Tíminn Sunnudagsblað - 23.06.1973, Blaðsíða 5

Húsavlk og fjaran sunnan viö Búöarána og bátabryggjuna hiö næsta á myndinni. Sú fjara er undir Stangarbakkanum,
og þarna strönduöu skipin, sem sagt er frá.
aö brimið var feiknlegt og brotsjóirnir
miklir.
Þarna valt skipið um kjöl, er það
kenndi grunns, en það var nýtt og
serkbyggt og brotnaði þvi ekki, en
enginn maður komst nærri skipinu,
þar sem það byltist i brimgarðinum,
til þess að bjarga mönnunum.
Mjög skammt var frá rótum
Stangarbakkans fram að skipinu, en
þó heyrðist ekki mannsins mál til
lands frá skipinu fyrir háreysti sjávar-
ins.
Þá hugkvæmdist Húsvikingum
bjargarráð, sem kom að haldi. Þeir
ráku staur niður i bakkann og létu
kvartil á enda hans. Þetta var eins og
flagg eða merki til skipsmanna, og
þeir skildu bendinguna, tóku tvi-
botnaða tunnu, bundu hana á streng og
létu hana reka yfir brimgarðinn til
lands. Heimamenn náðu tunnunni,
bundukaðalendann. trýggilega fastan
uppi á bakkanum, og þegar skipsmenn
sáu þaö, festu þeir einnig sinn enda.
Nú var komin lina milli lands og skips.
En áður en þeir festu björgunarlinuna,
tóku þeir stóra fiskikörfu úr tágum
með stórum kaðalstroffum á börmum,
smeygðu stroffunum upp á kaðalinn og
létu körfuna siðan reka til lands. 1
körfuna var siðan fest grennri lina i
landi, og eftir það drógu skipsmenn
hana aftur út til sin og létu kokkinn
setjast i hana. Menn i landi drógu körf-
una siðan til sin og björguðu matsvein-
inum, en allmiklar dýfur hafði hann
fengið i þeirri ferð. Siðan gekk karfan
greiðlega milli skips og lands og var
skipverjum bjargað einum af öðrum,
unz skipstjórinn einn var eftir. Hann
hét Dag og var mjög stór og feitur.
Þegar hann var að reyna að komast i
körfuna steyptist hann i sjóinn en þó
hafði hann tak á henni um stund, og
Húsvikingar reyndu aö draga hann i
land. A miðri leið missti skipstjórinn
þó tökin á körfunni, en af þvi að hann
var þá kominn á siöustu öldu til lands,
barst hann svo nærri, að Húsvikingar
gátu krækt i hann, áður en útsogið tók
hann en litlu munaði að hann drukkn-
aði þarna. Björgun þessi tókst giftu-
samlega, þótt með frumstæðum tækj-
um væri. Engu að siður fundu menn
þarna ef til vill af hyggjuviti sinu sömu
aðferð og notuð hefur verið við björgun
úr strönduðum skipum með betri tækj-
um.
Að viku liðinni var skipbrotsmönn-
um fylgt á hestum til Akureyrar. Það
gerði Ólafur Sveinar Haukur, sonur
Benedikts Sveinssonar sýslumanns.
Þeir gistu fyrstu nóttina i þessari ferð
á Silaiæk, aðra á Sigriðarstöðum i
Ljósavatnsskarði og komust þaðan á
einum degi til Akureyrar. Þaðan héldu
þeir með skipi til Danmerkur.
Skipið Alfreð var gert að strandi
með öllum vörum, sem i þvi voru og
boðið upp nokkru seinna. Þar bjuggust
sveitamenn við að geta gert góð kaup,
en það fór á annan veg. Þórður Guð-
johnsen var þá i striði við kaupfélagið
og sá um, að kaupfélagsmenn fengju
ekki góð kaup á uppboðinu. Hann bauð
svo grimmt á móti félagsmönnum, að
vörurnar fóru á fullu verði. Til að
mynda varsaltkjötstunnan slegin á 70-
75 kr. og gærur, lax og saltfiskur fór
allt á fullu verði. Vörurnar náðust að
mestu óskemmdar úr skipinu, þvi að
skipið lagðist þannig i sandinn, að
kjölur vissi að landi, en þilfar og siglur
til sjávar. Þar gátu Húsvikingar lagt
bátum að og bjargað vörunum, þvi að
góðviðri kom eftir strandið. Einnig
fundu þeir annað þjóðráð til þess. Þeir
gerðu dyr á botn skipsins, er að
sandinum vissi, og gátu þá velt tunn-
unum upp um fjöru. Siðan voru
vörurnar dregnar upp á Stangar
bakka. Húsvikingar fengu mikla og
vel launaða vinnu við að bjarga vörun-
um. Skipið sjálft keypti Guðjohnsen á
uppboðinu og lét siðan Húsvikinga rifa
það um veturinn og seldi timbrið á
uppboði um vorið, en ekki voru sveita-
menn þá eins fjörugir við boðin, enda
vildu þeir gjalda Guðjohnsen skráveif-
una frá haustinu.
Þegar Alfreð strandaði hafði
brotnað botn úr laxafati „uxahöfði” og
sandur komizt i efsta lagið. Það
laxafat hreppti ég á haustuppboðinu
fyrir 36 kr. Eftir uppboðið bauð ég
Guðjóhnsen fatið með laxreiðunum
fyrir 75 kr. en hann vildi ekki gefa
509
Sunnudagsblað Tímans