í gegnum dyragættina, að skáp-
urinn stóð opinn upp á gátt. En
Þorkell gekk heim til sín og hai'ði
ekki frekar tal af neinum.
Þegar Keli Færeyingur (því syo
var Jj§nn oEasi nefndúr í dfiglegíi
umgengni), fór að eldast, vavð
hann æ tregari að fást til þess að
opna læsingar, og að síðustu neit-
aði hann því algerlega.
Það var eitt sinn, að Sigfús
Sveinsson, sem var kaupmaður,
stóratvinnurekandi og afgreiðsiu-
maður Thorefélagsins í Neskaup-
stað, týndi lyklunum að peninga-
skáp sínum. Reið honum þá á að
komast 1 hann af svipuðum ástæð-
um og séra Jóni fyrr á árum. Þeg-
ar reynt hafði verið til þrautar að
o.pna skápinn, sendi hann mann til
Kela Færeyings og báð hann að
rlniNN — SVNNUOAGSBLAÐ
905